ฉัน...ก็แค่...เกิดมาเพื่อผิดหวัง (เรื่องจริงที่ยาวเหลือเกิน)

แม่ของฉัน เป็นคนที่เห็นความสำคัญของการศึกษามากๆ แม่อยากเรียนปริญญาโท แต่แม่สอบติดสำรอง ปีถัดมาแม่เข้าสอบอีก แต่ก้อติดสำรองอีก พ่อบอกว่า ไม่ได้เรียนต่องั้นมีลูกคนที่สองแล้วกันนะ ทั้งที่ลึกๆ แล้วแม่คงอยากจะสอบอีกครั้ง

ฉัน...เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเกิดขึ้นมาพร้อมกับความผิดหวังของพ่อและแม่ พ่อและแม่หวังไว้ว่าฉันจะต้องเป็นผู้ชาย น่าแปลกที่ท่านคิดว่าไม่อยากมีลูกสาวเพราะเลี้ยงยาก ฉัน...ถูกเลี้ยงดูเสมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เอะอะโวยวาย เตะต่อย ไม่เคยยอมใคร ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันรู้ในภายหลัง

ฉัน...เริ่มจำความได้เมื่ออายุ 4 ขวบ ตอนนั้นฉันทะเลาะกับพี่ชายอย่างรุนแรงตามประสาเด็กผู้ชาย แต่ทำไมนะ ฉันกลับโดนตีเพียงคนเดียว ฉันยังจำได้ดีว่าโดนตี 8 ที แต่พี่ชายซึ่งอายุ 10 ขวบกลับไม่ถูกทำโทษเลย

จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ฉัน...กลายเป็นเด็กที่มีสองบุคลิก ฉันเรียบร้อย อ่อนน้อมถ่อมตน สดใสร่าเริง ยิ้มเก่ง เพื่ออำพรางความอ่อนไหวในใจ ฉันแทบไม่เคยให้ใครเห็นฉันร้องไห้อีก แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้อยู่คนเดียว น้ำตากับหมอนข้างคือเพื่อนของฉันเสมอ

ในด้านการเรียน ฉันเข้าโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่อายุ 3 ขวบ แต่เรียนได้เพียงปีเดียวก็ต้องย้ายโรงเรียน เพียงเพราะว่าน้องที่เป็นญาติคนหนึ่งจะเข้าเรียนที่นี่ ฟังดูออกจะเป็นเหตุผลแปลกๆ สักหน่อย ตอนนั้นไม่มีใครบอกอะไรเลย พ่อไปรับกลับบ้านตามปกติ แต่บอกว่าอยากเล่นไม้ลื่นมั้ย พ่อให้เล่นก่อนกลับ ฉันจำได้ว่ารู้สึกประหลาดอยู่ในใจ แต่ด้วยความเป็นเด็ก ฉันก็เล่นจนเหนื่อย พอกลับมาถึงบ้าน พ่อถึงบอกว่าวันนี้เรียนที่นี้วันสุดท้ายแล้วนะลูก ฉันร้องไห้เพราะฉันไม่ได้ร่ำลาเพื่อน ไม่ได้ลาคุณครูที่ฉันรักเลยแม้แต่คนเดียว หลังจากนั้นก็ไปเข้าเรียนเตรียม ป.1 ที่โรงเรียนที่พ่อสอน แรกๆ คงแปลกที่อยู่บ้าง แต่พอชีวิตเริ่มเข้าที่ก็เริ่มมีความสุขกับเพื่อนๆ และแล้ววันหนึ่งเมื่อจบปีการศึกษา ฉันกำลังจะได้ขึ้น ป.1 แล้ว แต่...ก็ต้องย้ายโรงเรียนอีกครั้ง เหตุผลที่ได้ตอนนั้นคือ จะได้ไปอยู่โรงเรียนที่แม่สอน แม่จะได้ดูแล ฉันเลยต้องเรียนเตรียม ป.1 ซ้ำอีกครั้ง ต้องปรับตัวกับเพื่อนใหม่อีกแล้ว

