ครูค่ะหนูทำต้องแล้วใช่ไหมค่ะ? เก็บไว้คนเดียวไม่ไหวแล้ว

[จริงใจ]

แค่อยากระบายให้ใครสักคนฟัง

เรื่องมีอยู่ว่าหนูมีแฟนค่ะ หนูรักเค้าแล้วเค้าก้อรักหนู เรารักกันมาก

แต่วันนึง แม่เค้าจะให้เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศกับพี่ชาย

แต่เค้าไม่อยากไปก้อเลยมาปรึกษาหนู หนูก้อเลยบอกไปว่า

" ไม่รู้สิ ตามใจ อยากไปก้อไป " เค้าก้อถามว่า "ทำไมไม่ห้ามเลย ไม่รักเค้าแล้วใช่ไหม"

หนูก้อเลยตอบไปว่า " ไม่ใช่ไม่รัก แต่ไม่รู้จะทำยังไง" พอเค้าคุยกับหนูเสร็จ

เค้าก็ไปบอกแม่เค้าว่า "ไม่ไปจะเรียนที่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น" จนเกิดทะเลอะกับแม่ของเค้า

แม่เค้าบอกว่า "ถ้าไม่ไปก้อไม่ต้องมาเป็นแม่ลูกกัน"

เค้ามาเล่าให้หนูฟัง  หนูก้อเลยถามเค้าว่าทำไมถึงไม่อยากไป

เค้าบอกว่า "ไม่อยากอยู่ไกลกัน"

หนูไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย

หลังจากที่หนูคิดอยู่หลายคืน หนูก้อจำได้ว่าครั้งหนึ่ง

เค้าเคยบอกหนูว่า "ถ้าเจอคนที่ดีกว่าก้อบอกนะ เค้าจะเป็นฝ่ายไปเอง"

หนูเลยตัดสินใจ โทรไปหาเค้าแล้วบอกว่า "ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่าง

ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่วันนี้เราเจอคนดีกว่าแล้ว เรื่องของเราให้มันจบลงแค่นนี้นะ"

ที่ผ่านมาเรารักเทอแค่เพื่อน คำว่ารักที่บอกไปก้อแค่พูดเพราะเธออยากได้ยินก้อแค่นั้น

ที่เราคบเธอเพราะเราไม่มีใครแต่วันนี้เรามีแล้ว "  แล้วหนูก้อวางสายไปเลย

หลังจากนั้นเค้าก้อโทรมา แต่หนูก้อไม่รับทั้งที่อยากจะรับใจจะขาด

ที่หนูต้องแบบนี้เพราะไม่อยากให้เค้ามีปัญหากับครอบครัว

หนูจะดีใจมากกว่าถ้าเค้าเลือกครอบครัว ไม่ใช่เลือกหนู

แต่ว่าหนูเจ็บปวดมากค่ะ หนูทำถูกแล้วใช่ไหมค่ะ

ขอบคุณนะค่ะคุณครูที่ทำให้มีบอร์ดนี้ให้หนูระบาย

ขอบคุณค่ะ

(อย่าเพิ่งหนีไปไหน  เด็กๆที่มีความรักทุกคนต้องอ่าน คุณครูตอบอยู่กระทู้ล่างๆจ้ะ)

[อุซางิจัง..CUD44]

เหอๆที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ถ้าเกิดความรักนั้นเกิดขึ้นไม่ถูกที่และไม่ถูกช่วงจังหวะเวลาค่ะ

แต่เทอก็ทำถูกแล้วหล่ะที่ตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป

บางครั้งการที่เรารักใครซักคนไม่จำเป้นต้องอยากเป้นเจ้าของเค้าแต่คือการอยากือะไรที่ดีที่สุดให้เค้า

ให้เค้ามีความสุขต่างหาก

[pooh]

บางครั้งคนเรารักกันก็ไม่จำเป็นว่าต้องอยู่ด้วยกันเสมอไปนะ  

แสดงว่าเธอคงรักแฟนเธอมาก  ถึงยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียใจ

