ความฝันกับความจริง

คุณครูสมศรีค่ะ....

ตอนนี้หนูอยู่ม.5แล้ว อีกไม่นานหนูก็จะต้องสอบเข้ามหาลัยแล้ว แต่หนูยังไม่รู้เลยว่าหนูจะเข้าคณะอะไรดี

โดยส่วนตัวหนูมีความใฝ่ฝันว่าอยากจะเป็นผู้กำกับค่ะ อย่าเพิ่งหัวเราะหนูนะ แต่หนูอยากเป็นจริงๆค่ะ หนูชอบดูละคร ชอบดูหนัง และก็ชอบคิดว่าถ้าหนูได้เป็นผู้กำกับ หนูอยากจะกำกับละครดีๆซักเรื่อง ที่สะท้อนปัญหาสังคม และก็อยากนำเรื่องของตัวหนูเองไปทำเป็นละครด้วยค่ะ

ครอบครัวหนูมีกันอยู่4คน ก็คือ พ่อ แม่ น้องและก็หนู
พ่อหนูเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง พ่อหนูเป็นคนที่ใจดี แต่ถ้าเวลาดุก็จะดุมากๆ ส่วนแม่หนูก็เป็นอาจารย์เหมือนกันค่ะ แม่หนูเป็นคนที่ชอบวางแผนชีวิต แม่จะค่อยวางแผนชีวิตของหนูตลอดเวลา ว่าหนูควรจะทำอะไร เรียนอะไร เป็นอะไร แม่จะค่อยตระเตรียมทุกๆอย่างให้หนูเสมอ

ในชีวิตของหนู หนูไม่ค่อยมีโอกาสได้เลือกในสิ่งที่หนูชอบสักเท่าไหร่ ชีวิตหนูจะขึ้นอยู่กับพ่อและแม่เป็นส่วนใหญ่ ถ้าพ่อและแม่เห็นว่าอะไรดี หนูก็จะทำตามที่ท่านบอก อย่างเช่น ตอนหนูจะสอบเข้าเรียนต่อในชั้นม.4 หนูอยากเรียนศิลป์ภาษาค่ะ เพราะหนูไม่เก่งคณิตและก็ไม่ชอบวิทย์ด้วย หนูจึงเลือกเรียนภาษาฝรั่งเศส แต่พ่อบอกว่าจะเรียนไปทำไม ให้เรียนภาษาจีนดีกว่า เพราะภาษาจีนคนใช้กันเกือบจะทั่วโลก เวลาจบมาจะได้มีงานทำ ส่วนแม่หนูท่านก็บอกว่าให้เรียนภาษาญี่ปุ่น หนูก็นั่งคิดในสิ่งที่พ่อกับแม่พูดอยู่หลายวัน จนในที่สุดหนูก็ตัดสินใจเลือกภาษาจีน ตามที่พ่อบอก แม่หนูเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนะค่ะ

ตอนนี้ก็ผ่านมาปีกว่าๆแล้วที่หนูเรียนศิลป์อังกฤษ-จีน ชีวิตหนูก็มีความสุขดีค่ะ
ครอบครัวหนูเป็นครอบครัวที่ชอบนั่งคุยเรี่องอนาคตกันค่ะ หนูกับแม่มักจะนั่งพูดถึงอนาคตกันบ่อยๆ ว่าจะสอบเข้าคณะอะไรดี
แม่อยากให้หนูเรียนที่เอแบคค่ะ แม่หนูอยากให้หนูเก่งภาษาอังกฤษ และก็อยากให้หนูเป็นอาจารย์สอนมหาลัย ส่วนพ่ออยากให้หนูเป็นผู้พิพากษาค่ะ พ่ออยากให้หนูเรียนนิติศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ค่ะ ส่วนหนูนะหรอไม่ต้องพูดถึงเลย อย่างที่หนูได้พูดไว้ว่าหนูอยากเป็นผู้กำกับ เพราะฉะนั้นสิ่งที่พ่อกับแม่หวังไว้ ในความรู้สึกหนู หนูรู้สึกว่าเป็นไปได้ยาก ทุกครั้งที่หนูบอกแม่ว่าหนูอยากเป็นผู้กำกับ แม่มักจะพูดว่า อยากอดตายหรอ คนที่จะเป็นผู้กำกับส่วนใหญ่เค้าก็มาจากการเป็นนักแสดงกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นแม่จึงบอกว่าเป็นอาจารย์นี้แหล่ะดีแล้ว และแถมยังเป็นอาชีพที่มั่นคงด้วย ก็จริงอย่างที่แม่พูดหล่ะค่ะ ส่วนพ่อก็จะบอกหนูว่าเป็นผู้พิพากษานะดี เพราะเราคือผู้รู้กฏหมาย จะได้ไม่มีใครมาเอาเปรียนเราได้และแถมยังมีเกียรติอีกตะหาก มันก็จริงอย่างที่พ่อพูดอีกหล่ะ

หนูรู้ว่าพ่อกับแม่หวังดีต่อหนู เพราะท่านทั้ง2คนเคยลำบากมาก่อน อย่างเช่นแม่ของหนู ตอนแม่เด็กๆ แม่ต้องดูแลตัวเองทุกอย่าง ทั้งสมัครเรียน ไปเรียนแม่ต้องทำเองทั้งนั้น เพราะยายไม่มีความรู้และยายก็มีลูกเยอะ
หนูจึงเข้าใจแม่ว่าทำไมแม่ถึงวางแผนชีวิตให้หนูเสร็จสับทุกอย่าง เพราะแม่ไม่อยากให้หนูต้องลำบากเหมือนแม่

เพื่อนๆมักจะถามหนูว่าไม่อึดอัดบ้างหรอที่มีแม่แบบนี้ หนูก็ตอบว่าไม่ เพราะหนูรู้ว่าแม่รักหนู แต่บ้างครั้งหนูก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เพราะแม่ค่อนข้างคาดหวังในตัวหนูสูง แม่อยากให้หนูเรียนได้เกรด 4.00 แต่หนูได้แค่3.70 สำหรับหนู หนูถือว่ามันเยอะแล้ว แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนูหรอกตค่ะ แต่หนูรู้ว่าแม่ผิดหวังที่หนูไม่ได้ตามที่แม่หวังไว้

คุณครูค่ะ หนูอยากจะถามคุณครูว่า ถ้าคุณครูเป็นหนูคุณครูจะทำยังไง? จะทำตามที่ใจตัวเองบอก หรือจะทำตามที่พ่อกับแม่ต้องการ

แต่สำหรับหนู หนูคงต้องทำในสิ่งที่ไม่พ่อก็แม่ต้องการสักคน หนูคงไม่มีโอกาสได้ทำในสิ่งตัวเองต้องการหรอก...............

ปล.หนูถูกสร้างเพื่อให้อยู่แต่ในกรอบที่พ่อกับแม่สร้างไว้ให้ และหนูก็ถูกสร้างเพื่อให้เดินตามเส้นที่พ่อกับแม่ขีดไว้ให้ หนูอยากทำลายกรอบพวกนี้และลบเส้นที่ขีดไว้จริงๆเลยค่ะ แต่หนูทำไม่ได้......

ขอบคุณที่คุณครูทนอ่านเรื่องราวไร้สาระของหนูนะค่ะ