หนูผิดมากใช่มั้ยค่ะครู

[....]

คุณครูขา คือ หนูมักมีปัญหากัยแม่บ่อยๆ มาหลายปีแล้ว แต่ปัญหาของหนูไม่ใช่เรื่องช่องว่างระหว่างวัย หรือ อารายปรามานนี้นะค่ะ คือ คุณพ่อ กับคุณแม่ของหนูค่อนข้างจะเลี้ยงหนูแบบเพื่อนมีอะไรก็คุยกันได้เลย คุยได้ทุกเรื่อง จนบางครั้งมันก็ทำให้หนูทำอะไรเกินเลยไปบ้าง หนูกับแม่ทะเลาะกันบ่อยๆยิ่งหลายครั้ง หนูก็ยิ่งทะเลาะกับคุณแม่แรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นภาษาที่พูด กริยาที่แสดง ตอนสมัยหนูยังเด็กๆ ปัญหาทีเริ่มทะเลาะตอนเเรกเลย คือ หนูรู้สึกว่าคุณแม่ลำเอียงรักน้องมากกว่า ซึ่งคุณพ่อกับคุณแม่ก็มักจะปฏิเสธอยู่เรื่อยว่ารักเท่ากันแต่แสดงออกต่างกัน แต่หนูค่อนข้างจะ sensitive เรื่องนี้เพราะหนูสนิทกับคุณแม่มากรักแม่มาก และทุกคนในบ้านก็รู้เรื่องนี้ดีว่าหนูจะยอมไม่ได้เลยถ้าคุณแม่แสดงอาการรักน้องมากกว่า (ตอนเด็กนะค่ะ) คุณแม่ก็เลยพยายามจะไม่แสดง แต่ยังไงมันก็ทำให้หนูรู้สึกว่าคุณแม่รักน้องมากกว่าหนูก็เลยยกเรื่องนี้ มาพูดจน  กลายเป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งหนูยกมาพูดบ่อยขึ้น ทุกคนก้ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากที่เมื่อก่อนพูดคุณแม่ก็จะหยุด ก็กลายเป็นเหมือนไม่ได้ยิน จนตอนนี้คุณแม่ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัดมาก ยิ่งลำเอียงมากหนูก็ยิ่งทะเลาะกับคุณแม่มาก พอทะเลาะก็คุยไม่ค่อยคุยกันต่างคนต่างงอน เลยยิ่งสนิทกันน้อยลงทุกวันๆแล้วคุณพ่อก็จะเป็นคนมาจัดการ หนูก้เลยเริ่มสนิทกับคุณพ่อมาก จนคุณแม่คุยกับคุณพ่อ ให้ เหมือนต่างคนต่างดูแลไปเลย คือคุณพ่อดูแลหนู ส่วน คุณแม่ดูแลน้อง แต่ก็ยังอยู่บ้านเดียวกันนะค่ะ แค่แม่ดูแลหนูลดลง แม่เป้นคนไปรับไปส่งน้องจัดการเรื่องเรียนพิเสษ คุมเรื่องการบ้าน ส่วนคุณพ่อก็เป้นคนไปรับไปส่งหนู หนูไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เค้าถึงทำแบบนี้นะค่ะหนูงงไปเลยค่ะ เพราะปัญหามันเริ่มมาจาก เรื่องนี้แท้ๆ แม่บอกว่าเค้าเหนื่อยขี้เกียจมานั่งทะเลาะกับหนู เลยไม่ต้องยุ่งกันมากจะได้ไม่ทะเลาะกัน หนุยิ่งงงหนัก ทั้งๆที่ตอนเด็กๆทะเลาะกับคุณแม่เพื่อเรียกร้องความสนใจไม่ให้คุณแม่ลำเอียงรักน้องมากกว่า ตอนนี้กลายเป้นว่า เป็นสาเหตุให้คุณแม่ไม่อยากยุ่งกับหนูเพราะกลัวทะเลาะกัน จนตอนนี้หนูสนิทกับคุณแม่น้อยลงกว่าก่อนเยอะ หนูไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลย หนูเหมือนโดนคุณแม่ทิ้งเลยค่ะ เหมือนคุณแม่รักหนูน้อยลงทุกวันๆ ยิ่งพักหลังนี้ทะเลาะกันแล้วไม่คุยกัน ยิ่งหนัก ตอนที่ทะเลาะกันแม่เค้าชอบบอกว่า ให้หนูออกไปจากบ้านเค้า ไปหาแม่ใหม่ สาปแช่งหนูต่างๆนานา บอกว่าคนอย่างหนูต่อให้เรียนเก่งขนาดไหนก็ไม่มีทางได้ดีทั้งๆที่หนูท่มเทกับเรื่องนี้มาก เพราะอยากให้ท่านภูมิใจ และบอกว่าต่อไปนี้จะไม่ยุ่งกับหนูอีกแล้ว คำด่าว่าของคุณแม่ทุกคำหนุฟังแล้วเจ็บมาก แต่คำที่เจ็ยที่สุดสำหรับหนูคือ คุณแม่บอกว่า เพราะหนูเป็ยอย่างงี้ไงท่นถึงรักน้องมากกว่า แล้วก็ตีหนูแรงขึ้นเรื่อยๆๆ เมื่อก่อนคุณแม่ตีให้พอรู้สำนึกที่ใช้คำพูดไม่ดี ตอนนี้พอคุณแม่จับอะไรได้ก็เอามาโยนใส่หนู ครั้งล่าสุดนี้คุณแม่ทะเลาะกับหนูเรื่องที่ คนรู้จักที่สนิทกับหนูแต่งงานแล้วเค้าส่งการ์ด  เชิญมางานเเต่งงาน แล้วคุณแม่ก็ไม่เอามาให้หนูเพราะลืม หรือจงใจไม่อยากให้หนูไปก็ไม่ทราบ ท่านก็เลยไม่ได้เอามาให้หนูจนงานเเต่งงานผ่านไปแล้วหนูมารู้ทีหลังหนูก็เลยงอนท่าน ท่านกลับว่าหนูก็เลยทะเลาะกันใหญ่ ใช้คำพูดที่ไม่ดีต่อกัน หนูรู้ตัวว่าหนูเป็นลูกที่เลวมาก เถียงพ่อแม่ฉอดๆแต่เวลาหนูทะเลาะกับคุณแม่ทีไรมันไปโดยยับยั้งไม่อยู่ทุกทีเลย ยิ่งลักษณะที่ท่านเลี้ยงหนูเหมือนเพื่อนต่างคนต่างก็ไปกันใหญ่ หนูทราบค่ะว่าหนูผิดที่ไปเถียงคุณแม่ทั้งๆที่ท่านเป้นผู้มีพระคุณต่อหนู แต่หนูก็อดไม่ได้จริงๆเพราะมันไม่ใช่ความผิดหนูเลย พอหนูเถียงเข้ามากๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ คุณแม่ก็เลย เอาไม้ไผ่ที่เค้าเอามาทำเป็นดาบให้เด็กอ่ะค่ะมีตีหนุ หนูเคยโดนคุณแม่ตีมาเยอะแต่ทุกครั้งที่คุณแม่ตีท่านจะยั้งๆมือ หรือไม่ก็ใช้อะไรที่เจ็บน้อยกว่านี้ตีอ่ะค่ะ แต่พักหลังนี่ยิ่งตียิ่งแรง ยิ่งไม่ยั้งมือ เพราะ ท่านเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ นิ่คุณแม่ตีหนูไม่ยั้งมือเลย หนูไม่เคยโดนตีเจ็บขนาดนี้มาก่อน ท่านตีด้วยอารมณ์กะให้หนูเลิกเถียงท่านตีแบบไม่ยั้งมือไปเรื่อยๆ พอท่านตีมามากๆเข้าหนูก็เลยจาเอามือไปจับไม้ไม่ให้ท่านตี แต่ก็จับไม่อยู่ แถมท่านก็หาว่าหนูสู้ท่าน คุณแม่ก็เลย ตีหนักกว่าเดิม น้องอยู่แถวนั้น หนุก็เลยอาน้องมากัน คิดว่าคุณแม่จะหยุดตี เพราะ คุณแม่รักน้องมาก ไม่เคยตีน้องแรงๆ เหมือนที่ท่านตีหนุเลย ปรากฏ คุณแม่อ้อมมาตีข้างหลังหนู หนูเจ็บมากก็เลยจิกผมน้อง บอกว่าถ้าคุณแม่ไม่หยุดตีหนูจะจิกน้อง ท่านยิ่งตีหนูหนักกว่าเดิม หนูก็เลยจิกน้องพอน้อง ร้อง แม่เลยหยุดตี แล้วบอกให้หนูปล่อยน้องเดี๋ยวนี้หนูก็เลยปล่อย แล้วท่านก็รีบไปโอ๋น้อง แล้วมองหนูแล้วด่าว่าหนูต่างๆนานา  แล้วมองหนูแบบ เหมือนหนูเป็นคนที่แย่มากๆ ว่าหนูว่าหนูมีน้องดีขนาดนี้ยังทำอย่างงี้ได้ลงคอ หนูเป็นคนที่เลวมาก เป็นคนขี้แพ้ ต่างๆนานา แล้วก็ดูท่านเหมือนจาร้องให้ ทั้งๆที่ปกติท่านจะด่าไม่หยุดจนกว่าหนูจะหนีไปห้องอื่น หนูสับสนไปหมดเเล้วค่ะ คุณครูขาหนูรู้ว่าหนูเป็นลูกที่เลวมาก หนูเป็นลูกอกตัญญู หนูคงตกนรก คงเป็นเวรกรรมต่อไปอีกหลายชาติ แต่ทำไมล่ะค่ะ ทำไมแม่ถึงต้องรักน้องขนาดนั้นด้วยหนูแค่จิกน้อง เบาๆ ท่านตีหนุแรงมากท่านยังไม่เห็นจะสะทกสะท้าน พอน้องร้องเท่านแหละท่านกลับทนไม่ไหวทนเห็นน้องเจ็บไม่ได้  แล้วมองหนูแบบ...