เราว่าเธอทำอย่างนี้น่ะถูกแล้ว  เพราะไม่มีใครหรอกนะ  ที่อยากเห็นคนที่เรารักไม่มีความสุข

เราเชื่อว่าสักวันแฟนเทอก็จะเข้าใจเหตุผลของเทออ่ะ

แต่เราว่าเทอเป็นคนดีมากอ่ะ  ที่คิดได้แบบนี้

เพราะคนไม่รักกันจริงเค้าคงจะรั้งกันไว้อ่ะ

แต่ถ้าเทอมีโอกาสอธิบายกับแฟนเทอแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง เราว่าก็คงไม่มีใครเจ็บหรอก


สู้ๆนะ

[rUkToR+]

การตัดสินใจของน้องมาจากพื้นฐานของความรักที่แท้จริงค่ะ

คนเรารักกันไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลา

ไม่จำเป็นต้องโทรหากัน 4 เวลา (เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน)

แต่เราก็สัมผัสความรู้สึก ถึงคำว่า "รัก" ที่มีต่อกันได้

รักแท้ คือรัก ที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

รักที่ไม่ต้องการครอบครองคนที่เรารัก

เห็นคนที่เรารักอยู่กับคนอื่นๆแล้วเราก้อมีความสุข ถ้าเค้ามีความสุข

เป็นรักที่ไม่มีเงื่อนไข เรายอมเจ็บเพื่อให้เค้าได้เจอในสิ่งที่ดี

เรายอมห่างไกลเค้า ทั้งๆที่ความผูกพันมันผูกหัวใจทั้งสองดวงไว้แน่น

ยากที่จะตัดขาด มันทรมานมาก แต่น้องยอมเจ็บได้เพื่อแฟนจะได้มีอนาคตที่ดี

น้องคือคนที่มีรักแท้อยู่ในหัวใจ น้องตัดสินใจถูกแล้วค่ะ

ที่น้องยอมสละความสุขของตัวน้องเอง เพื่อเค้าและครอบครัวของเค้า

แต่แฟนของน้องกำลังมีความรัก+ความหลง ซึ่ง"ความหลง" ทำให้ยอมสละทุกสิ่งโดยไม่คำนึงถึง

ว่าใครจะเดือดร้อน  ขอแค่ได้อยู่ใกล้กับคนที่รัก เมื่อคนที่รักจากไปก้อย่อมกระวนกระวาย

ไม่มีเหตุผลในบางครั้ง

แต่ถ้าเวลาผ่านไป ทำให้เค้าได้คิดว่าน้องทำแบบนี้เพราะอะไร

แฟนน้องเค้าเข้าใจแล้วว่า น้องทำแบบนี้เพื่อเค้า

ความเจ็บปวดจะแปรสภาพกลายเป็นความผูกพัน + ความเข้าใจค่ะ

เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ ยังไงพี่เชื่อว่าเทพแห่งความรักต้องประทานสิ่งดีๆให้กับน้องแน่นอนค่ะ

ขอให้น้องรักษา "รักแท้" อยู่ในหัวใจนานๆนะคะ

ดูแลต้นรักในหัวใจวันหนึ่งถ้าต้นรักของเราเติืบใหญ่มีรากฐานที่มั่นคง

ก็สามารถแผ่ร่มเงาให้คนอื่นๆได้มีความสุขจากความรักของเราค่ะ
 

[Unidentified Girl]

บทสรุปของความรัก  ไม่จำเป็นต้องได้มา

"ความรัก"  ไม่ใช่  "การครอบครอง"

