ถ้าง่วงเพราะเหน็ดเหนื่อยก็หลับเถอะครับ
แต่ถ้าหลับมาเต็มอิ่มแล้วยังง่วงอีก
ก็แสดงว่าหนังสือไม่ได้ทำให้หนูง่วงหรอกครับ
แต่ใจของหนูดันเป็นใจของ
"ไอ้ขี้แพ้"น่ะครับ
คือ"ไอ้ขี้แพ้"นี่น่ะมันจะเบื่อทุกครั้งเมื่อชีวิตกำลังจะพัฒนาน่ะครับ
คุณครูดื่มกาแฟสมัย ม.ปลายเพราะไม่มีใครบอกว่าไม่ดี
รู้อย่างเดียวว่าเรามันไม่ฉลาด
คนอื่นอ่านรอบเดียวรู้เรื่อง
แต่เรามันไม่เหมือนเขา
เราไม่ฉลาด
เราต้องอ่านหลายๆรอบ
พ่อก็เสียชีวิตแล้ว
เหลือแม่คนเดียว
เราอยากเลี้ยงแม่ยามเติบใหญ่
และเมือ่นั้นอักขระแห่งชีวิตก็ปรากฏขึ้น
หยดหมึกสีดำในหนังสือก็เปลี่ยนเป็นสีใสๆ
เพราะมันคือ"หยดหมึกแห่งหยาดเหงื่อที่แม่กลั่นมาเลี้ยงเราการอ่านหนังสือจึงมีจุดหมายอันยิ่งใหญ่ขึ้นมา
อ่านมิใช่เพื่อจะได้สอบเข้าคณะดีๆจะได้หาเงินได้มากๆ
แต่อ่านเพราะเราจะได้เป็น"ครู" อาชีพที่เรารัก
เราจะใช้เงินที่ได้จากการสอนหนังสือ แม้จะน้อยนิดมาเลี้ยงแม่
แต่แม่เป็นคนประหยัด
ยังไงก็ต้องพอใช้
สุดท้ายคนโง่คนนี้ก็สามารถสอบเข้าเรียนใน คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เอกวิชาภาษาอังกฤษได้สมปรารถนา
วิชาที่ต้องซ่อมก่อน final ทุกเทอมที่โรงเรียนเตรียมฯคือภาษาอังกฤษ
เกรด 2.06 ไม่เคยทำลายฝันของคนโง่อย่างเรา
ขอใช้ความเพียรเป็นเข็มทิศ
ความกตัญญุตาเป็นเสบียงยามเดินทางแสนไกล
ถึงจะเหนื่อยก็คงน้อยกว่าวันที่แม่เบ่งท้องช่องคลอดฉีกขาดเพื่อให้ชีวิตแก่ลูกน้อยทำแค่นี้ไม่ได้เหรอ
"ไอ้ขี้แพ้"คะแนนจึงเป็นเรื่องของสวรรค์แต่ความขยันเป็นเรื่องของเราวันที่รู้ผลการสอบ
สิ่งเดียวที่คุณครูอยากทำคือ
คุณครูอยากไปที่หลุมศพคุณพ่อ
อยากเคาะที่หลุมศพ
มิใช่เพื่อต้องการบอกว่า
"ป๊า...หนูสอบติดจุฬาฯแล้ว"
แต่......
เพื่อต้องการตะโกนให้สุดเสียงว่า
"ป๊าจ๋า...หนูเลี้ยงแม่ได้แล้ว"
ควายอย่างครู
ไม่มีเทคนิค
นอกจากยึดความเพียรเป็นที่ตั้ง
ยึดกตัญญุตาเป็นพลัง
ใช้ความเพียรและกตัญญุตาเป็นยากระตุ้นประสาท
ใช้หน้าที่ความรับผิดชอบเป็นน้ำชาสร้างนิโคตินทำให้สมองตื่นตัวคงมีแค่นี้มั้งที่ทำให้อ่านหนังสือไม่ง่วงครับเด็กน้อยผู้แสวงหาคำตอบ
ถ้าวันไหนหนูคิดได้เช่นครู
หนูจะกลับมาถามครูใหม่ว่า
ครูครับทำไมผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือครับ
ใช่จ้ะ
หนึ่งความเพียรของเราเพียงคนเดียว
สร้างแสนความภูมิใจให้เเก่"แม่"แม่ คือ
"ผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่"
ขอบคุณแม่...จิ๊กซอว์แผ่นที่สำคัญที่สุดของชีวิตหนูผู้มีชื่อว่า"ครูสมศรี"