เรียน คุณครูสมศรีครับ ผมมีเรื่องทุกข์ใจมากครับ

[The Penguin]

สวัสดีครับคุณครูสมศรี

ตอนนี้ผมมีปัญหารุมเร้าชีวิตพอสมควร หลายๆอย่างที่ทำให้ผมท้อ คุณครูครับ ผมอยากขยัน ผมอยากพยายามกว่านี้ หลายๆอย่างที่ผมรู้ว่าตัวผมเองยังดีไม่พอ หนังสือยังอ่านไม่พอ แต่ผมเป็นคนมีความอดทนต่ำมาก ผมรู้สึกท้อกับชีวิต และตอนนี้พ่อกับแม่ก็เหมือนไม่มั่นใจในตัวผม ผมรู้สึกว่าผมทำดีเท่าไร พ่อกับแม่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอ

เวลาผมเขามาในบ้าน ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรก็ไม่พอใจท่านสักอย่าง ท่านจะต้องต่อว่าผม ในเรื่องทุกๆเรื่อง แม้เล็กน้อยท่านก็ว่า ผมไม่รู้ว่าคุณครูจะนึกออกหรือเปล่า แต่นี่คือมันทุกๆอย่างเลย ผมพยายามจะแก้ไข แต่ทำยังไงก็ไม่ทำได้ดั่งใจท่านสักที

นอกจากนี้หลายๆครั้งที่ท่านบอกให้ผมตัดสินใจเอง เมื่อผมได้ตัดสินใจลงไป แล้วมันไม่ถูกจะท่าน อย่างเช่นผมเคยอยากเรียนสายดนตรี (ซึ่งตอนนี้ความฝันของผมได้พังทลายไปแล้ว) ท่านก็ยืนยันให้ผมเรียนเภสัช สองปีต่อมาผมจะเรียนหมอ ท่านก็จะให้เรียนทันตะ ซึ่งถ้าผมขัด ผมก็จะโดนแม่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ เวลาผมอธิบายเหตุผล ท่านก็จะไม่รับฟัง ท่านบอกให้ผมพอๆๆ หยุดๆๆ ท่านบอกว่ามันบาป ถ้ามาเถียงพ่อแม่

เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะพิมพ์ขัอความ ผมโดนพ่อเรียกไปด่า บอกว่าผมนั้นก้าวร้าวใส่แม่ ซึ่งผมคิดว่าอาจจะจริง ผมอาจจะให้คำพูดไม่ดีอย่างที่พ่อว่า ก่อนที่ผมจะโดนด่านั้น แม่ผมเอาของมาให้ ผมบอกว่าผมจะใช้สมาธิในการท่องศัพท์ ผมเลยบอกแม่ ว่า อย่าเพิ่งรบกวนนะครับ จะท่องศัพท์ คุณครูครับ ผมควรจะใช้คำพูดยังไงให้ถนอมน้ำใจทั้งสองฝ่าย ผมควรจะเริ่มฝึกยังไง

ผมรู้สึกว่าตนเองอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่นไม่ได้ โดยไม่รู้สาเหตุ ผมไม่รู้เลยว่ามันมาจากตัวผม หรือเพื่อนๆ ผมไม่รู้ว่าการกระทำที่ผมแสดงออกไปนั้น มันไม่ถูกใจเพื่อนหรือยังไง เพราะไม่มีใครบอกผม ผมก็ไม่แน่ใจ ผมควรจะเริ่มต้นเข้าหาเพื่อนยังไง

คุณครูครับ ผมคงจะเล่าวกไปวนมา เพราะผมไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน มันแย่ไปหมด แย่จริงๆครับ ผมอยากออกจากบ้านไปหาที่ไหนสักแห่งคิดทบทวนกับตัวเอง ผมอยู่บ้านไม่มีความสุขเลย ต่อไปนี้ผมคงเจอแต่ความเฉยชาของพ่อกับแม่ คุณครูครับช่วยผมทีครับ

