หนูมีปัญหาค่ะ(เก็บกดมานาน) อยากหลุดพ้นจาก"ไอ้ขี้แพ้"

[padnarak_ene]

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรีแล้วก็ทุกๆคน
คือว่าหนูมีปัญหาในชีวิตหลายอย่างเหมือนกันค่ะ แต่หนูก็ทนกับมันมาตลอด ฝืนยิ้มให้กับทุกๆคน ให้กับโลกใบนี้ เพียงเพื่อไม่อยากให้ทุกคนหม่นหมองตามเราไป บางทีหนูก็หนีปัญหา ไม่สนใจมัน แต่ก็มีบางครั้งที่หนูคิดจะแก้ปัญหา แต่ก็ทำไม่เคยได้เลย หนูก็เลยตัดสินใจมาปลดปล่อย บางทีชีวิตหนูอาจจะดีขึ้นกว่านี้ก็ได้ค่ะ (เก็บกดมานาน ไม่อยากเป็นไอ้ขี้แพ้)

เล่าประวัตินิดนึง…หนูเป็นเด็กสายวิทย์ เด็กต่างจังหวัด(ถิ่นระเบิด) หนูยอมรับเลยว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหนูไม่เคยอ่านหนังสืออย่างจริงๆจังๆซักที ไม่ว่าจะเป็นอ่านก่อนเรียน ทบทวนหลังเรียน อ่านเตรียมสอบที่โรงเรียน หรืออ่านเตรียมเอนท์ มันมีปัญหาหลายๆอย่างที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้ นั่นก็คือ

1.งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ อาจารย์ให้การบ้านเยอะ โดยเฉพาะงานกลุ่ม/งานห้อง หนูเป็นคนที่ชอบรับงานมาทำเองคนเดียว เพื่อนๆก็ไม่ห่วง เพราะเค้ารู้ว่าหนูเป็นคนทำงานออกมาดี ดีกว่างานของหนูเองซะอีก เพราะหนูทุ่มเทเวลากับงานอื่นที่ไม่ใช่งานตัวเองมากๆ แม่ก็เคยบ่นว่า “มัวแต่ทำให้คนอื่นอยู่นั่นแหละ งานตัวเองไม่รู้จักทำ หนังสือก็ไม่อ่าน” หนูก็จะบอกแม่ว่า “มันก็คะแนนหนูเหมือนกันค่ะแม่ ถ้าไม่ทำก็ไม่มีคนทำ” อะไรประมาณนี้ หนูก็ไม่รู้ว่าการที่หนูทำแบบนี้แล้วเค้าเรียกว่าเป็นคนดีรึป่าว แต่หนูคิดว่าหนูทำแล้วหนูได้ประสบการณ์ หนูก็เลยทำมาตลอด ไม่ได้คิดอะไรมาก เวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันของหนูก็เสียไปกับการทำการบ้าน ทั้งงานกลุ่ม/งานห้อง/งานเดี่ยว หนูก็เลยไม่ได้อ่านหนังสือ จริงๆก็ไม่มีความคิดที่จะอ่านด้วยซ้ำ เพราะทำเสร็จก็นอนเลย

2.หนูเป็นเด็กกิจกรรม ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน อาจารย์ที่โรงเรียน หรือพ่อแม่ ก็จะบอกว่าหนูเป็นเด็กขยัน(ทำกิจกรรมแต่ไม่ขยันอ่านหนังสือ)มากๆ ตอน ม.5หนูก็เป็นคณะกรรมการนักเรียน เป็นคนที่บ้างานมากๆ บางทีคนในโรงเรียนคิดว่าหนูเป็นประธานนักเรียน เพราะหนูทำงานเยอะ มีโดดเรียนบ้าง แต่ทีจริงแล้วหนูเป็นแค่เหรัญญิกเอง โรงเรียนของหนูมีกิจกรรมเยอะมากๆ แทบจะทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้แล้วคนจัดกิจกรรมก็ไม่ใช่อาจารย์ แต่เป็นพวกหนู คณะกรรมการนักเรียน 12 คนเอง แบบว่า ม.5นี่ทุ่มเททั้แรงกายแรงใจให้กับโรงเรียน ทำเพื่อโรงเรียนสุดๆ วันๆก็สิงสถิตอยู่แต่โรงเรียน ไปโรงเรียนเตรียมเปิดเพลงเข้าแถว เตรียมข่าวประกาศตั้งแต่ 7 โมง ตอนเย็นก็ทำงานคณะฯอยุ่ที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนจนถึง 3-4 ทุ่ม ไม่เว้นวันหยุดราชการ ปกติวันเสาร์-อาทิตย์ แอนๆเค้าจะเรียนพิเศษอ่านหนังสือกัน แต่หนูอยู่แต่ห้องคณะฯ เรียนพิเศษ 3 ชม. ในแต่ละวันกลับมาถึงบ้านก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร เพราะมันดึกแล้ว ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จก็จะดูทีวี ทำการบ้าน แล้วก็เข้านอน สาเหตุนี้เองที่ทำให้หนูไม่ได้อ่านหนังสือ แถมหนูก็ทำงานกลุ่ม/งานห้องน้อยลง ส่งผลให้หนูมีปัญหากับเพื่อนด้วยค่ะ แต่เพื่อนเค้าก็เข้าใจเรานะแหละ เพราะเราทำงานหนัก คุยกันได้ (แต่มันก็ทำให้หนูเครียดนะคะ)

