หนูไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับหนู

[Candidate]

คุณครูหนูเป็นนักเรียนคนนึงที่เพิ่งเข้าสู่ชีวิตของการเป็นนักเรียนม.ปลายปีแรก ไม่ใช่สิ!ต้องเรียกว่าเป้นนักเรียนม.ปลายเกือบเดือนสองเดือนแล้วต่างหาก  ช่วงนี้หนูสอบปลายภาคหนูไม่เข้าใจทำไมคะแนนแต่ละวิชามันออกมาค่อนข้างแย่อย่างนี้คะ แม่หนูบอกว่า"เรียนพิเศษมาแล้ว มันควรจะให้ได้ประมาณอีกสัก 2-3 คะแนนเต็มสิ" พอได้ฟังก็แต่อึ้ง แล้วก็ย้อนกลับมาดูตัวเองว่าทำไมแย่ขนาดนี้ แล้วแม่ก็พูดต่อว่า"ถ้าเรียนไม่ไหวก็ย้ายสายก็ได้นะ แม่ไม่ว่า" ยิ่งแม่พูดแบบนี้ทำให้หนูรู้สึกแย่มากๆเลยคะ ว่าทำไมตัวหนูเป็นคนไร้สมรรถภาพอย่างนี้ หนูเริ่มรู้สึกตัวว่าอ่านอะไรไม่ค่อยจะเข้าหัวสักเท่าไหร่เลยค่ะ สอบล่าสุดข้อเขียนเต็ม 20 หนูได้คะแนนแค่ 11 เองคะ พอแม่เห็นคะแนนแล้วแม่ก็พูดว่ามันควรจะให้ได้สัก 17 สิ(ขอบอกว่าวิชานี้ตอนสอบยากมากๆคะ) หนูรู้สึกท้อเลยคะ หนูสาบานได้ว่าหนูพยายามแล้ว แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่ามันได้เท่านี้ค่ะ
คุณครูรู้ไหมคะ?หนูจะไม่โทษตัวเองเลยทีทำได้ไม่ดี เพราะหนูไม่รู้จักใส่ความพยายามลงไปหนูคงเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้กระมังคะที่มีปัญญาทำได้แค่นี้ คุณครูรู้ไหมคะว่าแม่หนูหนะไม่รู้หรอกว่าเรียนม.ปลายมันเป็นอย่างไรเพราะแม่หนูจบปวช.มาท่านไม่รู้หรอก บางครั้งที่แม่พูดกับหนูแบบนี้บ่อยๆเข้า หนูอยากจะหนีออกจากบ้าน อยากจะหนีไปต่างประเทศ ไปประเทศที่การศึกษาเค้าไม่ทำให้เด็กอย่างหนูต้องมานั่งเครียดว่าเรียนแล้วต้องได้คะแนนดีตัองเกรดดีๆคนจะได้ชื่นชมเยอะหนูอยากหนีไปที่ญี่ปุ่นไม่ก็สหรัฐฯหรือไม่ก็เกาหลีใต้(ที่อยากไปไม่ได้คลั่งนักร้องหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เวลาหนูเห็นพวกเค้าเรียนหนังสือดูมีความสุขดีจัง)
ปล.หนูเครียดจริงๆเริ่มรู้สึกแล้วว่า I made a miss decisionที่เรียนอยู่สายวิทย์-คณิต
ปล.หนูอิจฉานักร้องคนหนึ่งที่ชื่อชางมิน เค้าเป็นนักร้องระดับเอเชียที่มีงานเยอะแต่เวลาสอบเค้าได้คะแนนดีมากๆบางครั้งเค้าได้ที่หนึ่งของชั้นเรียน จนทำให้หนูละอายมากๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้มีอะไรให้รับผิดชอบมากมายแต่ก็ทำได้ไม่ดีเท่าเค้าหนูรู้สึกละอายจริงๆ

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

หนูคงเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้กระมังคะที่มีปัญญาทำได้แค่นี้

 

