ครูสมศรีคะ หนูควรทำยังไงดีคะ

[หนูควรทำอย่างไรดี]

หนูเป็นเด็กตจว.ที่เรียนกับคุณครูค่ะ (เด็กหาดใหญ่ค่ะ)
หนูกำลังขึ้นชั้น ม.3 ค่ะ ซึ่งหนูก็คิดว่า ม.4เริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
หนูเลยเริ่มที่จะไปหาหนังสือมาทำโจทย์ แล้วก็ ถามรุ่นพี่โรงเรียนหนูที่เค้าติดเตรียมอ่าค่ะว่าควรทำอย่างไรบ้าง หนูก็พยายามสู้นะคะ

แต่พี่ชายหนู เค้าเรียนอยู่คณะแพทย์ มหาลัยที่มีชื่อในสงขลานี่แหละค่ะ -*- ((ไม่ได้ตั้งใจอวดนะคะ แต่ถ้าไม่บอกหนูคงไม่สามารถเล่าต่อได้))

เค้าเห็นหนูตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ เค้าเลยถามว่า ทำไมพักนี้หนูขยันแปลกๆ

หนูก็เลยตอบกลับไปว่า หนูอยากไปเตรียมตอนอยู่ชั้น ม.4 เพราะเป็น โรงเรียนในฝัน ของหนู

พี่ชายหนูเค้าก็มาพูดกับหนูค่ะ ประมาณว่า

สมัยที่พี่อายุเท่าน้อง พี่ก็เคยคิด แต่พี่ไม่ไป เพราะว่า พี่ห่วงคนที่บ้าน (( และครอบครัวเราไม่มีที่อยู่ใน กทม. เลย ))

อีกอย่าง ถ้าน้องไปเตรียม พอเรียนจบ น้องก็คงเรียนมหาลัยที่นั้น แล้วพอน้องจบมหาลัย น้องก็ต้องทำงานที่ กทม. ถึงแม้ว่าน้องจะได้ลงมาหาครอบครัวบ้าง แต่ก็เหมือนกับไม่ได้ดูแลพวกท่าน

พี่ชายหนูเลยบอกว่า น้องคิดให้ดีๆ ว่าจะเอายังไง แต่พี่ไม่อยากให้น้องไปเรียนที่นั่น เพราะ หลายๆอย่าง อีกทั้ง พี่ก็กลัวว่าหนูคงไม่มีเวลามากพอที่จะกลับมาหาคนที่บ้าน

พี่บอกหนูอีกว่า พี่เองก็เคยคิดที่จะไปไกลกว่าน้องด้วยซ้ำ พี่อยากไปต่างประเทศมากๆ แต่แล้ว พี่ก็คิดที่จะไม่ไป เพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะพี่คิดว่า ถ้าพี่ไปแล้ว พี่คงไม่มีเวลากลับมาหาคนที่บ้านเท่าไหร่ เพราะพี่คงไปทำงานอะไรที่นั้น แต่พี่ก็ไม่ไปอยู่ดี

และพี่ก้เสริมว่า ที่เรียนๆกันอยู่ ทฤษฎีควอนตัมบ้างล้ะ ทฤษฎีสัมพันธภาพบ้างล่ะ กฎการเคลื่อนที่นิวตัน กฎนั้น กฎนี้ สิ่งที่เรียนๆมาเนี่ย ไม่ได้เอามาใช้ในการทำงานเลย ดูพี่สิ พี่เรียนมา ในสมัยที่พี่อยู่ชั้นม.ปลาย พี่เก่งวิชาฟิสิกส์ยิ่งกว่าอะไร แต่พอมาตอนนี้ ไอสิ่งที่พี่เรียนไป พี่ก็ไม่ได้เอาไปใช้งานเลย พี่มาเรียนหมอ พี่ก็มาเรียนเกี่ยวกับชีวะโดยเฉพาะ ไอสิ่งอื่นๆที่เรียนมาน่ะ ก็แค่เรียน เพื่อมาเรียนต่อ