บางครั้งความรักอาจทำให้เราเจ็บปวด

แต่ถ้าคนที่เรารักมีความสุข มีอนาคต มีสิ่งดีๆในชีวิต

ก็มีเหตุผลเพียงพอให้เราเสียสละนะคะ



คนเรามีสิทธิ์ที่จะรักใครได้อย่างสุดหัวใจ

ทั้งในรูปแบบของ แม่  พ่อ  เพื่อน  หรือแฟน

ในขณะเดียวกันคนนั้นก็มีสิทธิ์ที่จะไม่รักเราแม้แต่นิดเช่นกัน

คนนั้นอาจจะรักใครอยู่อย่างเต็มหัวใจ  และเขามีความสุขดี

นั่นคือสิ่งที่เราควรเสียสละตัวเองให้เขาสุข

เพราะเมื่อคนที่เรารักมีความสุข  เขาก็จะทำให้คนรอบข้างอีกมากมายสุขด้วย

แม้นเราจะเจ็บปวด แต่ถ้าเรารู้ตัวดีว่าทำเพื่อเขา

เราก็เพียงแค่ทุกข์ คนเดียว  ไม่ได้ทำให้ทุกข์เกิดกับ หลายๆคน

แล้ววันเวลาที่ผ่านไปจะสอนเราให้จดจำเฉพาะในสิ่งที่เราเป็นสุขอยู่กับเขา

เรื่องทุกข์จะค่อยๆจางลง



เคยเห็นคนที่ "ต้องการครอบครอง" ไหมคะ

คอยแต่จะดึงใครคนนั้นไว้กับตัว  กีดกันใครๆไม่ให้เข้าใกล้

แม้ว่า ทั้งคู่ จะรักกันปานจะกลืน  จริงๆคงต้องใช้คำว่า รักอย่างหลง

แต่เขาอาจลืมมองว่าทำให้ "ใครคนอื่น" อีก "มากมาย" ต้องเจ็บปวด




เทียบผลที่จะเกิดขึ้นดู  แล้วเราจะรู้ว่าเราจะเดินต่อไปอย่างไร



ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เลือกเสียสละเช่นน้องนะคะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ก่อนอื่น ขอบอกว่า จงอ่านให้จบนะสำหรับลูกๆทุกคนที่มีความรัก


เราถูกสังคมหลอมหล่อรูปแบบความคิด

เช่นหนัง หรือละครที่ทำให้เราใช้ความรักมากินพื้นที่ของชีวิต

ลูกไม่ต้องยอมเจ็บหรือเขียนบทให้ตัวเองแบบเสียสละนะลูก

เพราะเราจะจมอยู่กับความรักอีกนาน แล้วลูกจะอึดอัด

หนังแนวเอเชียจะใช้เวลาค่อนชีวิตไปกับการทดสอบจิตใของคนที่เรารัก

ถ้าเป็นหนังไทยก็ต้องสไตล์รักเสียสละและยอมเก็บทุกข์ตรมเพียงคนเดียว

หนังจีนฆ่าล้าง ผลาญตระกูลจนพระนางสับสนว่าศัตรูจะเป็นคนรักกันได้ไหม ?

หนังอินเดียวิ่งรอบเขาคิชฌกูฏจนนางเองพุงกระเพื่อม ร้องเพลงจนคอแห้ง

พระเอกวรรณะต่ำ นางเอกมีชาติตระกูลถูกกีดกัน ช้ำจนถึงgenerationลูกหลาน


เฮ้อ... จะว่าไปแล้วหนังอเมริกันดีที่สุด มาถึงก็ love scene สุดชีวิต

แต่เช้าขึ้นมาแยกย้ายไปทำงานให้บ้านเมือง

พระนางมีอาชีพชัดเจน

ความรักเป็นเพียงส่วนประกอบของชีวิตที่เข้ามาสะท้อนว่า

คนรักก็คือเพื่อนผู้รู้ใจที่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันรับผิดชอบต่อสถาบันครอบครัวให้ดีที่สุด


ความรักไม่ใช่อะไรที่เราต้องกลืนกินลงไปในตัวของเรา

ความจริงแค่ลูกบอกเหตุผลว่าเขาควรไปเรียนเพื่ออะไร

และลูกเองก็ต้องจะตั้งใจเรียนด้วยเช่นกัน

ต่างฝ่ายต่างไปทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดก็พอ

ที่เหลือเวลาจะเป็นตัวก่อเหตุปัจจัยให้เราเอง


ลูกดูพ่อแม่ของลูกสิ

เขาก็คงผ่านชีวิตหวานแหววเหมือนลูก

แต่ที่สุดความรักก็ต้องแปรมาเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบ



ความรักก็คือลูกอม super sourที่ลูกอม

เปรี้ยวเข็ดฟัน ทำให้ตาเบิกโพรง

หลังไหล่เกร็งไปกับรสชาติที่เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดแสบทรวงทะลวงอก

ต่อมารสเปรี้ยวก็กลายเป็นรสหวานติดตรึงลิ้น

สุดท้ายของลูกอมก็ต้องละลายหายไป ไม่เหลือไว้อะไรในช่องปาก

แต่ลูกทานแต่ลูกอมทั้งวันไม่ได้

ลูกต้องทานข้าวถึงจะอิ่ม


ชีวิตก็เช่นเดียวกัน

หน้าที่หลักของลูกคือเรียนหนังสือเหมือนข้าวที่ลูกต้องทานทุกวัน


ส่วนความรักก็เหมือนลูกอม super sour /super lemon

เปรี้ยวหวานสะใจยังไงก็ต้องดื่มน้ำตาม

ไม่เช่นนั้นฟันก็จะผุ

มันไม่ใช่สิ่งที่เราจะอยู่กับมันทั้งวัน

ลูกไม่ต้องคิดซ้ำเกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้น

หน้าที่ของลูกกับพระเอกของลูกคือตั้งหน้าตั้งตาเล่าเรียน


รักแท้ไม่มีในวัยนี้เพราะต่างฝ่ายต่างรับผิดชอบชีวิตตัวเองยังไม่ได้


ชีวิตจริงลูกคงไม่ต้องการเห็นว่าที่สามีแบมือขอเงินแม่ทุกเช้า แล้วก็เอาเงินที่แม่ให้

มาซื้อสร้อยลายหัวใจไขว้กันสองดวงมาให้ลูก

ผู้ชายที่เราควรภูมิใจคือผู้ชายที่รับผิดชอบ เป็นผู้ใหญ่ เป็นผู้นำ

ลูกต้องรอ.....

ตอนนี้เรียนไปก่อน

ลุกขึ้นมาเขียนบทใหม่ให้ตัวเอง

มา  คุณครูเขียนบทใหม่ให้เลยนะ


.......

และแล้วทั้งคู่ก็รู้ว่า

เขาทั้งสองยังเด็กนัก

และเขาทั้งคู่ก็รู้ว่าความแน่นอนที่สุดคือความไม่แน่นอน

แต่น้องจริงใจเริ่มตระหนักว่า


พ่อและแม่ของเขาทั้งสองเปรีบยดั่งแท่งเทียนที่พร้อมละละยตัวเองเพื่อเปล่งแสงให้ลูกเดิน

"เดินไปสิลูก เดินไปตามลำแสงที่แม่เผาผลาญตัวเองเพื่อสาดส่องมรรคาให้ลูกก้าวไป

อย่าออกนอกลู่นอกทางนะลูก

เพราะสุดทางของลำแสงลูกจะพบวิมานบนผืนดินที่เด็กๆหลายคนพากันพลาดโอกาส

ทั้งๆที่พ่อแม่ยอมพลีตนเพื่อสร้างความสว่างให้ลูกมองเห็นเส้นทาง

ใช่จ้ะลูก ดูคุณครูสมศรีสิลูก

อ้วนซะขนาดนั้น แต่เขามีความรู้ เขามีสติปัญญาใช้เตือนเด็กๆ

เพราะสมัยเขาเล็กๆ เขาไม่ยอมทิ้งเวลาไปกับเรื่องนี้เลย

ไปลูก ตามคุณครูไปนะ...."

