ถึง ...

[.....]

ครูตอนแรกที่หนุอยู่ ม.1นะ หนูไม่อยากไปเรียน ส.ร. เลย แต่เป็น เพราะหนุสอบ ส.ว.ไม่ติด เส้นก็ไม่ได้ ก็เลยต้องจำใจไป เวลาหนูคิดถึงตอนที่หนูสอบไม่ติดนะ มักจะร้องไห้แล้วก็ คิดถึงเพื่อนร.ร.เก่า ทิวมี่ถึง มุ6 แต่แม่บอกว่าเอกชนมัธยมอะไม่ดี แล้วส.ร.นะปัจจุบันต้องต้องเดินเรียน โรงอาหารก็แคบ จะสร้างตึกใหม่แทนที่จะสร้างห้องเรียน กับสร้างโรงยิมทั้งๆๆที่มีอยู่แล้ว หนูเซ็งมาก แต่ตอนนี้อยู่ มใ2ก็มีเพื่อนที่ดี ชีวิตก็ดีขึ้น หนุจะทำไงดี

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ชีวิตหนูดีขึ้นแล้วใช่ไหมลูก

ดีแล้ว ลองอยู่กับสิ่งที่เราคิดว่าไม่ดีอย่างกลมกลืน

อย่าเกลียดสถานที่ให้การศึกษาเรานะลูก

อย่างน้อย สร ก็ทำให้เราได้ฝากชีวิตช่วงหนึ่งไว้ที่นี่

คุณครูเรียนโรงเรียนเอกชนมาแต่เล็ก

ต่มาสอบเข้าสามเสนไม่ติดเพราะอยู่นอกเขตแต่ก็เสร่อแป๊ะไปสอบ

เขาเลยให้ไปอยู่โรงเรียนจันทร์หุ่นบำเพ็ญ

สมัยที่คุณครูเรียน ที่นี่อยู่กลางทุ่ง ถนนก็ยังเป็นลูกรัง

คุณครูว่าโชคดีจังที่เราได้มาเรียนที่นี่

ทำให้เราได้เรียนรู้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง

ใครจะเชื่อว่าเด็กจันทร์หุ่นคนหนึ่งจะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมได้ล่ะลูก

คุณครูโชคดีได้คุณครูที่นี่และนักศึกษาฝึกสอนมาคอยพร่ำสอนดูแล

เรียนครึ่งวันก็ต้องกลับบ้านเพราะที่เรียนสมัยนั้นไม่พอ

โชคดีที่ไม่เคยเพ่งโทษโรงเรียน

รู้แต่ว่าต้องขยันอ่านหนังสือ

พี่สาวคุณครูก็มาเรียนด้วยกันยังสอบติด เศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์เลย

เราทั้งคู่ภูมิใจที่ได้ทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียน

ทุกอย่างในชีวิตคุณครูสามารถพิสูจน์ให้เด็กๆเดินตามมาได้

เส้นทางที่เราเดิน ไม่มีผลต่อการก้าวไปสู้จุดหมาย


หินน้อยขวางหน้า เขยื้อนได้  จงเขยื้อนออกไปให้พ้นทาง

หินก้อนกลางขวางกั้น ก้าวข้ามได้  จงก้าวข้ามไป

ภูผาขวางทาง ถ้าจำต้องไป ก็จงเดินอ้อมไป

มีอะไรในโลกที่ชนะความเพียรได้ล่ะลูก

หนูเรียนที่นี่หนูควรกตัญญูรู้คุณ

อย่างน้อย เขาก็รับเราให้เรามีที่เรียนนะลูก

ขยันมากๆ หากอยากได้ที่ที่หนูต้องการและใฝ่ฝัน

ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

ดีกว่าพร่ำบ่นให้ท้อใจ

คนที่กตัญญูรู้คุณ  ทำอะไรก็จะประสบความสำเร็จนะลูก