คุณครูสมศรีคะ
หนูสอบไม่ติดเตรียม
หนูเสียใจมากๆ แต่หนูก็ไม่ร้องไห้ เพราะหนูเชื่อว่าความสำเร็จของหนูไม่ได้มีแค่"เตรียมอุดม" หนูยังมีเป้าหมายที่สำคัญกว่านั้น
แต่คิดแล้วก็อดเสียใจ เสียดายไม่ได้ หนูเสียดายเงินค่าเรียนพิเศษ ค่าหนังสือ ค่าน้ำมันรถที่พ่อแม่ขับรถมาส่งหนู
วันที่หนูสอบไม่ติด วันประกาศผลสอบ หนูเสียใจแต่ไม่ร้องไห้ เพียงแต่หนูพูดไม่ออก ยังดีที่คุณพ่อ คุณแม่ พี่เข้าใจ มันก็เลยทำให้หนูรู้สึกดีขึ้น แม้หนูจะรู้ผลทางเน็ตแล้ว หนูก็ยังไปดูบอร์ดที่โรงเรียนเตรียม ตอนที่คุณแม่ขับรถเข้าไปเพื่อจะส่งหนู หนูเห็นคนที่สอบติด มีสายพาด ลูกโป่ง ข้อความแสดงความยินดีมากเยอะแยะ รุ่นพี่บูมรุ่นน้อง ทำเอาขนลุกเลย และก็ทำเอาหนูเกือบจะร้องไห้ อยากเป็นแบบเขาบ้าง แต่พอกลับมาบ้านหนูก็จะพยายามมากขึ้น แม้หนูจะมีโอกาสสอบใหม่ ในปีหน้า แต่หนูจะไม่ทำ หนูขอบนับถือและชื่นชม สำหรับคนที่ไม่ยอมแพ้ แต่หนูทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะคุณพ่อคุณแม่ของหนูท่านอายุมากกว่าพ่อแม่คนอื่น(หนูเกิดตอนคุณพ่อคุณแม่อายุ 42)แล้วท่านก็อายุมากขึ้นทุกปี
หนูอยากทดแทนพระคุณท่านเร็วๆ และอยากให้ท่านทั้งสองอยู่ในวันที่หนูประสบผลสำเร็จ หนูอยากจะบอกครูสมศรีว่า หนูขอบคุณที่ครูสอนให้หนูอดทน ทำให้หนูเชื่อว่าเมื่อพยายามแล้ว เราทำไม่สำเร็จ ก็คือเรายังพยายามไม่พอ ทำให้หนูเชื่อว่า สักวันหนูก็จะมีวันที่ประสบผลสำเร็จเหมือนคนอื่นเขาบ้างเช่นกัน เป้าหมายของหนูต่อจากนี้ คือ สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ต้องการให้ได้ แล้วเรียนให้จบ
หางานที่มั่นคงทำ และเลี้ยงพ่อแม่ พี่ของหนูให้ที่ที่สุด
หนูจะพยายามให้มากขึ้น ขอบคุณโรงเรียนเตรียมที่ทำให้หนูรู้ว่าหนูควรจะทำอะไรต่อจากนี้ และเป็นบทเรียนว่า หนูจะไม่ผิดพลาดอีกค่ะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณครูสมศรี พี่เสื้อส้ม และทุกคนที่อ่านจนมาถึงตอนนี้นะคะ
หนูหวังว่าข้อความนี้จะเป็นกำลังใจให้คนที่สอบไม่ติดเตรียม และคนอื่นๆไม่มากก็น้อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
Kru Somsri's English School