การเรียนซ้ำทำให้ฉันได้คะแนนดีกว่าเพื่อนๆ เมื่ออยู่ ป.1 ฉันจึงได้คัดให้อยู่ห้องคิง ซึ่งเป็นห้องที่เตรียมเด็กไว้คัดอีกครั้งเพื่อสอบ Top Ten แน่นอนฉันเป็นเด็ก 1 ใน 10 คนนั้น เพื่อสอบแข่งขันกับโรงเรียนทั่วประเทศ โดยเด็กที่ได้ 1-10 ของประเทศ จะได้โล่ เข็ม และทุนการศึกษาจากสมเด็จพระเทพฯ หกปีของการเรียนชั้นประถมศึกษาฉันสอบทุกครั้ง แต่ก็ได้เพียงที่ 11 และ 12 ของประเทศ เพราะขาดไปแค่ 0.5-1 คะแนน ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน ซึ่งก็ถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายว่าพี่เขาเคยได้รับโล่ตั้ง 2 ครั้ง นี่คงเป็นอีกปมในใจฉัน

พอจบ ป.6 พ่อกับแม่จะให้ฉันเรียนโรงเรียนสหศึกษาใกล้บ้าน แต่...ฉันไม่ยอม ฉันอยากจะไปสอบเข้าโรงเรียนหญิงล้วนอันดับต้นๆของกรุงเทพแห่งหนึ่ง นี่ฉันดื้อรึเปล่านะ แต่สุดท้ายฉันก็ได้มาอยู่จนได้ ฉันเรียนที่นี่อย่างมีความสุข สุขในสิ่งที่ฉันเลือกเอง นี่เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันสมหวัง

พอจบ ม.4 มีคนแนะนำว่า เรียนภาษาอังกฤษที่ครูสมศรีดีนะ ก็เลยได้มาสมัครที่นี่ ไกลบ้าน...แต่แปลกฉันกลับรู้สึกดี คงเป็นเพราะชีวิตฉันไม่เคยไปเที่ยว ไม่เคยไปไหนเลย จำได้ว่าวันที่สมัครเห็นรูปคุณครูแปะอยู่ที่ฝาบ้าน แค่แรกเห็นจากในรูป ฉันก็หลงรักครูแล้วล่ะ

ฉันได้นั่งแถวสุดท้าย...ไกลลิบๆ...แต่ก็ยังเห็นหน้าคุณครูอยู่ แค่นั้นฉันก็มีความสุข และแล้วก็มีเรื่องบางเรื่องทำให้ฉันได้คุยกับครูมากขึ้น ภาพที่คุณครูจูงมือฉันข้ามถนนวันนั้นยังคงตรึงอยู่ในใจจนวันนี้ คุณครูจะรู้มั้ยนะว่าฉันรักครูเหลือเกิน หลังจากเรียนจบ นานๆ ทีถึงจะได้กลับมาหาครูสักครั้งหนึ่ง

ฉันอยากเป็นหมอ แต่คะแนนที่ได้ แม้ว่าจะสูงพอที่จะติดได้เกือบทุกคณะในจุฬาฯ แต่ว่ามันก็สูงไม่เพียงพอที่จะติดหมอของมหาวิทยาลัยรัฐบาลเลยสักที่ ฉันจึงเลือกคณะที่เป็นทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ ของจุฬาฯ ซึ่งอาจารย์ที่โรงเรียนทุกคนทัดทานฉัน เนื่องจากฉันเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งคอมพิวเตอร์เสมอ อาจารย์จึงคิดว่าฉันน่าจะไปได้ดีทางนี้มากกว่า แต่ฉันก็รู้ใจตัวเองดีว่าชอบอะไร อันที่จริงฉันอยากเข้ามหิดล แต่คนในครอบครัวให้ฉันเลือกจุฬาฯ ฉันก็เลือกให้

