บอกเล่าชีวิตและปัญหาของเด็กผู้หญิงคนนี้...

[komoki555]

สวัสดีผู้ที่อ่านกระทู้นี้ทุกท่านและคุณครูสมศรี
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าหนูเป็นคนพิมพ์เร็วแต่ผิดเยอะถ้ามีพิมพ์ผิดบ้างก็ขออภัยนะคะ

ตอนนี้หนูเยนอยู่ชั้นม.สองค่ะ มีพี่สาวหนึ่งคนอายุสิบเก้าปีเราต่างกันหกปีพี่เขาเรียนอยู่คณะเภสัชมหิดลปีหนึ่งกำลังจะสอบใหม่ไปหมอค่ะ(ซื่วรอบที่สองแล้ว)

ตัวหนูเองนั้นยอมรับว่าเป็นคนไม่จริงจังอะไรมากกับการเรียนตั้งแต่ประถม ตอนนั้นหนูได้อันดับที่2-9ของชั้นสลับกันไปแล้วแต่อารมณ์ตอนนั้นพ่อกับแม่บอกว่าถ้าเข้าสตรีวิทยาไม่ได้จะส่งไปอยุ่ร.ร.ประจำตอนนั้นหนูทั้ง(โดนยัดเยียด)ส่งไปเรียนพิเศษที่นู่นที่นี่ ทั้งที่ใจจริงแล้วหนูไม่ได้หวังจะให้มันติดเลยทำใจเพื่อร.ร.ประจำไว้แล้ว ถึงแม้หนูจะสอบในเขตที่แข่งขันน้อยแล้วก็ตามเพราะหนูไม่เคยคิดว่าตัวเองฉลาดเลย



...แต่หนูก็ติดลำดับที่25ของในเขต

แต่ถ้าดูจากคะแนนแล้วถ้าหนูอยู่นอกเขตหนูก็ไม่ติดหรอกค่ะ ครั้งนั้นหนูจึงคิดว่าเป็นโชคชะตาไป

มาถึงตอนเข้าปกติพวกในเขตจะอยู่ประมาณห้องสายภาษาแต่หนูก็ดันโด่ไปวิทย์คณิต = =;;
 ตอนนั้นหนูคิดว่า"เอสแล้วตูไปอยู่สายวิทย์แล้วเราไม่กลายเป็นโง่ที่สุดหรอเนี่ย" ไม่รู้ว่าเค้าเลือกจากคะแนนสอบเข้ารึเปล่าเพราะหนูก็ได้คะแนนพวกวิทย์คณิตสูงกว่าวิชาอื่น(หนุไม่ถนัดพวกภาษากับสังคมอะค่ะ) จนทุกวันนี้หนูอยู่มาด้วยเกรด3.75
แต่อันดับที่รองสุดท้ายของห้อง...

หนูไปแปลกใจเท่าไหร่เพราะหนูทั้งเรียนและเล่น เล่นเกมส์อ่านนิยายอ่านการ์ตูนตามปกติ แต่ในห้องก็ตั้งใจเรียน ขณะที่ส่วนใหญ่สายนี้จะตั้งหน้าตั้งตาเรียนมากว่าหนูอีกเยอะ(หรือก็เท่ากับว่าหนูขี้เกียจกว่าเพื่อน) = =

แต่ปัญหามันคือต่อจากนี้ไปค่ะ
เมื่อพี่สาวเข้าสู่ช่วงสอบเข้าหมาลัย
พ่อกับแม่พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากให้อยู่อาชีพที่อยู่ที่โรงพยาบาล ยามพ่อแม่แก่ชราจะได้สะดวกตอนเจ็บป่วยเหตุมาจากคุณยายป่วยต้องเข้าออกร.พ.บ่อยๆนั่นเอง พี่เค้าก็พยายาม สอบทีแรกได้วิทยาศาสตร์มหิดล รอบที่สองได้เภสัชมหิดล และรอบต่อไน้พี่เค้าจะเอาหมอให้ได้
และแล้วผลพลอยก็ตกมาที่หนู
พ่อกับแม่เค้าห้ามให้หนูทำงานอดิเรกที่หนูรักทุกอย่าง ไม่ว่าจะร้องเพลงญี่ปุ่น แปลเพลงญี่ปุ่น พากย์การ์ตูนFandub

[komoki555]

--เขียนต่อ----
เค้าให้หนุไปเรียนวิชาของม.3ล่วงหน้า ไอ้เรียนน่ะหนูก้เรียนได้แต่มันเครียดตรงที่ว่าพอหนูไปผ่อนคลายโดยการไปกำกิจกรรมหนูก็จะโดนเค้าพูดสอดเสียดใจหนู แถมยังบังคับให้หนูเรียนอาชีพในร.พ. ซึ่งหนูเกลียดมาก  หนูชอบเขียนบทความและวาดรูป ชอบถ่ายภาพ หนูชอบภาษาญี่ปุ่น
วันดีคืนดีหนูเอาไปพูดกับพี่หนุเลยถามพี่ว่า พี่อยากเป็นหมอจริงๆหรอ พีบอกว่าป่าวเลย พี่ชอบถ่ายรูปพี่อยากเรียนอย่างอื่นแต่พี่จะเรียนให้พ่อกับแม่
หนูเลยตอกลับไปอีกว่าแล้วหนูต้องเรียนตามพ่อแม่ด้วยไหม แต่หนูอยากจะอยู่กับสิ่งที่หนูรักแม้จะได้เงินน้อยพออยู่แต่ก้ดีกว่ามีชีวิตหาเงินเยอะๆไปวันๆ พี่เลยบอกว่า อยากเรียนอะไรเรียนไปเลย พี่ไม่ว่า แต่ในวันนั้นหนูลองบอกแม่ว่าหนูอยากเป็นในสิ่งที่หนูอยากเป็นแม่บอกว่าบ้าหรอไปทำอย่างนู้นอย่างนี้เงินทองจะไปหาที่ไหน หนูไม่กล้าเถียงเพราะทำว่า"แม่หนู"มันค้ำคอ ใจคิดเสมอว่า สิ่งที่ดีที่สุดทำหรับหนูไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนอื่น สิ่งที่ดีที่สุดของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน


บอกตามตรงหนูอยากเป็นนักเขียน หรือนักโปรแกรมเมอร์ เพราะหนูถนัดด้านนั้น

แต่ตอนนี้นี้หนูเลือกไม่ถูกระหว่าง "สิ่งที่ใจรักแต่พอแม่ไม่ชอบใจ"กับ"สิ่งที่พ่อแม้ชี้นำ(แกบบังคับ)"

ถ้าหนูอยากจะเลือกอันแรก

หนูจะบอกแม่ว่ายังไง


ป.ล. ตอนนี้อนู่เรียนคอส Gam-Cab สาขาสยาม รอบเช้า ห้อง411 แถวB
ป.ล.ล. เคยบอกแม่ว่าก็พี่ทำงานที่ร.พ.แล้วทำไมหนูต้องทำอีก แม่บอกว่าอยู่คนเดียวไม่พอ
ป.ล.ล.ล.ตอนนี้หนูขอแม่ประกวดร้องเพลงญี่ปุ่น(เมื่ออายุถึง ตอนนี้อายุไม่ถึงค่ะ T T ) แม่อนุญาติแต่ต้องดูการเงินก่อน

[komoki555]

ป.ล.ล.ล.ล. หนูประกวดปกแฟ้มคุณครูด้วยนะ แต่ไม่ได้ ><;;
ป.ล.ล.ล.ล.ล. ครูสมศรีสวยที่สุดในโลกเลยค่ะ หน้าเนียนจังค่ะ อิจฉา ><

[Khwannoi]

ถ้าทำในสิ่งที่ไม่รัก ใน 4 ปี คิดว่าเป็นไง ล่ะ กับอีกชีวิตที่เหลือ 38 ปี?

ไม่รู้สิคะพี่อ่ะพ่อแม่พี่ก็กำหนดนะให้เรียนนิติศาสตร์ ให้ได้!!!
พี่ไม่ถนัดเขียนไม่ถนัดด้านภาษาและสังคมโดยทั่วไป
พี่จะถนัดคำนวณวิชาคณิตศาสตร์ไม่ถนัดด้านการจำ อาทิ วิทย์ ไทย สังคม งานบ้าน ขนมอบ บลาๆๆๆ
พี่รู้ว่า คณะนิติศาสตร์ใช้คำนวณบ้างแต่เล็กน้อย ส่วนใหญ่ก็ไทยสังคม อยู่นี่แหละ
พี่ก็บอกพ่อแม่ไปตรงๆนะ เอิ่ม ม ม พี่ก็ไม่ได้เก่ง ขนาด 3.75 หรอก ไม่ถึง 3.3 ด้วย ซ้ำ
และโรงเรียน พี่ก็ไม่ได้เด่นดังเกินใคร
เชื่อไหมน้องยังดีนะที่อยู่ ม.ต้น สามารถที่จะเลือกได้ ว่า จะเรียนอะไรดี
แต่พี่ พ่อแม่พี่อยากให้เข้านิติ พ่อแม่พี่พูดตั้งแต่ ม.4
แต่พี่ก็กลับเพิ่งรู้สึกตัว ตอน ม.6 ซึ่งรู้ว่าสายไป
แต่ในช่วงระหว่าง ม.4-ม.6 พี่ก็บอกพ่อแม่ไปตรงๆ
แบบว่า ตรง พี่ ตรง พูดอะไรอยากได้อะไร อยากบอกแม่กับพ่อว่าไง พี่ก็บอก
ว่า พี่เรียนนี้ไม่ได้นะเพราะอะไร แม่ดูนี่สิ ขวัญยังทำได้เกรด นี้ไม่ดี ความรู้ก็ไม่มี
มีแต่ความรู้ทั่วไป จะให้หนู ไปเรียนนิติศาสตร์ แม่ว่า ขวัญไหว หรอ
เชื่อไหม ที่จริง แม่พี่ไม่ตัดใจนะ 555 '' แต่นี่ก็ตัวพี่เองเหมือนกัน
"พ่อแม่ ไม่ได้เรียนเรียนกับเรานะ" ขอบอกไว้เลย ซึ่งคำนี้พี่ก็พูดไป เหมือนกัน
สงสารท่านก็สงสาร แต่ อนาคต และ ตัวเราเอง จะให้ทำไงใช่ไหมล่ะ

ยังไง จำไว้เสมอนะ จ๊ะว่า
'อนาคตคือตัวเรา'

ถ้าไม่อยากให้ท่านเสียใจหรืออะไรก็พูดกับท่านตรงๆ

พี่ว่า วิธีนี้ ดีสุดแล้วนะคะ