พี่ชายหนูพูดก็ถูกนะคะ หนูคิดอย่างนั้น เพราะว่า ถ้าเราไม่ได้ไปเรียนในสาขานั้นจริงๆ ก็ไม่ได้เอาไปใช้

หนูเลยเริ่มคิดค่ะว่า หนูอยากทำให้แม่ภูมิใจในตัวหนู แต่หนูก็ไม่อยากจะจากท่านไปไหนไกล แต่หนูก็ตอบพี่กลับว่า ว่าถ้าจบเตรียม แล้วกลับมาเรียนมหาลัยในสงขลา ก็ได้นี่คะ

 พี่หนูเลยตอบกลับว่า ถ้างั้น ทำไมหนูถึงไม่เรียนที่สงขลาไปเลย เพราะยังไงๆ ถ้าหนูเก่งจริงก็คงติดอยู่แล้ว คณะที่หนูฝันน่ะ อีกอย่างเราก็ได้อยู่กับครอบครัวด้วย

หนูเลยถามพี่ต่อว่า แล้วถ้าหนูเรียนมหาลัยที่ กทม แล้วพอเรียนจบ กลับมาทำงานที่หาดใหญ่ล่ะคะ

พี่หนูก็ตอบว่า ก็เหมือนๆกัน

หนูเลยเริ่มไม่แน่ใจค่ะว่าหนูควรทำยังไงดี

หนูเองก็อยากทำให้แม่ภูมิใจเหมือนที่พี่ทำให้แม่ภูมิใจได้

หนูเองก็อยากจะมีงานดีๆทำ อยากเรียนในโรงเรียน, มหาลัยที่ดีๆ จบมาได้ทำงานอาชีพดีๆ พ่อแม่ภูมิใจ

แล้วหนูก็คิดว่า ถ้าหนูไปเรียนเตรียมแล้ว มันจะเป็นอย่างที่พี่หนูบอกมั้ยคะครู หนูคิดอยู่เสมอนะคะว่าอยากจะเรียนที่กทม. จบแล้วกลับมาหาดใหญ่ มาเลี้ยงดูพวกท่านที่ส่งเสีย แต่พี่หนูเค้าไม่สนับสนุนอ่ะค่ะ หนูควรทำยังไงดีคะ หนูควรจะขยัน มุ่งมั่นเพื่อเตรียมต่อไป จบแล้วกลับไปทำงานที่หาดใหญ่บ้านเกิด หรือว่า หนูควรจะเรียนในหาดใหญ่ต่อไปคะครู

แล้วถ้าหนูเลือกที่จะไปเตรียมเนี่ย หนูจะกลายเป็นเด็กที่ลืมคุณพ่อแม่รึเปล่าคะ แต่อีกใจหนูก็อยากเรียนที่เตรียมอุดมค่ะ

หนูสับสนมากๆเลยค่ะ ทุกๆครั้งที่หนูพูดถึงเตรียม พี่หนูก็หน้าบึ้งขึ้นมา แต่ทุกครั้งที่หนูพูดถึงเตรียมให้แม่ฟังแม่ แม่หนูก็สนับสนุนค่ะ แล้วก็ย้ำว่าให้หนูสู้ต่อไป แต่หนูก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดีค่ะว่าควรทำอย่างไรดี แล้วอีกอย่างหนูเป็นน้องเล็กในบ้าน เป็นน้องสาวด้วยค่ะ คนในบ้านก็กลัวว่า ไปกทม.แล้วอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง


คุณครูให้คำชี้แนะหนูหน่อยนะคะว่าหนูควรทำอย่างไรดี ขอบคุณมากๆนะคะ

ปล. แม้ว่ามันอาจเป็นความฝันของหนูก็เถอะค่ะ แต่หนูอยากเข้าเตรียมจริงๆ ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ เพราะเรื่องนี้เล่นเอาหนูนอนไม่หลับมาหลายวัน

[รุ่นพี่ ญ.ว.]