เมื่อประกาศผลเอนท์ ฉันก็ได้อันดับ 1 ที่เลือกไว้นั่นแหละ แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณครู คุณครูโทรมาแนะนำเรื่องการเรียนในจุฬา ตั้ง 2 ชั่วโมง ฉันจำได้ (ฉันเก็บรายละเอียดทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับ ที่ได้รู้ และได้เห็นจากคุณครูเสมอ) แต่เมื่อก้าวเข้ามาเรียนในคณะนี้แล้ว ก็แทบไม่มีเวลาพักผ่อน ฉันจึงไม่ได้มีโอกาสกลับไปหาคุณครูอีกเลย แล้วอีกอย่างฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ป่านนี้คุณครูคงลืมเด็กกะโปโลอย่างฉันไปแล้ว แต่ฉันก็แค่ไม่มีเวลากลับไปหา แต่ฉันมีเวลาที่จะคิดถึงครูเสมอ เพราะฉันมีรูปครูแปะไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือ ฉันคุยกับครูผ่านรูปใบนั้น ครูคงไม่รับรู้ แต่ฉันก็สุขใจที่ได้คุย ทุกๆปีใหม่ ฉันจะทำปฏิทินให้พ่อ ให้แม่ และก็ให้ครู แต่ฉันไม่เคยได้มีโอกาสให้เลยสักปี เฮ้อ...

ฉันได้แอบติดตามข่าวสารของคุณครูอยู่เป็นระยะ ตั้งแต่ครูเริ่มมีเวบ จนมีเวบบอร์ด ซึ่งก็เปลี่ยนไปหลายบอร์ดแล้ว ครูจะรู้มั้ยนะว่าฉันไม่เคยลืมรักครูเลย แม้แต่วันที่ฉันรับปริญญาฉันก็ยังนึกถึงเสมอ

ทีนี้มาเข้าเรื่องเศร้าต่อ ตอนนั้นคะแนนเอนท์ของฉันไม่ถึงหมอรัฐบาลก็จริง แต่มันเพียงพอที่จะติดหมอของเอกชน แต่...น่าเสียดาย ที่ฉันรู้สถานะของที่บ้านดีว่าฉันไม่มีเงินที่จะเรียน ฉันจึงไม่เลือก เมื่อจบปี 1 ฉันสอบเอนท์ใหม่อีกครั้ง ฉันขาดไป 3 คะแนนกว่าๆ จะติดหมอรัฐบาล เฮ้อ... ฉันเริ่มรู้สึกถูกตอกย้ำถึงคำว่า เกิดมาเพื่อเสียใจ แล้วฉันก้อมาตั้งใจเรียนต่อจนจบปี 4 ฉันสอบหมออีกครั้ง ทั้งเอนท์ และโครงการที่รับจากผู้จบปริญญาตรีแล้ว แต่มีที่หนึ่งฉันไม่ได้สมัคร เพราะถูกเพื่อนหลอกว่าเธอน่ะคุณสมบัติไม่ผ่านเกณฑ์ ฉันมารู้ทีหลังจากการหาข้อมูลด้วยตนเอง พบว่าฉันสามารถสมัครได้ และคะแนนฉันก็ถึงซะด้วย ฉันพลาดโอกาสเรียนต่อในอาชีพที่ฉันศรัทธาไปอย่างนะเสียดาย แม้จะเสียใจมากที่สุดในชีวิต แต่ฉันก็ไม่โทษเพื่อน เพราะมันคือการแข่งขัน ฉันเข้าใจ ฉันโทษตัวเองมากกว่าที่ไม่รู้จักหาข้อมูลด้วยตนเอง

