ย้ อ น ร อ ย วั น แ ร ก ที่ รู้ จั ก คุ ณ ค รู ส ม ศ รี สุ ด ส ว ย

เจอครูครั้งแรกก็AD.1พญาไท ตอนปิดเทอม ตุลาฯที่ผ่านมา
รู้สึกว่าแอบช้าไปบ้างอะไรบ้าง คือตอนแรก ม.3 นึกว่าโรงเรียนครูสมศรีมีที่เดียวคือพญาไท
แล้วก็รู้กิตติศัพย์ว่า"พญาไทอย่าไปหวังแปปเดียวก็เต็ม"เลยถอดใจไม่คิดอะไร เพราะรู้ว่าไงๆคงไม่ทัน
พอขึ้นม.4เพื่อนหนูเรียนครูสมศรีที่ศรีย่าน หนักใหญ่ อยู่ตรงไหนของประเทศไทยหว่ะ= ='
แต่ก็ไม่ไหวแล้วอยากเรียนกับครูบ้างอะไรบ้าง เห็นแฟ้มและก็หนังสือของเพื่อนๆ แล้วน่าเรียนมาก
ไม่รอช้า คอร์สแรกของหนูฝากแม่ของเพื่อนไปโอน(คุณแม่เพื่อนไปตั้งแต่ตี5เชียว)ในที่สุดหนูก็ได้ พญาไทค่ะ
พอหนูรู้ว่าโอนได้ก็รีบสมัครเป็นสมาชิกบอร์ดแห่งนี้ทันที สารภาพว่าแอบมาอ่านๆหลายหนแล้ว แต่ไม่กล้าสมัคร
เพราะนึกว่าสมาชิกจะเป็นแค่เด็กที่เรียนกับครู แอบดีใจที่ได้สมัครอย่างเต็มภาคภูมิ แรกๆเห่ออย่างแรง
เล่นได้ตลอดเวลา รู้สึกสนุกสนานพร้อมทั้งได้ความรู้ หลักการใช้ชีวิตเยอะแยะเลย ครูสมศรีผู้นี้น่ารักอย่างแรง

ครั้งแรกที่เจอครูนะ รวบรวมความกล้า เดินเข้าไปแล้วพูดว่า"ครูจำหนูได้ไหมค่ะ"
จำหน้าครูได้ เหมือนจะตกใจเล็กน้อย เพราะเราเข้าไปในระยะประชิดมาก
เราแนะนำตัวทันที่"แพรวยิ้มแว่นกลมในบอร์ดไงค่ะครู"เจอครั้งแรกหนูตะลึงซิค่ะ ครูออร่าเปล่งมาก
สวย ข่าว ใส่ น่ารัก จึงขอกอดและหอมแก้มที่นึงและรีบวิ่งไปเรียนต่อ พอเรียนเสร็จ
คุณครูยังคงอยู่ หนูนั้งรอครูจนเด็กหมดแถว เท่านั้นและ5555 เวลาเป็นของหนูแล้ว
ในกระเป๋ามีหนังสือกี่เล่มขวักมาให้ครูเซ็นหมด แถบกรี๊ดลั่นพญาไท ดีใจสุดๆ
เป็นการรอคอยที่น่าจดจำมาก ทำให้เด็กบ้านๆคนนี้ ได้รู้จักครูสมศรี ธรรมสารโสภณ
= )