ครูคะหนูทนกับเรื่องอย่างนี้มาสิบกว่าปีแล้วค่ัะ

[อิ๋ว]

ครูขา หนูอยากจะรู้หนูควรทำยังไงดีกับเรื่องแบบนี้
ตอนนี้หนูอายุจะสิบหกแล้วค่ะ คุณปู่ของหนูหรือที่หนูเรียกว่าอากง
เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากๆเลย(หนูขอใช้คำนี้เลยละกันนะคะ) อากงทำให้หนูร้องไห้มากี่ครั้งแล้วหนูเองก็ไม่อยากไปจำมัน เค้าคิดว่าตัวเองเป็นศุนย์กลางทถกอย่าง ทุกคนต้องทำตามที่เค้าต้องการ ครูเชื่อมั๊ยคะว่าหนูไม่เคยไปเที่ยวทะเล น้ำตก ภูเขา หรือแม้แต่กรุงเทพหนูก็ยังไม่เคยไป เพราะอากงของหนูไม่เคยคิดที่จะพาไปหรือให้ลูกหลานไ้ด้ไปเที่ยวเลย ทุกคนตื่นมาทำงานตอนตีสามและเลิกงานตอนสอมทุ่ม แล้วเวลาที่หนูจะได้อยู่กับพ่อแม่หนูล่ะคะ เค้าเอาไปไว้ที่ไหน แล้วถ้าตอนเช้าแม่หนูมาดูเเล หรือบางทีซื้อขนมมาให้ที่บ้าน(คือแม่หนูขายของอยู่บ้านนึงพอเย็นก็กลับมาที่บ้านเนี้ยค่ะ)ครูรู้มั๊ยคะว่าวันต่อมาอากงหนูจะเดินมาด่าหนูกับน้องสาวตลอดว่าทำไมต้องให้แม่มาหา แล้วด่าแบบที่ว่าคนที่เค้าซื้อของแล้วก็คนงานได้ยินกันทั้งบ้านค่ะ เวลาออกไปไหนอากงชอบไปด่าหนูให้คนอื่นฟัง ด่าว่าหนูโง่ ทำอะไรไม่เคยเป็น เอาหนูไปเปรียบเทียบกับคนอื่นที่เค้าสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ทั้งๆที่อากงหนูไม่เคยเปิดโอกาสให้หนูได้ทำสิ่งเหล่านั้นเลยค่ะครู หนูอึดอัดจะตายอยู่แล้วค่ะเวลาที่กลับมาแล้วเจอหน้าเค้า วันนั้นน้าหนูทำจานตกเค้าด่าเละเลยค่ะครู(ด่าว่าอีโง่ อีชาติหมา ขอโทษนะคะืที่หนูพิมพ์คำไม่สุภาพแต่หนูจะระเบิดแล้วค่ะครูตอนนี้)แม้กระทั่งเมื่อวานหนูนั่งกินข้าวอยู่ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน เค้าก็เดินเข้ามาแล้วด่าหนูเสียงดังมากๆ ด่าเรื่องที่หนูยังไม่ใส่เสื้อกันหนาวลงมากินข้าว ทั้งๆที่ในบ้านร้อนมาก ด่าขึ้นมึงกูเลยค่ะ พอพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องหนูเดินมาเค้ากลับพูดดีดีว่ากินข้าวเสร็จให้ไปใส่เสื้อกันหนาวนะ แล้วหันมาด่าหนูต่อค่ะ พอวันนี้หนูติดซ้อมเชียร์กีฬาที่โรงเรียนกลับบ้านมาหกโมงเย็นเค้าก็เรียกหนูไปด่าว่าทำอะไรไร้สาระกันทุ้งโรงเรียนแล้วห้ามหนูไปอีก ต้องกลับบ้านตามเวลาที่เค้ากำหนดเท่านั้น หนูทำผิดอะไรคะครู ขนาดหนูกลับมาจากโรงเรียนแล้วหนูจะตักข้าวให้พ่อ พ่อหนูก็บอกว่าพ่อกินแล้ว หนูก็มานั่งกิน เค้ายังเรียกหนูเข้าไปด่าว่าเป็นอีเด็กสันดารไม่ดี ไม่ตักข้าวให้พ่อกิน ใครมาบอกว่าหนูถามพ่อแล้วเค้ายังไม่ยอมฟัง ทุกคนอาจจะอยากอยู่บ้านของตัวเอง แต่เวลาที่หนูมีความสุขที่สุดคือเวลาปิดเทอมที่หนูได้ไปเรียนพิเศษที่ต่างจังหวัดค่ะครู หนูเห็นหน้าอากงของหนูแล้วหนูรู้สึกเกลียดเค้ามาก อยากให้เค้าตายไปไวๆเลยก็มีนะคะ เค้าไม่เคยรู้หรอกว่าหนูต้องเสียน้ำตาเพราะเค้ามากเท่าไหร่ เพราะเค้าไม่เคยสนใจใครเลย บางเวลาที่เค้าทำดีกับหนูมันไม่ได้ทำให้หนูรู้สึกดีกับเค้าเลยค่ะ หนูรู้สึกว่ามันเป็นการตีสองหน้ามากกว่า เพราะเค้าหน่ะเวลามีเพื่อนมาหาหนูจะพูดจาดีดีด้วย แต่พอกลับไปเค้าก็ด่าหนูทุกครั้งเลยค่ะว่าเอาเพื่อนมาทำไม หนูอึดอัดมากค่ะครู หนูควรจะทนยังไงดี ทำยังไงดี เพราะเค้าก็แก่สุดในบ้าน ไม่มีใครกล้าเถียง แต่ในใจหนูมันร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ

[>>(P)>a<(O)<<]

ใจเย็นๆนะครับ

[IMME]

อย่าท้อนะ

ใจเย็นๆ

ระบายออกมาให้หมดนะจ๊ะ

บางทีอะไรๆอาจจะดีขึ้น

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

1.อากงคือผู้มีพระคุณ เพราะท่านเป็นพ่อของแม่เรา

ถ้าไม่มีอากงก็ไม่มีแม่ แล้วก็ไม่มีหนู

2.คุณครูเชื่อว่าอากงดุด่าหนูจริงๆ แต่ไม่ทราบด้วยเหตุผลอะไร

3.คุณครูเชื่อว่าหนูเกลียดอากง เพราะหนูบอกคุณครู

4.หนูยังคงต้องอยู่ที่นี่ต่อไป

5.ไม่มีประโยชน์ที่หนูจะคิดเกลียดชัง โกรธเคืองใคร โดยเฉพาะผู้ที่ต้องเห็นหน้ากันทุกวัน

6.ทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายให้ดี และ เร็วที่สุด

7.ถ้าต้องการเวลาเป็นส่วนตัวควรปรึกษา ขอร้องให้ผู้ใหญ่กว่าเราไปพูดกับอากง

8.ถ้าอากงด่าเราไม่ไพเราะ ให้คิดพจนานุกรมขึ้นมาเองว่า



อีโง่ = รอบคอบให้มากขึ้น

สันดานไม่ดี=หยุดพิจารณานิสัยของตัวเองอีกนิด

ไร้มารยาท=ควรเป็นกุลสตรีมากกว่านี้



หักหอกให้เป็นดอกไม้ให้หมด

อากงคงเติบโตมาในระบบเข้าโหมดด่าต่อเนื่องและใช้ถ้อยคำกระหน่ำเหมือนในเกมส์ที่เด้กๆชอบเล่นกัน

มันก็คืออาการก้าวร้าวแบบเดียวกัน แต่แสดงออกคนละแบบเท่านั้น



จำไว้นะลูก

"อภัย"ให้ท่าน เพราะคนเราเวลาคิดในสิ่งที่ไม่ดี คิดเอาชนะผู้อื่น จิตมัวหมองและใช้พลังมากเหลือเกิน

