ครูคะ หนูเถียงแม่

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

อ้างถึง

http://www.kru-somsri.ac.th/board/index.php?topic=5432.0



คุณครูเข้าใจความรู้สึกของหนูนะลูก

แต่ว่าก่อนอื่นเราต้องมาตั้งสติกันก่อนนะคะ

หายใจเข้าออกลึกๆก่อนนะลูก สัก20 ครั้ง

ทำจิตให้สำรวมและอ่อนโยนพอที่จะมองอะไรตามความเป็นจริงก่อนนะลูก

ทุกคนในโลกล้วนใฝ่ฝันให้ครอบครัวของเราน่าอยุ่ มีแต่ไอรักและความอบอุ่น

แต่ว่าในตอนนี้ปัญหาได้เกิดขึ้นแล้วนะคะ

อย่าเพิ่งมองหาว่าใครผิด ใครถูก

ใครมีสติก่อนก็ต้องรีบสละแพเพื่อว่ายเข้าหาฝั่งก่อน เพื่อขวนขวายหาอุปกรณ์ช่วยเหลือชีวิตของคนที่ยังคงติดอยู่ในเเพที่กำลังจะล่มลง

รีบว่ายเข้าฝั่งนะลูก

ฝั่งของหนูคือการศึกษา

การศึกษาคืออุปกรณ์ช่วยชีวิของตัวเรา และผู้อื่น

เบี่ยงความทุกข์มาเป็นการกระทำหรือหน้าที่ที่รอให้เรากระทำจนลุล่วง

ปัญหาที่คุณพ่อคุณแม่พบอยู่ คงจะยืดเยื้ออีกสักระยะเพราะ ถ้าแต่ละคนยังขาดความเข้าใจและความเสียสละอยู่

อีกแค่ 4 เดือนที่หนูต้องลิขิตชีวิตด้วยความเพียร  อย่าเพิ่งนำสิ่งนี้ไปแลกกับความเครียด

ปัญหามีอยู่  ยอมรับให้ได้ก่อนนะลูก

อย่าเพิ่งถวิลหาความสมบูรณ์แบบของครอบครัว

คนที่แกร่งที่สุด ไม่ได้มาจากครอบครอบที่สมบูรณ์แบบเสมอไป

คุณพ่อคุณแม่ต้องมีทางออก แต่การแก้ปัญหาที่กอปรจากกิเลสต้องใช้ปัญญาเข้ามาช่วย

คุณแม่เองด้วยวัยที่สูงขึ้นและมีการเปลี่ยนแปลงของสรีระและระดับฮอร์โมน อารมณ์ย่อมแปรปรวนเป็นทุนอยู่แล้ว

อีกทั้งการประดังโถมถลาของปัญหา ยิ่งทำให้ท่านตกอยู่ในวังวนที่มองหาทางออกยากขึ้นเป็นทวีคูณ

หนูอย่าเพิ่งขัดหรือแย้งความคิดที่สับสนของท่าน

เพราะการได้รับการปฏิเสธจะทำให้คุณแม่ตอกย้ำในจิตใต้สำนึกว่าคุณแม่ผิดอะไร

ช่วงนี้เราทุกคนต้องให้กำลังใจแก่กันและกัน

หนุยังเด็กนะลูก บางทีหนูอาจไม่ทราบว่าภาวะของการที่คนที่เรารักปันความรักไปให้ผู้อื่นนั้นทุกข์ตรมเพียงใด

แต่หนูต้องให้กำลังใจคุณแม่ ชี้ให้คุณแม่เห็นว่าคุณแม่ยังมีลูกที่เข้าใจท่านอยู่ตลอดเวลา

ความรักและกำลังใจของลูกจะกระตุกสติของท่านให้กลับมาเร็วขึ้น

พยายามให้สติท่านว่า

"ก่อนที่เราจะรักใครได้  เราต้องรักตัวเราให้เป้นเสียก่อน"

ในเมื่อคุณแม่ทำลายร่างกายด้วยการคร่ำครวญปริเวทนาเช่นนี้

จิตที่หมองเศร้าย่อมก่อรากเหง้าของความเกลียดแค้นชิงชัง

อารมณ์อันเป็นอกุศลไม่สามารถชนะกิเลสของผู้อื่นใดได้เพราะ

อารมณ์ร้อนที่ผลักออกจากตนย่อมผลาญคร่าความสุขของผู้อื่นได้

และความร้อนนั้นย่อมแผดซ่านออกมาเป็นสองเท่าคืนสู่ตัวของเราเองในที่สุด

"สงบ" และ "เจริญแต่กุศลจิต" ไว้

ตัวหนูเองคงต้องเป็นอัครราชทูตแห่งจิตใจที่ประสานความรู้สึกดีๆให้คุณพ่อและคุณแม่

พูดให้ท่านฟังถึงสิ่งดีๆ สุขทุกข์ที่พวกเราได้ร่วมเผชิญกันมา

ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงอ่อนแอถลำลงไปสู่ห้วงลึกแห่งวังวนที่ยากที่จะก้าวพ้นหากจิตใจไม่หนักแน่นพอ

คุณครณอยากแนะนำให้หนูทำหน้าที่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ลุล่วงก่อน

และหน้าที่รองคือให้กำลังใจคุณแม่ซึ่งคงต้องทำไปพร้อมๆกับหน้าที่หลัก

ยากหน่อยนะลูก

แต่เราทำได้นะลูก

เหนื่อยมากก็พักก่อน  อยากให้คุณครูโทรหาก็ส่งเบอร์มาที่ข้อความส่วนตัวนะคะ

หนูไม่ได้อยู่คนเดียวนะลูก

คุณครูจะไม่ทิ้งหนูนะคะ

อดทนไว้นะลูก



ข้อความถึงพ่อและเด็กๆที่จะก้าวสู่คำว่า"พ่อ"ในอนาคต

ท่านคงไม่ทราบว่าความสุขจากกิเลสของท่านเผาผลาญจิตใจลูกและแม่ของลูกท่านมากเพียงใด

ดิฉันขอก้มกราบแทบเท้าของท่าน

ขอให้ท่านได้เสียสละเถอะค่ะ

เพื่ออนาคตของลูกที่กำลังจะดูชีวิตของเราเป็นแบบอย่าง

อย่าทำร้ายลูกผู้บริสุทธิ์เลยนะคะ

เมื่อตอนที่ท่านเเต่งงานกับคุณแม่ของลูกๆ

ท่านตัดสินใจเอง แต่บัดนี้ อย่าให้ความเป็นสุภาพบุรุษในตัวท่านเลือนหายไปจากความทรงจำของลูกๆเลยนะคะ

คนเราไม่นานสังขารก็ต้องล่วงโรย

ทรัพย์สินศฤงคารคือของนอกกาย

ลูกแก้วเมียขวัญคือของทรัพย์แห่งจิตใจ

ดิฉันเป็นเพียงครูคนหนึ่งที่อยากเห็นลูกศิษย์ของดิฉันมีอนาคตที่ดี

อย่าทำร้ายจิตใจลูกด้วยความสนุกในระดับหยาบๆของปุถุชนเลยนะคะ

มาเสียสละให้อกีหลายชีวิตที่จะเติบใหญ่เป็นพลเมืองที่ดีของแผ่นดินกันเถอะนะคะ


ด้วยความเคารพอย่างสุง

คุณครูสมศรี