[ครูปอนด์]

ขออนุญาตช่วยคุณครูตอบนะครับ

ก่อนอื่นนะครับ  สงบใจก่อน  ทุกอย่างเริ่มที่ใจนะครับ

ถ้าใจเรารู้สึกเย็นแล้ว  รู้สึกดีขึ้นแล้ว  สติจะตามมา

จากการที่อ่านมาทั้งหมดแล้วนะครับ  พี่ว่าเราอาจจะมีเหตุผลในมุมของเราแหละครับ  แต่อย่าลืมว่าคนอื่นก็มีเหตุผลเช่นเดียวกัน

ไม่แปลกที่จะคิดต่าง  ความจริงของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน  ถ้าีพี่ให้ดูเหรียญด้านหัว  แ้ล้วถามว่านี่คืออะไร  เราคงตอบพี่ว่าเหรียญ

ถ้าพี่เอาด้านก้อยมาให้ดู แล้วถามว่านี่คืออะไร  เราก็คงตอบพี่ว่าเหรียญเช่นเดียวกัน  ฉันใดก็ฉันนั้นนะครับ

บางครั้งการที่พ่อแม่แสดงความรักต่อลูก  ท่านย่อมมีวิธีของท่านเอง  วิธีเหล่านั้นอาจทำให้เราเจ็บปวดอย่างไรก็ตาม 

ขอให้ดูเจตนาที่แท้จริงนะครับ

"ไม่รักคงไม่เตือน  ไม่ัรักคงไม่ว่า  ไม่รักคงไม่ดุด่า  หมดค่าจึงทำเมิน"

คนเราจะเก่งเรียนอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะครับ  องค์ประกอบอื่นย่อมมี  การเป็นคนดีได้  ไม่ยาก  แต่ก็ไม่ง่าย

ขันติก็เป็นความดีอย่างนึง  คือการไม่ทำร้ายทั้งตัวเองและผู้อื่น

"จงแพ้แบบผู้ชนะครับ"  แพ้ยังไงครับ  คือ แพ้แบบยอมแพ้ผู้อื่น  แต่ไม่แพ้ต่อกิเลสตัวเอง 

ถ้าเรารู้ว่าอธิบายเหตุผลแล้วคุณพ่อคุณแม่ไม่เข้าใจ  ลองดูใหม่ไหมครับ  ทำตามไปเลย

พี่ก็เคยเป็นนะครับ  นั่งทำข้อสอบ Take Home ส่งพรุ่งนี้อยู่  ก็โดนใช้  พี่ก็คิดว่าช่างเถอะ  แป๊บเดียว

จริงอยู่นะครับว่าข้อสอบสำคัญ  แต่ใครจะรู้  อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา  คนที่เรารักอาจจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับ

ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะครับ 

ผู้ใหญ่กับเด็ก  ย่อมมีสิ่งหนึ่งที่ต่างกัน  นั่นคือประสบการณ์

ผู้ใหญ่เป็นวัยที่ผ่านโลกมาเยอะ  ย่อมคิดหลายตลบ คิดมาก กังวล

ส่วนเด็กย่อมอยากรู้ อยากเรียน อยากทำ อยากได้  ต่างกันครับ

แต่เราจะใช้ความต่างนี้ให้เกิดประโยชน์ได้อย่างไร 

ถ้าเวลาท่านให้เราตัดสินใจแล้ว  เราก็ทำเลยครับ  มุ่งมั่น  ทำเพื่อพิสูจน์ตัวเอง  ไม่ใช่ทำเพื่อเอาชนะท่าน

ทำให้ดีที่สุด  แล้วท่านจะยอมรับเองครับ  แต่ถ้าล้มเหลว  ก็จงกลับไปมองที่คำสอนของท่าน  แล้วจงบอกตัวเองว่า