คิดได้ยังไงคะที่ว่าตัวเองว่าเป็นไอ้ขี้เเพ้

อย่าดูถูกตัวเองสิคะ นี้เป็นเเค่จุดเริ่มต้น

ถ้าหนูท้อ ไม่ว่าจะย้ายสายไปไหนผลลัพธ์มันก็ออกมาเหมือนเดิม

สายไหน ๆ มันก็มีความยากเฉพาะตัวอยู่ทั้งนั้นเเหละค่ะ

พี่คิดว่า (เเค่คิดนะคะ) หนูลองพยายามดูอีกหน่อยดีมั้ยคะ

พี่ว่าถ้าหนูตั้งใจจริงยังไงหนูก็ต้องทำได้

ถึงเเม้คะเเนนหนูจะน้อยเเต่พี่ว่าเป็นหางราชสีห์ก็ดีนะคะ


ที่สำคัญหนูไม่ใช่ไอ้ขี้เเพ้นะคะ

อีกอย่างจะเอาตัวเราไปเทียบกับคนอื่นเเล้วทำให้ตัวเองดูด้อยทำไม

หนูลองเปลี่ยนมุมมองดูนะ เทียบกับคนอื่นได้

เเต่ไม่ตอกย้ำตัวเอง เปลี่ยนเป็นพัฒนาตัวเองดีกว่าค่ะ

ถ้ามัวเเต่ตอกย้ำซ้ำเติมตัวเอง นั่งหมดอาลัยอยู่เเบบนี้หนูจะเก่งได้ยังไงกัน

พี่รู้ดีว่าหนูรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป


*ทางเดินที่โรยด้วยกลีบกุหลาบมันไม่มีอยู่จริงหรอกค่ะ

เเต่ทางเดินที่โรยด้วยหนามกุหลาบ กั้นด้วยอิฐกำเเพงมันมีอยู่ทุกเส้นทาง

ไม่ว่าหนูจะเลือกเดินทางไหนก็ตาม พี่ขอให้มันเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับหนู

ขอให้หนูสู้ต่อไปนะคะ อย่าท้อเลย ทำไม่ได้ไม่ใช่ไอ้ขี้เเพ้

เเต่กลัวที่จะสู้นั่นเเหละคือไอ้ขี้เเพ้

สู ๆ นะคะ (สายลม)

[N' OPEL]

ขึ้น ม. ปลายน่ะต้องปรับตัวในหลายๆเรื่องนะ
อย่างหนึ่งเลยก็คือ ข้อสอบของม.ปลายมันเพิ่มดีกรีความยากขึ้นมาอีกระดับนึง
การแข่งขันอะไรหลายๆอย่างมันก้เพิ่มขึ้น
ขอให้น้องอดทนต่อไป แล้วน้องจะรู้สึกชินไปเองแหละ

แบบว่าเล่าเรื่องของตัวเองนิดละกัน

คือตอนขึ้ม ม.ปลายมาน่ะ
เทอมแรกพี่คะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก
พูดตรงๆเลยก็คือ ฟิสิกส์ เคมี ตกกระหน่ำ
ส่วนชีวะกับเลขก็แค่พอผ่านเกณฑ์
พอขึ้นเทอมสองก้พัฒนาขึ้นมาหน่อยเป็น
ชีวะ เลข คะแนนพัฒนาดีขึ้น
ส่วนเคมีก็ไม่ตก(แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรนัก)
แต่ฟิสิกส์ยังกระท่อนกระแท่นเหมือนเดิม

พี่ฝันที่จะอยู่คณะวิศวะ ทั้งๆที่พี่ตกฟิสิกส์ในเรื่องพื้นฐานที่สุด(เรื่องการเคลื่อนที่ + งานพลังงาน)
แต่เมื่อคนเรากล้าที่จะฝันก็ต้องกล้าที่จะไป
ในเมื่อเราเลือกที่จะมาทางนี้เราก็ต้องไปให้มันสุดทาง
พอขึ้น ม5- ม6 แล้วพี่ไม่เคยตกวิชาไหนอีกเลยแถมคะแนนยังค่อนข้างดีอีกด้วย
(ยกเว้นเรื่องลิมิต เพราะครูตรวจละเอียดทุกจุดจริงๆ T T)
เพราะว่าพี่ไม่ยอมแพ้และพี่เลือกที่จะพัฒนาตนเอง
เพื่อให้ตัวเองสามารถต่อสู้อยู่ในโลกที่โหดร้ายแห่งนี้ให้ได้

