มาแต่งช่วยกันนะ -- ได้โปรด!!! 0-0

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

(เขียนผิด...พยายามอ่านหน่อยนะคะ)

[N' OPEL]

"ถ้าคุณยังยืนยันที่จะไปล่ะก็...ผมจะพาไป"
ชายนิรนามลุกขึ้นไปหยิบของบางอย่างมาถือไว้
"เอาล่ะผมพร้อมแล้ว คุณล่ะ?"
หญิงสาวพยักหน้าช้าๆพร้อมกับลุกขึ้น
ตอนนี้แววตาเธอเปลี่ยนไปแล้ว
เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป

เธอก้าวไปเปิดประตูออก
นอกประตูนั้นมีแต่ความมืด
แต่นั่นที่ปลายสะพาน
ร่างของสาวงามท่ามกลางแสงสว่างยังคงอยู่ตรงนั้น
แต่ความมืดรอบตัวทำให้เธอไม่สามารถก้าวข้ามธรณีประตูไปได้

"คุณคงต้องใช้สิ่งนี้"
ชายหนุ่มหยิบเทียนเล่มเล็กส่งให้เธอ
แล้วส่งให้เธอ
"ผมจะเดินอยู่ข้าๆคุณตรงนี้ จนกว่าจะถึงที่ปลายสะพานนั่น"

แสงจากเทียนเล่มน้อยแม้จะดูกระจ่อยร้อยในยามปกติ
แต่บัดนี้มันสาดแสงของมันออกไปยังความมืดรอบตัวเธอ
เมื่อนั้นเธอค่อยๆก้าวไปโดยใช้แสงเทียนดวงน้อยนำทาง
และมีชายหนุ่มคอยเคียงข้างช่วยเหลือ

เมื่อเดินไปได้สักพักหญิงสาวสังเกตุว่า
เทียนเล่มนั้นมีบางอย่างผิดปกติ
เพราะมันไม่มีทีท่าว่าจะหดสั้นลงเลย
อีกทั้งยิ่งเดินไปแสงของมันยิ่งส่องสว่าง
เธอจึงหันไปถามชายหนุ่ม
"เทียนเล่มนี้แปลกมากคุณได้มันมาจากไหนกัน?"

ชายหนุ่มยิ้มนิดๆก่อนจะตอบว่า
"เทียนเล่มนี้ตกอยู่ข้างๆตัวคุณตอนนั้นมันใกล้ดับเต็มที
จริงแล้วเทียนเล่มนี้ มีชื่อของมันนะ ซึ่งก็คือ 'ความหวัง'ไงล่ะ "

หญิงสาวนั้นแม้ว่ายังงงๆอยู่กับคำตอบของเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นไม่ได้ช่วยให้เธอเข้าใจถึงความแปลกของเทียนเล่มนี้เลย

[N' OPEL]

ปล. ลึกซึ้งไปมั้ยอ่ะ?

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

(เจ๋งสุด ๆ ค่ะ ขอต่อนะคะ ไม่ว่าเรื่องจะเป็นเเบบไหนจะพลิกเกมส์ให้ดู)

บัดนี้ ทั้งหญิงสาวเเละชายหนุ่มเดินมาถึงสะพานเเล้ว
ทั้งที่เมื่อครู่พวกเขายังเห็นร่างหญิงงามที่เปล่งประกายยืนอยู่
เเต่เมื่อละสายตาเเค่เพียงเสี้ยวนาทีร่างนั้นก็หายไปเเล้ว
เหมือนกันพยายามจะบอกหญิงสาวว่า " เธอสามารถช่วยเหลือตนเองได้เเล้ว "

หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏที่มุมปาก
เหมือนว่าเธอจะเข้าใจอะไรบางอย่างเเล้วในตอนนี้
เธอก้มลงมองเทียนที่ถืออีกครั้ง เพ่งมองไปในเปลวไฟที่โชติช่วง

" ชั้นนี่ช่างโง่เขลานัก ทั้งที่มีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่เป็นประโยชน์ เเต่ชั้นกลับมองข้ามไป "
" เเต่ตอนนี้คุณก็เข้าใจเเล้วไม่ใช่หรือครับ คุณเเค่ต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง "
" ชั้นว่าชั้นช้าไปค่ะ "
" ไม่หรอกครับ ตัวผมเชื่อว่าการศึกษาเรียนรู้ ไม่มีคำว่าสายไป
ตอนนี้คุณได้เรียนรูถึงการดำรงอยู่เพื่อตัวคุณเเละคนที่คุณรักขั้นหนึ่งเเล้วคะครับ "
" ฉันจะทำอย่างไรกับเทียนนี้ดีคะ "
" นั่นก็ขึ้นอยู่กับคุณครับ