"พ่อแม่ฉันพูดถูก  ท่านมองการณ์ไกลจริง ๆ"  แล้วดูไว้เป็นบทเรียนสอนใจเรา

คนเรานะครับ  ถ้าตัวเองเป็นใหญ่แล้ว  ทุกอย่างมันเล็ก มันไม่สำคัญไปหมดแหละครับ

ท่านพุทธทาสจึงสอนเรื่อง กระจกหกด้าน ที่มาจากธรรมะเรื่อง ทิศหก  เป็นการทำใ้ห้เรามองตัวเราจากคนอื่น

เรามองว่าทำไมคนอื่นทำอย่างไรกับเรา  เรามีจุดบกพร่องตรงไหน  พี่ไม่ได้บอกให้เราทำตามคนอื่นไปหมดนะครับ

แต่เราต้องรู้จักพัฒนาตนเองอยู่เสมอ  เพื่อให้เราสมบูรณ์ขึ้น  เราก็จะมีชีวิตที่มีความสุข  ไม่ใช่ที่ไหนเป็นสำคัญหรอกนะครับ  แต่เป็นที่ใจเรา

พัฒนาตนเองจนรู้สึกเป็นสุขท่ามกลางสิ่งที่ไม่ชอบได้  ดังคำสอนอาจารย์พี่ที่สอนพี่เสมอว่า

"คนโง่เห็นวิกฤติในทุกโอกาส  แต่คนฉลาดเห็นโอกาสในทุกวิกฤต"  ประโยคนี้ไม่ได้มองในแง่การค้านะครับ  แต่มองในแง่ของใจ

คนแต่ละคนอย่างที่พี่บอกว่า เห็นเหรียญเพียงด้านเีดียวก็บอกว่าสิ่งนั้นคือเหรียญแล้ว  เพราะเราใช้ประสบการณ์ของเราตัดสิน

แต่ถ้าเราเปิดใจ  เราย่อมมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เ็ห็น 

จงสอนตัวเองอย่างนี้สิครับว่า ทุกคนคือครูของเรา  ถ้าเกิดว่าเขาทำดีกับเรา จงสอนตนว่าจงทำดีอย่างเขา จงดูเขาเป็นแบบอย่าง

ถ้าเขาทำไม่ดีกับเรา จงสอนตนว่า  อย่าทำแบบนี้กับคนอื่น  เราไม่ชอบคนอื่นก็ไม่ชอบ  และถ้าเราผ่านไปได้ก็จงบอกกับตนว่า

ฉันแข็งแกร่งขึ้น  ดีใจเหลือเกิน  และฉันจะแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน

คนเรามีแค่นี้แหละครับ  ตายไป  เอาอะไรไปได้  ของที่จับต้องได้ยังยาก  แล้วประสาอะไรกับลมปากที่เบายิ่งกว่าอากาศ

ถ้าจะเอาคำพูดที่เบากว่าอากาศมาคิด  เราก็ควรหาประโยชน์จากคำพูดนั้นมากกว่านะครับ

ลองดูนะครับ  ถ้าเราชนะใจตนเองได้ขนาดที่ไปขอโทษคุณพ่อคุณแม่แล้วนะ  พี่ว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง

พี่ก็เป็นนะครับ  หลายครั้งทะเลาะกันโดยที่พี่ไม่ผิด  แต่พี่ก็รู้จักขอโทษ  เพราะอย่างน้อยเราก็มีส่วนที่ทำให้ท่านไม่สบายใจ  ไม่ว่ามากหรือน้อยนิดก็ตาม

สู้ ๆ นะครับ  พ้นแบบทดสอบไปได้  เราจะโตขึ้น เราจะแกร่งขึ้น  ขอให้โชคดีนะครับ

[๑PaeKunG๑]

สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ ^^

[GunZ^o^]

