เมื่อเเฟนบอกเลิ....

คุณครูเป็นคนชีพจรลงเท้านั่งเฉยๆไม่เป็น

วันหนึ่งคุณครูเดินสวนเด็กหญิงที่อ่อนโยน อ่อนหวานและกำลังอ่อนแอ

เด็กหญิงคนนี้คือน้องก้อย(นามสมมติ)

"คุณครูขาหนูอยากปรึกษาคุณครูค่ะ หนูไม่มีสมาธิอ่านหนังสือค่ะ"

"ลองค่อยๆบอกซิลูกว่าหนูกังวลเรื่องอะไร"

และแล้วน้องก้อยก็ก้มหน้า แต่ขอบตาน้องก้อยเริ่มช้าแดง

"หนูมีเรื่องทุกข์ใจใช่ไหมลูก" ประโยคเดียวที่ทำให้น้ำตาน้อยก้อยไหลริน

คุณครูโอบกอดน้องก้อยไว้แล้วพูดว่า

"หนูคงเก็บความทุกข์นี้มานานแล้วใช่ไหมลูก"

"ใช่ค่ะ"

"ไม่เป็นไรนะลูก มาๆเดี๋ยวคุณครูจะช่วยหนูนะลูก"

คุณครูมอบอ้อมกอดแทนคุณแม่ของน้องก้อยแล้วเราสองคนเดินหลบสายตาผู้คนเข้าไปในห้องเงียบๆ

และน้องก้อยได้ระบายถึงความรักที่แสนซื่อของเด็กหญิงวัยใสที่พร้อมจะมอบหัวใจทั้งดวงให้คนที่เธอรัก

น้องก้อยบอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระไม่กล้ารบกวนคุณครูแต่คุณครูบอกว่าไม่มีเรื่องไหนไร้สาระเลยสำหรับคุณครู

เพียงแต่ขณะที่เราเจอปัญหา เรายืนในระดับเดียวกับปัญหา เราจึงมองปัญหาได้ไม่รอบและลึกพอ

แต่ถ้าเราก้าวขึ้นไปยืนอยู่ในที่ที่สูงกว่าระดับปัญหา เราก็จะมองเห็นทางออก

บางทีผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์จะช่วยพวกหนูได้นะลูก

ปัญหาที่น้องก้อยพบก็คือการคบกับเพื่อนชายที่น้องก้อยรักมาตลอดสามปี

แต่สุดท้ายเพื่อนชายคนนั้นก็บอกเลิกกับน้องก้อยในระยะใกล้เอนท์หรือระยะที่น้องก้อยต้องการกำลังใจ

ความรักที่เสียเปรียบซึ่งฝ่ายหญิงต้องเป็นฝ่ายทนยอมให้ฝ่ายชายเสมอ

ทำให้น้องก้อยต้องเก็บสิ่งที่อมทุกข์เหล่านี้มาคิดอย่างไร้ทางออก

หนูๆสังเกตนะลูกว่าเรื่องของความรักดูได้ไม่ยาก

ใครที่ต้องยอมใครมากกว่า นั่นแหละฝ่ายที่ทนยอมคือฝ่ายที่รักอีกฝ่ายหนึ่งมากกว่า

เมื่อฟังน้องก้อยทั้งเรื่องพร้อมดวงตาที่ช้ำแดง คุณครูเอื้อมตัวเข้าโอบกอดน้องก้อยอย่างแนบแน่นและใช้มือตบหลังแผ่วเบา

เหมือนสมัยที่หนูเป็นเด็กน้อยและมีแม่คอยปลอบโยนยามหนูมีคนแกล้ง

แม้นแม่ครูคนนี้จะไม่ใช่แม่ของหนูจริงๆ

แต่แม่ครูคนนี้ก็ยินดีรับสวมหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดแทนแม่ของหนูนะลูก

"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรนะลูก

หนูยังรักใครไม่ได้นะลูกนะ

เพราะหนูยังรักตัวเองไม่เป็น

ถ้าหนูรักตัวเองเป็นหนูจะไม่ปล่อยร่างกายทีพ่อแม่ให้เรามาชอกช้ำนะลูกนะ

ฟังนะลูกความรักกับความทุกข์ที่หนูเจอตอนนี้ก็เหมือนมดแดงเดินไต่ขอบกระด้งรอบที่สามสิบ

