มาขอบคุณคุณครูสมศรีค่า (ขอกินพื้นที่บอร์ดนิดนึงนะ)

ครูจะไปอ่านบรรทัดสุดท้ายเลยก็ได้นะคะ ยาวมากเลยอ่ะ

คือ หนูอยากจะขอบคุณครูมากๆ แต่ก็ไม่รู้จะไปขอบคุณยังไง
เพราะหนูเรียนอยู่ที่พญาไท

ที่จริงแล้วหนูควรจะมาขอบคุณครูนานแล้วค่ะ แต่หนูเพิ่งนึกออกว่าเข้ามาโพสในบอร์ดก็ได้

หนูอยากจะขอบคุณมาก หนูได้ไปเรียนกับครูคอร์สโค้งสุดท้ายแล้วก็ติด รร ที่หวังไว้จริงๆค่ะ(ขอไม่ระบุ รร นะคะ)

ก่อนหน้านี้ตอน มอ สาม หนูอยู่ รร เอกชนแห่งหนึ่ง ตอนแรกหนูว่าจะอยู่ที่เดิม เพราะเกรดหนูถึงและสามารถเข้าสายวิทย์ได้เลยโดยไม่ต้องสอบ

แต่ว่าพอถึงเวลา หนูก็ติ๊กลาออก เพราะไม่อยากอยู่ต่อ ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าเทอม ซึ่งหัวข้อนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไรนัก แต่สิ่งที่ทำให้หนูอยากออกก็คือ เรื่องเพื่อน ที่นี่เพื่อนดีๆมีเยอะ แต่เพื่อนที่ไม่ดีก็มีเยอะกว่ามาก

แล้วตัวหนูเองก็มีเพื่อนไม่ชอบเยอะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไม เพื่อนบอกว่า เพราะหน้าหนูดูนิ่งๆแล้วก็หยิ่งๆ (จริงๆไม่ใช่คนแบบนั้นนะ) แล้วบางทีก็โดนเพื่อนล้อ เพราะหนูมีชื่อกลาง เค้าบอกว่า จะมีทำไม หน้าก็ลาว บางทีครูที่เรียกชื่อ ก็ยังถาม

ตั่งแต่ ปอหนึ่ง จนถึงมอสาม . . . มันเป็นสิ่งที่หนูไม่ชอบ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นความจริง และควรจะภูมิใจ เพราะเป็นชื่อที่แม่หนูตั้งให้ และเป็นชื่อที่ติดอยู่ที่บอร์ดประกาศผลอย่างภาคภูมิ

เพื่อนที่ไม่ชอบหนูก็มีเยอะมากแบบว่า (เป็นห้องๆอ่ะ อย่ารู้เลย แก๊งใหญ่) คือ บางคนคิดว่าเรื่องแค่นี้เหรอ แต่ถ้าลองมาเป็นดูเองอ่ะ ก็จะเข้าใจว่ามันกดดันขนาดไหน แล้ววันๆโดนอะไรบ้าง

มีเพื่อนแนะนำให้ไปสอบ โฮลี่ ก็สอบติดนะ แต่ว่าต้องมอบตัวก่อนรรที่หนูตั้งใจไว้ ก็เลยไม่ได้มอบตัว (หนูไม่อยากเรียนสายอาชีพด้วยแหละ) ก็เลยสรุปว่า เหลืออีกแค่ รร เดียว สอบพร้อมกันหมด

ถ้าไม่ติด ก็ ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

หนูเริ่มอ่านหนังสือตอน มกรา กุมภา มีนา เป็นเวลาสั้นๆ หนูรู้ว่าเทียบไม่ได้กับคนที่เค้าตั้งใจมาเป็นปีๆ แต่หนูก็จะทำให้ดีที่สุด

