--------------------------------------------------------------------------------
คุณครูสมศรีคะ หนูมีเรื่องทุกข์ใจอย่างนึงค่ะคือว่าครอบครัว
หนูเป็นชาวจังหวัดนครนายกค่ะแต่คุณพ่อเป็นคนโคราช
ครูคะในวันพรุ่งนี้พี่ของหนูจะต้องไปรับน้องที่ม.สุรนารี
เรื่องที่หนูไม่คาดว่ามันจะเกิดขึ้นเลย คือพี่ชายของหนูเป็นคนชอบเรียนศิลปะคะแต่คุณแม่นั้นไม่ชอบและมักพูดเสมอว่ามันจะไม่มีงานทำจึงให้เรียนวิทย์-คณิต(แกมบังคับนะคะ)ซึ่งเขาก็เรียนไม่ค่อยดีมาตลอดจนเขาต้องมาเลือกคณะคุณแม่ก็แกมบังคับ
ให้เลือกวิศวะคุณพ่อก็ให้เลือกที่ภาคอีสาน ส่วนพี่
ไม่อยากที่จะไปเรียนที่นั่นเพราะไกลและเป็นคณะที่เขาไม่ชอบ
วันนี้หนูกลับจากโรงเรียนหนูยังเห็นเขานั่งเล่นเกมส์อยู่ที่บ้าน
จนกระทั่งแม่กลับมา เขาก็ทะเลาะกันว่าทำไมถึงไม่ขึ้น
รถทัวส์ไป เขาบอกว่าเขาไม่ไป เขาทะเลาะกันแรงมาก
พี่ของหนูชี้หน้าแม่แล้วก็เตะข้าวของไปทั่วหนูนั่งร้องไห้และถามเขาว่าทำไมทำไมไม่ชอบแล้วไปเลือกทำไม เขาบอกเขาอยากเรียนเกี่ยวกับศิลปะ แต่พ่อแม่บังคับเขาให้เรียนวิศวะ
เขาไม่ชอบ แม่ของหนูไม่ฟังใครหนูบอกให้ใจเย็น แม่ก็ไม่หยุด
หนูนึกโกรธพ่อที่ไม่เคยมาดูแลพวกเราเลย เขาสบายอยู่คนเดียวต้องปล่อยให้เรา 3 คนต้องลำบากพ่อไม่สงสารเราเลย
พ่อบังคับเราทุกอย่าง แต่ไม่มาดูแลเราเลย ครูขาพี่หนูไม่ยอมไป
รับน้อง เขาไม่อยากเรียน แม่หนูออกจากบ้านไป หนูเข้าไป
ถามพี่ทำไมไม่บอกว่าเราไม่ชอบเรียน เขากลับตะหวาดหนูกลับว่า
"กเกลียดกไม่ชอบเรียนวิศวะ กเลือกได้ไหมล่ะ" ครูคะถ้าเขา
จะเข้าคณะเกี่ยวกับศิลปะที่จุฬาคะแนนเขาก็ถึง แต่เขาไม่เลือก
หนูก๊ไมรู้ว่าทำไม อาจารย์ที่ปรึกษาที่โรงเรียนเคยบอกว่าพี่หนู
เป็นคนไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ถ้าบังคับเขาได้เขาก็จะทำอะไร
ที่มันทำให้เขาสะใจ ครูคะหนูอยากจะทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นมัน
เป็นเรื่องที่ฝันไป แม่หนูจ่ายเงินไปแล้วหนูก็รู้สึกเสียดาย
เพราะครอบครัวเราก็ไม่ได้รำรวยอะไรมากมาย และก็ยังมีหนี้สินแม่หนูกลับมาบ้านอีกครั้งแม่บอกให้ไป
เรียนเอกชน หนูได้ฟังหนูก็ตกใจเพราะครอบครัวเราไม่มีเงิน
แต่แม่บอกแม่มี แม่ส่งได้
