ยังค้นหาตัวเองไม่เจออ่ะครับคุณครู

การที่เราหาตัวเองพบจะช่วยทำให้เส้นทางในการเดินทางของชีวิตสั้นลง
การหาตัวเองให้พบต้องรู้ว่าเรารัก เราชอบอะไร และมีความถนัดอันจะนำไปสู่การพัฒนาตนเองได้เช่นไร
คุณครูแม้จะไม่ฉลาดตั้งแต่เล็ก
แต่โชคดีที่จับความรู้สึกตัวเองออกว่าสนใจอะไร
เล็กๆชอบวาดเขียน ชอบวาดรูป
แม้คุณพ่อคุณแม่จไม่มีความรู้แต่ที่นปล่อยให้เราเติบโตตามที่เราอยากเป็น
พ่อกับแม่บอกพวกเราเสมอว่า พ่อกับแม่ไม่มีความรู้
ดูเอาเองนะว่าอยากเรียนอะไร เลือกที่เราชอบนั่นแหละ
แล้วแม่ชอบพูดกับญาติว่า
เขาอยากเรียนอะไรก็ปล่อยเขา
มะนาวกลมไม่ต้องกลึง

ตอนเรียนอนุบาลคุณครูของครูก็มีคุณครูปิ๋ว ครูหน่อย ครูเจี๊ยบ ครูแอ๊ว ครูป้อม
น่ารักทุกท่านเลย
คุณครูชอบดึงเราไปกอดแล้วบอกว่าลูกหมูมาให้ครูกอดเร๊ว

คุณครูปลูกฝังความรักในรายละเอียดของคำว่า"ครู"ให้กับตัวครู
"เออ ...ดีจังเลย เป็นครูได้กอด ได้หอมเด็ก อยากเป็นจัง"
"รักครูจังเลย อยากให้ครูกอดจัง อบอุ๊นอบอุ่น"
ความอยากเป็นอาชีพอะไร หนูจะต้องเริ่มต้นที่ความรักที่เราเห็น
เห็นแล้วมัน"โดน" มันอยากเป็นตามที่เราเห็น

ถ้าหนูยังหาตัวเองไม่พบ
หนูต้องนำตัวเองไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เราก็ไม่แน่ใจว่าเราชอบไหม
อยากทราบว่านักกฏหมายเขาทำอะไร ก็ตามรุ่นพี่ไปดู
อยากรูว่าหมอเป็นเช่นไร ก็ลองไปนั่งเป็นคนไข้แอบดูหมอตามโรงพยาบาลต่างๆ
ไปสมัครเข้าโครงการค่ายอยากเป็นหมอ
อยากทราบว่านักสื่อมวลชนทำอย่างไรก็ลองไปขอฝึกงานดู
เราจะได้รู้ว่าเราเหมาะและชอบที่จะเป็นอะไร

ลูกศิษย์จบเซนต์คาเบรียลคนหนึ่ง เขาเก่งแต่ไม่เคยรู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร
พ่อก็เลยบอกว่าให้เป็นหมอ
แต่ก็ยังดีที่เขารู้ว่าเขาไม่ชอบหมอ
พ่อก็เลยให้เขาเลือกวิศวะ ลาดกระบังแทน เพราะพี่ๆทุกคนก็เรียนวศวะหมด
พอระหว่างเรียนก็เริ่มรู้สึกว่าวิศวะไม่ใช่อาชีพที่ตนชอบ
มาพบอีกทีก็รู้ว่าชอบทำอาหาร
เลยขอเงินพ่อตอนจบปริญญาตรีว่าจะไปเรียนคอร์สภาษาอังกฤษที่อังกฤษ
แต่จริงๆอยากไปทำงานเป็น chef ที่นั่น
สุดท้ายได้ไปทำจริงๆเป็นผู้ช่วยchef แล้เลื่อนขั้นเป็นchef ในที่สุด
ไปอยู่ 6เดือนกลับมาแขนเป็นรอยดำเพราะถูกน้ำมันร้อนๆกระเด็นโดนเต็มแขนไปหมด แถมหอบเงินกลับมาหกแสน
ไปๆกลับๆอยู่สองปี กลับมาเรียนการทำอาหารที่โอเรียนเต็ลเพื่อจะกลับไปเป็นchef โรงแรมดังๆต่อ
เห็นไหม เสียเวลาตั้งหลายปีกว่าจะรู้ว่าชอบตัวเองชอบอะไร

อีกคน แม่บอกให้เรียนบริหาร
พอจบตรี
พ่อส่งไปเรียนโทที่อเมริกา
แอบมาปรึกษาครูว่าชอบจัดสวน
เลยเอาเงินที่พ่อส่งไปเรียนคอร์สจัดสวนสั้นๆแล้วใช้เงินที่เหลือเที่ยวตามรัฐต่างๆเพื่อดูconceptการจัดสวน
กลับมาปริญญาไม่มีสักใบ
พ่อทำใจไม่ได้ ด่าเช้าด่าเย็น
แต่ที่ไหนได้ตอนนี้เป็นเจ้าของกิจการจัดสวนโครงการเล็กสุดก็ต้องหลักแสน
รับงานแต่งสวนตามโรงเเรมหรูๆ งานเข้ามือไม่ได้ขาด

หลานของรุ่นพี่คุณครูที่บ้านหาว่าเขาเรียนหนังสือไม่เก่งส่งเรียนการเรือน
นั่งร้อยมะลิมาลัย
จนมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เปิดสอนวิทยาศาสตร์อาหาร
แรกๆไม่มีใครเลือก โชคดีที่เขาสอบได้ พอจบออกมาก็ไปทำงานบริษัทขายกาแฟชื่อดัง
ทำสูตรกาแฟให้ร้านจนมีชื่อ แล้วก็ถูกซื้อตัวจากอีกบริษัทหนึ่ง
สุดท้ายก็วางโครงการเปิดกิจการของตัวเองในที่สุด

คนเราถ้าหาตัวเองพบเร็ว
ก็จะพัฒนาตนเองไปได้เร็วและมีจุดหมาย
เราจะเริ่มต้นเร็วกว่าคนอื่น
เพราะเราเริ่มด้วยความชอบ ความรัก เราเลยไม่กลัวขาดทุน
ค่อยๆทำจนมีชื่อ
แต่ทีนี้พอมีชื่อ รายได้ก็ทำให้ผู้อื่นอยากจะกระโจนเข้ามาทำตาม
แต่ถ้าเรารู้ตัวเราก่อน
ลงมือทำก่อน
ชื่อเสียงก็ย่อมปรากฎก่อนเป็นธรรมดา

หาตัวเองให้พบเถอะ
อาชีพทุกอาชีพที่ซื่อสัตย์สุจริตน่ะ มีเกียรติทั้งนั้นแหละครับ

ถ้าไม่วางจุดหมายแล้วจะรู้ได้เช่นไรว่าเราประสบความสำเร็จหาตัวเองให้พบ
คอยตามดูความรู้สึกของเรา ว่าเรามักให้ความสนใจเรื่องอะไร
และตนเองถนัดในด้านไหน
แล้วจะรู้ว่า เราจะเรียนอย่างมีความสุข
และอย่างมีเป้าหมาย
เชื่อคุณครูเถอะครับ