สู้ๆ นะครับๆ เหตุการณ์แบบนี้เราก็เคยเจอครับๆ ต้องใจเย็นๆ มีสติสิ่งสำคัญเลยครับๆ ^^ เป็นกำลังใจให้ครับๆ ^^

[Dereana]

ขออนุญาติลองตอบดูนะคะ

สวัสดีครับคุณครูสมศรี

ตอนนี้ผมมีปัญหารุมเร้าชีวิตพอสมควร หลายๆอย่างที่ทำให้ผมท้อ คุณครูครับ ผมอยากขยัน ผมอยากพยายามกว่านี้ หลายๆอย่างที่ผมรู้ว่าตัวผมเองยังดีไม่พอ หนังสือยังอ่านไม่พอ แต่ผมเป็นคนมีความอดทนต่ำมาก ผมรู้สึกท้อกับชีวิต และตอนนี้พ่อกับแม่ก็เหมือนไม่มั่นใจในตัวผม ผมรู้สึกว่าผมทำดีเท่าไร พ่อกับแม่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอ

ลองฝึกความอดทนด้วยการสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง
นึกถึงความสำเร็จของเรา นึกถึงผลที่จะตามมาหาเราตั้งใจ
และพยายามที่จะอ่านหนังสือดูสิคะ

ถ้าพ่อกับแม่ดูเหมือนไม่มั่นใจในตัวเรา เราก็ต้องทำให้ท่านมั่นใจสินคะ
เช่น ถ้าเราเล่นแต่เกมส์ทั้งวี่ทั้งวัน อ่านหนังสือ2นาทีหลับ
ท่านจะมั่นใจในตัวเราได้ยังไงกันคะ?

ไก่ว่า ไม่ใช่ท่านทั้งสอง รู้สึกว่าคุณทำดีไม่พอหรอกนะคะ
แต่ท่านคงแต่ไม่อยากให้คุณคิดว่า สิ่งที่คุณทำอยู่มันดีแล้ว
แล้วก็ละเลยมันไปมากกว่าค่ะ - -*

เวลาผมเข้ามาในบ้าน ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรก็ไม่พอใจท่านสักอย่าง ท่านจะต้องต่อว่าผม ในเรื่องทุกๆเรื่อง แม้เล็กน้อยท่านก็ว่า ผมไม่รู้ว่าคุณครูจะนึกออกหรือเปล่า แต่นี่คือมันทุกๆอย่างเลย ผมพยายามจะแก้ไข แต่ทำยังไงก็ไม่ทำได้ดั่งใจท่านสักที

เพราะท่านคงอยากให้คุณเป็นลูกที่ดีที่สุด
ไม่แพ้ลูกของพ่อแม่คนไหน
ไม่อยากให้คนในสังคมประณามคุณ ว่าคุณเป็นคนไม่ดี
เพราะพี่อแม่ไม่สั่งสอน มากกว่าค่ะ อิอิ

นอกจากนี้หลายๆครั้งที่ท่านบอกให้ผมตัดสินใจเอง เมื่อผมได้ตัดสินใจลงไป แล้วมันไม่ถูกจะท่าน อย่างเช่นผมเคยอยากเรียนสายดนตรี (ซึ่งตอนนี้ความฝันของผมได้พังทลายไปแล้ว) ท่านก็ยืนยันให้ผมเรียนเภสัช สองปีต่อมาผมจะเรียนหมอ ท่านก็จะให้เรียนทันตะ ซึ่งถ้าผมขัด ผมก็จะโดนแม่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ เวลาผมอธิบายเหตุผล ท่านก็จะไม่รับฟัง ท่านบอกให้ผมพอๆๆ หยุดๆๆ ท่านบอกว่ามันบาป ถ้ามาเถียงพ่อแม่