เปลวเทียนเปรียบดังปัญญา ปัญญานั้นเป็นดาบ 2 คม

เปลวไฟของเทียนเป็นเครื่องนำทางให้พบทางสว่างได้
ในขณะเดียวกัน...มันก็ทำให้เกิดหายนะได้ ถ้าคุณนำมันไปใช้เผาผลาญหรือทำลาย "

[N' OPEL]

มีเสียงเรียกหญิงสาวดังมาแต่ไกล
"ผมคงต้องลาคุณตรงนี้แล้ว"ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
"แล้วชั้นจะมีโอกาสได้พบคุณอีกมั้ย?"
หญิงสาวถามด้วยความอาลัย
"สักวันหนึ่ง..."ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยมือเธอ
"คุณเป็นใครกันแน่?"

"คนเรียกผมว่า....'สติ' "
สิ้นประโยคชายหนุ่มก็เลือนหายไป
พร้อมกับที่เพื่อนๆและครอบครัวของเธอวิ่งมาถึง
และโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน บางคนถึงกับร้องร้องไห้ด้วยความปีติ

ถึงตอนนี้เธอได้เรียนรู้อะไรมากมายจากคืนที่มืดมิดและเดียวดาย
ว่าเธอสามารถฟันฝ่าทุกสิ่งมาได้ด้วย สติ ปัญญาและความหวัง
ซึ่งจะนำเธอมาสู่มิตรภาพและความรัก และจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เธอรู้แล้วว่า

ยังมีแสงสว่างบนเส้นทางชีวิตเสมอ

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

(ยังไม่อยากให้จบอะค่ะ ฟ้ายังไม่สว่างเลย~ราตรีนี้ต่ออีกนิดนะคะ)

" เป็นไงบ้างลูก ลูกต้องกลัวมากเเน่ ๆ เลย " ผู้เป็นมารดาคลายอ้อมกอดเเล้วถามขึ้น

" ไม่เคยอยู่คนเดียวเลยนี่นา...ไม่เเปลกหรอกที่จะกลัวหรือตกใจจนพูดไม่ออก "

เพื่อนของเธอกุมสองมือไว้เเน่นเเล้วมองสายตาที่ปราศจากความหวาดกลัวของเพื่อนสาว

" ลูกสบายดีค่ะเเม่ นอกจากเเม่เเล้ว ลูกได้เรียนรู้สิ่งสำคัญอีกอย่างเเล้วค่ะ

สิ่งสำคัญที่อยู่กับเรามาตลอด " 

สุดท้าย สวย (ชื่อเล่นเเม่) เลยตอบถามออกมาว่า

" ลูกเจอเค้าเเล้วใช่มั๊ยลูก คนที่จะอยู่เคียงข้างลูกยามไม่มีเเม่น่ะ คนที่รักลูกเหมือนที่เเม่รัก "

" ค่ะ...ลูกเจอเเล้วค่ะ "

" คุยอะไรกันคะ ไม่เห็นเข้าใจเลยซักนิด " สองเเม่ลูกอมยิ้ม

ทั้งคู่คิดในใจว่าเราไม่ได้อยู่อย่างเดียวดาย
เพราะเรามีทั้งสติเเละปัญญา ที่ร่วมเดินทางกับเรามาตลอด

บางคนเห็นเเละใช้เป็น บางคนน่าสงสารนักที่มองไม่เห็นมัน
เเต่...คนจำพวกหลังน่าสงสารกว่าที่มองเห็นมัน เเต่ไม่รู้จักใช้

เเสงสีทองเริ่มปรากฏที่ริมขอบฟ้าด้านทิศตะวันออก
บ่งบอกว่าราตรีที่ยาวนานกำลังจะหมดลง เพื่อรับรุ่งอรุณที่สดใสต่อไป

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

                                         ฝูงชนกำเนิด
ทั่วถิ่นที่เกิด                           บ้างก็โง่เขลา
ไร้ซึ่งสติ                               ปัญญาขัดเกลา
ไม่รู้จักเอา                             มาใช้ดูเเล
ผู้คอยชะเเง้                           เฝ้าเลี้ยงเจ้ามา
ปวดใจหนักหนา                      ฤาเจ็บกายา
ท่านมิระอา                            ที่จะเลี้ยงดู
เริ่มเถิดดนู                             เจ้ามีสติ
ก่อเกิดปัญญา                         เอามานึกคิด
จงมีชีวิต                               เลี้ยงมารดรเอย