ปีถัดมาฉันสอบอีกครั้ง ฉันผิดหวังอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะคะแนนไม่ถึง แต่เป็นเพราะมีวิชาหนึ่งฉันไม่ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำไป 2 คะแนน ฉันจึงตั้งใจว่าปีหน้าจะสอบอีกครั้ง หนึ่งปีถัดจากนี้ จะอ่านหนังสือให้เต็มที่ แต่แม่บอกว่าเรียน ป.โทเถอะลูก แม่อยากให้เรียนโท แม่เคยอยากเรียนแล้วไม่ได้เรียน ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้งว่าเพราะฉันเกิดมานี่แหละ แม่ถึงไม่ได้เรียนโท นอกจากนี้แม่เคยขอให้พี่ชายเรียนแต่เค้าก็ไม่เรียน ดังนั้น ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้อยากเรียนเลย แต่ฉันก็ไม่อยากให้แม่ผิดหวังอีก ฉันเลยเรียนเพื่อความฝันของแม่ ลึกๆ แล้ว ที่ฉันไม่อยากเรียนเพราะฉันหวังว่าจะเก็บเงินไว้เรียนหมอมากกว่า ไม่อยากเสียไปกับการเรียนโท และเนื่องจากฉันไม่อยากเรียน ประกอบกับความไม่พร้อมทั้งใจและสมอง ฉันจึงเรียนไม่ได้ดีนัก ฉันก็เลยบ่นเรื่องเรียน แม่พูดว่าก็แล้วเลือกเรียนอันนี้ทำไม ทำไมไม่เลือกเหมือนเพื่อนล่ะ ที่เค้าเรียนน่ะน่าเรียนจะตาย แม่ว่าน่าเรียนกว่าตั้งเยอะ (คือเพื่อนเรียนโภชนาการ) ฉันจึงเรียนโภชนาการให้แม่อีกใบ ด้วยการสมัคร ป.ตรี ที่ ม.สุโขทัย เทอม 2 นี้ฉันก็จะจบแล้วล่ะ ดูเหมือนจะดี แต่ฉันก็ยังวิ่งตามความฝันไม่จบสิ้น ฉันยังคงเอนท์ และสอบโครงการ ฉันติดอีกแล้ว...ติดเอกชนเหมือนเดิม แล้วก็จบลงที่คำว่า ไม่มีเงินเรียนเหมือนเดิม

ครั้งหนึ่ง ฉันเคยแอบมีความหวัง เพราะตอนนั้น แม่ลาออกจากงานแล้วได้เงินมาก้อนหนึ่ง แต่ความจริงแล้วฉันก็ไม่กล้าขอหรอก ฉันรู้ดีว่าแม่เหนื่อยมาทั้งชีวิต ฉันไม่อาจจะเห็นแก่ตัวได้ มันก็แค่ความหวังเล็กๆ แต่ว่าพี่ชายฉันขอเงินแม่ไปจนหมด ทั้งๆ ที่พี่ชายขอไปทำเรื่องไร้สาระ แต่แม่ให้ แต่ฉันอยากเรียน ทำไมนะ...ทำไมฉันไม่ได้ อันที่จริงต้องพูดว่า ทำไมนะ...ทำไมฉันไม่ขอ...หรือฉันเห็นแก่ตัวน้อยไป และทั้งๆ ที่พี่ฉันทำงานได้เกินครึ่งแสนต่อเดือน แต่ทำไมนะ...ทำไมยังขอแม่ ขอจนบ้านเราไม่มีเงินเก็บเหลือ แล้วก็ทำไมนะ...ทำไมแม่ถึงให้ คำถามที่ยังคงคาใจตลอดมา แล้วก็จบลงที่คำเดิม...ฉันเกิดมาเพื่อผิดหวังใช่ไหม