ลองถามท่านดูสิคะว่า "ใครเป็นคนเรียนกันแน่" เฮ้ย!!! ไม่ใช่ค่ะ
พ่อแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดีทั้งนั้นแหละค่ะ
ลองคุยกับท่านด้วยเหตุผลสิคะ ชี้แจงให้ท่านฟังถึงข้อดีข้อเสีย
ของการเรียนคณะที่คุณอยากเรียนกับคณะที่แม่คุณอยากให้เรียน
ลองทำดูนะคะ ใจเย็นๆ พูดกับท่านดีๆนะคะ
พี่อแม่ทุกๆคนอยากให้ลูกได้ดีทั้งนั้นแหละค่ะ ^^"

เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะพิมพ์ขัอความ ผมโดนพ่อเรียกไปด่า บอกว่าผมนั้นก้าวร้าวใส่แม่ ซึ่งผมคิดว่าอาจจะจริง ผมอาจจะให้คำพูดไม่ดีอย่างที่พ่อว่า ก่อนที่ผมจะโดนด่านั้น แม่ผมเอาของมาให้ ผมบอกว่าผมจะใช้สมาธิในการท่องศัพท์ ผมเลยบอกแม่ ว่า อย่าเพิ่งรบกวนนะครับ จะท่องศัพท์ คุณครูครับ ผมควรจะใช้คำพูดยังไงให้ถนอมน้ำใจทั้งสองฝ่าย ผมควรจะเริ่มฝึกยังไง

"โห..ขอบคุณมากครับคุณแม่ แต่ผมขอเวลาท่องศัพท์ก่อนแป๊ปนึง/สักพัก นะครับ"
แต่เรารู้จักกล่าวคำว่าขอบคุณ
ให้ท่านรับรู้ว่าเราดีใจที่ได้รับของจากท่าน
มันจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆนะคะ

ผมรู้สึกว่าตนเองอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่นไม่ได้ โดยไม่รู้สาเหตุ ผมไม่รู้เลยว่ามันมาจากตัวผม หรือเพื่อนๆ ผมไม่รู้ว่าการกระทำที่ผมแสดงออกไปนั้น มันไม่ถูกใจเพื่อนหรือยังไง เพราะไม่มีใครบอกผม ผมก็ไม่แน่ใจ ผมควรจะเริ่มต้นเข้าหาเพื่อนยังไง

เริ่มที่จะเรียนรู้นิสัยของเพื่อนคุณ และค่อยๆปรับตัวเข้าหากันค่ะ
ลดความเห็นแก่ตัวลงให้มากๆ
แล้วสนใจความรู้สึกของคนรอบข้างให้มากขึ้น
นี่คือการเริ่มต้นที่ดีที่สุดค่ะ

คุณครูครับ ผมคงจะเล่าวกไปวนมา เพราะผมไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน มันแย่ไปหมด แย่จริงๆครับ ผมอยากออกจากบ้านไปหาที่ไหนสักแห่งคิดทบทวนกับตัวเอง ผมอยู่บ้านไม่มีความสุขเลย ต่อไปนี้ผมคงเจอแต่ความเฉยชาของพ่อกับแม่ คุณครูครับช่วยผมทีครับ

อิอิ ไม่รู้ว่าจะช่วยได้รึเปล่านะคะ
ช่วงนี้ไก่นอนไม่พอเลยเรียบเรียงคำพูดวกไปวนมายังไงก็ไม่รู้ค่ะ อิอิ

[Opalise]

สู้ๆนะ ซักวันท่านจะเข้าใจเราเอง
ท่านหวังดีกับเราเสมอ เพียงแต่การกระทำของท่านอาจจะแตกต่างกันออกไป

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ไม่ต้องตกใจนะครับ

อาการแบบนี้หายได้ง่ายเพราะคนไข้เล่าอาการของตนเองถูกและต้องการการเยียวยา

... ตอนนี้ผมมีปัญหารุมเร้าชีวิตพอสมควร หลายๆอย่างที่ทำให้ผมท้อ คุณครูครับ ผมอยากขยัน ผมอยากพยายามกว่านี้ หลายๆอย่างที่ผมรู้ว่าตัวผมเองยังดีไม่พอ หนังสือยังอ่านไม่พอ แต่ผมเป็นคนมีความอดทนต่ำมาก ผมรู้สึกท้อกับชีวิต และตอนนี้พ่อกับแม่ก็เหมือนไม่มั่นใจในตัวผม ผมรู้สึกว่าผมทำดีเท่าไร พ่อกับแม่ก็รู้สึกว่ามันไม่พอ ...

