[ปรับทุกข์] หนูก็แค่...เกลียดตัวเอง

[Jan]

สวัสดีคะ...คุณครูสมศรี....
มันเป็นเรื่องที่หนูคิดหลายต่อหลายครั้งว่าจะพูดดีหรือไม่...หนู...เกลียดตัวเอง...คะ

หนูเคยลองไปหาครูที่ตึกเก่าอยู่สองสามครั้ง....เพื่อขอคำปรึกษา 
แต่ก็ดีแล้วที่ไม่เคยได้เจอคุณครูเลยซักครั้ง  หนูเป็นคนพูดความรู้สึกของตัวเองไม่เก่ง   
ถ้าไปเจอครู...หนูคงพูดอะไรไม่ออกอยู่ดี

หนู...เกลียดตัวเอง...ในหลายๆอย่าง
ทั้งๆที่หนูอยู่ ม.6 แล้ว  แต่หนูกลับยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือเตรียมสอบเลย
ผลการเรียนเฉลียของหนูได้แค่ 2.9 เท่านั้นเอง ผิดกับคนในห้องที่ได้คะแนนมากกว่าหลายๆคน
หนูรู้คะครูว่าเกรดไม่ได้ตัวตัดสิน ครูสอนว่า"ถึก" ดั่ง "ควาย"จะทำให้หนูสอบติด   
แต่หนูก็ยังกลัว...กลัวว่าตอนนี้มันคงสายเกินไป   หนูกลัวว่าตัวเองอาจถึกไม่พอ...

หนูรู้สึกเกลีดยตัวเองทุกวันตั้งแต่เริ่มลืมตาตื่นนอน...เกลียดที่ตัวเองอ่านหนังสือได้น้อยเหลือเกิน
เกลียดที่ทรยศความหวังของแม่และความฝันของตัวเอง   หนูทำตัวหนูเอง...หนูเกลียดตัวเอง

ทุกวันที่เห็นแม่ทำงานหนัก...เหงื่อที่รินไหล..และมือที่หลายกร้าน
มันยิ่งตอกย้ำความเกลียดชังของตัวเองให้มากขึ้นจนเจ็บหัวใจไปหมด...
คิดหลายต่อหลายครั้ง..ว่าเด็กจอมขี้เกียจคนนี้ไม่น่าเกิดเป็นลูกแม่เลย
...หนูทำร้ายแม่ด้วยการปล่อยเวลาให้ผ่านไป....

[Jan]

การเริ่มต้นมันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน...ทำไมนะทำไม...หนูถึงทำไม่ได้...อยากลงมือทำแต่ทำไม่ได้
รู้แม้กระทั่งข้อเสียที่ต้องปรับปรุง  แต่หนูก็ยังคงแก้ไขมันไม่ได้ 
หนูเป็นเด็กไม่ดีเอาเสียเลย   ครูคงเสียความรู้สึกกับลูกศิษท์คนนี้แล้วใช่ไหมคะ...

หนูคิดทุกวันว่าไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึง
หนู...กลัววันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงคะคุณครู...เพราะตัวหนูในวันนี้ไม่เคยทำได้ดีเลยสักครั้ง
"ไอ้ขี้แพ้"...คงเป็นคำที่แสดงความเป็นตัวหนูออกมา...ไมอยากเป็นไอ้ขี้แพ้..เมื่อไรจะหลุดพ้นเสียที

หนู...เกลียดที่ตัวเองง่วงนอนตลอดเวลา   หนูหยุดความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ได้
รู้ตัวว่านอนเยอะเกินไปแล้ว...แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้  ร่างกายนี้เป็นของหนู...แต่หนูกลับควบคุมมันไม่ได้
หนูทำทุกวิถีทางให้ตัวเองตื่นเวลาอ่านหนังสือให้ได้  ไม่ว่าจะเป็นกาแฟ หรืออะไรหลายๆอย่าง
ผลลัพ คือ ศูนย์เปล่า  หนูยังคงง่วงนอนเหมือนเดิม  หนูเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

[Jan]

อ่านแล้วคงเหมือนกับว่าหนูกำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่ก็เป็นได้  ฮะฮะฮ่า
หลายครั้งที่มีโอกาสได้เจอคุณครู หนูได้แต่ยิ้มและสวัสดี แล้วปล่อยให้โอกาสหายไป
หนูเคยอยากขอให้คุณครูกอดหนูไว้ แล้วบอกกับหนูว่า "ลูกต้องทำได้แน่...ถ้าลูกตั้งใจลูกต้องทำได้แน่"
แต่สุดท้ายหนูก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกไป

หนูให้แม่ทำอย่างนี้ไม่ได้  เพราะแม่ต้องถามหนูว่าเพราะอะไร? ให้ทำทำไม?
มันเป็นเรื่องยากนะคะที่จะบอกว่า หนูกลัวสอบไม่ได้ เพราะเกรดแย่มาก แล้วยังไม่ได้เริ่มอ่านหนังสือ
หนูไม่อยากให้แม่รับรู้เรื่องการเรียนที่แย่มากๆจากปากตัวหนูเอง แม้ว่าแม่จะรู้อยู่แล้วก็ตาม

หนูอยากสอบให้ติดเพื่อแม่...เพราะหนูรักแม่มาก
แต่ตัวหนูยังทำตัวแย่แบบนี้....หนูเลยเกลียดตัวเอง

[Jan]

.เฮ่อ..........................เขียนซะยาวเลย (ทำลายสถิติรึเปล่า ต้องแบ่งเป็นย่อยๆ)
สบายใจขึ้นมากเลยคะ(มั้ง)  ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กไว้ระบายนะคะ
หนูจะลองพยายามเริ่มต้นอีกครั้ง  หนูอาจสอบไม่ติดแต่อย่างน้อยก็ขอให้หนูพยายามให้เต็มที่
หนูรักแม่มากนะคะคุณครู  และหนูก็รักคุณครูที่สั่งสอนหนูให้รักแม่ตั้งแต่หนูอยู่ ม.1 = =''

[Milky Way]

ใจเย็นๆก่อนน่ะคะ
อย่าเพิ่งเกลียดตัวเองสิ เรายังไม่ได้เริ่มเลย
อยู่ม.6แล้ว ก็รีบอ่านหนังสือสิค่ะ
ทุกครั้งที่เราเห็น หยาดเหงื่อของเม่ เราก็บอก
กับตัวเองไว้สิ ว่าต้องทำให้แม่ภูมิใจ...
เพื่ออนาคตของเราเองไงค่ะ สู้น่ะ
อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งยอมแพ้ อดทนไว้น่ะ
อดทนแล้วเทียมเกวียนหลายๆรอบสิค่ะ อย่าที่ครูบอกไง
หนูรู้น่ะ ว่าพี่ทำได้...แต่ทำไมพี่ไม่ทำตอนนี้ล่ะคะ...
อีกไม่กี่ปี พี่ก็จะเลี้ยงดู...คนที่พี่รักได้แล้วน่ะ
ลำบากวันนี้อีกไม่นาน อนาคตจะสบายทั้งชาติเลยน่ะ
อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉ๊ยเฉยนะจ๊ะ
เชื่อว่าพี่ทำได้ สู้เค้านะ...อย่าเพิ่งหมดหวัง
กับสิ่งที่ยังไม่ได้เริ่ม แล้วจะรอวันที่พี่ประสบความสำเร็จ      

[mini aum]

เอาน่า  ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ

ผ่านไปแล้วก็ให่ผ่านไปนะ

มาเริ่มอ่านใหม่  ตั้งสติให้ดี

อ่านตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกจ้า

นึกถึงคำที่ครูสอนสิ  ช่วยได้นะ

  พยายามเข้านะจ้ะ    

เราเข้าใจเธอดี ก็อยู่ม.6เหมือนกันอ่ะจ้ะ

      เราจะคอยเปนกำลังใจเสมอนะจ้ะ

[เหม่งจ๋าย : )]

พี่เริ่มตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกนะคะ

แต่ถ้ายังไม่ตัดสินใจเริ่มซะที ปล่อยค้างคาไป จะไม่ดีเอานา..

เป็นกำลังใจให้พี่น้า..