ชีวิตฉันไม่เคยได้ของใหม่ พี่ชายฉันซะอีกที่ได้อยู่ตลอดเวลา คอมพิวเตอร์ที่ใช้ก็ใช้ต่อจากพี่ชาย อะไรๆ ก็ใช้ต่อจากพี่ แต่ทำไมนะ...น้องข้างบ้านอยู่ๆ ก็มาขอโน้ตบุ๊คของฉันที่เป็นมรดกจากพี่ชาย ทำไมแม่ยกให้เค้า น้องมาขอคอมพิวเตอร์ที่เป็น PC ที่เป็นมรดกจากพี่ชายอีกเช่นกัน ทำไมนะ...ทำไมแม่ยกให้เค้า น้องมาขออุปกรณ์ที่ใช้กับคอมฯของฉัน ทำไมแม่ยกให้เค้า น้องมาขอไมโครเวฟ (อันนี้ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของที่บ้าน) ทำไมแม่ยกให้เค้า แม่ยกให้เค้าโดยที่แม่ไม่เคยบอกฉันก่อนเลยสักครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นของของฉัน ที่ฉันใช้อยู่ก็ตาม ฉันแอบคิดว่า บ้านเค้ามีเงินเป็นแสนๆ แต่บ้านเราเงินจะเรียนยังลำบาก ทำไมแม่ต้องให้เค้า ครั้งหนึ่งพ่อได้เทียนแกะสลักอันเล็กๆ มา พ่อรู้ดีว่าฉันชอบ น้องมาขอพ่อจึงไม่ให้ เมื่อแม่รู้แม่บอกให้พ่อเดินเอาไปให้น้องที่บ้านเค้า พ่อมองหน้าฉัน ฉันก็ได้เงียบๆ แล้วถามในใจว่าทำไมแม่ต้องให้เค้า เป็นคำถามที่คงจะไม่มีคำตอบ ฉันก็ได้แต่แอบร้องไห้ตามลำพัง ฉันเคยแอบพูดกับพ่อว่า พ่อ...ถ้าน้องเค้ามาขอชีวิตหนู พ่อว่าแม่เค้าจะยกให้มั้ย

แต่ฉันก็รักพ่อรักแม่นะ รักมากด้วย ฉันอยากเป็นกตัญญูชนเหมือนที่ครูสมศรีพร่ำสอนเสมอมา ฉันรักคนอื่นเหมือนที่ครูเคยสอนว่า จงเป็นน้ำที่ปริ่มแก้ว ที่พร้อมที่จะไหลเผื่อแผ่ไปยังคนอื่น อย่าเป็นน้ำที่พร่องแก้วที่คอยแต่จะให้คนอื่นมาเติมให้อยู่ตลอดเวลา แต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ว่า... ทำไมชีวิตฉันไม่มีคนที่รักฉันอย่างจริงใจบ้างนะ ทั้งๆ ที่ฉันรักทุกๆ คนอย่างจริงใจ แต่ความรักของฉันกลายเป็นเครื่องมือให้หลายๆ คนหลอกใช้ให้ช่วยทำงานให้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่เป็นไร ฉันยินดีและเต็มใจที่จะทำสิ่งดีๆ ให้เพื่อนมนุษย์เสมอ เพราะฉันไม่ปรารถนาที่จะให้ใครต้องรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ฉันเป็น ฉันแอบคิดว่า... ฉันคงเกิดมาเพื่อเป็นผู้ให้อย่างเดียวละมั้ง ไม่เป็นไร ฉันอาจจะเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม

ในขณะที่ฉันอ่อนแอ ฉันก็ได้มีโอกาสพบคุณครูสมศรีอีกครั้ง ครูที่ฉันรักมากมาย เวลาผ่านไปครูยังสวย น่ารัก และอ่อนโยนเหมือนเดิม ครูสอนฉันในหลายๆ เรื่อง แต่เรื่องเศร้าๆ ของฉันก็มิเคยได้เอื้อนเอ่ยให้ครูฟังแม้แต่น้อย ฉันไม่กล้ารบกวนเวลาครูมากนักเพราะเกรงใจ ฉันรู้ดีว่าคุณครูมีงานมากอยู่แล้ว
ฉันเห็นคุณครูมีเด็กๆ ที่สนิทด้วยมากมาย ฉันผิดมั้ยที่อยากเป็นเด็กพวกนั้นจังแต่ฉันคงแก่เกินไป แต่... ผิดมั้ยที่อยากคุยกับครูแบบนั้นบ้าง ผิดมั้ยนะที่อยากกอดครูแน่นๆ ผิดมั้ยที่โหยหาความรักจากครูเหมือนที่เด็กๆ เค้าได้รับ ผิดมั้ยที่ฉันเห็นครูเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ผิดมั้ยที่ฉันอยากมีแม่อย่างครู ผิดมั้ยที่ฉันอยากเป็นลูกสาวครู ผิดมั้ยที่ฉันรักครูอย่างสุดหัวใจ