สงสัยนิดหน่อยครับ + อยากเล่าไรนิดๆ

คือ ติดนิดเดียวน่ะครับ แต่ช่วยอธิบายละเอียดนิดสส์ ครับ

ยกตัวอย่างประโยคเลยอ่ะครับ
R.S. - Kru Somsri is beautiful so ....
เป็น If Kru Somsri weren't beautiful,.....
ทำไม ใช้ weren't อ่ะครับ ไม่ใช่ wasn't

แล้วก็ตอนสอน บางทีประโยค R.S. หน้า so บางครั้งครูก็ใส่ ( , ) หน้า so บางทีก็ไม่ใส่
หรือว่า ใส่ก็ได้ ไม่ใส่ก็ได้อ่ะครับ

- - วันนี้ครูสมศรีเข้ามาในห้องเพื่อนแนะนำหนังสือ รวมข้อสอบย้อนหลัง
ไม่รู้ทำไม ดูตัวจริงสวยกว่าในวีดีโอ สงสัยต้องตัดแว่นใหม่ซะและ เห็นอะไรไม่ตรงความจริงยังงี้ O_O

วันนี้ หลังจากจบ คอร์ส GM ครั้งที่ 15 ผมก็ไปบริจาคเงิน พร้อมทั้งรับหนังสือ "ฤาจักเป็นไอ้ขี้แพ้ ก็ตามใจ"
แล้วก็อ่านบนรถเมล์ ขากลับใช้เวลาประมาณ 20นาที ก็จบเล่ม ซึ่งทำให้อีกประมาณชั่วโมงนึง ตลอดระยะทางกลับบ้าน ได้คิดอะไรมากมาย
-----อยากบอกเฉยๆ ว่าได้อะไรบ้าง-----
ผมอ่านแล้วแทงใจดำมากๆ เลยครับ มันช่างตรงกับชีวิตจริงๆ เหลือเกิน
ผมมีนอยู่ไกลพอสมควร ซึ่งบวกกับทางกลับบ้าน รถติดมาก ทำให้ใช้เวลาในการเดินทางพอสมควร
เวลาปิดเทอมในตอนนี้นั้น ผมตื่นประมาณ 5.30 เพื่อนมาเรียน โดยแต่ละวันเรียนเคมีอุ๊ 2.30ชม. แอพพลาย 5 ชม. จนถึงเวลา 5.30 แล้วมาเรียนกับอาจารย์สมศรี ผ่านทาง คุณ sony อีกทีนึง จนถึง ทุ่มครึ่ง ผมกลับถึงบ้าน ราวๆ 3ทุ่ม-3ทุ่มครึ่ง ซึ่งแล้วแต่ สภาพการจราจรครับ
ส่วนตอนเปิดเทอม ก็ตื่นราวๆ 4.45 น. เพื่อนหลีกเลี่ยงสภาพการจราจรเช่นกัน ถึงบ้าน ก็ 2ทุ่มครึ่งครับ มันเป็นอะไรที่ ล้ามากๆ เวลานี้ ที่เรียนตอนปิดเทอม ราวๆ 10ชั่วโมง ก็จะปวดหัวจี๊ดนิดๆตลอด ส่งผลให้ผมคิดตรงกับหนังสือของครูบอกเลย นั่นคือ "เรียนมาทั้งวัน เหนื่อยจัง พักดีกว่า" ทำให้ผลจากการเรียนเสริมนั้น บอกตรงๆว่าไม่ได้ผลเต็มที่ ซึ่งรู้ตัวเองอยู่ แต่บอกตัวเองด้วยความคิดเดิมๆ ว่า เหนื่อย....
สิ่งที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ อาจเนื่องจากความขี้เกียจส่วนตัวแต่แรก [ตอนนี้อยู่ ม.5 ครับ เวลาเหลือน้อยเต็มที แต่วิชาการไม่กระดิกเลย] ทั้งๆที่ เมื่อก่อน ผมมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนเรียนดี และความเรียนดีลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่ง คนที่ผมเคยดูว่า เรียนไม่เก่ง มาอยู่ในห้องเดียวกะผม(บอกไปยังผมอยู่ห้องคิงเหมือนกันนา)
