ไม่รู้จะ "เทียมเกวียน" ไปเพื่อใครแล้ว

ครูคะ
หนูเคยรักม๊ามากค่ะ ม๊าทำงานหนักมาก

หนูขยันมาก ไม่เคยท้อเลย บอกตัวเองเสมอว่า ต้องขยัน โตขึ้นจะได้เลี้ยงม๊าได้ หนูเคยสัญญากับม๊าว่าโตขึ้นจะสร้างบ้านหลังโตๆให้ม๊า

แต่วันนึงม๊าทำสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้ ม๊าให้หนูย้ายออกจากเตรียมเพราะม๊าคิดว่าหนูเครียดไป หนูรู้ว่าม๊าทำไปเพราะรัก
แต่เจตนาดีๆ มันหักล้างผลร้ายที่ทำลายอนาคตไม่ได้ บางทีม๊ามองดูอยู่ข้างนอกอาจคิดว่าแรงกดดันมันหนักไป แต่หนูสู้อยู่ หนูทุ่มสุดๆจริงๆ

หนูอยากให้ม๊ารู้ว่าหนูโกรธ จากที่เคยทำการ์ดวันเกิด กับการ์ดวันแม่ให้ม๊าทุกปี หนูก็เลิกทำ
เวลาเห็นม๊าถือกระเป๋าหนักๆ แต่ก่อนหนูจะรีบเข้าไปช่วยถือเพราะหลังม๊าไม่ดี แต่เดี๋ยวนี้หนูเอาแต่เดินมองอยู่ข้างหลัง
ทุกครั้งที่หนูเจตนาแสดงกริยาพวกนี้ หนูโกรธตัวเองมาก เพราะหนูรักม๊ามาก

หนูจมอยู่กับความรู้สึก รัก-โกรธ-เกลียด นี้ นานมาก
ความรู้สึกพวกนี้มันฉุดหนูลงไปเรื่อยๆ
จากที่เคยเป็นเด็กเรียนเก่ง ก็ติดเกมส์ ติดอ่านการ์ตูน

หนูใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีอนาคต กินเหล้า เสพยา ทำทุกอย่างเพื่อที่จะหยุดคิด
หนูเคยคิดว่าอนาคตม๊าทำลายไปหมดแล้ว
แต่เอาเข้าจริงๆหนูนี่แหละที่ปล่อยให้ใจทำร้ายตัวเอง

ครูคะ
หนูเคยสู้เพื่อม๊า แต่วันนี้ หนูไม่รู้จะสู้เพื่อใคร หนูไม่รักม๊าแล้ว

หนูอยากจะสู้เพื่อตัวเอง แต่เวลาสู้เพื่อตัวเอง ไม่เหมือนสู้เพื่อคนอื่น ถ้าเจออะไรหนักๆ หนูก็จะบอกว่า ที่มีอยู่ ตัวเองพอแล้ว

หนูเกลียดชีวิตที่มันเลื่อนลอย หมดไฟ ไม่มีจุดหมายนี้ หนูอยากกลับไปเป็นคนเดิม เพียงแต่หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงตรงไหน โปรดช่วยแนะนำหน่อยเถอะค่ะ