ครูคะหนูจะทำอย่างไรดีพ่อแม่หนูเป็นแบบนี้

[น้องหมู]

วันนี้วันสงกรานต์ เราเศร้ามากที่บ้านเราเป็นแบบนี้ วันนี้เป็นวันครอบครัว เราร้องไห้มาทั้งวันแล้ววันนี้ แม่ไม่คุยกับเรามาสามสี่วันเเล้วเพราะเราไม่ช่วยงาน วันนี้แม่ออกไปทะเลกับน้องอีกสองคน แล้วก็แม่บ้านอีกสองคน ออกไปแต่เช้าไม่ได้บอกเรากับพ่อ เราไม่เข้าใจว่าครอบครัวทำไม เป็นแบบนี้ ทำไม แม่ไม่พูดซักคำ ที่เรารู้ก็เพราะ เมื่อวานเราได้ยินแม่บ้านเราคุยกัน แต่เราก้ไม่ได้เอะใจ จนวันนี้ตอนเช้าเราตื่นมาก็ไม่เหนใครเห็นแต่พ่อ

 พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกันค่ะ  คือความจริง พ่อกับแม่มีปัญหากันมานานแล้ว เข้ากันไม่ค่อยได้ มันเปนความสัมพันที่ต่อไม่ติดของพ่อกับแม่ ไม่ใช่ว่าพ่อหรือแม่ ใครคนนึงมีคนใหม่ แต่เปนเรื่องต่างๆนาๆที่มันสะสมกันมานาน

บางทีพ่อกับแม่ไม่ได้ทะเลาะกัน  ก็จะมีคุยกันตามประสาครอบครัว พ่อจะเล่าอะไร จะพูดอะไร บางทีแม่ก็เมินหน้าหนี ประมาณว่าพ่อพูดไร้สาระ เราก็ไม่เห็นว่าจะไร้สาระตรงไหน แม่เราอคติเองหรือเปล่า