หนูบ้าเรียนตั้งแต่ แปดโมงเช้า ถึง สามทุ่ม แต่ภาษาอังกฤษที่เรียนอยู่ก็ไม่ได้คืบหน้าเลย โชคดีมากที่ก่อนสอบประมาณสัปดาห์กว่าๆ ได้เจอกับครู (ในจอทีวี) ได้เรียนกับครู ตอนนั้นหนูก็เลยฝากความหวังไว้กับครู เพราะที่อื่นสอนไม่รู้เรื่องเลย

ครูสอนให้เด็กโง่ๆคนนี้จำศัพท์ได้หลายคำ สอนให้เด็กที่ตกอังกฤษคนนี้แม่นไวยากรณ์ขึ้น สอนให้เด็กขี้เกียจคนนี้ ทบทวนสิ่งที่เรียนไปทุกวัน

และครูสอนว่า ถ้าไม่ติด ก็ไม่ตาย

คืนก่อนเช้าที่จะสอบ หนูเองก็นอนไม่หลับ ทุกคนที่บ้านก็ต่างกระวนกระวายว่า ถ้าผลสอบไม่เป็นอย่างที่คาดหวังไว้จะเป็นยังไง จะทำยังไง

วันที่หนูไปสอบ หนูไหว้พระ และไม่ลืมที่จะไหว้ และคิดถึงครู

แต่หลังจากสอบเสร็จ หนูก็แทบจะร้องไห้ หนูทำข้อสอบไม่ได้ เต่หนูก็มั่นใจว่าทุกๆช่องที่หนูฝนลงไปนั้น หนูมั่นใจที่สุดแล้ว เพื่อนหนูได้แต่ปลอบว่าให้ทำใจให้สบาย

หนูเริ่มคิดว่า ถ้าหนูมี รร สำรองไว้ก็คงดี อย่างที่เพื่อนๆเตือน แต่หนูไม่ใส่ใจ

หลังจากกลับบ้านไป และป่วยนอนสลบอยู่ที่บ้าน(ไข้ขึ้น) หนูก็เริ่มทบทวนสิ่งที่ทำไปในข้อสอบ ไม่น่าเชื่อว่า!ไม่ใช่ว่าหนูทำไม่ได้ทั้งหมด หนูเริ่มมีกำลังใจ และรู้สึกเหมือนมีสิ่งดีๆรออยู่ข้างหน้า

พอวันประกาศผลสอบ ณ รร ที่หนูอยากจะเข้า(ใจจะขาด) หนูไล่หาชื่อตัวเองในบอร์ด แต่ไม่เจอ หนูบอกกับแม่ว่า "แม่ ไม่ติด กลับบ้าน"

แม่ไม่ได้สนใจหนูอยู่ หนูเลยมองกลับไปที่บอร์ด และเมื่อเห็นชื่อที่แม่ตั้งให้ หนูก็เรียกแม่ "แม่ๆๆ" พร้อมกับชี้ไปที่บอร์ด "ติดๆๆ"
แม่หันมาดูแล้วร้องกรี๊ดขึ้นมา หนูกับแม่กอดกันแล้วร้องไห้ออกมา เป็นวันที่หนูดีใจมากๆ

รุ่นพี่ที่รร ก็ไม่ได้ทำท่าแปลกใจกับชื่อแปลกๆนี้ และแค่พูดว่า " อ๋อ น้องคนที่ชื่อยาวๆนี่เอง" ไม่มีใครทำท่าทีรังเกียจ หรือมองว่าหนูเป็นตัวประหลาดอีกแล้ว (รร นี้เป็นที่รู้กันว่าสังคมดี(กว่า รร เก่าหนู))

ก็กินที่มากๆเลย ยาวจนขี้เกียจอ่าน แต่โดยรวมแล้วก็อยากจะบอกครูว่า

หนูอยากขอบคุณคุณครูสมศรีมากๆนะคะ ที่ทำให้หนูมีที่เรียน ได้เห็นแม่หนูดีใจ และคนในบ้านหนูทุกคนก็ดีใจกันมากๆ ซึ่งหนูจะไม่สามารถมีวันนี้ได้เลย ถ้าไม่มีครู