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูจ๋า......


ไม่มีความรักใดที่ได้มาจากการเรียกร้องและโหยหา

เมื่อใดที่หนูโหยหาความรัก แสดงว่าหนูรักตนเองมากกว่าคนที่ถูกรัก

น้ำบ่อน้อยๆ จะมีน้ำค่อยๆซึมผ่านอยู่ตลอดเวลาจนเราแทบไม่ได้สังเกต

เหมือนขุนน้ำที่เป็นต้นสายของแม่น้ำหลายสาย

ถ้าหนูเคยเห็นขุนน้ำ ช่างมหัศจรรย์อย่างยิ่ง

เพราะขุนน้ำมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 20 นิ้ว แต่สามารถหลั่งรินหยดน้ำได้ตลอดจนกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่หลายสาย

คุณแม่ของหนูก็เหมือนขุนน้ำเล็กๆนี้แหละลูก

แม้จะดูเล็ก แต่การซึมผ่านของน้ำไม่ได้น้อยไปตามขนาดของขุนน้ำเลย

เพราะทุกลมหายใจของแม่มีแต่หนูและน้องอยู่ตลอดเวลา

แต่ถ้าหนูถางป่า เผาดินเหมือนอาการที่หนูทำอยู่ในตอนนี้

ไม่นานนักพื้นที่บริเวณนั้นก็จะขาดความชื้นพอที่เมฆฝนจะเกาะตัวและกลั่นตนเป็นหยดน้ำ

ที่สุด ขุนน้ำก็จะค่อยๆเหือดแห้งหายไป

คนที่มีค่าจะเรียนรู้คำว่าให้โดยไม่ลำบากใจเลย

ความรักเป็นนามธรรมจับต้องไม่ได้ แต่สัมผัสได้

จึงยากที่คนเราจะสัมผัส และทำให้ตนเองด่วนอนุมานว่าคนๆนั้นไม่ได้รักเรา

คุณครูเป็นลูกคนเล็ก แต่ทั้งชีวิตไม่เคยเล่นบทบาทลูกคนเล็กที่ชอบความสนใจเลย

เพราะคุณครูพร้อมที่จะเสียสละให้คนอื่นได้เสมอและไม่เคยรู้สึกอะไรในทางลบเลย

คนเรากว่าจะได้เกิดมาพบเจอกัน ใช้เวลามากโข

ทำไมเราจึงเกิดมาเพื่อจะทำร้ายทำลายจิตใจกันล่ะลูก

เริ่มต้นใหม่นะคะ

อย่าใช้ตนเองเป็นเกณฑ์ในการตัดสินความรู้สึกของผู้อื่น

แค่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในท้องที่อบอุ่นและแสนปลอดภัยมาตลอด 9 เดือนก็มากโขอยู่แล้ว