แม่พูดเสมอว่า ไม่อยากพูดกับพ่อแต่ ไม่มีสมอง อะรัยยังงี้ แล้วก้อสอนเรากับน้องอีกสองคนว่า อย่าทำตัวแบบพ่อ น้องเรายังเล็กอยู่ ตั้งแต่เด็กเราถูกถูกเลี้ยงโดยปลูกฝังคำพูดเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่จะว่าพ่อ ปกติถ้าทะเลาะกันพ่อเป็นคนไม่ค่อยด่า พ่อไม่เคยใช้กำลังกับแม่  เราไม่เข้าใจทำไมแม่ต้องดูถูกพ่อ
เวลาแม่กับพ่อทะเลาะกัน เราเป็นคนบอกให้พ่อเงียบๆ เสมอ แล้วพ่อก็จะเดินหนี เพราะเราไม่อยากให้มันยิ่งกว่านี้ แม่เองที่ชอบด่าไล่หลังพ่อเรา ทั้งๆที่บางทีพ่อเดินขึ้นไปข้างบนแล้ว แม่จะพร่ำด่าไล่พ่อซ้ำๆนานกว่าจะหยุด เรานั่งอยู่เราก็จะบอกว่า จะด่าอีกทำไม เเค่นี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวก็ไม่จบอีก ถ้าต่างคนต่างเงียบๆก็เดี๋ยวก็ไม่มีอะไรแล้ว แม่เราก็ด่าเราซ้ำประมาณว่า ดดูตัวเราก่อน อย่าทำตัวนิสัยแบบป๊า เราก็ไม่เข้าใจ เราไม่รู้จะทำไง เราสงสารพ่อเรา อยู่บ้านไม่มีคนคุยด้วย น้องเราสองคน โดนปลูกฝังด้วยคำพูดของแม่มาตลอดเวลา เวลาพ่อถามอะไร ก็จะตอบห้วนๆสั้นๆ บางทีเราเองก็เป็นเช่นกัน ที่บางทีพ่อถามอะไร เราจะไม่ค่อยอยากคุย เรารู้สึกผิดนะ เรารู้ว่าพ่อรักครอบครัวมาก แม่ก็ด้วย ไม่ยังงั้นก็คงจะหย่ากันแล้ว ตอนเด็กๆ เราไม่อยากให้หย่ากันไม่รู้ทำไม เราไม่อยากให้ครอบครัวเราแตก แต่พอโตขึ้นเราเริ่มรู้อะไรมากขึ้น บางทีรู้สึกว่าถ้าหย่ากันก็ดีพ่อจะได้ไม่ต้องกดดัน แต่ถ้าเปนยังงั้นเราคงทำใจไม่ได้ เราไม่กล้า ทุกครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเราต้องแอบมาร้องไห้คนเดียวเวาลาอาบน้ำ หรือไม่ก็นั่งอยู่ในห้องแล้วร้องไห้ บ้านเราไม่เคยมีรูปครอบครัว ตอนเรากับน้องเด็ก ๆไปเที่ยวทั้งครอบครัว พ่อจะถ่ายรูปให้เรากับน้อง และแม่เสมอ เลยไม่มีรูปพ่อถ่ายกับเรา แม่และน้อง เราอยากมีรุปครอบครัวเราเก็บไว้ซักใบเราไปรื้อรุปเก่า ๆเราก็เจอแต่รูปพ่อเดี่ยวๆ
เรามีกรอบรูป ที่พ่อเคยซื้อให้เปนของขวัญอันแรกตอนอนุบาลสาม
เราอยากเอารูปครอบครัวเรามาใส่ แต่ไม่มีเราเลยต้องวาดรูปครอบครัวของเราที่ครบทุกคนขึ้นมาเอง เราอยากให้ครอบครัวเรามีความสุขมากกว่านี้
เราไม่อยากให้แม่ กับน้อง มองพ่อว่าเปนคนไม่ดี เราว่าพ่อเราเปนคนดี ไม่เคยมีเมียน้อย ไม่เคยกินเหล้า ไม่เคยทำร้ายคนในครอบครัว
พ่อเคยพูดกับเราเรื่องเวลาเราโดนแม่ว่าหรือเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ว่า"แม่ก็เปนแบบนี้แหละ เค้าว่าไปยังงั้น จริงๆ ไม่มีอะไรหรอก แม่ไม่พูดกับป๊า ป๊าไม่เหนต้องร้องไห้เลย หนูร้องไห้ทำไม เวลาป๊ากับม๊าทะเลาะกันก็ไม่มีอะไรหรอก ครอบครัวมันก้ต้องเปนแบบนี้แหละ หนูร้องไห้ทำไม ต้องเข้มแข็งดิ ป๊ากับแม่ทะเลาะกันบ่อย หนูเลยชอบไปหลบอยู่ในห้อง อ่านหนังสือเองคนดียว ต้องเข้มแข็งดิ จะไปสู้เค้าได้ยังไง แต่ร้องไห้ออกมาก็ดี จะได้สบายใจ ป๊ายังเคยแอบร้องไห้คนเดียวเลย" คำสุดท้ายที่พ่อเราพูดเราก้รู้ว่าลึกๆพ่อก็น้อยใจ และกดดัน ที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ เราก็เช่นกันเพียงแต่เราแสดงออกมากกว่า เราเคยคิดฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้หลายรอบมาก วันนี้ก็เปนอีกวันหนึ่งเช่นกัน พอเราคิดจะทำทีไรเราก็คิดถึงพ่อกับแม่กับน้องเราเสมอ ถ้าเราตายไป พ่อกับแม่จะมีความสุขไม๊ เวลาท่านทะเลาะกันเราคงไม่ได้ช่วยห้าม เราเป้นห่วงน้องเราที่ยังไม่ขึ้นม.ต้นคนนึงกับม.ปลายอีกคนนึง เราไม่อยากให้น้องเรามีปัญหาแบบเรา เราไม่อยากให้บ้านเราเปนแบบนี้เลย พ่อก็รักครอบครัว รักเรา รักแม่ รักน้อง พ่อเปนห่วงสุขภาพของทุกคน แม่เราชอบกินของดอง พ่อเราก็จะเสมอว่าอย่ากินของพวกนี้ เดี๋ยวเปนมะเร็ง แม่ก็รักครอบครัวเรารูป แต่เราไม่รุ้ว่าแม่รักพ่อหรือเปล่าหรือแม่แค่ไม่แสดงออก พ่อกับแม่รักรักครอบครัวทั้งคู่ แล้วจะทะเลาะกันทำไม เราร้องไห้เรื่องนี้บ่อยมาก เราไม่อยากให้พ่อเห็นเราร้องไห้ พ่อกดดันพออยู่แล้ว เราแค่อยากได้คนที่รับฟังเรา เราไม่อยากให้พ่อเครียด พ่อจะเป็นโรคหัวใจ เราร้องไห้มาเยอะมากแล้ว เราเปนลูกสาวคนโตไม่รู้จะทำยังไงเพราะบางทีแม่ก็ไม่คุยกับเราหาว่าเราไม่เชื่อฟัง ครอบครัวเราไม่ได้สอนให้ พูด อะไรที่ หนูรัก พ่อหนูรักแม่ เราไม่กล้า เราอยากทำแต่เราไม่กล้า เราชอบบอกรักพ่อแม่กับตัวเอง เพราะเราไม่กล้า เราอยากให้พ่อแม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราอยากบอกรัก อยากกอดพ่อกับแม่ เหมือนบ้านอื่นๆ  เราอยากบอกคนที่เป็นแบบเรา กล้าๆ บอกรักพ่อกับแม่เถอะ ก่อนที่ท่านจะไม่อยู่กับเรา  เราอยากบอกก่อนพ่อเราจะไม่อยุ่กับเรา พ่อเรามีแนวโน้มเปนโรคหัวใจเรากลัวว่าซักวันถ้าพ่อจะเปนอะไรไป เพราะทะเลาะกับแม่ เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เปนแบบนี้เลย เรารักพ่อกับแม่ มากที่สุดในโลก