คนเราแค่รู้ว่าตนอดทนยังไม่พอก็แก้ได้ด้วย "อดทน"ให้มากขึ้นด้วยการเห็นผลดีของการรู้จัก"อดทน รอคอยและมีความหวัง"นะครับ

ทำความดีต้องใช้เวลา เหมือนน้ำที่หยดที่ละหยดลงถังใบใหญ่ อย่าหมั่นมองว่าเมื่อไหร่จะเต็มเพราะจะทำให้น่าเบื่อหน่าย

ทิ้งไว้สักพักเดี๊ยวก็เต็มครับ มองหรือไม่มองก็ต้องใช้เวลาเท่ากันแต่ความเบื่อหน่ายและความอดทนจะแตกต่างกันครับ

คนทำความดีที่หวังผลกับไม่หวังผลก็จะส่งผลต่อความสุขแตกต่างกันครับ

ผมทำอะไรก็ไม่พอใจท่านสักอย่าง ท่านจะต้องต่อว่าผม ในเรื่องทุกๆเรื่อง แม้เล็กน้อยท่านก็ว่า ผมไม่รู้ว่าคุณครูจะนึกออกหรือเปล่า แต่นี่คือมันทุกๆอย่างเลย ผมพยายามจะแก้ไข แต่ทำยังไงก็ไม่ทำได้ดั่งใจท่านสักที

จับประเด็นดีไหมคะว่าเราทำไม่ถูกใจท่านเพราะทำช้าไป หรือคุณภาพน้อยไป หรือผัดวันประกันพรุ่ง หรือพิรี้พิไร หรือ...

แล้วก็แก้ให้ตรงประเด็น

อย่าด่วนไม่พอใจจนไม่ได้ข้อมูลว่าท่านไม่พอใจอะไรเรา

พ่อแม่จะสะท้อนข้อเสียของเราได้ตรงไปตรงมามากที่สุด เพราะไม่้ต้องกลัวลูกโกรธ

แต่ถ้าลูกโกรธหรือน้อยใจเสียก่อน ประโยชน์ก็ไม่เกิดนะครับ

นอกจากนี้หลายๆครั้งที่ท่านบอกให้ผมตัดสินใจเอง เมื่อผมได้ตัดสินใจลงไป แล้วมันไม่ถูกจะท่าน อย่างเช่นผมเคยอยากเรียนสายดนตรี (ซึ่งตอนนี้ความฝันของผมได้พังทลายไปแล้ว) ท่านก็ยืนยันให้ผมเรียนเภสัช สองปีต่อมาผมจะเรียนหมอ ท่านก็จะให้เรียนทันตะ ซึ่งถ้าผมขัด ผมก็จะโดนแม่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ เวลาผมอธิบายเหตุผล ท่านก็จะไม่รับฟัง ท่านบอกให้ผมพอๆๆ หยุดๆๆ ท่านบอกว่ามันบาป ถ้ามาเถียงพ่อแม่

ข้อนี้ขอตอบแทนพ่อแม่ทุกท่านได้เลยนะคะว่าท่านห่วงเรื่อง"เศรษฐกิจ"

เพราะชีวิตท่านพ้นวัยอารมณ์ความรู้สึกและก้าวเข้าสู่สัจธรรมของชีวิตคือ"การดำรงชีพ"

