สมัครสมาชิกของบอร์ดไว้นาน...แต่ไม่ค่อยได้เข้าเว็บของครูสมศรี
(น่าตีจิงๆ)
ผมก็คงเป็นอีกคนนึงล่ะครับ... ที่แอบปลื้มครูสมศรีมานานแล้ว...
First impressed.
คำว่า "ครูสมศรี" เป็นคำแรกที่ได้ยินจากปากของพี่สาวแท้ๆของผมเอง ที่พยายามยัดเยียดให้ผมมาเรียนที่นี่...
คุณเธอบอกว่า... ขึ้น ม.ปลายแล้ว ควรเสริมอังกฤษนะแก...เดี๋ยวจะเรียนไปไม่รอด...
ด้วยความรำคาญ ก็เลยเออออห่อหมก ตามน้ำพี่สาวผมไปธนาคารเพื่อลงเงินซึ่งพี่สาวผมจัดการเองทั้งหมด...
เวลาผ่านไปจนถึงเปิดเทอม
ถึงวันเรียน ซึ่งวันนั้นเป็นวันอังคาร... เป็นรอบสอนสดของครูสมศรี
มาถึงตึกเรียนของครูสมศรี รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ไปโดยปริยาย...เพราะเห็นมีแต่เด็ก ม.ต้น วิ่งกันให้ควั่ก...
เริ่ม งง เราต้องหา ม.ปลายเจอน่ะ... และแล้ว...ก็ไม่เจอ...
เริ่มเรียน...= เริ่มงง ทำไมมีแต่เด็กม.ต้น หมดเลยง่ะ?
ทำได้แค่งงต่อไป...
และแล้ว...สิ่งมีชีวิตที่ใครๆเรียกว่า "ครูสมศรี" ก็ปรากฎตัวขึ้นหลังห้องแล้วเดินมาหน้าห้องพร้อมกับขึ้นเวที... คงถึงเวลาที่จะต้องเรียนแล้วสินะ...
เราก็ตั้งใจเต็มที่...เปิดหนังสือ...หยิบปากกา...
แต่ไม่ใช่...
คุณครูสมศรี ได้กล่าวสวัสดีทักทายนักเรียน เหมือนปกติของโรงเรียนทั่วๆไปทำกัน...
แล้วหลังจากนั้น...ก็เริ่มปล่อยมุขตั้งแต่การแนะนำสถานที่ของการเรียนที่โรงเรียนครูสมศรี จำได้แม่นๆมุขนึงคือห้องน้ำ... ที่ครูสมศรีบอกว่า... หลังจากที่นักเรียนถอดรองเท้า ล้างเท้าเสร็จ... ให้เดินขึ้นบันได ไม่ใช่เลี้ยวเข้าห้องน้ำ...เพราะแถวบ้านเรียกส้วม ไม่ใช่ห้องเรียน
แล้วก็เล่าเรื่องราวที่เชื่อได้บ้างไม่ได้บ้างว่า... เหตุที่ต้องถอดรองเท้าเพราะว่า มีเด็กขาดอากาศหายใจจนตายเพราะกลิ่นถุงเท้าเน่าของนักเรียนชาย...
คิดในใจ...จะเล่นมุขไปถึงไหนเนี่ย??? แล้วคุณเธอก็หยิบแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดแผ่นบะเฮิ่มขึ้นมาพร้อมกับเอาไปบังตัวเธอเอง แล้วเขียนตารางตัวเลข ประมาณ 5 คูณ 5 เพื่อที่จะเล่น ทายตัวเลข มุขนี้คือ ทำตาให้เป็นกล้องถ่ายรูป... ใครทายถูกจะให้พรติดเตรียมฯ...
? (เราจะเข้ามหา'ลัย แล้วทำไมอวยพรให้เราติดเตรียม?
) แล้วก็เริ่มเข้าสู่บทเรียน ...
ด้วยการจดศัพท์ เป็นกะตั๊ก... จะจำหมดไหมเนี่ย?
ก็เรียนๆไป... จน จบ ชั่วโมงเรียนของวันนั้น...
ด้วยความสงสัยที่ว่าทำไมในห้องมีแต่เด็กม.ต้นมาเรียนกัน...
รวบรวมความกล้า... เดินดุ่ยๆ เข้าไปหาครูสมศรี
"สวัสดีครับครูสมศรี...ผมมีเรื่องอยากจะถามอ่ะครับ"??
"ว่าไงจ๊ะ" (เสียงน่ารักจัง)
"คือผมสงสัยว่าผม ลงผิดคอร์ส หรือเปล่าอ่ะครับ?" (แน่ๆคือลงผิดคอร์สชัวร์)
"แล้วหนูอยู่ ม.ไหนล่ะจ๊ะ" ยังคงถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนนางฟ้า...
"ตอนนี้อยู่ ม. 4 ครับ..."
ครูสมศรี...อึ้งไปชั่วขณะ... "แล้วหนูมาเรียนคอร์ส พรีไฮส์ 1
"
"เอางี้หนูย้ายคอร์สไปเรียน แอดมิด 1 ละกันนะจ๊ะ..."