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

เหมือนเราแหละค่ะ แต่ว่าต้องยอมรับ

แทนที่จะร้องไห้ ก็พลิกเป็นโอกาสสิคะ

ยิ้งถูกกดดัน เราก็ยิ่งต้องทำตัวเราให้ดี พอวันนึงเราผ่านจุดนี้ เราก็จะกลายเป็นคนที่มีความรับชอบสูง^^

อย่าท้อนะคะ พ่อแม่ร๊ากกเราจะตาย เราเองก็ร๊ากกกพ่อแม่ ทำหน้าที่เราให้ดี พ่อแม่จะได้เอาเวลาพูดทะเลาะมาเป็นชมเราแทนไง ภูมิใจให้บ้านระเบิดไปเลย^^~

 

[fluteGirl]

อย่าคิดมากน๊า

สู้ๆเป็นกำลังใจให้

เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น

เป็นกำลังใจให้น้า

[gong2611]

ร้องไห้โฮเลยตอนพ่อกับแม่ทะเลาะกัน  ไม่้ต้องไปแอบร้อง    ทำให้พ่อกับแม่รุเลยว่า  เรารักเค้ามากแค่ไหน  และอยากจะให้พวกเค้าดีต่อกัน    พยายามจับสองคนมาคุยกันดีกว่าจะปล่อยให้ทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างงี้ทุกวันนะ    เพราะยิ่งทะเลาะกันมากเข้า  สุดท้ายมันอาจจะเกิดเรืองที่เราไม่คาดฝันขึ้นมาก้อได้ (ขอโทดคับ ไม่ได้แช่งนะ   พยายามหาคำที่อ้อมสุดๆแล้ว)


สู้ๆคับ   ปันหาอย่างนี้  ผมว่ามันไม่อยุ่ที่คนสองคน  แต่มันเปนปันหาของคนทั้งครอบครัวมากกว่า

