คุณครูครับ
ผมเป็นเด็กในโรงเรียนที่ใครๆก็รู้จักและมีเด็กอยากจะเข้ามาก
ผมทุ่มเทเพื่อที่จะได้มาอยู่รร.นั้
และผมก็ทำได้สำเร็จ
แต่สิ่งที่ผมผิดหวังคือ
ความเก่งที่ผมเคยมี
มันเหมือนลดหายไป
คะแนนสอบออกมา
ทำให้ผมหลั่งน้ำตาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
ผมพยายามแล้วนะครับครู
ผมอ่านหนังสือแทบเป็นแทบตาย
ทำไมถึงไม่ได้ดีซักที
เพราะผมโง่มาก ใช่ไหมครับ
อีกเรื่องผมอยู่ที่นี่
แทบไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับผมซักคน
เอาแต่หวังผลประโยชน์
แต่พอผมไม่เก่งด้านไหน
ก็แทบไม่มีใครสนใจผมเลย
แต่มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง
เพื่อนๆรักมาก
แต่ผมเคยโดนเขาหักหลัง
โดยเพื่อนๆคนอื่นไม่รู้ธาตุแท้ของเขา
ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรม
คนไม่ดีทำไมถึงได้ครองเมือง
ทำไมอธรรมชนะธรรมะครับ
ความพยายามเป็นเหตุ
ผลของความพยายามคือการบ่มเพาะความอดทนนะครับไม่ใช่คะแนน
คุณครูเคยหยิบไม้จิ้มฟันมาแคะฟัน ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่ เศษอาหารติดฟันก็แคะขำๆ
แต่พอเอาไม้จิ้มฟันมาวางข้างตะเกียบก็ดูไม้จิ้มฟันจะเล็กไปถนัดตา
แต่พอของตก ก้มลงไปหยิบของ ก็เห็นขาโต๊ะที่ยาวกว่าตะเกียบ
ขาโต๊ะยาวจริงๆด้วย ยาวกว่าไม้จิ้มฟันและตะเกียบจริงๆ
แต่พอรอจ่ายเงิน นั่งพิงเสาก็ชะเง้อมองขึ้นไปสุดเสา
"อ้าว....ยาวกว่าขาโต๊ะเหรอนี่ !!!!"
โลกนี้มันสมมติกันไปหมด
ทำไมมันยาวขึ้นเรื่อยๆล่ะ
แล้วทำไมแต่แรกแคะฟันอย่างไม่คิดอะไร พอมองซ้ายมองขวาเสร็จ
ประโยชนของไม้จิ้มฟันกลายไปเป็นความยาวความสั้นไปเสียแล้ว
กลับมาที่ประโยชน์ของความเพียรเถิดครับ
อย่าไปวัดกันที่คะแนนเลยนะครับ
ใจเราจะไม่มีความสุข แล้วถ้าเอาคะแนนเป็นตัวตั้ง หนูจะเครียดสะสม
มองคนอื่นไม่ดีไปด้วยว่าเห็นแก่ได้ ไม่คบเราเพราะเราไม่เก่ง
แต่คนที่ไม่เก่งกว่าเราก็มีนะครับ
อยู่อย่างผู้พากเพียรที่มีน้ำใจ มองโลกสดใส ไม่เพ่งโทษท่านจะดีกว่านะคะ
ทำไงได้ล่ะคะ ในเมื่อเราไม่ได้อยุ่ในกล่องไม้จิ้มฟันนี่คะ
เราอยู่กับสภาพแวดล้อมปกติ ที่ต้องมีทั้งตะเกียบ ขาโต๊ะ เสาไม้
แค่ไม่ไปเปรียบเทียบ
แค่นั้นไม้จิ้มฟันก็ยังประโยชน์ได้อย่างสง่างาม
ทุกขืมักเกิดเพราะเราชอบนำตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
หยุดเปรียบแล้วสร้างความเพียรมากดีกว่านะครับ
คุณครูเคยเป็นไม่จิ้มฟันมาก่อน
ตอนนี้สูงกว่าเสาเพราะคุณครูเรียนรู้วิธีเอาไม้จิ้มฟันมาต่อกันให้สูงขึ้นเรื่อยๆ
แต่สุดท้ายสูงแค่ไหน ก็แคะขี้ฟันไม่ดีเท่าขนาดพอเหมาะมือนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับหนูน้อย
สู้ๆนะครับhttp://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=14861.0