แม่อยากให้เรียนในสิ่งที่หนูไม่รัก

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=10187.0

กราบสวัสดีคุณครูสมศรีที่เคารพยิ่ง และสวัสดีเพื่อนๆทุกคนค่ะ

ตอนนี้หนูอยู่ ม.5 แล้วค่ะ หนูอยากจะถามคุณครูว่าการที่เราเรียนสายวิทย์-คณิต สามารถที่จะเรียนหรือสอบเข้าคณะอักษรศาสตร์ได้รึเปล่าคะ..... คุณครูและเพื่อนๆหลายคนอาจจะสงสัยว่า แล้วทำไมเธอไม่เรียนสายศิลป์ภาษาตั้งแต่แรกซะเลยล่ะเนื้อหาจะได้แน่น คำตอบของหนูมีอยู่อย่างเดียวค่ะ คือ ถูกคุณแม่บังคับ หนูเชื่อว่าอาจจะมีเพื่อนๆหลายคนเป็นแบบหนู ไม่รู้เหตุผลอะไรหรือเพราะอะไร แต่อาจจะเป็นเพราะว่าตอน ม. ต้น หนูเรียนห้องเรียนพิเศษที่ไปต่อสายวิทย์- คณิตหรือเปล่า แม่ถึงให้หนูสานต่อไป หนูคิดว่าตัวเองชอบทางด้านภาษามากกว่า และคิดว่าเป็นสิ่งที่ถนัดที่สุดแล้ว โดยเฉพาะวิชาภาษาไทย และภาษาอังกฤษ รู้สึกเรียนแล้วมีความสุข ส่วนใหญ่เป็นทางด้านภาษาไทยมากกว่า เช่น การอ่านกาพย์กลอนเป็นทำนองเสนาะ การพูดสุนทรพจน์ การเขียนเรียงความ โต้วาที แต่งคำประพันธ์และอื่นๆ หนูคิดว่าหนูทำได้ค่อนข้างดีถึงจะไม่เก่งสักเท่าไรก็ตาม หนูรู้สึกว่าทำแล้วมีความสุข แต่ไม่ว่าโล่สักกี่โล่ เหรียญรางวัลสักกี่เหรียญ หรือเกียรติบัตรสักกี่ฉบับ ก็รู้สึกว่าไม่มีความหมายอะไรเลย แม่เหมือนไม่ภูมิใจ และไม่เคยสนับสนุนเลยค่ะ แม่บอกคำเดียวว่า “ก็แค่ภาษาไทย ใครๆเขาก็ทำได้ทั้งนั้น” บางคนหากโดนสบประมาทแบบนี้อาจจะโกรธเคือง แต่สำหรับหนูก็ไม่รู้สึกโกรธเคือง หรือคิดแค้นฝังใจอะไร กลับคิดไปอีกด้านหนึ่งว่า เราต้องพยายาม ทำให้แม่ยอมรับในสิ่งที่เป็นตัวตนของเราให้ได้ พอจบ ม.3 ที่โรงเรียนที่หนูจะสอบ เขาจะมีห้องสำหรับเด็กที่มีความสามารถทางด้านภาษา เรียกว่า ห้อง Gifted ภาษาค่ะ หนูไปคุยกับคุณแม่หลายต่อหลายครั้งแล้ว ว่าจะสอบห้อง Gifted แต่ไม่ว่าจะพูดดีเท่าไร พยายามชักแม่น้ำทั้ง 5 มาพูด มันก็ไม่มีประโยชน์เลยค่ะครู แม้แต่จะเอ่ยปากพูด แม่ก็ไม่พอใจ และโกรธ แม่ยังพูดว่า “นั้น ก็หาเงินเรียนเองก็แล้วกัน” ทำให้หนูอึ้งไปพักนึงน้ำตาไหลอาบหน้า และคิดไปลำพังว่าเราอายุเท่านี้เราจะหาเงินจำนวนมากมาได้ยังไง และแม่จะพูดเสมอว่า “ไม่มีแม่คนไหนหรอกที่จะไม่หวังดีต่อลูก กวางคือความหวังสุดท้ายของแม่ พี่ชายเรามันไม่ได้ดังใจแม่ก็เหลือแต่กวางนั่นแหละ” ( คือหนูมีพี่ชายอีกคนค่ะ แต่แม่ไม่เคยบังคับเขาเลย ) หนูนอนคิดนั่งคิดมาหลายวันร้องไห้หลายรอบมากค่ะ คุยกับเพื่อน หรือปรึกษาคุณครูบ้างว่าจะทำยังไงดี เพื่อนบางคนก็ได้แต่บอกว่า อย่าไปยอมนะ อนาคตเรา ชีวิตของเรา แต่หนูกลับโต้กลับไปว่า