[Dereana]

ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

ใจเย็นๆ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ดีไหมคะ

[V-I-C-T-I-M]

***เราขอระบายด้วยได้มั้ย

เราก็มีกรณีคล้ายๆ เธอ
แต่จะเป็นพ่อเรา  ที่ชอบว่าแม่เรา
สมัยก่อนตอนเราอยู่ประถม
ประมาณ ป.4 -ป.5
พ่อแม่เราทะเลาะกันบ่อยมาก
ตอนนั้นเรากับน้องอยู่กับยาย   ส่วนพ่อกับแม่ทำงานอยู่ที่ต่างอำเภอ
พ่อจะมารับเรากับน้องไปหาท่านทุกอาทิตย์
ช่วงแรกๆ เราก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกัน  รู้แต่ว่าพ่อชอบดื่มเหล้า
พอปิดเทอมเราก็จะมาอยู่กับพ่อแม่  ส่วนน้องก็อยู่กับยาย
หรือสลับกัน  หรือไม่บางทีก็มาทั้ง 2 คน
เราถึงได้รู้ว่าพ่อแม่เราทะเลาะกัน
เวลาพ่อเมาทีไร  ก็จะหาเรื่องทะเลาะกับแม่ได้ทุกที
ทะเลาะกันรุนแรงมาก  บางครั้งถึงขั้นลงไม้ลงมือ
จนแม่เราต้องพาเราหนีไปที่บ้านญาติแถวนั้น
ตอนนั้นเรากลัวพ่อมากๆ  เนื่องจากตอนนั้นก็ยังเด็กมาก
เราไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาพ่อเมาต้องเป็นแบบนี้
ช่วงนั้นเราได้เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมาก
ทั้งกลัวพ่อ  ทั้งอายชาวบ้าน  เพราะทะเลาะกันทีไรเสียงดัง
จนชาวบ้านเค้ารู้กันหมด  เนื่องจากพ่อแม่เราก็ทำอาชีพที่ชาวบ้านให้การเคารพนับถือ  เพราะเป็นหมู่บ้านที่อยู่ต่างจังหวัด
คนในหมู่บ้านก็รู้จักกันหมด
จนสุดท้ายพ่อแม่เราก็ต้องแยกกันอยู่  ทั้งที่ทำงานอยู่หมู่บ้านเดียวกัน   แต่คนละอาชีพ
ส่วนเรากับน้องก็อยู่กับยาย  แม่จะกลับมาหาพวกเราบ่อยมาก  หรือแทบทุกวันเลยก็ว่าได้
เวลาพ่อโทรมา  เราก็ไม่กล้าคุยกับพ่อ  รู้แค่ว่าตอนนั้นเรากลัว
ภาพทุกภาพมันฝังใจเรา  จนถึงตอนนี้บางทียังแวบเข้ามาในสมอง   เราลืมมันไม่ลงจริงๆ
เรารู้ว่าทั้งพ่อและแม่ต่างก็รักเรากับน้อง  ยังไงพ่อก็ยังเป็นพ่อของเรา
แต่ตอนนั้นมันรับไม่ได้จริงๆ  คงเพราะยังเด็กอยู่ด้วยหละมั้ง
เคยมีญาติเรา  พาพ่อไปเลิกเหล้าที่วัดๆ หนึ่ง
พ่อเราก็เลิกได้นะ  ประกอบกับพ่อเรามีปัญหาเรื่องตา  ช่วงนั้นพ่อต้องไปผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนกระจกตาด้วย  แม่เราเลยต้องไปดูแล
ทำให้ช่วงนั้นสถานการณ์มันดีขึ้นมาหน่อย  และพ่อเราก็มาขอโทษแม่เราด้วยไง
พอพ่อเราออกจากโรงพยาบาล  ก็ต้องมาดูแลรักษาตาและตัวเองอยู่ที่บ้าน (ตอนนั้นพ่อกับแม่เราย้ายมาอยู่ที่บ้านยายด้วยกันแล้ว)