3.หนูไม่ค่อยมีสมาธิ มีจิตใจจดจ่ออยู่กับอะไรได้ไม่นาน คืออยู่บ้านหนูไม่มีห้องส่วนตัว เวลาทำการบ้าน อ่านหนังสือก็จะทำที่ห้องนั่งเล่น อยู่ในสายตาพ่อแม่ตลอดเวลา พ่อแม่ก็เปิดทีวีดู เวลาทำอะไรหนูก็เลยไม่มีสมาธิ วอกแวกตลอด ก็เลยกลายเป็นคนทำงานช้าไปด้วย แล้วถ้าหนูทำการบ้านเสร็จ แทนที่หนูจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หนูกลับชอบหาอะไรที่ไร้สาระมาทำแก้เซ็ง เช่น ทำสิ่งประดิษฐ์ติ๊งต๊อง ออกแบบกล่อง ทำกล่องเล่น วาดรูป ปักครอสติช หนูใช้เวลากับของไร้สาระพวกนี้ไปมากจนเข้านอนเลย หนูก็เลยไม่อ่านหนังสือ แต่ถ้าหนูมีโอกาสอ่านหนังสือจริงๆ อ่านได้ไม่นานก็จะเบื่อ แล้วก็ดูทีวีอย่างเดียวไปเลย แม่ก็จะบ่น บางทีหนูก็ไปนอน บางทีหนูก็ออกไปอ่านที่โต๊ะกินข้าวอีกห้องนึง แต่หนูก็ยังไม่มีสมาธิอยู่ดี หูของหนูมันหาเรื่องต้องการจะฟังเสียงทีวีตลอด หรือถ้าหนูไปอ่านที่ห้องนอน อ่านไม่ถึงหน้าก็จัหลับ ตื่นมาอีกทีก็ตี 2-3 ก็จะหลับยาวจนถึงเช้าเลย

4.หนูเป็นคนที่เบลอๆ สับปะหงกบ่อยมากๆ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนที่โรงเรียน เรียนพิเศษ เรียนติว หรือเวลาอ่านหนังสือ หนูจะมีอาการง่วงนอนแล้วก็สับปะหงกเปนประจำทั้งๆที่หนูก็ไม่ได้นอนดึก หนูหลับจนเพื่อนๆต้องปลุก อยู่บ้านแม่ก็จะหยิก ไปล้างหน้าล้างตา ตบหัวตบหน้าตัวเองก็ไม่ดีขึ้น ก็ไม่รู้จะทำยังไง การที่หนูหลับบ่อยๆ เวลาเรียนหนูก็เลยได้รับความรู้ไม่เต็มที่ บางทีก็งงๆ กลายเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียนไป เวลาอ่านหนังสือหนูก็จะหลับ ทำให้อ่านไม่รู้เรื่อง  อ่านเพียงเพื่อให้จบๆไปเท่านั้น เพราะหนังตากับหัวสมองมันไม่ไหวจริงๆ

