นู๋ม่ายมีเพื่อนค่ะ

[คนน่ารังเกียจของห้อง]

ครูค่ะ คือ นู๋มีเองอยากจะถาม เวลาที่ไปโรงเรียนเราก้อต้องมีเพื่อนใช่ไม๊ค่ะ


แต่นู๋..ก้อมีค่ะ แต่เวลาที่ทำงานกลุ่ม นู๋มักจะเปงเศษของห้อง ม่ายมีคนกลุ่มอยุ่เพราะห้องนู๋มี56คน


มีมักจะหารกันไม่ลงตัวเสมอ


และเศษก้อคือ"นู๋"


นู๋ม่ายเคยไปกินข้าวกลางวันพร้อมเพื่อนๆ นู๋กินข้าวที่ห้องคนเดียวตลอด


นู๋มักนั่งร้องไห้คนเดรยวเสมอ


นู๋น่ารังเกียจมากเรยหรอค่ะ??


T^T~  นู๋ร้องไห้จิงนะๆ


และตอนนี้สิ่งเหล่านี้ทำให้นู๋ม่ายอยากไปโรงเรียนเรย


ทำไงดีค่ะ??

[(-'w'-)ฮิรู๊~]

เราก็เคยนะคะ

ร้องไห้ทุกวันนนนนนน

แต่ลองหันมาดูตัวเรา......ทำไมเพื่อนถึงไม่ชอบ

ลองหาข้อเสียในตัวเราให้ได้ หาไม่เจอก็ต้องหาให้เจอเลยนะค่า

ปรับเท่าที่เราจะทำได้ แต่ไม่ใช่ยอมเปลี่ยนจนขาดความเป็นตัวเอง

ถ้าอึดอัดจริงๆก็เดินไปคุยกกับเพื่อนตรงๆ ถามเค้าตรงๆเลยว่าทำไมถึงเป็นเรา เปิดใจยอมรับในสิ่งที่เพื่อนบอก แล้วบอกเค้าว่าเราจะพยายามปรับเท่าที่จะทำได้ ให้โอกาสเรานะ

เพราะในบางทีเราเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวเกินไป เราควรเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับผู้อื่นด้วย

ตอนที่เรานั่งอยู่ เพื่อนเค้ามองเรายังไง เราเป็นยังไงในสายตาเค้านะ

บางสิ่งที่เราชอบแต่เพื่อนไม่ชอบเราก็ไม่ควรทำ ใจเขาใจเรา

เรื่องกินข้าวคนเดียว...ถ้าลองนั่งกับเพื่อนใหม่ๆอาจจะได้เพื่อนเพิ่มก็ได้นะ

แต่ถ้าทำอย่างข้างบนสำเร็จ เรื่องนี้ก็คงไม่ใช่เป็นหาของ คนน่ารังเกียจของห้อง อีกต่อไป

สู้ๆนะคะ บอร์ดนี้ให้กำลังใจเสมอ

คำแนะนำเราอาจไม่ดีพอ แต่มันก็กลั่นมาจากความรู้สึกคนที่เคยต้อง"เป็น" มาแล้ว

อย่างน้อยเราก็หวังว่าคุณจะมีรู้สึกไม่เลวร้ายมากไปกว่านี้

ปล.บอร์ดนี้ปลอดภาษาวิบัติ ค่ะ^^//

[Homo sappeins]

เราก้เคยเป็นToT ร้องให้  เป็นเอามากด้วย

กว่าจะหาย เล่นเอาเป็นเดือน

แต่พอมาคิดดูอีกที ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย สรุปว่าเราคิดมากไปเองแต่แรก

ถ้าเราดีจริงซะอย่าง ก็ไม่มีเหตุผลที่ใครจะรังเกียจ

ลองไปคุยกับเพื่อนดูนะ :]

อาจจะไม่แย่อย่างที่เราดิดก็ได้..

....เป็นกำลังจัยให้นะ

[อุซางิจัง..CUD44]

เรื่องพวกนี้ตอบยากถ้าไม่ได้เห็นจริงๆ...

ก่อนอื่นหนูลองดูตัวเองก่อนสิจ๊ะ

เวลาอยู่ที่โรงเรียนหนูทำอะไรให้เพื่อนไม่ชอบหรือเปล่า

ลองถามตัวเองมองว่าถ้าคนอื่นทำแบบที่หนูทำหนูจะชอบเขาไหม

หาให้พบ...แล้วแก้มันเสีย


ถ้าไม่พบ หนูลองถามตัวเองว่า หนูเคยลอง"เข้า"ไปหาเพื่อนหรือเปล่า

พี่มีนะเพื่อนบางคนชอบนั่งหลบมุมอยู่คนเดียว

ไม่เคยคุยกับใคร

ทำตัวเหมือนกับว่ามาเรียนเพราะจะมาเอาความรู้อย่างเดียว

(หรือเขาอาจจะแค่ไม่กล้ามาคุยกับคนอื่นแล้วเป็นแบบหนู)

แต่หนูลองคิดสิถ้าหนูเจอเพื่อนแบบนี้

ไม่เคยคุยไม่เคยยิ้ม...หนูจะกล้าเข้าไปคุยกับเขาไหม

ลองดูนะจ๊ะ.....



ps.ทามมายนู๋ต้องพิมพาสาวิบาดด้วยอ่าจ๊ะมานอ่านยากรู้ป่ะ

[บัว]

เราก็เป็นอยู่ยังไม่หายจากสถานการณ์แย่ๆ
ใช่เราชอบนั่งคนเดียวไม่คุยกับใครเพราะคุยอะไรไปก็เหมือนผิดไปหมดแต่พอเงียบก็โดนว่า ว่าเนิร์ด
ทีนี้แม่เราพาไปวัดมีแม่ชีคนหนึ่งท่านสำเร็จญาณท่านก็เทศน์ให้คนฟังแล้วมันมาตรงกับเรื่องนี้ที่เกิดกับเราว่าเวลานอนพอพ่อแม่ปลุกแล้วโมโหหรือกินข้าวเสร็จแล้วพ่อแม่ต้องเก็บจานไปล้างให้จะทำให้คนอื่นเพื่อนร่วมงานไม่ชอบหน้า ต้องย้ายงานบ่อยๆ ซึ่งตรงกับเราที่พ่อปลุกแต่เราไม่โมโหนะแต่เวลากินข้าวแม่จะล้างให้เพราะมีเหตุผลบางประการที่เราไม่ได้ล้างเองซึ่งเธอจะเชื่อเรื่องกรรมรึเปล่าไม่รู แต่ว่าเธอล้างจานเองรึเปล่าลองดูนะ แต่เราเชื่อเรื่องกรรมนะ

[(-'w'-)ฮิรู๊~]

สู้ๆ