ขยันเรียนเพื่อตัวพี่เอง เพื่อครอบครัว และแน่นอน..เพื่อ ในหลวง ค่ะ

[~*BoJungZaa*~]

เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ยังทั้นนะ คิดสิว่าเราต้องทำให้ได้

นึกถึงหน้าคนที่เรารัก และรักเรา รู้ผลวันที่ประกาศผลสอบสิ

ว่าเราเอนติด กับเอนไม่ติด พวกเค้าจะทำหน้ายังงัย

ก้อคิดเอาเองนะว่าควรจะเริ่มอ่านได้รึยัง

หรือว่าจะรอให้เอนเส็จแล้วก้อตามใจ

ยังงัยก้อสู้ๆนะ เราก้อจะเอนเหมือนกัน

แล้วก้อเพิ่งเริ่มด้วย เรามาแข่งกับตัวเองกันดีมั๊ยล่ะ อิอิ

สู้ๆ นะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

คนที่คิดอะไรออกมาเป็นความรู้สึกย่อมเสียเปรียบ

เพราะที่จริงแล้วชีวิตก็มีแต่การสร้างเหตุให้เกื้อกูลต่อผล

ก็ถ้าคิดแบบที่หนูเป็นอยู่ ชีวิตก็คงเหมือนงูกินหาง

ที่หนูพูดน่ะ  ไม่ใช่หนูหรอก

แต่เป็นกิเลสมันพูดแทนหนู

หนูถูกกิเลสหลอก

แต่ถ้าหนูใช้ปัญญานำอารมณ์

หนูจะรู้ว่าปํญญา(เป็นพ่อแม่ของเหตุผลน่ะ)จะสอนให้เรารู้ว่าสร้างเหตุเช่นนี้จะเกิดอะไรต่อไป

แทนที่จะคิดแบบนี้ครูว่าหยิบภาษาไทยสังคมหรือวิชาที่หนูรักมาอ่านดีกว่านะ

เหมือนมีเด็กมาพูดกับคุณครูวันนี้ว่าเรียนอังกฤษไม่ดีสักทีเหมือนเริ่มที่ศูนย์ทุกที

ไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีกำลังใจเรียน ก็เลยไม่ท่องสักที

ครูก็เลยบอกว่า

"ถ้างั้นก็ก้าวข้ามศูนย์ไปไม่ได้หรอก"

หนูก็เหมือนกับคนที่ทำเข็มตกในบ้านแต่ออกมาก้มหานอกบ้านน่ะจ้ะ

ทั้งๆที่รู้ว่าตกที่ไหนก็ต้องหาที่นั่น

แต่หนูไม่หาเอง

คนบางคนน่าเสียดายที่ใช้เวลาหมดเวลากับกับความคิด

มีนิทานจีนเรื่องหนึ่งพูดถึงหลวงจีนที่อยากบรรลุธรรม

จึงพกแต่กาน้ำติดตัวเพียงสิ่งเดียว และถ่อแพพข้ามไปอยู่บนเกาะ ซึ่งเป็นเกาะที่ผู้ต้องการบรรลุธรรมต้องไปกัน

ขณะที่หลวงจีนอีกท่านก็อยากบรรลุธรรม แต่กลับใช้เวลาหมดไปกับการเตรียมตัวหาข้าวของสัมภาระมากมายเพื่อใช้บนเกาะ

เพราะกลัวความลำบากที่จะเกิดขึ้น

จนเวลาล่วงเลยไปสองปี หลวงจีนคนแรกกลับมาพร้อมปฏิบัติตนจนบรรลุธรรม

แต่หลวงจีนคนที่สองยังคงเตรียมสัมภาระอยู่เหมือนเดิม........เฮ้อออ


คนเราถ้าใช้พฤติกรรมเดิมๆแล้วไม่ดีขึ้นก็ควรเปลี่ยนพฤติกรรมของเรา

ดั่งเช่นปราชญ์จีนกล่าวว่า


"มิกล้าออกเรือ  มิอาจถึงฝั่ง"


คงลำบากนะหนูถ้าหนูเป็นคนแบบหลวงจีนคนที่สอง

แต่ถ้ากล้าเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฝั่งแห่งความสำเร็จกำลังรอหนูอยู่


แต่ถ้าเป็นคนชอบแพ้ก็ทำตัวเหมือนเดิมก็ได้

แล้วตอนเป็นผู้ใหญ่ค่อยไปไหว้เพื่อนเอานะหนูนะ

ชีวิตของหนูไม่รักความเจริญก็ไม่มีใครบังคับหรอกลูก

[~*BoJungZaa*~]

รักครูสมศรีจัง ครูเปนนักให้กำลังใจที่ดีที่สุดเลยค่ะ

[Unidentified Girl]

อ่านข้อความคุณครูสมศรีทุกครั้ง  ได้แง่คิดทุกครั้งเลยค่ะ  ขอบพระคุณค่ะคุณครูที่คอยชี้แนะให้โดยตลอด