ช่วงนั้นพ่อเราไม่กินเหล้าหรือสูบบุหรี่เลย  แต่พอตาเริ่มใช้การได้ปกติ  ไม่รู้ทำไมพ่อเราถึงกลับมากินเหล้าอีก   และก็เป็นแบบเดิมคือทะเลาะกัน   จนเราทนไม่ไหวบางทีเราก็เถียงแทนแม่
เลยกลายเป็นว่าเรากับพ่อเถียงกันเอง  อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้นเริ่มเข้าวัยรุ่นด้วยมั้ง  คือตอนนั้นเราขึ้นมัธยมแล้ว  สุดท้ายเราก็ต้องเป็นฝ่ายยอม  ร้องไห้กอดกับแม่กับน้อง   ครั้งนึงที่พ่อเมาแล้วว่าเราแรงมากจนเราน้อยใจ บอกเราว่าจบ ม.3 แล้วไม่ต้องเรียนต่อหรอก ไปทำงานโรงงานเลยไป  หรือไม่ก็ขี่รถมอไซค์เล่นไปวันๆ แบบเด็กคนอื่น  ทั้งที่เราไม่เคยทำตัวแบบนั้นเลย  การเรียนเราก็ค่อนข้างจะดีด้วยซ้ำ  ทำไมต้องว่าเราอย่างนี้  ที่เราต้องใจเรียนก็ทำเพื่อพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ  เราน้อยใจมาก  จนวันต่อมาเรารู้สึกไม่อยากออกมาเจอพ่อเลย   แต่สุดท้ายพ่อก็มาขอโทษเรา  เหตุการณ์ในครอบครัวเรามันมีเยอะมากๆ เลย ทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก   แต่ปัจจุบันนี้หลายอย่างเริ่มดีขึ้นพ่อเราก็ยังกินเลห้าอยู่แต่ไม่ได้มากมายเหมือนแต่ก่อน  ส่วนบุหรี่ก็เลิกได้แล้ว  เวลาพ่อเราไม่เมา  จะเป็นอะไรที่ดีมากๆ เลย  พ่อเราทำกับข้าวเก่ง ชอบดูซีรี่ย์เกาหลีกับเราและน้อง  หรือไม่ก็ร้องคาราโอเกะกัน  ตอนที่พอ่ไม่เมาครอบครัวเราจะมีความสุขมากๆ  