"เอ่อ...ได้ครับๆ" ผมตอบตกลงไปโดยที่ไม่ได้ไม่ได้คิดว่ามันจะเรียนยากกว่าหรือหนักกว่า แต่ผมก็คิดว่า ทำไมคุณครู ใจดี อะไรเช่นนี้... ทั้งๆที่ในโบรชัวร์บอกไว้ว่าจะไม่คืนเงินหรือเปลี่ยนคอร์สให้ ยังไงแล้วก็ขอขอบคุณ คุณครูสมศรีในวันนั้นด้วยนะครับ
ที่แน่ๆ ครูสมศรี ณ วันนั้น คือคนที่ทำให้ผมอยากเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มขึ้นเป็นกองเลย...
คุณครูสมศรีเป็นคุณครูที่ ไม่ได้ให้แค่เพียงวิชาความรู้...แต่ยังสอนเรื่อง "ความเป็นคน" "ความมีคุณธรรม" ให้ด้วย...
สังเกตได้จาก ในบางครั้งของการเรียน คุณครูจะแทรกเรื่องราวที่ให้ข้อคิด ซึ้งๆ เหล่านั้น ในโอกาสต่างๆ เช่น วันแม่ วันพ่อ...
นอกจากนี้ คุณครูสมศรียังเป็นคุณครูที่ มีเทคนิคการสอนที่ทำให้ผมเข้าใจภาษาอังกฤษที่ง่ายขึ้น... จากการที่ผมไม่เคยท่องศัพท์ เพราะว่าเบื่อหน่าย กลายเป็นการท่องศัพท์ ที่สนุก ด้วยจังหวะที่ คุณครูสมศรี เรียบเรียงมา
และชุดคำศัพท์ ที่ต้องไม่ลืมเลย นั่นก็คือ...
whore - กะหรี่
pimp - แมงดา
brothle - ซ่อง
prostitute - โสเภณี
procurer - พ่อเล้า
procuress - แม่เล้า
pornography - ภาพโป๊
ใครที่ท่องศัพท์ ชุดนี้ ไม่ได้ เรียกได้ว่า ไม่ใช่ ศิษย์ครูสมศรีแน่ๆ 555 เอาไว้ทดสอบผู้ที่เรียนกับครูสมศรีมา...
แหมๆ...หลุดไปโน่นได้ไง...
ด้วยความที่ครูสมศรีเป็น คุณครูที่น่ารัก สวย และใจดี (พูดจากใจจริงนะครับ...) ทำให้ผมต้องลงเรียน ad 1 และ ad 2 ซ้ำ ในม.5 อีกรอบ...
และในม.6นี้ ผมก็ ลง ad 1 และ ตะลุยแอดมิด เพิ่ม อีก 1 คอร์ส ในเทอมแรกนี้...ผมลงรอบสด ทั้งหมด ทุกคอร์สเลยครับ... เพื่อที่จะสัมผัสความงามของคุณครูสมศรี บางครั้ง...ผมยอมสละที่นั่งของตัวเอง ลงมานั่งหน้าเวที...เพื่อสัมผัสความงามของ คุณครูสมศรีอย่างใกล้ชิด...
ตอนนี้ บอกได้คำเดียวเลยว่า... "รักครูสมศรีหมดหัวใจ"...
แม้ว่าใครจะบอกครูว่า "อ้วน"
แม้ว่าใครจะบอกครูว่า "หมีสมสู"
แม้ว่าใครจะบอกครูว่า "อาหารหลักของครูคือ รำ "
แม้ว่าใครจะประชดครูว่า "สวย"
แต่...ผมเอง จะขอคัดค้าน... และบอกจากใจจริงว่า.... "Somsri is a beautiful teacher."
ทุกอาทิตย์ ผมเองพยายามเฝ้ารอ วันพฤหัส ที่จะมาถึง เฝ้ารอวันอาทิตย์ที่จะมาถึง... เพราะผมรู้ว่า.. 2 วันที่ว่านี้ เป็นวันที่ทำให้ผมได้ปลดปล่อยตัวเองจากความเครียดที่ผ่านๆมา...
ถ้าคุณครูเข้ามาอ่าน...อยากถามคุณครูว่า คุณครูจะจำไอ้เด็กคนนี้ได้ไหมน๊อ???
เด็กผู้ชายแว่นแดงๆ ที่ชอบรถไฟไทยเป็นชีวิตจิตใจ
เด็กผู้ชายแว่นแดงๆ ที่ชอบการถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจ
เด็กผู้ชายแว่นแดงๆ ที่คอยตอบศัพท์ให้คุณครู
เด็กผู้ชายแว่นแดงๆ ที่คอยเสียบมุขย้อนคุณครูอยู่บ่อยๆ(อันนี้ไม่ควรจะทำ...ถ้าไม่จำเป็น)
ถ้าคุณครูจำได้...
อยากจะบอกว่า...ผมปลื้มคุณครูตั้งแต่วันแรกที่ได้เรียนแล้วครับ...
นอกจากนี้... ผมขอสมัครเป็นสมาชิก แฟนคลับคนรักครูสมศรีด้วยคนนะครับ...
พล่ามมาซะยาว...ขอจบด้วยประการฉะนี้ แลฯ