คุณครูสมศรีค่ะ ขอคำปรึกษาด่วนค่ะ ไม่งั้นหนูคงร้องไห้ไม่หยุดแน่ๆ

เรียน คุณครูสมศรีที่เคารพรัก
   คุณครูคะตอนนี้หนูมีปัญหาหนักจริงๆค่ะ คือ หนูทเลาะกับคุณแม่อะค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านโกรธนะคะ แต่เหมือนหนูพูดแล้วคุณแม่ไม่เข้าใจค่ะ เลยทำให้เข้าใจผิดไปกันใหญ่เลย เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่า “เพื่อนหนูโทรศัพท์มาถามว่าพรุ่งนี้จะไปส่งเพื่อนที่สนามบินมั้ย? ถ้าไปจะได้นัดเจอกัน คือเพื่อนหนูกำลังจะไปอเมริกาอะค่ะ แล้วก็สนิทกันมากๆด้วย หนูเลยถามคุณแม่ว่า “ไปได้มั้ย” คุณแม่ถามว่าแล้วกลับกี่โมงหละ หนูเลยบอกว่าประมาญ 3-4 โมงเย็น คุณแม่เลยไม่อยากให้ไปเพราะมันเย็นมาก หนูก็เลยกะว่าจะไม่ไป เลยกำลังจะโทรไปบอกเพื่อนว่าไม่ไปนะ แต่คุณแม่ก็บอกว่าให้รอถามคุณพ่อก่อนละกัน ก็เลยยังไม่ได้โทรไปบอกเพื่อน แล้วทีนี้คุณแม่ก็เข้าไปในครัวแล้วพูดอะไรกับหนูก็ไม่รู้ เพราะหนูไม่ได้ยิน เพราะว่าน้องชายหนูคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ เสียงดังมาก หนูเลยบอกไปว่า “คุยเงียบๆหน่อยสิ!” เท่านั้นหละค่ะ “คุณแม่ก็ว่าหนูว่าทำไมต้องทะเลาะกับน้องด้วย เห็นเพื่อนสำคัญกว่าใช่มั้ย? ถ้าอยากไปก็ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีกเลย แม่จะไม่ยุ่งด้วยแล้ว บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ทะเลาะกับน้อง” คุณครูคะหนูสาบานเลยหละค่ะว่าหนูแค่อยากรู้ว่าคุณแม่พูดอะไรเท่านั้นเอง เลยตะโกนบอกให้นอกเงียบหน่อย เพียงแต่เสียงหนูอาจดูดุเท่านั้นเอง เพราะหนูไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์เสียงดังๆ ไม่มีสมาธิทำงานอะค่ะ แต่หนูขอโทษคุณแม่ก็แล้ว อธิบายให้ฟังก็แล้วว่าทำไมต้องดุน้องด้วย ท่านก็ไม่ยอมฟังเหตุผลเลยค่ะ ท่านหาว่าหนูอารมณ์เสียใส่น้องที่หนูไม่ได้ไปส่งเพื่อน
   หนูควรทำยังไงดีค่ะคุณครู หนูไม่ชอบเลยค่ะที่ในบ้านเป็นบรรยากาศแบบนี้ คุณพ่อเลยหาว่าหนูอารมณ์เสียใส่น้องไปด้วยอีกคน หนูควรทำยังไงดีคะ? หนูไม่อยากให้คุณแมโกรธค่ะ ตอนนี้เลยไม่มีสมาธิทำงานกับอ่านหนังสือเลยค่ะหวังว่าคุณครูจะช่วยให้คำแนะนำดีๆด้วยนะค่ะ
                              ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
                                 ปุยฝ้าย
ปล. ตอนนี้น้องชายหนูก็ยังคุยโทรศัพท์เสียงดังไม่เลิกเลยค่ะ