แต่ตอนนี้ปัญหามันเริ่มเกิดขึ้นอีก  เพราะเราอยู่ ม.6 แล้ว  จริงๆ เราอยากเรียนวิศวะ  แต่พ่ออยากให้เรียนสายวิทย์สุขภาพ  ตอนแรกเราก็ไม่ยอม  แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทิ้งความฝันไป  พอเราสอบตรงได้คณะวิทย์สุขภาพ  แต่ไม่ถึงขั้นหมอหรือเภสัชหรอก แรกๆ ก็ดูเหมือนพ่อแม่จะดีใจ  แต่ไปๆ มาๆ อยากให้เราได้อันที่สูงกว่านี้  ก็เลยให้เราไปสอบทั้งแพทย์ ทั้งเภสัช  ซึ่งแน่นอน  เราไม่ติด  ท่านก็ไม่ได้ว่าออกมาตรงๆ หรอก แต่พอพ่อเมาปุ๊บก็จะพูดเรื่องนี้ปั๊บ  มันทำให้เราน้อยใจมากเลยนะ   ทั้งที่เราก็พยายามเต็มที่แล้ว  นี่เราได้ที่เรียนก็ดีแล้วหนิ  เป็นวิทย์สุขภาพด้วย  เรายอมทิ้งความฝันของเราเลยนะ  ทำไมต้องมาว่าเราอีก  คณะที่เราได้มันไม่ดีมากเลยเหรอ  ทั้งที่ก็มีอีกหลายคนที่อยากเข้ามาเรียน  แล้วเราก็ได้เป็นหนึ่งในคนที่ได้เรียน  ช่วงนั้นเราเหนื่อยกับเรื่องนี้จริงๆ  แม่เราก็พลอยกดดันเราไปด้วย ความกดดันนี้มันเลยไปถึงน้องเราเพราะน้องกำลังจะขึ้น ม.ปลาย  แต่หลังๆ มานี้แม่เราก็เข้าใจเราแล้วเหลือแต่พ่อเรา พ่อไม่เคยว่าเราตรงๆ หรอก  แต่จะพูดผ่านแม่  แล้วแม่ก็ค่อยมาเล่าให้เราฟัง  ทำให้ช่วงนั้นเราเลยกลายเป็นเหมือนโรคซึมเศร้าเลย  ยิ่งปิดเทอมไม่ได้เจอเพื่อน  น้องก็ไม่อยู่อีก   ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนอยากจะบ้าตาย   และมันก็มีการสอบอีก   แต่สอบหลังจากที่สอบเอเน็ตแล้ว
ครั้งนี้พ่อเราหวังมากๆ   แต่คนสอบก็เยอะมากๆ เช่นกัน   ตัวเรานี่ไม่ได้อยากหวังมากมายอะไรอยู่แล้ว   หวังมากก็เจ็บมาก  แต่พ่อเรานี่สิ   เราพยามยามบอกพ่อแล้วว่าโอกาสได้มันน้อย  พ่ออย่าเพิ่งหวังมากเลย   แต่พ่อก็ยังหวังว่าเราจะได้อยู่นั่นแหละ
เราก็เลยบอกพ่อว่าเราทำเต็มที่แล้ว  จะได้ไม่ได้ก็ให้มันอยู่ที่ความสามรถของเราที่เทียบกับคนอื่นๆ แล้วกัน

เรื่องการแต่ตัวก็เหมือนกัน  แม่เราไม่เคยห้ามเลยนะ   และเราก็ไม่ได้แต่งตัวโป๊  หรือใช้เงินซื้อเสื้อผ้าฟุ่มเฟือยเลย   เรารู้สึกเหมือนว่า   พ่ออยากให้เราเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา  ทั้งที่ตอนนี้เราก็จบ ม.6 แล้ว  ถ้าเกิดวันไหนเราแต่งตัวตามสไสตล์เรา  คือเราชอบแบบเซอร์ๆ ฮ่าวๆ   พ่อก็จะพูดแบบว่า เออ  ลูกกูนี่โตแล้วเนาะ  แต่งตัวยังกะคนอายุ 20 กว่า (เราไปทำผมแบบฟูๆ มา  แล้วแม่ก็เป็นคนพาไปทำด้วย)  แล้วรู้สึกว่าช่วงนี้เหมือนพ่อจะคอยจับผิดเราทุกอย่าง   ทั้งที่เราก็ไม่ได้เปลี่ยนไปอะไรมากมาย  ถึงยังไงเราก็ยังเป็นเรา  เป็นลูกของพ่อเหมือนเดิม  ถึงแม้การแต่งตัวจะเปลี่ยนไปเป็นในแบบที่เราต้องการ   แต่จิตใจ นิสัย เราก็ยังเหมือนเดิม  ทำไมต้องทำเหมือนจับผิดเราตลอดเวลาด้วย   เราก็รู้ว่าเป็นห่วง  แต่เราก็คิดว่าไม่ได้ทำอะไรที่น่าจะทำให้ท่านเป็นห่วงนะ  ไม่ว่าคนอื่นจะมองเรายังไง  เราไม่แคร์   เราขอแค่พ่อ แม่ คนที่เรารักเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เป็นเราก็เท่านั้น


***  พล่ามมาซะเยอะ   รู้สึกโล่งจังเลย  ต้องขอโทษด้วยที่ระบายเยอะขนาดนี้  และก็ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านด้วย  ขอบคุณจริงๆ ค่ะ