การต่อสู้ของน้องพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น
ยังมีอะไรอีกมากมายให้น้องได้เรียนรู้และฝ่าฟัน


ยังไงๆพี่ยังใช้เวลาปรับตัวตั้ง 1 ปี
ของน้องพึ่งผ่านมาแค่ 2-3 เดือนยังมีพอมีเวลาให้ปรับเปลี่ยนอะไรๆในชีวิตอีกนะ

อดทน อย่ายอมแพ้
อย่ายอมเป็น ไอ้ขี้แพ้ นะจ้ะ

สู้ๆ

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

สู ๆ นะคะ (สายลม)

เอ๊ะ !!! สู ๆ ขนมนี่นา เขียนผิด ชีวิตมีเเต่ของกินจริง ๆ

สู้ ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[อุซางิจัง..CUD44]

การเปลี่ยนแปลงอะไรก็ตาม มันต้องอาศัยเวลาในการปรับตัวทั้งนั้นแหละน้อง...

ขึ้นม.ปลายก็อีก๑การเปลี่ยนแปลงที่ต้องผ่านไปให้ได้

พี่ก็เคยมาหมดแล้ว

ตอนม.ต้น คะแนนพี่อยู่ระดับเต็ม๒๐ต้องได้ซัก ๑๘ ๑๙

ขึ้นมาม.ปลายเทอมแรกช็อกโลกเลย

สอบฟิสิกส์เต็ม๖๐พี่ได้มาตั้ง๑๖

แต่พอเวลาผ่านไปอะไรๆมันเริ่มเข้าที่เข้าทาง...

มันก็ดีขึ้นเองแหละ

[Opalise]

เราว่ามันเป็นเรื่องปกติเวลาขึ้น ม.ปลาย อ่า
ึ่สังคมมันเปลี่ยนไป การเรียนมันหนักขึ้นเยอะ
อย่างสมัยพี่นี่ ตอนม.ต้นก็นั่งกินนอนกิน เล่นไปวันๆ

พอขึ้น ม.ปลาย นี่ แทบตาย (โดยเฉพาะตอน ม.4)
แทบจะเรียกได้ว่าพี่เป็นคนที่โง่เลยทีเดียว
พี่ตกเลข ตั้งแต่เซต จำนวนจริง ไปผ่านตอนตรรกศาสตร์
ฟิสิกส์พี่ผ่านแต่บทนำ กลศาสตร์พี่ดับอนาถ แต่พี่ก็ไม่เึคยคิดท้อ
เคมีพี่ยิ่งแล้วใหญ่ คาบเส้นตลอดอ่าคับน้อง แต่ว่า
พี่คิดเสมอว่า เอ่อนี่เราคงอยู่ในช่วงปรับตัว อาจจะต้องใช้เวลา
พี่เลยพยายามไปเรื่อยๆ จัดสรรชีวิตพี่ให้เป็นไปในแบบที่มันควร
คะแนนมันก็ค่อยๆดีขึ้นๆ จนสุดท้าย คะแนนพี่ก็อยู่ท๊อปๆของห้องได้

ขอเพียงน้องมีความตั้งใจที่จะทำต่อไป
ไม่หมดกำลังใจกลางทาง เรียนต่อไปเรื่อยๆด้วยความเข้าใจและพยายาม
น้องจะไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้หรอกครับ

สู้ต่อไปนะ : )

[LOlliPoP~IczInG]

เทออ
เราเป็นกำลังใจให้เทอนะ
เราพูดไม่เก่ง
แต่เราอยู่ข้างๆเทอนะ