หนูคะแม่ส่งหนูเรียนพิเศษทุกอย่างที่หนูอยากเรียน
ส่วนตัวของหนูก็เรียนพอใช้ได้และก็พยายามตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด
ครูคะหนูอยากเป็นหมอ และก็จะพยายามอย่างเต็มที่ อ่านหนังสือ
เสมอ แต่ในวันนี้หนูไม่มีกำลังใจเลยทำไมครอบครัวหนูต้อง
เป็นแบบนี้หนูรู้ค่ะว่าแม่หนูลำบากแม่เป็นครู แม่ต้องทำผลงาน
เสมอเพื่อให้ได้เลื่อนขั้น เงินเดือนจะได้ขึ้นเพื่อเลี้ยงพวกเรา
ทำให้แม่ไม่มีเวลามาอบรมเราเท่าที่ควร เราจึงต้องดูแลตัวเอง
ไปเรียนพิเศษแม่ก็จะบอกให้ระวัง กลับบ้านอย่าดึก (คุณครูคะ
ครอบครัวหนูเป็นมุสลิมจึงเรียกแม่ว่ามะค่ะ) พี่ชายของหนู
เรียนรุ่นเดียวกับพี่ป่องหรือประธานที่ครูชอบเรียกค่ะ
ครูคะช่วยให้กำลังให้หนูลุกขึ้นมาสู้ได้ไหมคะ หนูไม่ค่อยมีกำลังใจ
นอนไม่หลับเพราะสงสารแม่ สงสารพี่ ครูช่วยปลอบใจแม่หนู
หน่อยนะคะ เผื่อหนูจะได้ไปบอกแม่ แม่จะได้ไม่เครียด
คุณครูสมศรีวันนี้หนูขอโทษที่หนูร้องไห้ มันทำให้หนูอ่อนแอ
แต่หนูจะไม่เป็นไอ้ขี้แพ้แน่นอน
....หนูเสียดายค่ะที่อดเรียนคอร์สสดตะลุยGATกับคุณครู
......แต่ครูก็ยังอยู่ในใจของหนูเสมอค่ะ......
SUPANSA ที่รัก
คุณครูเข้าใจความรู้สึกของหนูนะลูก
การตั้งจิตผิด จะนำมาซึ่งความทุกข์
มะหวังดีต่อพี่ชาย เพราะงานศิลปะในเมืองไทยนั้นยังไม่กว้างพอ
ลูกศิษย์ของคุณครูเอนท์ 2 ครั้งเพื่อให้ติดคณะศิลปะ ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง
และมองข้ามการค้าเล็กๆที่เป็นร้านอาหารตามสั่งของคุณพ่อไป
ทำงานขายผลงานทางศิลปะของตนอยู่ 2 ปี จึงเข้าใจว่า
งานศิลปะคือการขายอารมณ์ ความรู้สึก และจินตนาการ
และงานที่จะมีราคาคืองานที่ผ่านการเก็งกำไรมาก่อน
จึงหนีไม่พ้นคำว่า "ธุรกิจศิลป์"
ปัจจุบันลูกศิษย์คนนี้ได้กลับมาดูแลกิจการต่อจากคุณพ่อ
ตกแต่งร้านน่านั่ง
ผสานศิลปะกับมรดกในการดำรงชีพที่สืบทอดจาบิดาอย่างงดงาม
ชีวิตยังมีทางออกนะลูก
บอกมะนะลูกว่า ลองให้พี่ได้เลือกในสิ่งที่พี่ชอบ
เขาจะได้ไม่โทษมะไปตลอดชีวิต
คนที่รักศิลปะ จะใช้อารมณ์ที่อ่อนไหวในการตัดสินชีวิตจนบางครั้งอยู่เหนือนอกเหตุเหนือผล
ประสบการณ์ตรงจะทำให้เขาได้ปรุงแต่ง ปรับเปลี่ยนไปตามเครื่องปรุงรสของชีวิตที่เขาได้รับมา
