ครูผมเองคับ

อยากตอบสั้นๆว่า

ลูกผู้ชายต้องอดทน

อดในสิ่งที่คนอื่นอดไม่ได้

ทนในสิ่งที่คนอื่นทนไม่ได้

ทำความดีโดยไม่เร่งให้เกิดผล

วันนี้เขาไม่เข้าใจเรา

วันหน้ายังมี

เพื่อนของคุณครูไม่พูดกับคุณครูมาหลายสิบปี โดยคุณครูก็ไม่ทราบสาเหตุ

วันหนึ่งเพื่อนคนนี้ไปปฎิบัติธรรม เกิดเห็นภาพคุณครูขึ้นมา

เลยโทรมาหาเพื่อขอโทษ

แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าคุณครูอยากขอบคุณเขาที่ทำให้คุณครูหันเข้าศึกษาธรรมะ

และนับแต่นั้นมา คุณครูก็ได้ของมีค่าที่สุดในชีวิตคือหลักธรรม

หนูลอง"หักหอกให้เป็นดอกไม้"สิครับ

อะไรไม่ดีจะกลายเป็นดีหมด

ที่คุณครูไม่ตอบหนู

เพราะคุณครูตอบโดยไม่ตอบ

เพราะคุณครูรู้ว่าหนูเป็นเด็กใจร้อนพอสมควร

ดูจากการระบายใส่กระดาษยาวทีเดียว

แต่คนเราควรก้าวข้ามจากขั้นแสดงความเห็น อารมณ์ ความรู้สึก มาสู่ขั้นการใช้เหตุผล หรือปัญญา

ซึ่งจะเกิดก็ต่อเมื่อหนูมีความนิ่งสงบ

และเกิดภาวะรู้ทันในการเกิดขึ้น แล้วก็ต้องดับไปในที่สุด

ต่อให้ยิ้มเก่งแค่ไหนก็ต้องหุบ

ต่อให้ร้องไห้เสียใจมากแค่ไหนก็ต้องหยุด

ไม่มีอะไรไม่ดับ

แต่ที่หนูทุกข์อยู่ตลอดเพราะหนูไม่เคยหยุดความคิด

ทุกข์เกิดเพราะคิด

พอจะคิด ก็ควรหาอะไรทำให้ความคิดเชิงลบหายไป

แต่ถึงแม้ไม่บอก สุดท้ายหนูก็จะรู้เองว่าเราเสียเวลาไปกับเรื่องที่ไม่ได้พัฒนาตัวเราเลย

สุดท้าย เราก็จะเบื่อแล้วหาทางไปทำอย่างอื่นเอง

เสียดายพลังงานกับเวลามากกกก

อย่าคิดมากนะครับ