ใช่ครับเลือกชุมนุมแล้วเลือกตามใจอยากไปเถอะครับ ทำให้ดีที่สุด
เจออะไรมันเป้นเรื่องของอนาคตครับต้องพยายามเข้าไว้ อย่าสนใจ ขอให้เจอแต่เรื่องดีดีครับ

ส่วนเรื่องที่สองเราว่ามันเป้นแค่อารมณ์ชั่ววูบรึปล่าวทำให้เราคิดฟุ้งซ่านไปเอง ถ้าคิดแล้วมันก็ยิ่งคิดอีก ใจเย็น ๆ ครับ
มันต้องเจอทั้งดีและร้าย สู้ๆครับผม ถ้าคิดอีกก็พยายามปล่อยวางให้สบายครับผม สุขและทุกข์ก็วนอยู่อย่างนี้..
เราว่ามีคนเข้าใจนะคือตัวเองล่ะ ตัวเองเข้าใจตัวเองที่สุด ยังไงก็ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆ แล้วเจอเรื่องดีดีนะครับผม

เอ่ออ ก็
พี่ว่าน้องเลือกชุมนุมนี่ เลือกตามใจอยากไปเถอะครับ เลือกไปแล้ว
ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่จะตามมา ยังไงเราก็เลือกในทางที่เราอยากไปแล้วครับ
ขอให้สบายใจเถอะ เราได้เลือกสิ่งที่ดีใจที่สุดให้เราแล้ว

เพื่อนๆ คนรอบกาย เค้าอาจจะเหมือนเดิมก็ได้นะครับ
เพียงแต่น้องมองในแง่มุมของตัวน้อง ว่าไม่มีใครเข้าใจน้อง
พี่ว่าลองเปิดตา เปิดใจดูดีๆ ที่จริง พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนสนิท ของน้อง ก็ยังเข้าใจน้องเสมอแหละครับ

น้องอย่าคิดว่า มีแต่น้องคนเดียวในที่มืดดิ
คนเราชอบคิดอะไรแง่ลบให้กับตัวเอง ทำให้คนเรากลัวตัวเอง กลัวสิ่งที่เป็น กลัวนู่นนี่
แต่ถ้าเราลองคิดในแง่บวก จริงๆแล้ว มันก็ไม่มีอะไรเลย แค่สมองเราสร้างภาพเหล่านั้นขึ้นมาเอง ^^