“ แล้วที่เรามีชีวิต มีอนาคตอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่แม่หรือไง จะให้เราไม่ยอม มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราทำไม่ได้จริงๆ” ทำให้เพื่อนนั่งนิ่งไปเลย สุดท้ายแล้ว หนูตัดสินใจไปบอกแม่ว่า “ค่ะ ตกลงกวางจะสอบวิทย์-คณิต ให้แม่ค่ะ” เพื่อคลี่คลายความตึงเครียดสำหรับตัวเองและคนอื่นโดยเฉพาะแม่ แม้จะขืนใจตังเองบ้างก็ตาม หนูไม่อยากทำให้แม่เครียดหรือทุกข์ใจกับเรื่องเล็กๆที่กลายเป็นปัญหาใหญ่สำหรับแม่ที่หนูสร้างขึ้นมา มันไม่คุ้มกันเลยจริงๆ หนูคิดเสมอว่าการที่ทำให้แม่สบายใจเป็นสิ่งที่ลูกควรทำ การที่ทำให้แม่ไม่สบายใจมันไม่ใช่กิจของลูกที่ดีเลย แค่นี้เราจะทำให้แม่ไม่ได้หรือ ไม่ว่าแม่ขออะไรกวางให้ได้เสมอตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ จนถึงตอนนี้ตามใจแม่ตลอด ไม่ว่าแม่ต้องการอะไร ไม่ว่าโน่นนี่ สิ่งไหนที่แม่ว่าใช่ กวางก็ต้องว่าใช่ สิ่งไหนไม่ก็คือไม่ ตามใจแม่มาเสมอ เพราะว่าถ้าขัดใจล่ะก็โดนไม่ใช่น้อย ( เพราะแม่เป็นคนที่ดุกับลูก แต่กับคนอื่นกลับใจดีค่ะ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ทำให้หนูเป็นคนเข้มแข็ง รู้จักคิดเอง และทำอะไรหลายอย่างได้มากกว่าเด็กหลายคน เช่น งานบ้านต่างๆ แม่ให้ทำมาตั้งแต่ ป.2 ป.3 มันอาจจะดูเหลือเชื่อสำหรับใครบางคน แต่มันคือความจริงค่ะ ปัจจุบัน ก็ทำทุกอย่างได้สบายมาก) แต่ก็มีบ้างที่ขัดใจ เพราะ หนูเป็นคนที่ชอบลองเสี่ยง สิ่งไหนที่หนูไม่เคยทำ หนูก็อยากจะทำและต้องทำให้ได้ เพราะ สิ่งที่หนูทำ หนูคิดไตร่ตรองดีแล้วว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผิด หรือสิ่งที่เลวร้าย อยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้างค่ะ หนูเชื่อว่าคงไม่มีใครคนไหนหรอกค่ะที่จะเดินตรงได้ตลอดมันก็ต้องมีคดเคี้ยวกันบ้าง
พอหนูรู้ตัวว่าจะสอบอะไรหนูตั้งใจอ่านหนังสือ และสุดท้ายหนูก็สอบวิทย์ – คณิต และคงจะฟลุคและบังเอิญติดห้องที่ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ถึงขั้นดีที่สุด หนูก็ตั้งใจเรียนไปพร้อมทำกิจกรรมที่ชอบ แต่หนูก็มักจะเครียด กับคำที่แม่ว่า “หนูคือความหวังสุดท้ายของแม่” ทำให้หนูรู้สึกกดดันและแอบร้องไห้หลายครั้งโดยที่ไม่ให้ใครเห็น โดยเฉพาะแม่ หนูไม่อยากให้แม่มาเห็นความอ่อนแอของลูกที่ไม่ดีคนนี้ แต่อย่างไรก็ตามหนูคิดว่าหนูจะต้องทำให้ดีที่สุด และทำให้ได้สุดความสามารถ เพราะสักวันหนูจะต้องทำให้แม่ภูมิใจในความเป็นตัวหนูให้ได้ เรื่องในอดีตอาจมีช่วงเวลาที่เลวร้ายบ้างแต่จะหันหลังเดินทางย้อนกลับไปแก้ก็คงไม่ทันเสียแล้ว ปัจจุบันทำให้ดีที่สุด เพราะหนูเชื่อว่าปัจจุบัน คือรากฐานที่ดีของอนาคต และหนูเชื่อว่าปัจจุบันยังคงรอให้หนูไปต่อเติมจิ๊กซอแห่งความฝันในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำได้
สุดท้ายนี้ขอขอบพระคุณคุณครูมากนะคะที่รับฟังเรื่องของหนู อยากจะถามคุณครูว่าเด็กโง่ๆคนนี้ที่อยากเรียนอักษรศาสตร์ มันจะสายเกินไปไหมคะ ที่อยากจะทำตามความฝันของตัวเองบ้าง หรือว่าสายไปตั้งแต่ที่คิดแล้ว...

