เพราะรู้สึก จึงจดจำ
Posted at Dec 20, 2013 by yu

วันที่เขียนบทความนี้ ตรงกับวันครูพอดี

 

ดิฉันจำได้ว่า......ตอนเป็นครูใหม่ๆ

 

เด็กแอบใช้ pager (เครื่องมือใช้รับข้อความเรียกเข้า)

 

ดิฉันเดินเข้าไป  หยิบเพจเจอร์ในมือเด็กขึ้นมา

 

 

ครูขอเก็บนะ

 

ครูมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเพจเจอร์ของผม

 

ครูไม่มีสิทธิ์หรอก แต่ครูขอใช้ความเป็นครูปกป้องอนาคตของเธอ

 

ทุกครั้งที่เธอก้มลงอ่านข้อความ

 

อาจเป็นช่วงที่ครูสอนสิ่งสำคัญที่สุด

 

พอเงยหน้าขึ้นมา....

 

เธออาจจะไม่เข้าใจบทเรียนที่เหลืออีกเลย

 

ขอโทษนะ......จะเรียกตำรวจจับครู จะฟ้องศาล ก็เอาเถอะ

 

 

 

ปัจจุบันเด็กคนนี้เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

 

มีครอบครัวที่น่ารัก พร้อมกับพาลูกมาให้ดิฉันสอนหนังสือ และพูดว่า

 

ฝากสอนลูก อย่างที่สอนผมด้วยนะครับครู

 

นี่แหละ....สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตความเป็น ครู

 

และเขาก็ถามต่อว่า

 

ครูจำได้ไหมครับ ครูบอกผมหลังยึดเพจเจอร์ผมว่าอย่างไร

 

นานเกิน....ใครจะจำได้ 20 กว่าปีแล้วนะ

 

ครูบอกว่า ถ้าผมไม่ขยัน วันหนึ่งต้องไปยืนเรียงแถวไหว้เพื่อนนะ

 

และวันนี้ผมก็ไม่ต้องไปยืนไหว้เพื่อนแล้ว

 

จ้ะ….แล้วเธอยังจำการใช้ present perfect continuous ได้ไหม

 

คืนครูหมดแล้วคร้าบ

 

 

 

นั่นไง ตรงกับผู้ใหญ่สอนไว้เลยว่า

 

เด็กอาจลืมสิ่งที่เราพูด

 

แต่เด็กจะสามารถจดจำได้ในสิ่งทีเราทำให้เขารู้สึกได้

 

 

 

“Kids may forget what you said, but they will never forget

 

How you made them fell.”

 

 

 

สำหรับดิฉัน การสอนหนังสือก็เหมือนการปลูกต้นไม้ในสวนสักต้น

 

ดิฉันเคยทำสวนส้ม ตั้งแต่ออกดอกจนถึงติดผล ใช้เวลาเกือบ 9 เดือน

 

การสอนเด็กก็เหมือนกัน ใช้ว่าวันนี้ พรุ่งนี้จะเห็นผล บางทีใช้เวลาถึง 20 ปี

 

กว่าผลจะสะพรั่งให้ได้เชยชม

 

แต่ก็มีความสุขกับการหวังว่า

 

วันหนึ่งเขาจะงามสง่า และให้ร่มเงาแก่ผู้อื่นได้

 

 

 

“In teaching you cannot see the fruit of a day’s work.

 

It is invisible and remains so, maybe for twenty years.”

 

 

 

 

 

 

"คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ" 

www.kru-somsri.ac.th  www.facebook.com/krusomsri

©2005-2011 www.kru-somsri.ac.th All rights reserved