เมื่อก่อนหมอเป็นอาชีพที่มีสถานภาพทางสังคมดี เศรษฐกิจก็ดีแต่ปัจจุบันมีโรคแปลกๆเกิดขึ้นมาก การรักษายากขึ้น การฟ้องร้องมากเป็นเงาตามตัว

อาชีพที่รองลงมาจากหมอแต่ความเสี่ยงไม่เท่าหมอคือ"หมอฟัน"เพราะพลาดอย่างไรก็ไม่ถึงชีวิตคนไข้

ท่านอยากให้หนูสบายและมีความมั่นคงในชีวิต

แต่หนูเลือกเพราะความรักและความถนัดซึ่งถูกต้องแล้วครับ

แต่ตอนนี้หนูเองอาจกังวลเรื่องคะแนนในคณะที่คุณพ่อแนะนำเลยทำให้หนูอยากปฏิเสธเพราะความเครียดและความกังวล

เทคนิคการอยู่กับคุณพ่อคุณแม่และมีความสุขทั้งสองฝ่ายก็คือ

ตอบคำว่า"ครับพ่อ/แม่ ผมจะพยายามครับ"

ยอมรับท่านก่อนและให้เวลาตนเองค้นหาความรักความสนใจและความถนัดของตัวเองต่อไป

ลดความตึงเครียดด้วยการลดการเอาชนะกันและกันนะคะ

ไม่มีความสุขนะลูกถ้าต้องทุกข์กันทั้งสองฝ่าย

สู้เดินหน้าต่อไป ทำคะแนนให้ดีแล้วจะเลือกอะไรก็ค่อยว่ากันอีกทีดีกว่านะคะ

ทอดเวลาให้เราได้เห็น"ใจ"ตัวเราเองให้มากขึ้นด้วย

เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะพิมพ์ขัอความ ผมโดนพ่อเรียกไปด่า บอกว่าผมนั้นก้าวร้าวใส่แม่ ซึ่งผมคิดว่าอาจจะจริง ผมอาจจะให้คำพูดไม่ดีอย่างที่พ่อว่า ก่อนที่ผมจะโดนด่านั้น แม่ผมเอาของมาให้ ผมบอกว่าผมจะใช้สมาธิในการท่องศัพท์ ผมเลยบอกแม่ ว่า อย่าเพิ่งรบกวนนะครับ จะท่องศัพท์ คุณครูครับ ผมควรจะใช้คำพูดยังไงให้ถนอมน้ำใจทั้งสองฝ่าย ผมควรจะเริ่มฝึกยังไง

หนูทราบไหมลูกว่าหนูเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมาก

สติของหนูแหลมคมนัก แต่มาช้ากว่าเวลาไปหน่อย

ผู้ใหญ่ก็คนเหมือนกับเด็ก สามารถทำถูกทำผิดได้เหมือนกันหมด

แต่ใครที่มี"สติ"ก่อน ต้องพยุงอารมณ์ของตนไม่ให้ไปกระทบผู้อื่น

คุณพ่อโยนอารมณ์ร้อนมาให้หนู หนูโยนกลับเพราะร้อน คุณพ่อก็ต้องโยนกลับไปมาไม่รู้จบ

นิ่งเสียฝ่ายเดียวทุกอย่างก็จบ

วันนี้ท่านไม่เข้าใจ แต่พออารมณ์เย็นขึ้น ท่านจะแอบชื่นชมลูกชายของท่านที่สุขุมเยือกเย็นได้มากกว่าท่านนะลูก