5.หนูมีกระบวนการเรียนรู้ที่ไม่ดี หรือจัดระบบความรู้ในหัวสมองไม่ได้ หรือดึงความรู้ที่มีอยู่มาใชจริงๆไม่เป็นก็ไม่ทราบค่ะ หรือเป็นทั้ง 3 อย่างเลยก็ไม่รู้ เรพาะว่าเวลาหนูเรียนมันก็เข้าใจดี แต่พอสอบ หรือเพื่อนถาม เรากลับตอบไม่ได้ แล้วก็มีครั้งหนึ่งคือ อาจารย์สังคมบอกให้ไปท่องช้อยส์มา จะสอบปลายภาค ทุกคนก็ดีใจไม่ต้องอ่านแค่ท่องช้อย 200 ข้อ อาจารย์ดึงไปออก 80 ข้อ หนูก็อ่านโจทย์ แล้วก็ท่องช้อยส์ 2-3 รอบ ก่อนสอบก็ถาม-ตอบกับเพื่อนๆ แต่พอทำข้อสอบหนูกลับจำไม่ได้ซักข้อเลย เดาทุกข้อ กามั่วอย่างเดียวเลย แบบว่าเซ็งมากๆ เพื่อนเค้าทำได้กันหมด แถมยังรู้ด้วนว่าอาจารยพิมข้อสอบผิด หนูก็ไม่รู้เรื่องกับเพื่อนเค้าเลย แล้วหลังสอบเสร็จ 2-3 วัน หนูก็เจออาจารย์ที่โรงเรียน อาจารย์ถามว่า “ไม่ได้อ่านหรอ” หนูก็ตอบไม่ถูก จะให้บอกไปว่าอ่าน 3 รอบ แถมยังติวกับเพื่อน แต่ทำไม่ได้มันก็เหมือนว่าโกหก หนูก็ได้แต่ยิ้ม สวัสดี แล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้อาจารย์งง … ส่วนวิชาที่ต้องคิดเลข คือ คณิต เคมี ฟิสิกส์ มันก็ต้องอาศัยการฝึกทำโจทย์เยอะๆ หนูก็มีหนังสืออยู่เต็มบ้าน แต่ไม่มีร่อยรอยการทำเลยซักนิด คือหนูเข้าใจในเนื้อหา แต่พอเห็นโจทย์แล้วมันกลับนึกไม่ออกว่าต้องคิดยังไง ไม่รู้จะเริ่มทำยังไงดี ไม่รู้ว่าโจทย์ต้องการจะวัดเราเรื่องอะไร หนูก็เลยทำข้อสอบไม่ได้ พอทำไม่ได้หลายๆข้อมันก็เลยท้อ แล้วหนูก็ปล่อยมันไปเลย … อีกวิชาที่หนูเครียดก็คือ English ซึ่งเป็นวิชาที่สำคัญมาก หนูก็รู้ศัพท์เยอะ แต่หนูกลับทำข้อสอบไม่ได้เลยค่ะ พวก error reading cloze test หนูก็ทำไม่ได้เพราะไม่รูเรื่องไวยกรณ์ แปลบทความก็ไม่ออก จับจุดไม่ถูกเลยค่ะ การทำข้อสอบ English ของหนูทุกครั้งจึงเป็นแค่การเดา

6.หนูทำตามเป้าหมาย ทำตามแผนที่วางไว้ไม่ได้ คือหนูพึ่งเริ่มคิดที่จะขยัน แล้วก็เขียนว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง พรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง เช่น อ่านชีวะ ทำโจทย์คณิต ทำข้อสอบ smart 1 ท่องศัพท์ แต่หนูทำได้อย่างมากแค่อย่างเดียว บางทีก็ทำไม่ได้เลยค่ะ หนูรู้สึกว่าตัวเองใช้เวลาอย่างไร้สาระมาก วันๆเอาแต่ไร้สาระ พยายามฮึดสู้ แต่มันก็ไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงยังไงไม่รู้

