คุณครูขา!!! หนูมีเรื่องอยากจะบอก...

คุณครูกับหนูไม่เคยเจอกันหรอกค่ะ...
หนูเรียนสาขาพญาไท ไม่เคยได้เรียนห้องสดกะเค้าซะที -_-'
หนูอยากจะขอบคุณครุครูนะคะ
ที่ทำให้หนูได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง...

เมื่อก่อนหนูเป็นเด็กที่มองข้ามภาษาอังกฤษไปอย่างสิ้นเชิง
เพราะหนูกลัว...กลัวชาวต่างชาติ กลัวที่จะต้องพูดกับเค้า
กลัวมากค่ะ...ยิ่งกลัว หนูก็ยิ่งห่างจากการเอาใจใส่
จนหนูเข้ามาเรียนโรงเรียนเตรียมฯ หนูทำคะแนนได้ 16-17 ตลอดเลยค่ะ
บางครั้งหนูคิดเหมือนกันนะคะ ว่าหนูอยากเก่งเหมือนเพื่อนๆ
แต่หนูไม่เคยอ่าน ไม่เคยท่อง ไม่เคยใส่ใจ มันทำให้หนูเครียดมากเลยค่ะ
แม่หนูเค้าก็นั่งรถไปถึงราชวั เลยนะคะ..กะจะให้หนูเรียนที่นู่นละค่ะ
แต่แม่ก็เป็นห่วงในการเดินทาง สุดท้ายหนูก็เลยไม่ได้เรียน...
จนคุณครูมาเปิดที่พญาไท
หนูดีใจมากค่ะ...ที่หนูจะได้เรียนกับคุณครูแล้ว หนูจำได้ว่า
ครั้งแรกที่หนูเรียน หนูเรียนตอนปิดเทอม...หนูมีเวลาท่องศัพท์เยอะมาก ทำให้หนูสอบ
Vitamin เต็มทุกครั้ง แต่พอหนูเรียนเปิดเทอม หนูกลับไม่ได้ใส่ใจเลยอะค่ะ
เป็นเพราะหนูเรียนหลายที่ด้วยมั้งคะ มันเลยไม่มีเวลาทบทวน
ผลการเรียนออกมา หนูได้ 70 มา 3 เทอมตั้งแต่ ม.4 อะค่ะ
จนมา ม.5 เทอม 2 หนูคิดได้แล้วล่ะค่ะ...เพราะเรี่อง "ไอ้ขี้แพ้"
ที่ครูแจก ทำให้หนูฮึดสู้อีกครั้ง...เทอมนี้คะแนนหนูขึ้นเป็น 79
แล้วนะคะ...ถึงแม้ว่ามันจาดูน้อยสำหรับคนอื่น แต่สำหรับหนูมันบอกถึงการพัฒนา
อย่างมาก จนหนูคิดว่ามันไม่น่าเกิดขึ้นกับหนูด้วยซ้ำ 555+
แต่อีกใจนึงก็คิดเสียดายนะคะ อีกแค่คะแนนเดียวเอง (เหะๆ แอบโลภ)

ปีนี้หนูต้องสอบ PAT/GAT ถึงจะมีหลายวิชาให้อ่านให้ทบทวน
แต่หนูสัญญาค่ะว่าหนูจะไม่ทิ้งภาษาอังกฤษอีกแล้ว
หนูทราบแล้วล่ะค่ะว่ามันสำคัญแค่ไหน

หนูอยากจะขอขอบคุณครูอีกครั้งนะคะ ที่ทำให้หนูได้คิดอะไรหลายๆอย่าง
ทำให้หนูรู้ว่า...ผู้หญิงที่คอยอยู่ข้างๆหนูทุกเวลา เค้าเหนื่อยแค่ไหน
หนูจะพยายามเอ็นให้ได้คณะที่ดีๆ จะได้ทำงานดีดีเลี้ยงพ่อกับแม่ค่ะ

คุณครูเป็นกำลังใจให้หนูด้วยละคะ...