กาพย์สุรางคนาง 28 เเบบว่าเเต่งเอง งงเอง...ชาตินี้จะทำอะไรได้สมบูรณ์เเบบบ้างเนี้ย
เอาเป็นว่า...อ่านเล่น ๆ นะคะ ไม่ต้อง stress, strain and tension ว่าความหมายคืออะไร

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

เอ่ออ...จะมีรวมเล่มมั้ย

[>>(P)>a<(O)<<]

ฮ่าๆ

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

ใครอยากให้ราตรีเเห่งความสุขหวนกลับมาอีกบ้างคะ

ขึ้นเลย ๆ เเล้วจะเเต่งต่อค่ะ

[-M๐NS๐๐N-]

จัดไปจ้า

แต่ไฉน เลย ที่เรื่องจะมาจบลงเพียงเท่านี้

แน่นอน ว่าไม่มีนิทานเรื่องไหน ที่จะแฮปปี้เอนดิ้ง ลง ง่ายๆ

เธอและแม่ของเธอ อยู่กันอย่าง มีความสุข จนอยู่มาวันหนึ่ง

ในราตรีที่มืดมิด ฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง

เธอและแม่ ของเธอ กำลังรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข

แต่แล้ว แม่ของเธอ ก็ได้ลุกขึ้นพรวดพราด เธอตกใจร้องถามแม่ว่า

"แม่เป็นอะไรไปคะ" แม่ของเธอ ตอบด้วยน้ำเสียงรีบร้อนว่า

"แม่นึกขึ้นได้ ว่าวันนี้แม่มีสอนคอร์สแกรมม่า แม่คงต้องรีบแล้วล่ะ"

ว่าแล้ว... แม่ของเธอก็เปิดประตูบ้าน ฝ่าพายุฝนฟ้าคะนองออกไป ก่อนที่เธอจะก้าวไป

ลูกสาวเธอมาฉุดรั้งเธอไว้"ทำไม... ทำไม แม่ถึงเห็นการสอนคอร์สแกรมม่า ดีกว่ากับการอยู่กับหนูล่ะคะ"

แม่ของเธอ ตอบว่า"สักวันลูกก็ จะเข้าใจเองว่าคอร์สแกรมม่า สำคัญขนาดไหน!!"

ว่าแล้ว แม่ของเธอก็ฝ่าพายุ ฝนฟ้าคะนองออกไปท่ามกลางราตรีที่มืดมิด

เธอ...คงได้แต่เฝ้ารอแม่ของเธอกลับมาอีกครั้ง

3 วันผ่านไปไวเหมือนโกหก (555)

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

ราตรีนี้เป็นของใครเเน่
(ลูก หรือ สวย ช่วยตอบที)


หญิงสาวเก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ยอมออกไปไหน
เธอเฝ้ารอหญิงงามที่คลั้งไคล้ในการสอน เเกรมม่า...อย่างยิ่ง รอให้เเม่กลับมาหาเธอ
นี่เป็นราตรีที่ 3 เเล้ว ที่ สวย กำลังอัดทั้งเสียงหัวเราะเเละความรู้ให้กับเเฟนคลับของเธอ

โดยเธอยังคงนึกถึงลูกที่น่ารักอยู่ตลอดเวลา
" จุ๊ๆๆ อย่ามัวเเตโฟว่นะคะนักเรียน - - คำเชื่อมอยู่หน้า อ๊ะ! คอมม่าอยู่กลาง "



เเละเเล้วในที่สุดเวลาเเห่งการสอนเเกรมม่าเเสนทรหดก็จบลงด้วยเสียงฮาจนได้
(ทรหดตรงไหนอะ!) หลังจากปฏิบัติหน้าที่เป็นครูที่ดีบวกกับเป็นนางงามที่ทรงเสน่ห์เเล้ว
สวย ก็เดินทางกลับบ้าน

" ลูกจ๋า...เเม่มาเเล้วจ้า " หญิงสาวดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ผู้เป็นเเม่ร้องเรียกตน
เเต่เมื่อเธอวิ่งเข้าไปเพื่อจะกอด เจ้าเเองจี้ก็กระโดดสวมกอดเเม่เธอซะก่อน
ทำให้เธอรู้สึกน้อยใจนัก นอกจากเเกรมม่าเเละเเองจี้เเล้ว
เธอนึกสงสัยว่าในหัวเเม่ของเธอมีอะไรอีกมั๊ย
มีเธออยู่บ้างหรือเปล่า หรือว่ามีเเค่เเองจี้ เเกรมม่า...

[-M๐NS๐๐N-]

(กระทู้ตกแล้วอ่ะ)

เธอ คิดได้ดังนั้น เธอ จึงพยายามจะตามหาสิ่งที่แม่เธอ บอกว่ามันสำคัญ

ดังนั้น ในราตรี หนึ่ง เธอ จึงตัดสินใจ!!

