เรียนสิ่งที่เราชอบ..หรือเรียนให้แค่จบ

สวัสดีคุณครูสมศรีแล้วก็เพื่อนๆพี่ๆน้ะครับ ตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นม.5 เรียนสายวิทย์-คณิต ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งย่านฝั่งธน(ไม่ค่อยมีชื่อเสียงหรอกครับ) สังคมสภาพแวดล้อมภายในโรงเรียนไม่ค่อยดีด้วยครับ แต่ก่อนหน้านี้ ม.3จะขึ้นม.4 ผมได้ไปสอบที่โรงเรียนเตรียมอุดมฯ สายภาษา แต่ก็ไม่ติดครับ เลยเข้าที่โรงเรียนนี้ ดีกว่าที่จะไม่มีที่เรียน จบม.4ขึ้นม.5ไปสอบใหม่ ผลก็เหมือนเดิมครับ คือไม่ติด ผมเป็นคนที่ชอบเรียนภาษาน้ะครับ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเก่งซักเท่าไหร่(ไม่เก่งมากๆด้วยอะครับ -*-) แต่ถ้าให้เลือกระหว่างวิทย์-คณิตกับภาษา ผมขอเลือกภาษาดีกว่า ผมเป็นคนที่ชอบเรียนพิเศษ มีความสุขกับการเรียนพิเศษคือภาษาอังกฤษแม้ว่าจะด้อยกว่าคนอื่นมากๆ แต่ผมกลับทุกข์ใจที่ต้องเรียนวิทย์-คณิตในห้องเรียน ผมเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ต้นเทอม1ของม.4แล้วครับขนาดที่ว่าเข้าเรียนเคมีคาบแรก อ.พูดถึงเรื่องอะตอม ผมยังนั่งงงอยู่เลย อะตอมคือไรหรอ -*-

ผมเลยคิดว่า ถ้าผมจบม.5 แล้วไปสอบเรียนม.4ใหม่ในสายการเรียนที่ผมรัก กับ เรียนสายวิทย์-คณิตที่ผมไม่ได้ชอบและไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่แรกแล้วมุ่งสู่มหาวิทยาลัย(ผมว่ายากน้ะครับเพราะโรงเรียนผม รุ่นพี่แต่ละปีเข้าจุฬาได้น้อยมากๆ นานๆปีถึงจะมีคนติด ประมาณ 4-5ปีติด1-2คน [ไม่ได้ดูถูกน้ะครับ อย่าเข้าใจผิด- -'']) ผมควรจะทำยังไงดีครับ แม่ผมบอกกับผมตอนจะไปสอบเมื่อเร็วๆที่ผ่านมานี้ทำนองอยากให้ผมรีบเรียนจบเร็วๆ หางานทำ แต่ผมก็ไม่ยอม ก็ไปสอบจนได้ แต่ก็ไม่ติดเหมือนเดิม พอต้นเดือนที่ผ่านมาผมบอกกับแม่พร้อมกับพ่อว่า ผมจะไปสอบอีกครั้งในปีหน้าอีก..ได้มั้ย พ่อก็บอกออกแนวนําเสียงประชดอะครับประมาณว่า "เอาเลยลูก ตามสบาย" (ถึงพ่อประชดแต่ในใจผมจะไปสอบอีกจริงๆน้ะครับ -*-) แต่แม่ก็เงียบๆน้ะครับ ผมคิดว่าแม่คงปลงกับความดื้อรั้นของผมไปแล้ว - -'' (ผมเป็นคนดื้อครับ ใครเตือนอะไรก็ไม่ยอมฟัง แม้บางทีจะเป็นพ่อแม่ก็ตาม)

ผมมีความทุกข์มากกว่านี้น้ะครับ แต่มันเหมือนจุกอยู่ในอกไม่รู้จะระบายออกมายังไงดีบางครั้งอยากจะร้องไห้ แต่มันก็ร้องไม่ออก เท่าที่ถ่ายทอดมาก็ไม่รู้จะสื่อให้เข้าใจได้รึเปล่า(ผมอ่านไปยังงงๆเลย) ผมเครียดมากๆครับช่วงนี้ แม้ดูภายนอกจะบ้าๆบอๆ ติงต๊องๆ แต่ข้างในเหนื่อยและล้ามากๆครับ ผมพยายามกับเตรียมอุดมมา2ปี เรียนพิเศษตื่นแต่เช้า บางทีแม่บอกไม่ต้องไปสอบหรอก เหนื่อยเปล่าๆ ไกลบ้านด้วย ถ้าสอบติดต้องตื่นแต่เช้าไปเรียน ต้องเป็นอย่างนี้ไปอีก3ปี เรื่องนี้ผมก็ทราบดีน้ะครับ แต่ผมก็สู้ วันก่อนประกาศผล1วันผมนั่งร้องไห้ แม่บอก แม่ไม่ได้ว่าอะไรนี่หน่า สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ในใจผมคิดน้ะครับ ผมอยากสอบติดเพื่อให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวลูกคนนี้บ้าง ชีวิตการสอบแข่งขันของผมไม่สวยงามเลยครับ อ.3สอบเข้าป.1 ก็ไม่ติด ป.6สอบเข้าม.1 ก็ไม่ติดแม้จะจับฉลาก ก็ไม่ติด ม.3เข้าม.4ที่รร.สาธิตแห่งหนึ่ง ก็ไม่ติด ม.4เข้าเตรียมก็ไม่ติด ม.4ไปสอบใหม่ก็ไม่ติดครับจนมีความคิดอยากให้แม่ใช้เส้นสายฝากผมเข้าทีเถอะผมไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตกับสายวิทย์-คณิตที่ผมไม่ชอบ แต่ก็ยากครับ ถึงแม้บ้านผมจะพอมีพอกิน ไม่รวยล้นฟ้า ไม่จนจนยากแค้น แต่ก็ไม่สามารถนำเงินนั้นมาจ่ายกับสิ่งที่ไม่สมควรนี้ได้ ผมเหนื่อยและเศร้ากับชีวิตของผมมากๆ อีกอย่างผมกลัวว่าถ้าแอดมิชชั่นแล้วไม่ติดอีก ผมแย่แน่ๆครับ

รบกวนคุณครูสมศรีช่วยผมด้วยน้ะครับ ผมพิมพ์ซะยาว ไม่รู้จะแต่งเป็นสารคดีรึเปล่า ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากครับ รักครูสมศรีที่สุดเลย แม้จะเพิ่งเริ่มเรียนคอร์สแรกก็ตาม ขอบคุณมากๆครับ