Bob เป็นเด็กกะโปโล อายุ 11 ปี แม่นำมาฝากครูสอนเปียโน

Bob เป็นเด็กเงอะงะ นิ้วมือก็ไม่พริ้วอ่อนและคล่องตัว

เรียนเปียโนไม่ได้เรื่องแม้สักนิด

"ครูว่าเธอเลิกเรียนเถอะ  เพราะดูเธอจะไม่มีพรสวรรค์ทางดนตรีเลยนะ"

สิ่งที่ Bob ทำได้คือ ฝึกฝนต่อไป ทั้งๆ ที่ไม่ดีขึ้น

... แม่ของ Bob ดูปอนๆ ขับรถเก่าๆมาส่ง Bob แล้วก็บ๊ายบายโดยไม่เคยเข้ามาในโรงเรียนเลย...

วันหนึ่งทางโรงเรียนจัดแสดงเปียโนของเด็กๆ โดยเชิญพ่อแม่มาร่วมงานการแสดงของบุตรหลาน

"ครูครับ ผมอยากร่วมแสดงบนเวทีครับ"

"ไม่ได้หรอก งานนี้สำหรับเด็กรุ่นใหม่ เธอนะหายไปเป็นเดือนๆ ไม่ได้ๆ"

"ครูครับ แม่ผมไม่สบาย ผมเลยต้องหยุดไปครับ แต่ผมก้ฝึกซ้อมตลอดนะครับ ขอผมเล่นเถิดครับครู"

สุดท้ายครูให้ Bob เล่นแสดงบนเวที ทุกคนต่งตกตะลึงเพราะ Bob เล่นเพลงของ Mozart ได้อยากไพเราะมาก

เมื่อเพลงจบลง ครูขึ้นไปบนเวที กอด Bob และดีใจมากที่ Bob คือผลงานชิ้นโบว์แดงของตน

"เธอทำได้ไง Bob !!!"

"ขณะที่แม่ผมป่วย ผมทุ่มเทกับการฝึกซ้อม แม่ผมเป็นคน "หูหนวก" ครับ

แม่ไม่เคยได้ยินเสียงเปียโนของผมเลย ครูครับ แม่ผมเพิ่งเสียชีวิตเมื่อเช้านี้

การเล่นเปียโนครั้งนี้ จึงเป็นการเล่นที่แม่จะได้ยินเสียงเปียโนของผมเป็นครั้งแรกครับ

ผมจึงเล่นให้เพราะที่สุดเพื่อ...แม่ ครับ"

ใช่ค่ะ ความรักทำให้เรามุ่งมั่นและลุกขึ้นมาเจียระไนความสามารถของเราได้ค่ะ

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีฝัน

อย่าทิ้งฝันนะลูก ♥♥♥

"คุณครูสมศรี ธรรมสารโสภณ"
www.kru-somsri.ac.th    www.facebook.com/krusomsri