เ ท ค นิ ค "เ รี ย น ดี "

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี
ตอนนี้หนูอยู่มอห้า
และพึ่งเรียนคอร์สตะลุยแกทกับครูจบไปเมื่อตุลาที่ผ่านมา
ตัวหนูเองอยู่ที่บุรีรัมย์ ด้วยปัจจัยหลายอย่าง
จึงทำให้หนูมีโอกาสได้เรียนกับคุณครูสมศรีเพียงแค่ 2 คอร์สเท่านั้น
คือแอด 1 กับตะลุย  และได้มาติวกับครูที่หอกาญจน์ในมอขอ
แม้อาจจะเป็นระยะเวลาไม่นานที่มีโอกาสได้เรียนกับครู
เพราะหนูเห็นเพื่อนในคอร์สสดแต่ละคนก็ห้าหกคอร์สกันทั้งนั้น
แต่ความรู้ที่หนูได้รับหนูรู้สึกว่ามากมายเหลือเกิน
โดยเฉพาะคำศัพท์
ครูทำให้หนูรู้ศัพท์มากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เวลาเรียนกับครูหนูชอบที่จะจดสวยๆ เหมือนที่ครูสอนว่า
ให้ใช้ใจเขียนแล้วลายมือจะเป็นระเบียบ
และมันทำให้หนูอยากที่จะทวนศัพท์มากขึ้น

ตัวหนูเองอยากที่จะเป็นหมอ
หนูเคยตั้งใจตั้งแต่ขึ้นมอสี่ใหม่แล้ว
ว่าจะต้องตั้งใจเรียนเพื่อจะติดหมอให้ได้
ในมอสี่่เทอม 1 หนูก็สามารถทำมันได้ดี
แต่พอมาในมอสี่เทอมสอง จนมาถึงมอห้าเทอม 1
ครูขาหนูสเปะสปะมาตลอดเลย
คงเป็นเพราะหนูขาดสติอย่างที่ครูสอน
ติดสนุก ติดสบาย โดยไม่คำนึงถึงปัจจัยทางเวลาที่ลดลงเรื่อยๆ
และผลกระทบในอนาคต
หนูติดเน็ต เฟสบุ๊ค เขียนบล็อก มากมาย
จนในมอห้าเทอม 1  เกรดของหนูตกลงมามาก
ในตอนนี้หนูอยากจะเริ่มต้นใหม่
ซึ่งความจริงหนูมักจะคิดและบอกตัวเองว่าเริ่มต้นใหม่อยู่เรื่อยๆ
แต่ก้อได้แค่คิด เพราะไม่ปฏิบัติ
ใครใครก้อมองว่าหนูมุ่งมั่นนะคะ
แต่หนูรู้ตัวเอง หนูนั้นทั้งหากำลังใจจากรุ่นพี่ตามเว็บบอร์ด
อ่านประสบการณ์ของพี่หมอทั้งหลาย
หรือแม้แต่มารับข้อคิดจากครูในเว็บบอร์ด
แต่ที่ผ่านมาหนูไม่ค่อยได้ทำจริงทำจังซะทีเลยค่ะ

ในตอนนี้หนูอยากจะตั้งใจจริงซะที
ณ นาทีเหลือเวลาอีกไม่มาก
หนูอยากจะเป็นหมอให้พ่อแม่ภูมิใจ
แม่หนูอยากให้หนูเป็นหมอค่ะ
แม่เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน
หลวงพ่อบอกว่า อาชีพที่ทำแล้วไดด้บุญมากๆ
มีอยู่สองอย่างคือ ครูกับหมอ
น่าภูมิใจแทนคุณแม่ของคุณครูจังเลยนะคะที่มีลูกเป็นทั้งครูและหมอ

แม่หนูไม่ค่อยสบายค่ะ
แม่เคยไปตรวจแล้วพบว่ามีก้อนเนื้ออยู่บริเวณเต้านม
หมอบอกให้แม่มาผ่า เพื่อจะดูว่าเป็นก้อนเนื้อดีหรือร้าย
แต่แม่ไม่ยอมไป แม่บอกว่าถ้าแม่นอนโรงพยาบาล
แล้วคนที่บ้านจะลำบาก
เพราะแม่ต้องดูแลตากับยายด้วย
หลังจากแม่ไปรับหนูกลับจากกวดวิชาที่ขอนแก่น
แม่บอกกหนูว่า ทุกวันนี้แม่จะใช้เงินทำอะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก
เพราะต้องเก็บไว้ให้หนูกับน้อง
เหมือนที่ครูบอกกับหนูเลย
หนูเป็นห่วงแม่จังเลยค่ะ
หนูอยากจะสอบให้หมอติด
ไม่อยากจะมารอซิ่ว
ให้แม่กับพ่อต้องรอ