ตัดสินใจออกจากบ้าน โดยไม่บอกแม่เธอ พร้อมทั้ง แอบนำแองจี้ สุดที่รักของแม่เธอ ออกมาด้วย

เธอเดิน ทางไปท่ามกลาง ราตรี ที่ มืดมิด โดยมีจุดหมายคือ โรงเรียนของแม่เธอ!!

โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษครูสมสวย!!!(ชื่อเต็มๆของแม่เธอ)

ราตรีนี้ของเธอจะเป็นอย่างไร....โปรดติดตามกระทู้ต่อไป 5 5 5

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

5 5 5 +

เเปลกจริง เธอมาโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษของเเม่เธอทำไมกันนะ
นั่นไง ! เธอเดินเข้าห้องน้ำไปเเล้ว เเต่พอเดินออกมาอีกทีเธอก็กลสยเป็นคนอื่นไปซะเเล้ว
เธอปลอมตัวได้เนียนมาก สงสัยว่าจะมาเเอบนั่งเรียน Ad1 มั้ง?

เเละเเล้วเมื่อ สมสวย สวย เช๊อะเฉยดีกว่า เมื่อสวยมาถึงเพื่อสอน Ad1 เธอหยุดมาสาวน้อยอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะพูดว่า " จุ๊ๆๆ  จ้า  สวัสดีจ้า  เริ่มนะคะ  วันนี้เราจะมาดู  ศัพท์ที่เราค้างไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน "

การเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว สาวน้อยเข้าใจเเล้วว่าเหตุใดเเม่ของเธอจึงชอบการสอนมาก
เธอเองก็รักเเม่ของเธอในฐานะครูเหมือนกัน ตอนนี้เธอเข้าใจเเล้วว่าเธอควรสนับสนุนเเม่ของเธอ
ไม่ใช่เอาเเต่ใจเเบบที่ผ่านมา

" ลูกรัก ทำไมเเต่งตัวเเบบนี้ล่ะลูก " เเม่ของเธอเอ่ยถามเมื่อคนอื่น ๆ ออกไปจากห้องเเล้ว
" ทำไมเเม่ถึงทราบว่าเป็นลูกล่ะคะ "
" ลูกเเม่...เเม่เลี้ยงหนูมาตั้งหลายปีทำไมเเม่จะจำหนูไม่ได้ล่ะลูก " มารดายิ้ม
จริง ๆ เเล้วเธอจำลูกสาวได้ก็เพราะน้องเเองจี้นั่งอยู่ข้าง ๆ ต่างหากล่ะ

" ลูกขอโทษที่ไม่เข้าใจเเม่นะคะ ตอนนี้ลูกทราบเเล้วว่าคุณเเม่รักการสอนมากเเค่ไหน
ต่อไปลูกจะไม่ขัดเเม่อีกเเล้ว ลูกจะคอยอยู่เคียงข้างเเม่ต่อไป เเม่จะได้ไม่ต้องลำบากใจที่ต้องออกมาสอน "

" เข้าใจก็ดีเเล้วลูก เเม่คงสอนเเบบเต็มประสิทธิภาพไม่ได้ ถ้าลูกไม่เข้าใจเเม่...
ครอบครัวเป็นส่วนสำคัญในการพลักดันความสำเร็จของเเม่นะลูก
เเล้วอีกอย่างลูกอย่าคิดว่าเเม่ไม่รักลูกนะ เเม่รักลูกมาก เเต่บางครั้งเวลามันไม่เอื่ออำนวย "
สวย ที่สุดใน...ก้มลงประทับจูบที่เเก้มลูก... (เปิดโอกาศเเล้ว ลูกสาว/ชาย ใครอยากให้สวยประทับจูบยกมือขึ้น)
ตอนนี้ทั้งสองคนเเม่ลูก+เเองจี้หมีน้อย เอ้อ!!! น้องน้อยสุมหัวกอดกันอย่างมีความสุข

เเละเเล้วในที่สุดการเรียนภาคคำก็จบลงซักที ทุก ๆ คอร์สจบลงเเล้ว เเล้วราตรีเเห่งความสุขต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก


***เเละเเล้วราตรีต่อมาก็มาถึง...

(เเน่จริงเเต่งต่อสิคะ 555)

[Baimemo]

(ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่ช่วยกันเข้ามาแต่ง น่ารักที่สุดเลยค่ะ
แต่งต่อเลยนะคะ สนุกดีๆๆๆๆ>0<)