หนูอยากเรียนบัญชี มันก็ต้องเก่งคณิตกับ English แต่หนูก็ไม่เก่งซักอย่าง หนูก็เครียดมากๆ ชอบคิดมาก ควบคุมจิตใจไม่ค่อยได้ หนูพยายามจะขยันๆๆๆขยันให้มากขึ้น แต่เวลาคิดได้มันก็ทำได้แค่ 1-2วันก็ไม่ไหว คำพูด กำลังใจของเพื่อน อาจารย์ พ่อแม่ คุณครูสมศรี หรือตัวหนูเอง มันทำให้หนูฮึดสู้ได้เพียงระยะสั้นเท่านั้น หนูเปลี่ยนแปลง/พัฒนาตัวเองไม่ได้เลยค่ะ หนูเครียดมาก ชอบร้องไห้คนเดียวเป็นประจำ แล้วก็จะโทษตัวเองว่าทำไมทำไม่ได้ซักที แต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ หนูไม่อยากเป็น “ไอ้ขี้แพ้” หนูอยากมีอนาคตที่ดี แต่ตอนนี้หนูรู้สึกว่าหนูเป็น “ไอ้ขี้แพ้” ยังไงก็ไม่รู้ หนูท้อแท้กับชีวิตมาก คุณครูช่วยหนูทีนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^^

ปล.อีกอย่างคือเพื่อนๆหนูมักจะคิดว่าหนูซุ่มอ่านหนังสือ แต่จริงๆไม่ใช่เลย หนูบอกไปเพื่อนๆก็หาว่าหนูโกหก แล้วก็โกรธหนูอีก หนูไม่รู้จะอธิบายให้เพื่อนฟังยังไงค่ะ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะว่าจะต้องทำยังไงดี หนูไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนเลยค่ะ

ปล2.พิมพ์มาย๊าว ยาว เหนื่อยเหมือนกัน แต่การพิมพ์ครั้งนี้มันคงคุ้ม หนูจะรอวันที่คุณครูช่วยหนูนะคะ … “รัก”

[-M๐NS๐๐N-]

เอิ่ม แวะ มาดู เดี๋ยวจะมาตอบให้นะครับ^ ^"

[Dorapear]

นั่งสมาธิก็อาจจะช่วยได้นะคะ

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

หลายข้อเหมือนกันเลย

ขออนุญาติตอบนะคะ

บางข้อแหละ

.งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ - แบ่งกับเพื่อนให้ดีตั้งแต่เริ่มค่ะ ในเมื่อคนอื่นเค้าเคลียร์งานได้ เราก็ต้องทำได้ เพราะงานก็เหมือนกันทุกคน

.หนูไม่ค่อยมีสมาธิ มีจิตใจจดจ่ออยู่กับอะไรได้ไม่นาน - ลองเล่นดนตรีหนือกีฬาที่ต้องใช้สมาธิดูสิคะ เช่น เปียโน (อันนี้ฝึกดีมาก)

หนูเป็นคนที่เบลอๆ สับปะหงกบ่อยมากๆ - อย่าเรียนมากไป หมายถึงเรียนพิเศษน่ะค่ะ ควรแบ่งเวลาให้พอ อย่ากินของหนักๆก่อนเข้าเรียนค่ะ กลับบ้านก็หลับให้เต็มที่ ตื่นมาจะได้ไม่ง่วงตอนเรียนไง ^o^~

 หนูมีกระบวนการเรียนรู้ที่ไม่ดี หรือจัดระบบความรู้ในหัวสมองไม่ได้ หรือดึงความรู้ที่มีอยู่มาใชจริงๆไม่เป็นก็ไม่ทราบค่ะ - เทียมเกวียนนน อ่านเตรียมไว้แต่อย่าอ่านก่อนสอบแค่ไม่กี่นาที เพราะจะทำให้ลืมได้ -U-

หนูทำตามเป้าหมาย ทำตามแผนที่วางไว้ไม่ได้- ไม่รู้เอาไงดี แม่ค่ะ!!!! ใครก็ได้ที่ดุที่สุดในบ้าน เอามานั่งคุมเราในช่วงแรกให่ทำตามตาราง พอซักพักก็จะติดเป็นนิสัยและทำเองได้ค่ะ-w-

สู้ๆนะ^^~

[Dorapear]

ใช่ค่ะ

พยายามมเข้าน้า

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

ทุกคนสู้^^~

[-M๐NS๐๐N-]

อ่าน แล้ว ครับ

เอาเป็น ว่า จะเป็น กำลังใจให้ น้า

รอครู มาตอบ ทีละข้อเลยดีกว่า^ ^

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

ใช่

[spk190537]

เหอะๆเห็นตัวหนังสือแล้วขอบายครับ

[&(%$%#$)(*&^%$^&*(* [ME]]

5555+

[RaBBiT]

