ฉันรักแม่ที่สุดเลย

ฉันรักแม่ที่สุดเลย

เช้าวันอาทิตย์อากาศสดใส วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่ต้องไปทำงาน ใช่แล้วฉันเป็นแค่พนักงานกินเงินบริษัทธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ เดี๋ยวนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก งานเดี๋ยวนี้หายากมาก ฉันจึงได้พยายามอย่างเต็มที่ ทุ่มเททั้งหมดให้กับงานที่ฉันทำเพื่อไม่ให้โดนหัวหน้าไล่ออกหรือลดเงินเดือน
   กริ๊งๆๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังเรียกแต่เช้า “จะโทรมาทำไมเนี่ย แต่เช้าคนเขาง่วงนอนนะ” ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย “สวัสดีค่ะ” ฉันพยายามทำเสียงให้อ่อนหวานมากที่สุดเพราะคนที่โทรมานั้นไม่ใช่ใครไหนเอง แต่เป็นหัวหน้าของฉัน “ขอโทษทีนะที่โทรมารบกวนในวันหยุดของเธอ พัชรี” หัวหน้ากล่าวคำขอโทษ “ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าหัวหน้าโทรมามีธุระอะไรหรอคะ” ฉันตอบกลับไป “ยินดีด้วยนะ ผลงานของเธอเป็นที่ยอมรับของลูกค้ามาก” หัวหน้าพูดอย่างดีใจ “จริงหรอคะ!!” ฉันตะโกนกลับไปด้วยความดีใจ “ขอแสดงความยินดีด้วยนะ ชั้นจะให้เงินเดือนเธอเพิ่มละกัน เธอเป็นคนตั้งใจทำงานแถมขยันอีก ชั้นดีใจจริงๆที่มีลูกน้องที่ดีอย่างเธอ” หัวหน้าตะโกนด้วยความดีใจ “ขอบคุณมากๆเลยนะคะ” ฉันตอบไปพร้อมกับรอยน้ำตา แน่นนอนสิ่งที่เราพยายามเต็มที่แล้วได้รีบคำชมกลับมา มันภูมิใจแล้วแถมเจ้านายเพิ่มเงินเดือนให้ มันคงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อยู่แล้ว “งั้นผมคงจะแจ้งให้ทราบแค่นี้แหละ สวัสดีครับ” แล้วหัวหน้าก็ตัดสายไป
   “ยาฮู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนดังสนั่นห้องพักของฉัน แล้วลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี “เอ วันนี้จะทำอะไรดีนะ ไปฉลองดีไหมเนี่ย โทรตามเจ้าจิ๊บไปเดินสยามดีกว่า” ฉันพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า แต่แล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามา กริ๊งๆๆๆ “ฮัลโหล” ฉันรีบรับโทรศัพท์ทันที “สวัสดีจ๊ะ พัช” แม่ของฉันโทรมาพร้อมบอกฉันว่า “วันนี้ว่างรึเปล่า” “เอ่อ วันนี้คือว่าหนูไม่ว่างอะคะ แม่มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันรีบตอบกลับไปทันที “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะลูก แม่แค่อยาเห็นหน้าลูกแค่นั้นเองล่ะ ช่วยมาหาแม่ให้หน่อยได้ไหม แม่คิดถึง แม่อยากกอดลูกน่ะ” “งั้น ตอนเย็นนะแม่ พัชจะไปหาแม่ แม่ไม่ต้องเตรียมกับข้าวไว้นะ เดี๋ยวพัชจะเลี้ยงแม่เอง” “จ๊ะลูก งั้นแวะมาหาแม่ตอนเย็นนะ แม่ไปละ” แม่พูดเสร็จกำลังจะวางสายแต่ฉันรีบรุดขึ้นไปว่า “เดี๋ยวจะแม่ เดี๋ยวพัชไปหาแม่เดี๋ยวนี้เลยละกัน พัชมีข่าวดีจะบอกแม่ด้วยล่ะ” ฉันพูดอวดแม่ไป “หรอ อะไรล่ะ” แม่ถามอย่างสงสัย “ไม่บอก ไว้พบกันแล้วค่อยบอกนะ” “จ๊ะ ลูก” ฉันรีบรุดออกไปที่ตลาดแล้วซื้อกับข้าวของโปรดของแม่ ราดหน้าทะเล