รักและเคารพอย่างสูง

Evil Kwang-Tung

การเลือกสายการเรียนของพ่อแม่ และ ลูก บ่อยครั้งที่ไม่ไปด้วยกัน

คะแนนของแต่ละคณะสะท้อนถึงรายได้ในอนาคต จึงมีผู้แข่งขันช่วงชิงเก้าอี้นั่งในมหาวิทยาลัยสูงยิ่ง

การเลือกสายอาชีพ ก็เหมือนการเรียนที่โรงเรียน

เด็กที่ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนและต้องฝืนเรียนวิชาที่ตัวเองไม่ชอบ(ส่วนใหญ่มักพบในมัธยมปลาย 3 ปี)
ก็นับเป็นความทุกข์ต่อเนื่องถึง 1000 กว่าวัน

แต่ถ้าเลือกอาชีพผิด คืออาชีพที่เราไม่รัก และไม่ถนัด คงต้องใช้ทั้งชีวิตที่เหลือหมดไปกับความทุกข์และฝืนทนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ความหวังดีของพ่อแม่มากล้น ยากเกินจะหามาตรใดมาวัดได้

แต่อาชีพจะอยู่ติดตัวเราตลอดไป

หนูทำถูกแล้วที่ไม่ทิ้งความฝัน

คนเราฝันได้มากกว่าหนึ่งอย่าง

ไม่จำเป็นว่าฝันครั้งใหม่ต้องทำลายฝันครั้งเก่า

สมเด็จพระเทพทรงพระราชทานทุนทรัพย์ให้ทุนแก่นิสิตอักษรศาสตร์มีความรู้ทั้งภาษาและวิทยาศาสตร์

ทำไมหนูไม่ลองประสานกันล่ะลูก

สานฝันแห่งหน้าที่และสานจินตนาแห่งความรักเข้าด้วยกัน

การยืนตรงข้ามกันจึงทำให้เรารู้สึกขัดแย้ง

ลองค่อยๆสลับไปยืนตรงจุดของคุณแม่ แล้วค่อยๆเลื่อนตัวให้คุณแม่ไปยืนในจุดของหนู

สักวันแม่ลูกต้องเข้าใจกัน

แต่ตอนนี้ เอาเป็นว่า เราก้าวมาทางเส้นทางนี้แล้ว

จงก้าวต่อไปอย่าได้ลังเล

พร้อมสานฝันของหนูไปพร้อมๆกัน

เวลายังมาไม่ถึง รีบเก็บเกี่ยวความรู้ไว้มากๆ

อย่าเสียเวลาไปกับการคิดขัดแย้งทำให้สูญเสียพลังงาน

มีนักวิทยาศาสตร์ หรือคุณหมอ หรือวิศวกรมากมายที่เขียนนวนิยายจำหน่าย

บางที คนเราก็สามารถสวมบทบาทได้มากกว่าหนึ่งบทบาท

ถ้าจำต้องเลือก

ก็ควรเลือกศาสตร์เป็นอาชีพ ศิลป์เป็นเป็นงานรอง

คนบางคนเรียนและชอบทั้งหมอและอักษรฯ

หมอผ่าตัดและเขียนนวนิยายได้

แต่นักอักษรศาสตร์ประพันธ์งานได้มากมาย แต่ผ่าตัดไม่ได้

ถ้าจำต้องเลือก และ มีโอกาสให้เลือกเท่าๆกัน ก็พิจารณาตามความเหมาะสม

หนูเป็นเด็กที่น่ารัก คิดเป็น รอคอยเป็น น่ารักมาก

จงใช้เวลาฟูมฟัก และเฝ้าดูความถนัดที่แท้จริงของตน ควบคู่ไปกับความชอบนะคะ

มีแต่สิ่งดีๆที่พ่อแม่มอบให้เรา

ถ้าเรามองเป็น หนูจะยิ่งได้ประโยชน์เมื่อหนูเติบใหญ่จากสิ่งที่บิดรมารดาปฎิบัติต่อเรา

แม้ในยามนี้ อาจดูขัดข้องฝืนใจ

แต่เหล่านี้คือ "ปุ๋ยแห่งชีวิต"

ที่จะทำให้หนูเติบใหญ่อย่างมีคุณภาพ

ยินดีรับฟังทุกความรู้สึกของทรัพยากรอันมีค่าของแผ่นดินในภายภาคหน้าค่ะ

โชคดีนะคะ