ครูครับ ผมควรจะทำยังไงดี

[--------------]

ไม่รู้จะไประบายกับใครที่ไหนแล้วครับ

คุณครูครับ ช่วงนี้ผมทะเลาะกับแม่บ่อยมาก รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มใจร้อน เคยรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักเรา รู้สึกว่าตอนเราอยู่ในบ้าน เหมือนเราไม่มีตัวตน

ทั้งพ่อและแม่จะเอาใจแต่พี่ชาย ทั้งๆที่พี่ชายผมวันๆเอาแต่นั่งเล่นคอม เวลาพี่ชายไม่ยอมทำอะไรเลย แม่ก็ไม่เคยว่า กลับกลายเป็นเรา

ที่ต้องทำทุกอย่างแทน ผมรู้สึกไม่มีความสุข จนผมเลือกที่จะเรียนๆๆๆไปให้เยอะที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่คิดถึงเรื่องนี้

เทอมนี้คะแนนผมดีขึ้นมาก จนเป็นที่1ของห้อง เพราะเรียนพิเสดเยอะ ขยันอ่านหนังสือ ทำทุกอย่าง เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน

รู้สึกไม่สบายใจ ไม่มีความสุขที่ต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ ผมคิดว่า ไม่มีใครในบ้านที่เห็นหัวผมแล้วตอนนี้ อะไรผมก็ต้องผิดไปหมดทุกอย่าง

เวลาพี่ชายมาหาเรื่องผม หรือทะเลาะกับผม แม่ผมจะลงที่ผมคนเดียวตลอด แม่ไม่เคยว่าพี่ชายผม แต่กับผม ผมพยายามทำทุกอย่างแล้ว

แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย  มันยิ่งทำให้ผมคิดมาก แล้วก็ไม่มีความสุข

เรื่องของพ่อผม ผมก็รู้สึกไม่ดี  ผมคิดว่าที่ช่วงนี้แม่อารมณ์ไม่ดี เพราะพ่อไปมีผู้หญิง ซึ่งอันนี้ผมก็รู้มานานแล้ว แต่ผมไม่แสดงออก เพราะพ่อกับแม่

ไม่อยากให้ผมรู้ ผมยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่ ผมรู้สึกอึดอัด ผมทำตัวไม่ถูก ผมคิดว่าพ่อกับแม่ไม่รักผมแล้ว

ไม่รู้ว่าผมเป็นคนขี้น้อยใจด้วยหรือเปล่า ทุกปี วันเกิดของพี่ชายผม พ่อกับแม่จะซื้อของให้ ถามว่าอยากได้อะไร ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน

แต่พอถึงวันเกิดผม คนทั้งบ้าน ไม่มีใครจำวันเกิดผมได้ ขนาดตัวผมเอง ผมยังจำวันเกิดตัวเองไม่ได้เลย เพราะตั้งแต่เกิดมา ผมคิดว่าวันนี้

มันไม่ใช่วันสำคัญอะไรสำหรับผมเลย มันก็แค่วันๆนึง ที่ไม่มีใครสนใจ

ทุกๆวัน ชีวิดผมอยู่กับการ เรียนพิเสด อ่านหนังสือ เล่นคอม หาอะไรทำที่จะไม่คิดถึงเรื่องครอบครัว คิดถึงคนในบ้าน เพื่อที่เราจะได้ไม่รู้สึกเสียใจ

ไม่รู้สึกน้อยใจที่เหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่ส่วนหนึ่งในบ้านหลังนี้  


จนถึงวันนี้ มันมีหลายเรื่องที่ทำให้ผมต้องร้องไห้ ทำให้ผมเสียใจ ตั้งแต่เด็กๆ ผมคงเป็นคนที่ ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหน

ผมไม่เคยให้ใครเห็นน้ำตา เกือบจะทุกคืน ที่ผมต้องนอนร้องไห้คนเดียว ผมเคยคิดอยากทำร้ายตัวเอง แต่ก็จะคอยนึกถึงคำที่ครูสอน

บางที ผมรู้สึกรักครูมากกว่ารักพ่อรักแม่รักพี่อีก ผมรู้สึกว่าทั้งบ้านไม่มีใครให้ความสนใจผม ไม่มีใครรักผม ทั้งๆที่ผมทำดีที่สุดแล้ว ทำทุกอย่าง

ตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ มากเท่าไร ได้คะแนนเป็นที่1ของห้องเกือบจะเป็นที่1ของระดับชั้น ยังไม่เคยมีใครบอกว่าผมทำดี ผมเก่งเลย

ซึ่งผมก็รุ้อยู่แล้ว ว่าคำพวกนี้มันไม่มีทางหลุดออกมาจากปากคนในครอบครัวของผม

ผมรู้สึกว่าผมเริ่มออกจากส่วนหนึ่งของครอบครัวมากขึ้นทุกๆวัน  ผมน้อยใจตลอด เวลาพี่ชายผมทำอะไร พ่อแม่ก็จะเห็นดีเห็นงามตลอด

ทุกเช้าที่พ่อส่งผมไปเรียน เพราะเป็นทางผ่านไปที่ทำงานของพ่อ ตลอดทางที่นั่งมากับพ่อ รถมันเงียบสนิท เหมือนมีแค่ผมอยู่คนเดียว