ไม่มีวันไหนที่แม่วางเราออกนอกกาย

ลูกลองพันของหนักๆประมาณ 3 กิโล ไว้ที่หน้าท้องสิลูก

คุณครูเคยให้เด็กๆลอง ดูเหมือนว่านานที่สุดก็คือสองชั่วโมง

แต่แม่อุ้มเราไว้โดยไม่ปล่อยวางเลยถึง 6480 ชั่วโมง

แม่ยังรักลูกไม่พออีกเหรอลูก

ไม่เอานะคะ  ลูกศิษย์คุณครูต้องไม่คิดมากนะลูก

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ถ้าลูกจะโกรธ จะเถียง ลูกทำถูกแล้วลูก

แต่ลูกโกรธและเถียงผิดคน

ลูกต้องโกรธสภาพอารมณ์ ลูกต้องเถียงความแปรปรวนของจิตใจที่ทำให้สมองของลูกสร้างและถักทออารมณ์ที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อใครเลย

แม่ของหนูไม่อยากจะพูดคุยกับหนูก็เพราะทราบดีว่าหนูยังไม่เปิดใจรับฟังท่าน

เข้าไปหาแม่นะลูก

ไปกราบเท้าแม่

ไม่ต้องพูดมาก ไม่ต้องอธิบายเยิ่นเย้อ

ไม่ต้องสรรหาเหตุผลมาอธิบาย

เพราะปกติชนกล่าวขอโทษด้วยคำพูด

แต่สุภาพชนกล่าวขอโทษด้วยการกระทำ

ท่านพุทธทาสได้บัญญัติคำว่า"บุตรที่ประเสริฐ์"ไว้ว่า

บุตรที่ประเสริฐคือบุตรที่ไม่ทำให้พ่อแม่ตกขุมนรก หรือความทุกข์ใจนั่นเอง

คุณครูมีแม่ที่แกร่ง จนไม่เคยลูบหัวหอมกอด

แต่คุณครูก็กอดและหอมเด็กๆทุกคนเป็น

แต่กลับไม่ชอบให้ใครมาทำให้คุณครูรู้สึกอ่อนแอ เพราะคุณแม่ปลูกฝังคุณครูมาด้วยการกระทำให้เห็น

คนเรา"อ่อโยน"ได้ แต่อย่า"อ่อนแอ"นะลูก

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

จำที่พี่ปืนสอนในบทความที่คุณครุอ่านได้ไหมลูกว่า

"ไม่มีเหรียญกล้าหาญใด ที่มอบให้กับคนที่กล้าใช้ชีวิตอย่างไม่มีสติ"

เห็นไหมลูก....ลูกเดินมาผิดเส้นทางแล้วนะลูก

แต่ไม่เป็นไร ...

แม่ครูคนนี้จะเป็นเข็มทิศให้ลูกเอง

พร้อมแล้วยังเอ่ย

หนึ่ง สอง สาม หันหลังกลับเลย

เก่งมากลูก

มองไปข้างหน้านะลูก จินตนาการตามแม่ครูนะลูก

หนูเห็นทุ่งสีเขียวที่กว้างสุดลูกหูลูกตาไหมลูก แองจี้ กับคุณครูวิ่งนำหน้าหนูอยู่นะ

ท้องฟ้าแสนกว้าง เราเป็นอิสระจากพันธนาการทางความคิดในแง่ลบแล้วนะลูก

สูดลมหายใจลึกๆ กลิ่นใบไม้ของทุ่งกว้างแสนสดชื่น

เราจะเดินไปพร้อมๆกันนะลูก

เราจะก้าวเข้าไปในโลกที่มีแต่ความรัก ความปรารถนาดีต่อกัน

เพราะโลกที่ลูกกำลังก้าวเข้ามา มันสวนทางกับโลกมนุษย์

เพราะหนึ่งวันของลูกเท่ากับสามสิบปีของคุณแม่

รีบทำความดีนะลูกเพราะเวลาของคุณแม่ผ่านไปเร็วเหลือเกิน

ลูกต้องรีบทำความดี สร้างความสุขที่จะได้ร่วมสัมผัสร่วมกับคุณแม่นะลูก

ถ้าลูกข้ามไปเพียงวันเดียว คุณแม่ก็จะแก่ลงอย่างมากเลยนะลูก

รีบขยัน อ่านหนังสือ รักน้อง เป็นที่พึ่งให้น้องนะลูก 

เป็นกำลังใจและลมหายใจอันบริสุทธิ์ให้คุณพ่อคุณแม่นะลูก

คุณครูจะหายตัวไปก่อน จะต้องทิ้งหนูให้มีความสุขอยู่กับการวางแผนที่จะทำความดีและ

สร้างความสุขให้คนในครอบครัวของหนูนะลูก

แต่ถ้าอยากพบคุณครูแค่ดีดนิ้ว แล้วหายใจลึกๆสักสิบครั้ง คุณครูก็จะกลายเป็นพลังให้หนูก้าวเดินต่อไปอย่างมีสติ

