ขอบคุณคุณครูสมศรีกี่ล้านครั้งก็ไม่พอ...ที่ทำให้หนูคิดได้แล้วค่ะ

สวัสดีค่ะ หนูชื่อแพรนะคะ ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณแม่ก่อนเลยที่พาหนูไปเรียนกับครูสมศรีคอร์สสด ซึ่งบอกตามตรงแพรยอมรับเลยค่ะว่าแต่ก่อนแพรเป็น " ไอ้ขี้แพ้ " จริงๆแต่ก่อนก็ตื่นมาก็จับมือถือเป็นอันดับแรกเลย พอตกเย็นกลับบ้านมาก็จับคอมเป็นอันดับแรก แถมเวลาคุณครูสั่งทำงานก็ไม่อยากทำร้องไห้จนพี่สาวต้องช่วยเสมอๆเลยค่ะเรียกง่ายๆว่า " หนักไม่เอาเบาไม่สู้ " เวลาทำอะไรก็มักจะเครียดเกินเหตุเสมอๆแพรเป็นพวก " ตีตนไปก่อนไข้ " ก็นั่นแหละค่ะเลยทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ค่อยสบายใจเพราะถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไปคงทำงานไม่ได้แน่ๆ พอแพรได้เริ่มเรียนกับครูสมศรีเป็นคอร์สสดซึ่งปกติครูสมศรีก็มักจะสอนคุณธรรมในคอร์สเป็นปกติอยู่แล้ว เพราะคำพูดของคุณครูสมศรีเลยทำให้แพรรู้ตัวเลยหล่ะค่ะว่าตัวเองไม่เอาไหน ทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ แพรคิดได้ก็เลยเปลี่ยนตัวเองเปลี่ยนจากจับมือถือเป็นคว้าหนังสือก่อนตลอดทำไปเรื่อยๆจนเริ่มชิน ก็เลยกลายเป็นอ่านหนังสือทุกวันๆๆ แต่ก็เคยมีท้อเหมือนกันนะคะเพราะว่าอ่านซ้ำๆไปเรื่อยๆก็ยังจำไม่ได้แต่ก็จำคำสอนของครูสมศรีได้ดีเลยค่ะว่า " เทียมเกวียนเยี่ยงควายอ่านซ้ำๆทวนซ้ำๆ " เลยทำให้หนูมีแรงสู้ต่อไปเพราะรู้ดีว่าครูสมศรีกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ลำบากแค่ไหนทำไมคนอย่างครูยังไม่เคยยอมแพ้ แล้วเราจะแพ้ได้ไง จนแพรทำได้ในที่สุด เข้าใจความรู้สึกของคุณครูแล้วค่ะว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ได้เส้นทางมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่วาดฝันไว้แต่เส้นทางมีไว้ให้เดินไปให้ถึงจุดหมายโดยใช้ "ความอดทน ความเพียร" เป็นแรงเดินต่อเหนื่อยก็พักแต่อย่าหันหลังกลับเด็ดขาดไม่งั้นก็จะกลับไปสู่จุดที่ชื่อว่า "ไอ้ขี้แพ้" ขอบคุณนะคะคุณครูสมศรีที่ทำให้หนูมายืนอยู่ตรงจุดที่เรียกว่า "ผู้ที่กุมหัวใจตัวเองได้"