หนึ่งชีวิตที่มะให้ลูกมา
บางครั้งมะก็ไม่สามารถจัดแต่งริดกิ่งชีวิตของเขาได้ดั่งหวัง
บางครั้ง ชีวิตของเราเอง เรายังไม่สามารถลิขิตไปตามที่เราวาดฝันไว้
เพราะภู่กันชีวิตที่เราหยิบมาระบาย อาจมีภู่ขนที่ไม่เหมาะกับลายเส้นที่จิตรกรบรรจงวาดไว้
หากภู่กันมีขนพุ่มมากเกิน
ถ้าเราขยายภาพไม่ได้
เราคงต้องริดขนภู่กันให้บางลง
ชีวิตไม่เคยลงตัวมาแต่แรก
แต่การยอมกันคนละนิดคนละหน่อยจะทำให้ชีวิตกลมกล่อมได้ยิ่งขึ้น
คุณครูเคยคิดว่า ถ้าคุณครุมีลูกและลูกชอบแคะขนมครก
คุณครูจะเก็บเงินส่งลูกเรียนการทำขนม ให้เขาก้าวไปทีละขั้นๆ
จนสำเร็จ แล้วค่อยๆสอนให้เขาเก็บเงินส่งตัวเองเรียนในประเทศที่ผลิตขนมอร่อยสัก 1 เดือน แล้วนำกลับมาผลิตให้ถูกลิ้นคนไทย
ทุกอาชีพ ถ้าเราซื่อสัตย์และอดออม มีวินัยในการใช้เงิน
แม้ชีวิตจะไม่ฟู่ฟ่า
แต่เราก็มีความสุขได้ ถ้าเราได้ทำในสิ่งที่เรารัก
หนูสุพรรษาอย่าเพิ่งหมดแรงนะลูก
หนูต้องเป็นกำลังใจให้มะ
มะเหนื่อยมานาน มะเครียดหลายเรื่อง ด้วยวัยของมะ ทำให้มะต้องกังวล
พ่อแม่ที่ทำงานกินเงินเดือนทุกคน ไม่มีสมบัติมากมายทิ้งไว้ให้ลูก
มะจึงอยากให้ลูกเรียนในสิ่งที่มะคิดว่าจะได้ไม่ต้องลำบากมากมาย
หนูตั้งสตินะลูก
บอกมะว่า มะควรวางใจให้สงบ และคิดว่าเราทุกคนได้ทำดีที่สุดแล้ว
หนุพุดกับพี่เหมือนที่คุณครูบอกหนูนะลูก
บอกพี่ว่า มะเหนื่อย มะพูดเพราะมะห่วงลูกๆ
ลองพุดคุยกันดีๆนะคะ
หนูต้องเป็นกาวที่สมานรอยร้าวนะลูก
เรื่องความรู้สึกไม่มีคำว่าถูกผิด เพราะต่างคนก็ต่างรู้สึก
แต่ถ้าเป็นเรืองสัจจะ จะไม่เปลี่ยนแปลง
หากยอมรับกันได้ก็จะทำให้เราแยกย้ายไปทำหน้าที่ได้เร็วยิ่งขึ้น
คุณครูขอเป็นกำลังใจให้หนูนะลูก
อดทนนะคะคนดี
หนูจะต้องดูแลชีวิตอื่นอีกมากมาย
สิ่งศักดิ์ที่หนูเคารพบูชาคงมีพระประสงค์ให้หนูได้ฝึกความเข้มแข็ง
คุณครูชอบบทสอนในศาสนาที่หนูเคารพว่า บางทีสิ่งที่เกิดกับเราเป็นพระประสงค์ของท่าน
จงเผชิญอย่างรู้เท่าทันนะลูก
วางดวงจิตให้ถูก ชีวิตก็จะก้าวไปในครรลองที่เหมาะสม
โชคดีนะลูกhttp://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=10253.msg116027#msg116027
Kru Somsri's English School