พบคุณครูได้ทุกครั้งที่ลูกมีสติอยู่กับการหายใจเข้าออกอย่างมีสตินะลูก

ปัญหาที่ลูกเจอไม่ใช่เรื่องใหญ่นะลูก

เพราะลูกมีเข็มทิศแล้วล่ะ

โชคดีนะคะ คนเก่งของคุณครู

[!!!MemORieS!!!]

สวัสดีคับน้อง

ที่น้องทำลงไปอ่ามานไม่ผิดหรอกนะคับ

แต่ถ้าถามว่าทำถูกไหม

มันก็ไม่ถูกเช่นกันนะคับ

เพราะฉะนั้นหนูควรจานั่งลองคิดดูดีๆว่าจะทำอย่างไรให้ครอบครัวกลับมาสุขสันต์เหมือนเดิม

พี่ว่านะคับไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกนะ  ที่จะไม่รักเลือดในไส้ของตนเอง

ทุกเวลาทุกนาทีที่ท่านอุ้มท้องหนู  ท่านทำเพื่ออะไรเล่า...นอกจากเฝ้ารอหนูลืมตาดูโลก

หนูอย่าน้อยใจไปเลยที่แม่รักน้อง

รู้ไหมทำไมหนูถึงเกิดมาก่อนน้อง

ก็เพราะหนูเกิดมาเพื่อเป็นพี่  เกิดมาเพื่อคอยดูแลปกป้องน้องนะคับ

คนเราได้ชื่อว่าเป็นพี่คน  มานเท่ดีออก  มันแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่จะคอยดูแลผู้น้อย

พี่รู้นะคับว่าการเป็นผู้ใหญ่นะมานยากเย็นแสนเข็ญ  แต่หนูคิดดูดีๆนะคับ

การกลับไปเป็นเด็กมันไม่ยากกว่าหรือ  เพราะฉะนั้นในเมื่อเราเป็นพี่แล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

หนูก็ต้องเป็นพี่ที่ดีของน้อง  และเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อคุณแม่

เรื่องที่มานผิดพลาดผ่านไปแล้วก็ปล่อยมานไปเหมือนสายน้ำ

อย่าจดจำถึงความผิดของตน  แต่จงเก็บมันไม่เป็นบทเรียนเตือนใจ

ไม่มีคนฉลาดคนไหนที่ไม่เคยปราศจากความโง่เขลามาก่อนนะคับ

หนูควรจาเริ่มต้นใหม่  พี่เชื่อว่าหนูต้องทำได้แน่ๆคับ

รักพ่อแม่ทุกวันทุกเวลาทุกนาทีนะคับ  ให้เหมือนกับที่ท่านรักเรา

พี่จะเป็นกำลังใจให้นะคับ  สู้ๆ

ปล.  ทริคการขอโทดที่พี่ว่าน่าจะเหมาะกะหนูคือ  เข้าไปกอดคุณแม่จากด้านหลังแล้วรีบบอกท่านเลยว่าหนูขอโทด

หนูรักแม่นะ  อิอิ (ไอคำว่าอิอิ  ไม่ต้องพูดก็ได้  555+  ตลกอีกพี่  เหอๆ)

                                     จากพี่ ปอ.ปิโด

[....]

ขอบพระคุณคุณครูสมศรี และ พี่ๆ มากนะค่ะ

[เหม่งจ๋าย : )]

เป็นกำลังใจให้พี่นะคะ

[rUkToR+]

เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
เรื่องในอดีตที่ทำให้ใจเราเศร้าหมอง
ก็อย่าเก็บมาคิดนะคะ อยู่กับปัจจุบัน
แล้วทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
แล้วพรุ่งนี้ที่สดใสจะตามมาเองค่ะ  สู้ๆๆไฟต์โต๋นะคะ