เจอปัญหาคล้ายๆกันเลย

เฮ้อ  Y_Y

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

555+++ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาทคิดว่าอ่านประวัติตัวเองซะอีกค่ะ

1.งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ

***จ๋าเองก็ถูกคุณแม่ดุเอาบ่อย ๆ เพราะมัวหักโหมกับงาน ชนิดที่ว่าบ้างานมาก (ที่ไม่ใช่การบ้าน)
งานกลุ่ม/งานเดี่ยว/งานห้อง/งานที่ศูนย์ฝึก/งานค่าย/กิจกรรมสารพัดทั้งของชุมชน+โรงเรียน
ใคร ๆ ก็บอกว่าจ๋ารักงานมากกว่าครอบครัว (แต่พอได้ยินแบบนี้จ๋าเลยตัดสินใจถอยหลัง 1 ก้าว ยังไงครอบครัวก็ต้องสำคัญกว่างาน) ช่วงที่ยังบ้างานอยู่ ตอนนั้นก็อ่านหนังสือนะคะ เพราะถ้าคิดจะอ่านยังไงก็หาเวลาอ่านได้ คนที่รักและหลงใหลในการอ่านหนังสือจะสามารถหาเวลาอ่านได้ทุกสถานการณ์ค่ะ ต่อไปถ้าไม่อยากเป็นไอ้ขี้แพ้ก็ต้องทำใจให้รักการอ่านนะคะ การอ่านไม่จำเป็นต้องอ่านที่บ้าน หรือโรงเรียน คนที่ขยันจริง ๆ แม้เป็นสถานการณ์ที่วุ่นวายอย่างในรถเมล์เค้าก็สามารถอ่านและเข้าใจได้ค่ะ

2.หนูเป็นเด็กกิจกรรม

***เหมือนกันคะ ทำเยอะ แต่ไม่อยู่ถึง 2-3 ทุ่มบ่อยนัก มีบ้างบางครั้ง 4 ทุ่มครึ่ง คุณต้องแบ่งเวลาให้ดีนะคะ กิจกรรมทำแล้วได้ประสบการณ์ แต่ไม่ควรทำคนเดียว หรือบ้างานมากไปจนทิ้งอนาคตนะคะ ต้องรู้จักแบ่งงาน แบ่งเวลาให้ถูก เวลาไหนควรอ่านหนังสือ เวลาไหนควรทำกิจกรรม แล้วที่สำคัญ เวลาพักผ่อนค่ะ สำคัญที่สุด ถ้าเราโหมงานมากเกินไปก็เหมือนกับแบตเตอรี่มือถือ ถ้าใช้งานแบบพอเหมาะ คุยบ้างไม่นาน แบต ฯ มันก็ใช้ได้นานตามอายุการใช้งาน แต่ถ้าใช้คุยนานมาก บ่อยมาก แบต ฯ มันก็เสื่อมไว  อย่าทำตัวเป็นแบต ฯ ที่ถูกใช้งานจนหนักเลยค่ะ เพราะถ้าถึงเวลาสำคัญจริงร่างกายเรามันจะไม่ไหว แล้วเราอาจเสียใจภายหลัง

***********สำคัญมาก ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่คิดว่าคนอื่นทำได้ดีไม่เท่าคุณ เลิกนะคะ เชื่อใจเค้าเถอะค่ะ ในการทำงานเราไม่สามารถทำงานคนเดียวได้ทุกอย่าง เราต้องเชื่อใจคนอื่นนะคะ ต้องแบ่งงานให้คนอื่นทำบ้าง ตอนแรก เค้าอาจทำได้ไม่ถูกใจเรา เราก็อย่าต่อว่าเค้า เพราะเค้าก็ต้องการประสบการณ์เหมือนกัน เราเองตอนแรก ๆ ก็ใช่ว่าจะทำได้สวยถูกในคนที่ผ่านงานมามาก แต่เป็นเพราะเราได้รับโอกาสให้ทำบ่อย ๆ จากด้อยประสบการณ์เลยกลายเป็นเก่งในที่สุด
3.หนูไม่ค่อยมีสมาธิ มีจิตใจจดจ่ออยู่กับอะไรได้ไม่นาน