น้องอยู่ ญว. หรือป่าว
(ไม่มีไรหรอกแค่อยากรู้หนะ)

ส่วนเรื่องที่ว่าจะไป กทม. ดีหรือป่าวนั้น เป็นพี่นะ ก็ดูสิ่งแวดล้อมก่อนว่าเค้าเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร

แล้วในส่วนของเรื่องความกตัญญูต่อพ่อแม่นั้น พี่ว่าอยู่ที่ตัวน้องแล้วหละครับ ว่าน้องจะปฏิบัติตัวอย่างไรเองนะ

เอาเป็นว่า ลองฟังคำตอบจากครูสมศรีอีกทีนึงนะครับ

[เหม่งจ๋าย : )]

โดยส่วนตัวนะ

รุ่นพี่ที่พี่รู้จักหลายคนก็ตจว.เหมือนกัน

แต่เค้าก็ไม่ได้ลืมทางบ้านอะไรนะ



อย่างช่วงปิดเทอมก็มีกลับไปอยู่ด้วยอ่าจ้ะ

แต่พี่ก็ยังไม่รู้แหะ ยังไม่ได้เข้าไปเรียนจริงๆ

รอคำตอบครูละกันเนอะ

[alfont]

เข้า ญว. สิ
ก็ดีนี่นา..
ติดท็อปเท็นด้วย

เราก็เป็นเหมือนเธอแหละ

หมอทั้งบ้านเลย (ลูกป้าๆ น้าๆ ทุกคน เข้าหมดหมดแลย)

แต่เราก็ยังอยู่โรงเรียนอันดับ ท็อป 100

พี่ๆ ที่เรียนหมอก็ไม่ได้ลืมที่บ้านอะไรนี่...
เขาก็คอยกลับมาดูแลที่บ้านอยู่เรื่อยๆ
บางคนอยู่อเมริกา ก็คอยโทรศัพท์มาถามสารทุกข์สุกดิบอยู่เรื่อยๆ

ถึงเราจะไม่เก่งอย่างคนอื่น
...แค่เราเป็นคนดี ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน พึ่งพาตัวเองได้ ดูแล กตัญญูพ่อแม่ได้ เราว่า แค่นี้พ่อแม่ก็ภูมิใจแล้วนะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

พี่ของหนูคงผ่านประสบการณ์มาจนตระหนักถึงความรักความผูกพันกันในสายใยของสายเลือดว่ามีความสำคัมากกว่าสิ่งอื่นใด

ในโลกวัตถุนิยมสิ่งที่ดีทีสุดคือสิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่พากันแสวงหา

แต่คำว่าดีที่สุดถูกกำหนดจากผลทางรูปธรรมเช่นเกรดสูง สอบติดคณะที่จบออกมามีผลตอบแทนสูงและอื่นๆ

จนทำให้เรามองข้ามผลทางนามธรรม

มนุษย์ยุคใหม่เลยกลายพันธุ์เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยเงินมากกว่า

สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

การศึกษาพลัดถิ่นค่อยๆดึงคนออกมาจากถิ่นกำเนิด

ชีวิตที่พี่หนูมองคล้ายชีวิตพี่ชายคุณครูที่สอบได้แพทย์สงขลาและตั้งแต่นั้นก็ไม่ได้กลับเข้ามาใน กทม อีกเลย

เพียงแต่ตรงข้ามกับที่หนูวาดฝันไว้

เพราะพี่ชายคุณครูเห็นความงดงามของผู้คนในแดนอีสาน

ความจริงใจ ความทุกข์ในชีวิต ทั้งทางเศรษฐกิจ สาธารณสุขไปจนถึงสาธารณูปโภค

พี่ชายคุณครูมองว่า instant happiness คือสิ่งที่สำคัญสำหรับชีวิต

คือความสุขที่เกิดขึ้นทันทีที่ได้ช่วยผู้คนโดยไม่ต้องรอผลในอนาคต

แต่มาวันนี้ก็ดูเขาจะล้าๆ จนทำให้เขารู้สึกว่าเขาให้สังคมจนดูแลลุกของตนเองไม่เต็มที่นัก