แถมไม่พอ ยังมีผลการเรียนดีกว่าผมด้วย ซึ่งผมเคยถามมาแล้ว เพื่อนผมคนนี้ ไม่เคยแตะเกมส์เลย แม้แต่เกมในมือถือก็ตาม และตั้งใจเรียนอย่างมากอีกด้วย ตอนแรกๆ ผมก็ไม่ใส่ใจหรอกครับ จนกระทั้ง สามวิชาที่ผมลงเรียนอย่างหนักหน่วงนั้น มีผลคะแนนสอบเกือบผ่าน ถึงคะแนนเก็บรวมแล้วจะไม่น่าเกลียดก็เถอะ แต่ทำให้รู้สึกตัวขึ้นมาได้
แต่เพื่อนๆ ครับ ผมยังมีเวลาเล่นเกมทุกวันหลังกลับจากเรียนพิเศษอยู่เลยครับ 1ชั่วโมงหลังจากอ่านหนังสือ "ฤาจักเป็นไอ้ขี้แพ้ ก็ตามใจ" มันทำให้ผม นอนไม่หลับ(โดยปกติแล้ว ผมจะพักบนรถเมล์เป็นประจำ) แล้วเหมือนกับว่าผมมีอะไรคาใจอยู่อย่างแรง ซึ่งบรรยายไม่ถูก ทั้งๆที่ ความคิดของผมมันวิ่งไปเร็วมากๆ อาจจะเป็นหนังสือได้ราวๆ 100 หน้าขึ้นไปทีเดียว(ผมอ่านหนังสือ ของครูสมศรี ใช้เวลาประมาณ 20นาทีอ่ะ -*- เร็วมะ) มันสับสนอย่างบอกไม่ถูก
ไม่แน่ว่า ที่ผมปวดหัว หรือปวดเมื่อย เมื่อยล้า เวลาเรียนนั้น ร่างกายผมไม่ได้เป็นอะไรเลย ใจผมต่างหากละ ที่ยอมแพ้ ที่ไม่สู้ และเป็นไอ้ขี้แพ้ เคยรู้มาว่าจิตใจสัมพันธ์กับร่างกาย ใช่มั้ยครับ นั่นละ
ยังดีครับที่ผมมีความคิดพอที่จะรู้ว่า เงินที่เสียมาให้ผมได้มีเวลา 10ชั่วโมงนั่น ไม่น้อยเลยทีเดียว (อุ๊2200 แอพพลาย4000 สมศรี2800 โดยไม่รวมค่าอาหารและค่าเดินทาง -*-) ยิ่งอ่านยิ่งทิ่มแทง ยิ่งตอกย้ำ และสะท้อนความจริงออกมาเป็นฉากเหมือนเหตุการณ์มาปรากฏตรงหน้าอีกครั้งหนึ่ง

ปล. อยากบอกให้เพื่อนๆ ที่มีความคิดอย่างผมอยู่ ลองอ่านหนังสือเล่มนี้ดู ซึ่งจริงๆแล้ว แม้เป็นคนที่คิดว่าตัวเองนั้น สมบูรณ์หรือเป็น Perfect Man นั้น ยังมีข้อบกพร่องบางข้อ ที่หนังสือเล่มนี้ ชี้ให้เห็น ซึ่งจะช่วยให้ เราได้แก้ไข ได้ยกระดับตนเอง และที่สำคัญ คือทำให้ พ่อและแม่ ภูมิใจครับ

รัก,เคารพ และขอบคุณ ครูสมศรีครับ ที่สั่งสอน พึ่งคอร์สแรกที่เรียน ก็ให้ข้อคิดมากมายขนาดนี้แล้ว
ครูสวยมากครับ(นี่ยังแว่นเก่าอยู่ รอตัดแว่นใหม่ จะดูอีกที เผื่อดูผิดไป

)