***ตอนนี้บ้านเราก็หาความเป็นส่วนตัวแทบไม่ได้เหมือนกัน แม้จะมีห้องเป็นของตัวเองก็เถอะ นอกจากเสียงทีวีที่คุณพ่อคุณแม่เปิดกลั่นแกล้งเราโดยที่ท่านไม่ได้ตั้งใจแล้ว เรายังต้องทนฟังเสียงเพลงจากบ้านข้าง ๆ ที่เปิดดังมาก เพื่อไปยันท้ายซอยกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าอยู่บ้าน ยังไม่หมดนะคะ ตรงข้ามบ้านเรามีโรงงานมาตั้งอยู่เกือบปีแล้วล่ะค่ะ ทำงานดึกดื่นเที่ยงคืน โป๊ก ๆ เป๊ก ๆ โครมครามทั้งวันทั้งคืน หนวกหูน่ารำคาญมาก จ๋าก็ไม่รู้ว่าจะแนะนำทางออกยังไงดีนอกจากทำใจค่ะ อยู่กับมันนาน ๆ น่าจะช่วยให้เรามีสมาธินะคะ บังคับใจตัวเองให้ได้ค่ะ ใจเราเป็นของเรา ถ้าอยากเก่ง อยากทดแทนเหงื่อคุณพ่อคุณแม่ แค่ตั้งใจอ่านแค่นี้ต้องทำได้อยู่แล้วค่ะ นึกถึงความเหนื่อยของคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็กำลังใจจากชาวบอร์ด รอยยิ้มของคุณครูสุดสวย ทุกอย่างน่าจะดีขึ้นนะคะ
4.หนูเป็นคนที่เบลอๆ สัปหงกบ่อยมากๆ

***อาจตอบไม่ค่อยตรงนะคะ แต่คิดว่าอาการสัปปะหงกน่าจะหายไปเมื่อได้ทำในสิ่งที่สนุกใช่มั๊ยคะ
ถ้าใช่ก็ลองเปลี่ยนการเรียนให้สนุกดูสิค่ะ ไม่ยากหรอกค่ะ ลองเรียนก่อนครูสอนสิคะ ถ้าเรียนก่อนครูสอน พอเราเรียนกับครูจริง ๆ เราจะรู้สึกสนุก แล้วก็อยากเรียนมากขึ้น ตอบคำถามได้มากขึ้น ถ้าเป็นแบบนี้เราก็จะมีกำลังใจเรียน ตั้งใจฟังครูว่าครูจะถามอะไร แล้วจ้องจะตอบ (จ๋าเป็นแบบนี้น่ะค่ะ บางทีก็ถามอะไรแปลก ๆ ที่ครูงงไปเลย) มันน่าจะช่วยให้เราไม่เบื่อแล้วก็ไม่สัปปะหงกได้นะคะ ลองดูนะคะ
*************พอก่อนนะเดี๋ยวมาตอบใหม่ค่ะ...ตาลาย (สายลม)

[Bloody Jewel]

^

เง้อ
ตาลายมาก
วันนี้เล่นคอมมาเกือบทั้งวันแล้ว

อิอิ
ไว้พรุ่งงนี้มาอ่าน

เอาเป็นว่า
ยังไงก็สู้ๆน้ะ

อิอิ

[Ja-Ja (Sailom) ^^]

ต๊าย...ตาย จ๋าตอบเยอะจังเลย เห็นเเล้วยังมึนเองเลย

[padnarak_ene]

ขอบคุณสำหรับคำตอบ คำแนะนำ แล้วก็กำลังใจของทุกคนนะคะ

อีกอย่างที่จะบอกคือว่า ...
หนูอ่านหนังสือในที่ๆไม่เงียบไม่ได้เลยค่ะ เปิดเพลงฟังก็จะไม่รู้เรื่องทันที หรือได้ยินเสียงอะไรเข้ามาก็ไม่รู้เรื่อง
หนูฝึกสมาธิแล้วเหมือนกันนะคะ ไปเข้าค่ายพุทธธรรมมาแล้วด้วย
แต่ยังแก้ปัญหานี้ไม่ได้เลยอ่ะค่ะ
บางทีก็จะมีเรื่องเครียดๆเข้ามาอยู่ในหัวสมองตลอด ทำให้อ่านหนังสือไม่ได้เลย    เศร้า T_T
ปล.หนูก็ชอบเล่นกีฬา เล่นดนตรี วาดรูป มันก็น่าจะมีสมาธินี่นา งงตัวเอง ><