คุณครูขออนุญาตมาตอบพรุ่งนี้นะคะ

เพื่อนๆคนไหนอยากแบ่งปันความรักให้เพื่อน เชิญเลยนะคะ

ล่วงหน้าไปก่อนเลยค่ะ

คุณครูสมศรีคะ หนูมีเรื่องจะปรึกษาอยู่สองเรื่องค่ะ(ทั้งสองเรื่องเป็นแค่เรื่องไร้สาระสำหรับหลายๆคน ใครไม่ชอบเรื่องพวกนี้อย่าอ่านเลยนะคะ...)
เรื่องแรก...
"เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา โรงเรียนของหนูมีการเลือกชมรมกันค่ะ แล้วหนูก็มีชมรมที่อยากเข้าอยู่แล้วเป็นชมรมวิทยาศาสตร์ที่จะคอยจัดทำค่ายต่างๆค่ะ แต่เพื่อนๆของหนูตัดสินใจเข้าชมรมอีกชมรมหนึ่งที่เพื่อนๆชอบความจริงหนูก็ชอบนะ แล้วคิดจะเข้าด้วย แต่ว่าเข็มแห่งความโลเลของหนูมักอยู่ที่ชมรมวิย์70% ชมรมการ์ตูน(ที่เพื่อนๆที่สนิทของหนูเข้ากัน)30% เพราะคิดว่าถึงเพื่อนสนิทของหนูจะไม่เข้าชมรมเดียวกับหนูแต่ก็น่าจะมีเพื่อนๆในห้องเข้าบ้างล่ะ เพราะถามหลายๆคนก็บอกว่าจะเข้าชมรมเดียวกับหนู แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับไม่มีเพื่อนในห้องเข้าชมรมเดียวกับหนูเลย หนูเลยตัดสินใจไปเข้าชมรมการ์ตูนกับเพื่อนสนิทของหนูแทนหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในวันถัดมาวันนั้นเป็นวันเสาร์ ไม่มีเรียนอะไร ทำให้หนูได้มีเวลานอนคิดเรื่องต่างๆมากมายจนกระทั่งหนูมาคิดถึงเรื่องการตัดสินใจเข้าชมรม ว่าคิดถูกรึเปล่านะที่เข้าชมรมนั้น แต่พอคิดไปเลื่อยๆหนูก็ชักอยากกลับไปอยู่ชมรมวิทย์ที่เคยอยู่มาแล้วสองปี จู่ๆความคิดมากมายก็เทกันเข้ามา..."เราอุตส่าทำมถึงขนาดนี้แล้วนะ","อุตส่าเกือบจะได้เป็นตัวหลักในการทำค่ายของรุ่นเดียวกันแล้วนะ","อุตส่าได้บัตรสมาชิกของชมรม(ที่มีแต่ตัวหลักๆในการทำค่ายที่จะได้)มาแล้วนะ","เราอุตส่าพยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้วนะ","ถ้าเราย้ายชมรมไป...ที่เราทำไปทั้งหมดนั้น...มันเพื่ออะไรกัน"...มาถึงตอนนี้ หนูเริ่มสับสน เครียด ตัดสินใจอะไรไม่ถูก พอไปถามแม่ แม่ก็บอกว่าให้เลือกชมรมที่ชอบ...แต่หนูชอบทั้งสองชมรมนี่...เหตุผลที่อยากอยู่ชมรมทั้งสองก็ต่างกันไป...ไปถามใครก็มีแต่คนตอบเช่นเดียวกัน ไม่มีใครที่ให้คำตอบหนูได้เลยสักคน...แล้วหนูก็คิดๆๆๆแต่เรื่องนี้จนเวลาได้ผ่านเลยไปถึงช่วงสี่ทุ่ม ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอยู่ชมรมไหนดี อยู่น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานมันก็ไหลออกมา ทำไมไม่รู้ค่ะ ทั้งๆที่กอ่นหน้านี้มีเรื่องที่น่าร้องไห้มากกว่านี้ตั้งเยอะแยะแต่ทำไมมันกลับไหลไม่หยุด หรือเพราะช่วงนี้หนูมีเรื่องที่ทำเครียดทับถมจนมากเกินไป..."
เรื่องสอง
"เรื่องมันเกิดขึ้นพร้อมๆกบการเลือกชมรมเลยค่ะ หลังงจากที่นอนคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆอยู่มันก็มาคิดถึงเรื่องที่ไม่มีใครที่เข้าใจเราเลยได้อย่างไรก็ไม่รู้ ใช่ไม่มีใครเข้าใจหนูเลยค่ะครู ทั้งพ่อ แม่ พี่ น้อง หรือเพื่อนสนิทของหนู ไม่มีใครสักคนเลย หนูอยากให้ทุกๆคนเข้าใจหนูนะ แต่หนูมันพวกปากแข็ง ในใจเป็นแบบนี้ แต่แสดงออกมาเป็นอีกแบบ ทั้งๆที่เป็นห่วงแต่แสดงออกมาเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่เสียใจกลับฝืนยิ้มแล้วทำเป็นไม่ใส่ใจ แล้วการกระทำต่างๆของหนูมันเนียมมากซะจนไม่มีเอะใจ แล้วหนูก็เป็นพวกคิดมากในเรื่องที่ไร้สาระ แต่เรื่องที่ควรคิดมากกลับไม่สนใจ ตอนนี้หนูรู้สึกโดเดี่ยวเหลือเกินค่ะ ทั้งๆที่มีเพื่อนๆอยู่ข้างๆมากมาย แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีใครสักคนที่เข้าใจเรา ไม่มีใครสักคนที่รู้จักตัวตนจริงๆของเรา แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่มีใครเลยที่เข้าใจหนู สิ่งที่ทำให้หนูมั่นใจก็เพราะเหตุการณ์หลายๆอย่างมันสามารถบอกได้ชัดเจน มาถึงตอนนี้พอมองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางสว่างเลยมองไปทางไหนก็มีแต่ความมือมิดไม่มีที่ไป อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ทั้งๆที่หนูไม่อยากให้มั้นไหลออกมาเลย หนูเกลียดการร้องไห้เกียดตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้ หนูอยากจะเข้มแข็งกว่านี้แต่มันก็ทำไม่ได้ สุดท้ายหนูก็ได้แต่ร้องไห้อยู่คนเดียวแล้วหลับไปพร้อมกับน้ำตา"
หนูมีเรื่องที่อยากปรึกษาอยู่เท่านี้ล่ะค่ะ ขอโทษที่ยืดเยื้อนะคะ มันออกจะน่าเบื่อสินะคะเพราะเรามันเป็นคนโคตรจะโลเลเลย...บางทีแม้กระทั่งหนูเองอาจจะยังไม่เข้าใจตัวเองเลยก็ได้ค่ะ...