พ่อกับแม่หนูให้หนูทุกๆอย่างเท่าที่ท่านจะให้ได้
ส่งหนูมาติว หมดค่าใช้จ่ายเยอะมาก
แม้แต่ครูสมศรีมาขอนแก่น
พ่อกับแม่ยังพาหนูมาเช่าโรงแรมนอน
แม้ระยะทางจากบ้านมาเกือบสามร้อยกิโล
เวลาต่อจากนี้ไปหนูขอสัญญาค่ะ
มันคือเวลาที่สำคัญ
ครูทำให้หนูกล้าที่จะฝันต่อไป
ไม่ต้องกังวลว่าเรามาเริ่มตอนนี้มันจะทันมั๊ย
เพราะคนอื่นเค้าก้าวกันไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
หนูจะต้องทำให้ดีที่สุด
กระทำในสิ่งที่เอื้อต่อการสอบติดใช้มั๊ยคะ
คิดให้กว้าง คิดให้ไกล อ่านหนังสือเพื่อมาช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
เรียนหนังสือเก่งๆ โตไปจะได้มีโอกาสมาตอบแทนสังคมไทย
อย่างเต็มที่ 
ขอบคุณจริงๆค่ะครู ขอบคุณที่สุดที่ครูสอนสิ่งเหล่านี้แก่หนู
เพราะในบางทีหนูลืมมันไปแล้วว่าเรายังมีสังคม
ยังมีชาติและผืนแผ่นดินแห่งนี้ที่ต้องร่วมกันดูแล
มิใช่คิดถึงแต่ตัวเราเพียงอย่างเดียว
นี่คือสิ่งที่หนูภูมิใจที่สุดที่ครูสอนหนู

ครูขาเป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะ
ขอให้หนูมีความเพียรและมีสติอยู่กับตัวตลอด
และขอให้หนูมีความอดทน ทนอดมากๆๆ
หนูมักชอบนอนเยอะค่ะ
ขี้เกียจตื่นเช้า เอาชนะใจตนเองไม่ค่อยได้ค่ะครู


อยากจะขอบคุณเหลือเกินที่ได้เกิดมาเป็นลูกศิษย์คุณครูสมศรี
ครูดูแลตัวเองด้วยนะคะ
ขอให้คุณความดีสิ่งดีงามทั้งหลายที่คุณครูได้พร่ำสอนพวกหนูมา
จงส่งผลให้ครูมีความสุขแข็งแรงทั้งกายและใจ
เพื่อที่จะได้ช่วยกันดูแลสังคมไทยไปตราบนานเท่านานค่ะ


รักคุณครูคนสวยค่ะ
คิดถึงๆๆด้วย ปีหน้ามาติวสดที่ขอนแก่นอีกนะคะ

(หนูอยากติดเหมือนพี่ โอปอลล์
เพราะหนูรู้สึกว่าขนาดพี่เค้าเริ่มต้นประมาณพร้อมๆกับหนูช่วงนี้ แหะๆ
โควต้า แต่มันน่าหวาดเสียวมาก รอบที่พี่โอปอลล์ติด 20 คนเอง )[/size]

คนเราเมื่อพบอุปสรรคต้องไม่ท้อ

คนเราฝันได้

แต่ฝันจะเป็นจริงหรือไม่อยู่ที่ความเพียรและความมุ่งมั่นที่เราทุ่มเท

แยกให้ออกระหว่าง "hard-working" กับ "diligent"

คนที่ทำงานหนัก หรือ เรียนหนัก ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จ

แต่ "diligent"  คือ "ความพากเพียรที่มุ่งมั่น และแสวงหาวิธีสู่การสานฝันอย่างสร้างสรรค์และยั่งยืน"

ทำข้อสอบเก่า และกลับมาอ่านทบทวนใหม่ในส่วนที่ไม่แม่นยำให้แม่นยำขึ้น

ที่สำคัญมีความคิดสร้างสรรค์ และสนุกกับการเรียน

ไม่มองว่าการเรียนคือ "ภาระ" และ "ความทุกข์"

แต่มองว่าการเรียนคือการผจญภัยที่น่าตื่นเต้น มีสิ่งที่น่าเรียนรู้ และสิ่งที่เรายังไม่ได้เรียนรู้อีกมากมาย

เห็นคุณประโยชนืของการเรียน ที่มีฐานมาจาก "ความเพียร"

ยิ่งรู้ "ความรู้" ก็จะไปขับไล่ "ความไม่รู้"

ใช้ "ความอดทน"  ขับไล่ "ความเกียจคร้าน"ให้ถอยหนีไปจากจิตใจ

ฝึกเช่นนี้ สุดท้ายก็จะกลายเป็น "ผู้กำหัวใจ" ของตนเองได้

และผลของการเรียนก็จะสะท้อนออกมาให้เราได้ประเมินตนเอง ไม่ใช่ให้เราท้อแท้หรือหลงตน

คุณครุขอเป็นกำลังใจให้หนูสานฝันได้สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้นะคะ