แต่พอพี่ผมอยู่ในรถ ทั้งพ่อทั้งแม่ดูมีความสุขมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือเป็นเพราะผมอิจฉาพี่เค้า แต่ผมยอมรับว่าผมทั้งอิดฉาและน้อยใจเค้ามากๆ

ผมคิดว่าผมคงไม่มีตัวตนในครอบครัวผมแล้ว


ไม่รุ้จะไประบายที่ไหน ก็ขอใช้บอร์ดนี้ระบายความในใจที่มันเก็บอยู่มาเกือบจะตลอดทั้งชีวิดแล้ว

ยังไงก็ขอขอบคุณบอร์ดนี้มากๆนะ ที่ทำให้เราได้ระบายออกมา

[Punchh]

 
กำลังใจ ย่อมมีได้เสมอ ถ้าเราสร้างมันขึ้นมาจากใจ
ทำตัวเราให้ดีที่สุด ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะคิดยังไงหรอก
ถึงไม่มีใครเหน ไม่มีใครสนใจ
แต่พระเจ้ายังเหนเราอยุ่เสมอทุกวินาทีนะ
อย่างน้อย เราก้มีความดี ที่อาจจะไม่ใครเหนแต่พระเจ้าเหนเราอะ
อย่าเคียดปายเรย
เราคนนึงก้มีชีวิตๆคล้ายเทอนะ
ยอมรับว่าบางครั้งท้อแท้เสียใจอยุ่เหมือนกัน
แต่บางครั้งก็ต้องคิดว่า ทำไมเขาถึงเปนแบบนั้น
เราเคยทำอะไรไว้รึป่าว
ถ้าเสียใจก้ร้องไห้ออกมา ไม่ต้องกลั้นไว้หรอก
ทำใจให้ๆสบาย สวดมนต์บ่อยๆ เข้าวัดทำบุญก้ได้ เด๋วก้ดีขึ้นเอง เชื่อเราจิ^^
ปลอบคนไม่เก่ง แต่เหนเทอแล้วน่าสงสาร เราก้เจอคล้ายไกเทอแหละ
อยากช่วยน่ะ ช่วยได้แค่นี้
ถ้าไม่ดีขึ้นก้ขอโทษละกันนะ
ปายละ ๆ สู้ๆ ตั้งจัยเรียนๆล่ะ
บะบายยยยยย

[คนคนนึงบนโลกใบใหญ่]

คือว่าเราก้อเคยเปงคล้ายๆแบบเทอเหมือนกานอ่ะ
เคยคิดว่าทุกคนในครอบครัวไม่สนใจเรา
เราทามอารัยก้อผิดไปหมด
พี่เราทามอายก้อดีไปหมดเราทามอารัยก้อไม่ดี
บางครั้งเรายังไม่ได้ทามอารัยผิดเรยแต่ทุกคนก้อมาว่าเรา
เราก้อรุ้สึกว่าเราไม่มีค่าเรย
เคยคิดที่จาทามร้ายตัวเองเหมือนกัน
เเล้วก้อแอบร้องไห้ในห้องนอนคตนเดียวเหมือนกาน
แต่ว่าก้อมีเพิ่อนคนนึงคอยปลอบเราอยุ่เสมอเราก้อเรยยังมีสิ่งที่ทามไห้รุ้สึกดีอยู่
เเร้ววันนึงมีคนๆนึงบอกเราว่าเรามออาไรด้านเดียวไปรึเปล่า
เราก้อเรยลองเอากลับไปคิดดูอ่ะ
ตอนเเรกก้อไม่เข้าไจนะ
แต่พอเราลองมองอารัยอีกด้านนึงดู
เราก้อเรยเริ่มรุสึกดีขึ้นเรื่อยๆ
จนวันนี้เราก้อรุสึกดีกับครอบครัวเราเเร้วอ่ะ
เราก้อเรยอยากจาไห้กามลางไจเทออ่ะ
อยากไห้เทอลองมองอารัยที่มานเปงอีกด้านนึงดุอ่ะ
เทออาจจาเจออารัยดีๆก้อได้นะ
หรือไม่ก้อท่าเราเปงเทอนะจาลองเปลี่ยนมุมมองดูหรือไม่ก้อลองโวยออกมาตรงๆเรยอ่ะ
เพราะว่าตอนนี้ครอบครัวเทออาจจาไม่รุก้อได้ว่าเทอรุสึกยังไงอ่ะ
ลองทามดูนะ เราจาปงกำลังใจไห้นะ

[เหม่งจ๋าย : )]

ใจเย็นๆน้า..

บางทีความเครียดอาจทำให้คิดไปเอง


ที่ว่าได้ที่ 1 ไม่มีใครชม..
บางทีท่านอาจชมลับหลังก็ได้นะคะ
อย่าคิดมากๆ

หนูว่าที่ท่านเอาใจใส่คนพี่มากกว่า..อาจเป็นเพราะอยากให้คนพี่เป็นตัวอย่างที่ดีในคนน้องแหละ

ยังไงพ่อแม่ก็ต้องรักลูกของตัวเองแหละ
แต่อาจแบบว่า..

รักนะแต่ไม่แสดงออก

ก็เท่านั้น

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