เฮ้อจบจนได้

เอ๊ะ  ใครเป็นนางเอกของเรื่องนี้น้า

เข้าใจชีวิตมากขึ้นแล้วหรือยังลูก

ถ้าไม่เข้าใจ

อ่านใหมอีกรอบนะคะ


(บทประพันธ์โดย สะมะศิริ  นำแสดงโดย แพนเค้ก สเตฟาน  ที่นี่  เร็วๆนี้)color]

[rUkToR+]

เปลี่ยนเป็นพี่โต๋ ศักดิ์สิทธิ์ กับ แพนเค้กได้มั้ยคะ+555

[จริงใจ]

ขอบคุณมากๆนะค่ะ คุณครูและเพื่อนๆทุกคน สำหรับกำลังใจและข้อคิดที่ให้หนู

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ

[pedwater]

เราว่าสิ่งที่เธอทำใน ตอนนี้ มันเป็นเรื่องที่ดีแล้วละ

ที่เธอเลือกไม่รั้งเค้าไว้กับเธอ แต่ถ้าเป็นเรานะ

เราว่าเธอน่าจะอธิบายถึงเหตุผลให้เค้าเข้าใจนะ

อธิบายไปว่า เธอไม่ได้มีคนใหม่ แต่แค่ไม่อยากให้เค้าทะเลาะ

กับครอบครัว ไม่ใช่ลาจากกันแบบนี้อ่ะ เพราะว่าทั้งเธอและเค้าก็เจ็บปวด

ไปไม่แพ้กันหรอก แล้วเธอก็บอกเค้าไปว่า ไปเรียนต่อนะ

แล้วถ้าในสักวัน เราได้เป็นคู่กันจริงๆ เธอก็บอกเค้าไปก็ได้ว่าเธอจะรอเค้า

ถ้าเค้ารักเธอจริงๆ เค้าก็ต้องไม่ไปรักใครอีกอ่ะ

ไกลกันแค่ตัวไม่ใช่เหรอ ก่อนเค้าไปหรือเค้าจะอยู่

ก็ให้มันเป็นความทรงจำที่ดีๆเถอะนะ

ปล. เราก็แค่ไม่อยากให้เธอเป็นแบบเราอ่ะ

[rUkToR+]

pedwater พูดโดนใจมากมายค่ะ

ถ้าเค้ารักเราจริง ล็อกหัวใจเค้า หัวใจเราคนเดียวเท่านั้นที่เป็นกุญแจไขเข้าไปได้

หัวใจที่มั่นคงในรักแท้ คือหัวใจที่รักจริงค่ะ

ห่างไกลกันแค่กาย แต่ใจยังคงใกล้กันทุกวันเสมอ

เวลาเราคิดถึงเค้า ก็จินตนาการถึงใบหน้าเค้า ถึงวันเวลาดีๆที่เรามีให้กันและกัน

เค้าก็จะอยู่ข้างกายเราเสมอค่ะ

เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนที่มีความรักนะคะ

ความรักมีทำให้โลกกลายเป็นสีชมพู อีกมุมหนึ่งโลกอาจกลายเป็นสีดำได้

ความเจ็บปวดจากความรัก จะเป็นภูมิคุ้มกันให้เรากล้าแกร่ง

เข้าใจคำว่า "รัก" มากขึ้นกว่าที่มันควรจะเป็น

เข้าใจ หัวใจดวงอื่นๆมากขึ้น มองอะไรกว้างกว่าที่เคยมอง

หากจะรักษาความเจ็บปวดจากความรัก  ต้องใช้เวลาค่ะ

ไม่มียาใดๆในโลกที่จะสมานแผลใจได้ 

เราต้อง ใช้เวลาให้หัวใจสมานแผลตัวเองค่ะ

เป็นกำลังใจให้หัวใจทุกดวงที่มีต้นรักขึ้นอยู่ในหัวใจค่ะ

[Unidentified Girl]

เวลาจะรักษาใจเราเอง

[rUkToR+]

ใช่ค่ะ เวลาจะรักษาหัวใจเราเอง

วันหนึ่งที่เราเข้มแข็งแล้ว

เราก็จะมีภูมิคุ้มกันกับความรัก

แม้จะเป็นรักครั้งใหม่ที่ตามมา

แต่เรายังใช้หัวใจดวงเดิมที่จะรับรักใหม่ได้

หากไม่เสียน้ำตาก็คงไม่รู้ซึ้งถึงความสุขใจค่ะ