ถึงตอนนี้ก็เริ่มจะใช้เกียร์ชีวิตที่ต่ำลงเพื่อกลับมาดูแลสังขารและครอบครัวมากขึ้น

โชคดีที่ทางนี้คุณครูและพี่ๆคนอื่นคอยดูแลแม่แทนเพื่อให้เขาได้ทำประโยชน์อย่างเต็มที่

แม่จึงสนับสนุนให้พี่ชายใช้ชีวิตเพื่อช่วยน้องผู้หิวโหยในแดนอีสาน

วันที่พี่ชายจะหิ้วกระเป๋าออกจากบ้าน แม่พูดว่า

"คนอีสานไม่ได้ร่ำรวย อย่าไปแสวงหาทรัพย์บนความทุกข์ของเขานะลูก"

คำสุดท้ายที่มอบกำลังใจใกรทำงานให้เขา

ถ้าหนูอยากสานฝันของหนูจริงๆ

หนูต้องมีวัคซีนที่ป้องกันกระแสสังคมที่กำลังเปลี่ยนแปลงที่แผ่ขยาย ณ ขณะนี้

การมาสอบเตรียมฯก็สามารถทำได้ เพื่อวัดความรู้ของตนเอง

แต่ก็ไม่แน่ว่าหนูจะติดหรือไม่

เวลาเราวาดฝัน เราต้องเผื่อไว้ว่าไอจจะม่ได้ไว้ก่อน

เพราะถ้าพลาด เราจะได้มีแรงปีนขึ้นมาต่อสูใหม่และทำให้เราไม่ประมาทในการสร้างความเพียร

ชีวิตไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว

ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลด้วยกันนะคะ

ดีไม่ดีมาเรียนกรุงเทพได้สองสามเดือนอาจอยากร้องไห้กลับบ้านก็ได้

ยิ่งมีคนทัดทาน อาจยิ่งทำให้หนูอยากมามากขึ้น

ถ้าหนูจะเข้ามาสานฝันของตนเอง

จงมองให้ออกว่าหนูต้องการอะไรจากชีวิต

ชีวิตไม่ซับซ้อน ถ้าเราตัดปัจจัยที่ห้า ที่หก คือความฟุ้งเฟ้อ ความมีชื่อเสียงหรือทรัพย์ออกไป

บางทีหนูจะพบว่า

การตื่นนอนขึ้นมาแล้วได้เห็นคนที่เรารักและรักเราอย่างแท้จริงอยู่ข้างๆ อาจมีค่ากว่าทรัพย์สินอื่นใดในชีวิต

แต่โลกที่เปลี่ยนแปลงอาจไปทำให้คนสายพันธุ์ใหม่เกิดขึ้น

หนูอาจจะเป็นสายพันธุ์ผสมผสานก็ได้

อย่าเพิ่งเครียดนะคะ

เรียนให้ดีๆ

อยู่กับความจริงในปัจจุบันอย่างมีควมสุขก่อน

เพราะความฝันมักจะเป็นเรื่องที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ปรากฏขึ้นจริงและจับต้องได้ในปัจจุบัน

เราต้องตื่นอย่างรู้เท่าทันว่า

ความจริงคือสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเรา

ถ้ายังหาความสุขจากความจริงไม่ได้

การคว้าความฝันก็อาจทำให้เราเป็นมนุษย์อนาคตที่ลืมตักตวงความสุขจากชีวิตจริงและเฝ้าตีอกชกหัวอยู่ในเงาของความคิด

สำหรับคุณครู แม่มีค่ามากที่สุดใชวิต

เมื่อตัดสินใจอะไรไม่ได้ ก็จะขอให้แม่ช่วยตัดสินใจให้

เพราะแม่ผ่านโลกมามากกว่าเรา

และแม่คือคนที่รักเรามากที่สุด

ค่อยๆสะสมข้อมูลนะคะ

เพราะหนูไม่จำเป็นต้องตัดสินใจในวันนี้หรือเดี๊ยวนี้

มองไปรอบๆสิคะ

ทุกคนห่วงหนูนะคะ

ขยันไว้มากๆแล้วอะไรจะเกิด สุดท้ายก็ต้องเกิด

เราจะได้รับได้ในทุกกรณีค่ะ

โชคดีนะคะ