ทำใจให้เป็นสุข เราต่างผ่ายต่างเอาชนะกันนะลูก

ยอมอากงไปเถิด เงียบ อภัย ทำไปเรื่อยๆ สุดท้ายกรรมที่เคยกระทำต่อกันก็จะหยุดถักทอเป็นผืนผ้าแห่งความโกรธแค้น

จากผ้าลายสีแดงฉานจะค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นแดงเรื่อ แดงอ่อน ชมพู ชมพูนวล  จนที่สุดสีจางจนเป็นสีขาว



อาจจะทำยาก แต่จะง่ายสำหรับคนที่อยากพัฒนาจิตใจตนเองนะลูก

อากงจะด่าไม่ด่า อย่างไรก็ต้องทำงานให้เสร็จ

สู้รีบทำแล้วรีบขึ้นไปทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จดีกว่า



มองไกลๆนะลูก

อนาคตหนูอยู่ข้างหน้า  อย่ามัวพะวงหันหลังกลับไปมองบ่อยนัก

มองไปให้สุดขอบฟ้า แล้วรีบก้าวเดินนะคะ

อย่าเสียเวลากับการคิดวนเวียนน้อยอกน้อยใจอยู่เลย



เพื่อนๆเขาอ่านหนังสือกันนะคะ

สู้ขายของไป ท่องศัพท์ไปคำสองคำ ยังจะดีกว่านั่งคิดโกรธเคืองอากง

เพราะถ้าอากงจะเปลี่ยน อากงคงเปลี่ยนมานานแล้วนะคะ

"ยอมรับ"ในสิ่งที่เราต้องดำรงชีพอยู่กับคนนั้นๆ หรือสิ่งนั้นๆจะดีกว่านะคะ



หัดฝึกจิตให้แกร่งดั่งภูผาไว้นะคะ




แค่นี้ "ความสำเร็จ" ก็กำลังลอยเข้ามาหาเราแล้วค่ะ


เป็นลูกศิษย์คุณครูสมศรี ต้องคิดเป็นนะลูก

อย่าเถียงอากงทั้งที่เปล่งเป็นวาจา หรือทั้งที่เป็นความคิดนะคะ

จิตจะไม่สดใส สมองจะก็อ่อนล้าตามไปด้วยค่ะ




เชื่อคุณครูนะคะหนูน้อย

ถ้าเครียด ก็เข้ามาระบาบในบอร์ดนี้ได้เลยค่ะ

รักนะ ....จุ๊บๆ

[TALAY]

เข้ามาอ่านค่ะ
ก็ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ ไม่รู้จะให้คำปรึกษายังไงดี
เพราะคุณแม่คนที่สองของเรา (ครูสมศรี) ก็พูดได้ดีมากๆจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ 555
แต่. ครูสมศรีน่ารักจังเลยเนอะ รักครู ^^

ยังไงก็อดทนนิดนึงนะคะ เข้าใจเหมือนกัน
ว่าถ้าอยู่ในจุดๆนั้น มันไม่ง่ายแบบที่คนอื่นเค้ามองว่า "โอ้ย อย่าไปคิดมากสิ"
แต่มันเป็นค.รู้สึกที่ แย่ แย่มาก จนเกิดอารมณ์และความรู้สึกอัดอั้นใจไปหมด
ยังไงก็ สู้ๆนะคะ. ลองอดทนอีกซักนิด ลองหันมาอ่านหนังสือให้กับตัวเอง
ตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้าคณะที่เราต้องการ พอถึงเวลาได้ทำให้อาชีพที่เราต้องการก็จะได้กลับมาเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่ที่เรารักอย่างสบายใจ
ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงศักยภาพของเรา แล้วยอมรับในตัวเรานะคะ สู้ๆค่ะ ^^

[วัชรพงษ์]

ผมจะโดนพ่อตี เพราะ โน หา ว่า ไป ขโมย ของ เขา แต่ ผม ก็ ไม่ เคย โกรธ เขา ผมจิง ขอ มาถาม คุณ ครู ครับ ชี วิต ผม ชั่ง เศร้า เหลือ เกิน