หนูรู้ตัวว่ากระทำไม่ถูกใช่ไหมลูก

เข้าไป"ขอโทษ"คุณแม่กับคุณพ่อนะครับ

ไม่ต้องอายนะครับ

ไปกราบท่านในวัน"ปีใหม่ไทย"นะครับ

ไปขอขมาสิ่งที่หนูพลั้งเผลอทำไปเพราะวัยที่ผ่านโลกมาไม่มากพอ

ไปขอพรท่านนะลูก

แล้วหนูจะพบแต่สิ่งดีๆ เชื่อคุณครูนะครับ

ผมรู้สึกว่าตนเองอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่นไม่ได้ โดยไม่รู้สาเหตุ ผมไม่รู้เลยว่ามันมาจากตัวผม หรือเพื่อนๆ ผมไม่รู้ว่าการกระทำที่ผมแสดงออกไปนั้น มันไม่ถูกใจเพื่อนหรือยังไง เพราะไม่มีใครบอกผม ผมก็ไม่แน่ใจ ผมควรจะเริ่มต้นเข้าหาเพื่อนยังไง

ก็เพราะหนูพะวงแต่จะทำสิ่งที่ถูกใจคน ก็เลยไม่มั่นใจในตัะวเอง

หนูต้องทำใน"สิ่งที่ถูกควรหรือถูกต้องตามกาละและเทศะ"ต่างหากครับ

เป็นคนคิดดี ทำดี พูดดี มีน้ำใจ ไม่เอาเปรียบคน

ไม่เน้น"วัตถุ"จนมองข้าม"จิตใจ"

ไม่คบเพื่อนเพื่อผลประโยชน์แต่คบเพราะเป็นหนึ่งชีวิตที่พบเจอกันและเกื้อกูลกันนะครับ

คุณแม่คุณครูสอนว่า "อยากได้สิ่งดีๆจากใคร ก็ต้องให้สิ่งดีๆแก่เขาก่อน"

ลองดูนะครับ




คุณครูครับ ผมคงจะเล่าวกไปวนมา เพราะผมไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน มันแย่ไปหมด แย่จริงๆครับ ผมอยากออกจากบ้านไปหาที่ไหนสักแห่งคิดทบทวนกับตัวเอง ผมอยู่บ้านไม่มีความสุขเลย ต่อไปนี้ผมคงเจอแต่ความเฉยชาของพ่อกับแม่ คุณครูครับช่วยผมทีครับ



ไม่ต้องหนีไปไหนนะครับ  ทุกข์เกิดในจิต หนีไปไหนก็หนีไม่พ้น

หมาที่กรุงเทพเห่า "โฮ่งๆ" จับมันไปอยู่ขอนแก่น มันก็เห่า"โฮ่งๆ"เหมือนเดิมครับ

แก้ตามที่คุณครูว่านะครับ

รับรองทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้นครับ

มองโลกอย่างไรก็จะได้ผลสะท้อนกลับเป็นเช่นนั้นครับ


ทุกคำถาม มีคำตอบอยู่แล้ว

แค่เราใส่แว่นดำ เราเลยมองไม่เห็นชัดครับ




หวังว่าสิ่งที่คุณครูตอบจะเป็นประโยชน์ต่อการดำเนินชีวิตหนูและเยาวชนอื่นๆด้วยนะคะ


ขอเป็นแสงน้อยๆส่องทางให้หนูๆยามมืดมิดก็พอแล้วค่ะ


ขอความเพียรของหนูเป็นสิ่งตอบแทนนะคะ

[Unidentified Girl]

ขอบคุณค่ะครู  ที่ให้แง่คิดหนูเสมอ



[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ยินดีค่ะคุณน้องพิมใหญ่

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ วันที่พวกท่านจะมองเราด้วยความภูมิใจ ไม่ใช่วันนี้หรอกค่ะ(ฉะนั้นมีไรก็ทนๆเอา)

แต่เป็นวันที่เราประสบความสำเร็จต่างหาก ถึงวันนั้น พี่จะกลับบ้านด้วยความภูมิใจ สิ่งที่พ่อแม่พูดกับเราจะเป็นสิ่งดีดีที่พี่คงต้องการมาตลอด

แต่กว่าจะถึงวันนั้น ต้องพยายามให้ดีที่สุดนะคะ^o^

สู้ๆ(ปัญหาคล้ายๆกัน-_-[[)