และของโปรดของฉัน ผัดไท หลังจากฉันซื้อกับข้าวเสร็จแล้วฉันรีบกระโดดขึ้นรถบรอนซ์เงินของฉันรีบขับไปที่จังหวัดสุพรรณบุรีบ้านเกิดของฉัน ฉันมาถึงหมู่บ้านของแม่ทันเวลาอาหารเที่ยง ฉันจอดรถพร้อมกับถือถุงกับข้าว 3 ถุงใหญ่ๆ เดินไปที่บ้านเก่าๆหลังหนึ่งแล้วเดินไปกดกริ่ง กิ๊งๆ แม่ฉันเดินออกมาทันใดพร้อมกับไม้เท้าสีดำคู่กายที่ช่วยพยุงร่างแม่ออกมา “พัช มาเร็วจังนะ” แม่ฉันพูดน้ำเสียงอ่อยๆ “จ๊ะแม่ พัชก็คิดถึงแม่นะ แม่หิวรึยังล่ะ กินข้าวเที่ยงกันเลยไหม พัชซื้อของโปรดแม่มาด้วยนะ” พัชพูดพร้อมกับจัดการของลงรถ “จ๊ะ เดี๋ยวแม่ช่วยขนของให้นะ” แม่พูดพร้อมเอามือไปรับถุงเครื่องครัวเล็กๆ แล้วเดินขึ้นชั้น 2 ไป ฉันจัดการของเสร็จปุ๊บ ฉันก็ทยอยหยิบของแล้วเดินเข้าบ้านเก่าของฉัน ฉันเดินเข้าไปในบ้านฉันก็ตรงไปที่ห้องครัวทันที พร้อมกับนำถุงกับข้าวทั้งหลายของฉันไปด้วย ฉันค่อยๆเทกับข้าวใส่ลงในจานและชาม แล้วนำไปเสิร์ฟอาหารรอคุณแม่ลงมาทานพร้อมกัน 10 นาทีผ่านไป คุณแม่เดินลงมาพร้อมกับชุดลายดอกสีแดง ชุดนี้เป็นชุดโปรดของแม่ฉันเลย “แม่ทำไมแต่งตัวซะขนาดนั้นล่ะจ๊ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย “เอ้าลูก ลืมไปแล้วเหรอว่า ลูกมีข่าวดีจะบอกแม่นิ” แม่ถามแล้วยิ้มให้ฉัน “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก่อนนะแม่ เดี๋ยวพัชจะบอกแม่เองจ๊ะ” ฉันตอบคุณแม่ไป “ก็ได้จ๊ะ งั้นทานเที่ยงกันเลยละกัน” แม่พูดเสร็จแม่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารสีขาวซึ่งบนโต๊ะมีรูปฉันถ่ายรูปคู่กับแม่อยู่ ตอนนั้นฉันกำลังกอดแม่แล้วยิ้มสู้หน้ากล้อง “แม่จ๊ะ นี่พัชถ่ายรูปนี้ตอนอายุเท่าไหร่นะ” ฉันถามพลางนึกถึงอดีต ฉันนึกว่ามันนานมาแล้วแม่คงจำไม่ได้หรอกแต่ว่า “วันที่ 14 กันยายน ปีที่แล้วจ๊ะ” แม่ตอบโดยคำตอบไม่มีผิดเพี้ยน “แม่ความจำยังดีนี่จ๊ะ” ฉันตอบไปมีความรู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย แม่ยังจำได้แฮะ จำได้แม่นแล้วถูกต้องเสียด้วย “แม้จ๊ะ ราดหน้าทะเลอร่อยไหมจ๊ะ” ฉันถามแม่ “อร่อยสิจ๊ะลูก ราดหน้าทะเลของแม่นิลใช่ไหมล่ะ แม่ยังจำได้นะ ตอนนั้นลูกซื้อมาให้แล้วลูกก็บอกไว้ว่า ราดหน้าแม่นิลมาแล้วจ้า” แม่พูดพลางหัวเราะคิกคัก “โธ่ แม่ก็!!” ฉันเริ่มจะหน้าแดง เชื่อไหมละคะว่า ฉันน่ะยังจำตอนนั้นยังไม่ได้เลย ฉันลืมไปหมดแล้วมีแต่เรื่องงานในหัวสมอง “วันนี้ แม่จะไปเที่ยวกับหนูมั้ย” ฉันถามเพราะอยากชวนแม่เที่ยวให้แม่ดีใจ “ไปสิจ๊ะ ลุก   อุส่าห์ชวนแม่” แม่ตอบด้วยความดีใจ “งั้นทานเสร็จไปกันเลยนะ” ฉันพูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินโดยที่แม่มองฉันอย่างอ่อนโยน ส่งยิ้มให้เป็นระยะๆ พอทานอาหารเที่ยงกันเสร็จเรียบร้อยในเวลาบ่ายสองโมง ฉันพาแม่ขึ้นรถของฉันแล้วพาขับรถไปที่ตลาดในกลางเมือง พาแม่เดินเล่นไปทั่ว ฉันพาแม่ไปที่ต่างๆมากมายจนถึงเวลาหกโมงเย็น ฉันกับแม่เดินออกมาจากอนุสรณ์ดรเจดีย์ “แม่จ๋า” ฉันพูดอย่างอ่อนหวาน “ว่าไงจ๊ะลูก” แม่หันมายิ้มให้ ทันทีทันใดฉันโน้มตัวไปหาแม่แล้วกอดแม่แน่น “อะไรเนี่ยลูก” แม่ถามอย่างสงสัย “หนูรักแม่นะ วันนี้หนูมีความสุขมากเลย” ฉันพูดน้ำตาเริ่มไหล “แม่ก็รักลูกนะจ๊ะ” แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ลูกสาว แต่ทันใดนั้นเองมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งพุ่งมาด้วยความเร็ววิ่งเข้ามาเฉี่ยวแม่ของฉัน “แม่!!!” แล้วยังมีอีกคันหนึ่งเฉี่ยวฉันล้มลงไปหัวกระแทกพื้น ฉันไม่มีความรู้สึกแล้ว ฉันได้แต่ยินเสียงรถตำรวจและเสียงคนเข้ามามุงฉัน ฉันพยายามสุดกำลังตะเกียกตะกายคลานไปหาแม่ซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น “แม่....แม่....” ฉันครางออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็มีรถพยาบาลมารับฉันกับแม่ไป ฉันสลบไปนาน หลับใหลไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งฉันรู้สึกตัว ฉันเห็นห้องสีขาว โรงพยาบาลนั่นเอง สิ่งที่ฉันคิดถึงอย่างแรกคือ แม่ แม่ของฉัน ฉันทุบปุ่มเรียกนางพยาบาลมาทันที “แม่...แม่.ฉัน..อยู่..ไ.ห..น” ฉันพูดด้วยเสียงสั่นระรัว “ใจเย็นๆไว้นะคะ เดี๋ยวฉันจะพาไปหาคุณหมอเองค่ะ” นางพยาบาลคนหนึ่งอาสาพาไปหาคุณหมอ “คุณหมอ...คุณหมอคะ.....แม่ฉันเป็น...อะไรไหม” ฉันเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา ฉันกลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไป “เอ่อ คุณแม่ของคุณไม่เป็นไรครับ แต่ว่า....” คุณหมอชะงัก “คุณแม่ฉันเป็นอะไรคะ !! คุณแม่เป็นอะไร” ฉันกระชากคอเสื้อคุณหมอด้วยความขาดสติ “คุณแม่คุณ ความทรงจำได้หายไปครับ” คุณหมอพูดสิ้นประโยค ฉันช๊อคครั้งใหญ่ รีบผลักประตูเดินเข้าไปกอดแม่ “แม่จ๋า” ฉันร้องไห้เสียงดัง “แม่จำหนูได้ไหม หนูพัชรีลูกของแม่ไง” ฉันร้องไห้เสียงดังมากกว่าเดิม แม่ของฉันทำหน้าเหมือนคนไร้ความรู้สึก “แม่หนูเป็นใครหรือจ๊ะ” แม่ฉันถามฉัน ..............................
   1 อาทิตย์ต่อมา ฉันพาแม่กลับบ้าน ฉันยังคงร้องไห้ ความทรงจำแม่ไม่กลับมา ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉันขับรถอย่างใจลอยมาถึงบ้านแม่ ฉันพาแม่เดินเข้าบ้านแล้วแม่ก็นั่งที่โต๊ะอาหารแล้วแม่ฉันพูดว่า “รูปนี้ฉันถ่ายรูปกับเธอตอนไหนจ๊ะ” แม่ชี้ไปที่รูปบนโต๊ะอาหาร “วันที่ 14 กันยายน ปีที่แล้วจ๊ะ” ฉันตอบน้ำตาคลอเบ้า อาทิตย์ที่แล้วฉันเป็นคนถามแม่ แต่ตอนนี้แม่เป็นคนถามฉัน ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ฉันนึกแล้วเริ่มร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็ก “ร้องไห้ทำไมละลูก” แม่ฉันเดินเข้ามาปลอบ ฉันรีบซุกบนตักของแม่ปล่อยโฮครั้งใหญ่ ในไม่กี่นาทีฉันหยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นเห็นแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉันแล้วพูดว่า “บอกแม่ได้รึยังจ๊ะว่าข่าวดีของลูกคืออะไร”....

แม่ไม่เคยลืมเรื่องราวเกี่ยวกับลูก

แม่ไม่เคยโกรธลูก

แม่ยังคงรักลูก

ตลอดกาล....ตลอดไป....

ฉันรักแม่ที่สุดเลย