แต่มดก็ยังไม่รู้ตัวว่ามดเดินวนกลับมาที่เดิม

แล้วเจ้ามดที่น่าสงสารก็ยังคงเดินวนเวียนแสนเหนื่อยต่อไปเรื่อยๆ

โดยแปลกใจว่าทำไมไม่ถึงปลายทางเสียที

เข้มแข็งนะลูกนะ แล้วใช้มีดคมๆเปรียบดั่งสติสับวงขอบกระด้งให้ขาดเสีย

ใช้ปัญญายืดขอบกระด้งไม่ให้เป็นวง ยืดให้เป็นเส้นตรงที่มีจุดตั้งต้นและจุดจบ

เห็นไหมลูก ตอนนี้หนูมีจุดเริ่มต้นและจุดหมายแล้วนะลูก

ขยันเรียนนะลูกนะ

ยิ่งโตขึ้นไป หนูจะรู้ว่าอาชีพการงานสำคัญมากสำหรับชีวิตเราและสำหรับการใช้ชีวิตคู่

เหมือนพ่อแม่ของเราที่ท่านอยู่ครองรักกันเหมือนเพื่อนที่คอยหาเงินมาเลี้ยงดูลูกก็คือพวกหนูไงจ๊ะ

ในวัยนี้หนูเป็นวัยรุ่น วัยที่ยังมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ทั้งร่างกาย อารมณ์และจิตใจ

ไม่เราก็เขาก็ต้องเปลี่ยนไปสักวัน

แต่ถ้าหนูหันมารัก หันมาสมรสกับหนังสือและบทเรียน

ยิ่งหนูรักเขามากเท่าไร ยามหนูตกที่นั่งลำบากในห้องสอบ

หนังสือและความรู้คู่สมรสของเราก็จะมาช่วยหนูในยามยากนะนะลูก

ที่สำคัญเมื่อหนูรักการเรียน วันข้างหน้าเขาจะมาเลี้ยงดูเรา

ความรู้คือคู่ชีวิตที่ร่วมสุขร่วมทุกข์กับเรานะลูก

ที่สำคัญเมื่อหนูรักและทุ่มเทเวลาให้กับเขา เขาจะซื่อสัตย์กับหนูตลอดไป

แล้วเขายังใจดีใจกว้างเพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเราคนเดียวนะลูก

เขายังมีน้ำใจเลี้ยงคนที่เรารักอีกด้วย

รักตัวเองให้เป็นนะลูก

เขาบอกเลิกก็เลิกนะลูก

คุณครูไม่ได้สอนให้หนูมีจิตใจกระด้างแต่ลูกต้องเก็บเรื่องรักไว้ในลิ้นชักล่างแล้วใช้กุญแจล็อคให้มิดชิดนะลูก

ถ้าใจแข็งกว่านั้น ล็อคกุญแจเสร็จ ลูกโยนดอกกุญแจทิ้งไปเลย อย่าใจอ่อนนะลูกนะ

ขอเราทำหน้าที่ให้เสร็จก่อน หลังเดือนมีนา ลูกค่อยไขลิ้นชักออกมาใหม่นะลูก

ค่อยปัดฝุ่นมาดูอีกที แต่ถึงตอนนั้นลูกอาจมีสติและปัญญามากขึ้นที่จะเข้าไปจัดการกับความรักอย่างมีเหตุผล

ที่สำคัญลูกจะไม่เสียใจที่ลูกไม่ได้ปล่อยเวลาไปอย่างน่าเสียดาย

รักตัวเองให้เป็นนะลูกนะ"

ไม่น่าเชื่อว่าน้องก้อยเป็นเด็กมีบุญเพราะน้องก้อยตั้งใจฟังและพยักหน้าตอบรับ

น้องก้อยสูดลมหายใจลึกๆพร้อมปาดน้ำตาบนใบหน้าตนเองแล้วพูดว่า

"ขอบคุณคุณครูค่ะ

หนูจะทำตามที่คุณครูบอกค่ะ หนูจะรักตัวเองให้เป็น หนูจะทำหน้าทีที่สำคัญในตอนนี้ให้ดีที่สุด"

ใช่จ้ะลูก

คนที่หนูควรรักและตอบแทนและระลึกถึงเสมอคือ พ่อและแม่

ลูกๆรู้ไหมว่า

ความเพียรของลูก

คือ

ผ้าซับหยาดเหงื่อของพ่อแม่

เพียรเถิดลูก

เพราะความเพียรนี่เองที่จะถักทออาชีพที่ลูกรักให้กับลูกได้

เชื่อแม่ครูคนนี้นะลูกๆ

(อบอุ่นทุกที่ที่มีครูสมศรี)