ไม่ไหวแล้ว...ช่วยทีค่ะ

[TB]

มีเรื่องอยากจะให้คุณครูสมศรีและทุกๆคนที่เข้ามาอ่านช่วยหนู/เราที แบบว่าไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่ไหวจริงๆ จะเป็นโรคประสาทตายอยู่แล้ว กลัวระแวงไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยเมื่ออยู่บ้าน ถ้าอยู่ข้างนอกยังสบายใจกว่าอีก เข้าสาเหตุที่ทำให้หนู/เรากลายเป็นแบบนี้เลยนะค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า บ้านของหนู/เราเป็นหอพักสตรี ชั้น1มีผู้ชายอยู่ได้ แม่ของหนู/เราเป็นแม่บ้านคือคอยเก็บค่าเช่า ดูแลความเรียบร้อยต่างๆ แต่ข้างๆห้องของหนู/เรามันเปิดเป็นออฟฟิศของแท็กซี่ไรงี้ประมาณว่าเป็นอู่แท็กซี่แหละค่ะ แล้วมันมีผู้ชายมาอยู่ห้องนั้นเป็นคนขับแท็กซี่ ส่วนเจ้าของอู่ไม่ได้อาศัยอยู่ตรงนี้ให้ลูกน้องอยู่แทน แล้วห้องนอนหนู/เรามันมีหน้าต่างบานเกร็ดอ่ะค่ะ หนู/เราได้ไปทำความสะอาดมันแล้วก็ปิดไม่ได้เลยปล่อยไว้อย่างนั้น เพราะว่าถ้าไม่ได้จงใจจะมองเข้ามามันก็ไม่เห็นข้างในอยู่แล้ว พอหนู/เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้าทีไรก็จะมีผู้ชายคนนั้นแอบมองทุกที แรกๆหนู/เราไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าแอบมองอยู่ จนมีอยู่วันหนึ่งเห็นเงามืดๆคล้ายกับเงาคนหลายรอบมากเลยรู้ เลยบอกคุณพ่อมาปิดหน้าต่างให้หน่อย แต่ก็ไม่ได้บอกสาเหตุไปว่าปิดทำไม แล้วมันก็ปิดไม่ได้ คุณพ่อก็เลยทำม่านให้ เลยสบายใจขึ้นมาหน่อยไม่ต้องระแวงอีกต่อไปแล้ว แต่มันก็ยังจะพยายามแอบมองให้ได้อ่ะค่ะ มันมีอยู่ช่วงบนๆที่ม่านมันไม่ได้ปิดไปสูงขนาดนั้น หนู/เราก็คิดว่าคงมองไม่ได้หรอก แต่มันยังจะทำได้คือพยายามเขย่งเหลือบๆ คือดูไม่ได้แต่มันก็จะดูให้ได้อ่าค่ะ ที่รู้เพราะว่าเห็นแบบว่าจังๆเลย คือมันคิดว่าหนู/เรากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่หนู/เราไม่ได้เปลี่ยน กำลังจัดห้องอยู่ ตอนออกมาข้างนเปิดประตูมา เห็นมันกำลังเขย่งเท้าเหลือบดูอยู่ มันก็หันมาเห็นหนู/เราออกมาพอดี มันมองหนู/เราแล้วอึ้งไป แต่หนู/เราก็ทำเหมือนไม่เห็น คิดว่าคราวหน้าคงไม่มีอีก ทั้งๆที่รู้ว่าหนู/เรารู้แล้วว่ามันแอบมอง มันยังจะทำอีก คือหนู/เราไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ ตื่นตอนเช้าไม่เป็นอันทำอะไรเลย กลัวระแวงตลอด เลยพลอยทำให้ไปโรงเรียนสาย แล้วหนู/เราไม่กลับบอกคุณแม่กับคุณพ่อด้วย กลัวว่าถ้าบอกแล้วคุณแม่ไปด่ามันไรงี้ แล้วถ้ามันบอกว่าไม่ทำอีก แต่มันอาจโกรธโมโหหนู/เรา กลัวมันอาจจะคิดทำอะไรหนู/เราตอนที่อยู่คนเดียว ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะว่าจะทำไงดี เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาทจริงๆ

[BabySisteR]

คนโรคจิตพวกนี้คงทำทุกทีแหล่ะค่ะถ้ามีโอกาส

น้องเปลี่ยนห้องได้จ๊ะ

แหมถ้าพี่อยู่บ้านเดียวกับน้องนะ จะทำให้แสบเลย

บอกคุณพ่อไปตรงๆเลยมั้ยคะ พ่อคือเจ้าที่ประจำบ้านนะน้อง

พี่มีอะไรพี่จะบอกพ่อตลอด

ไม่ก็แม่นี่แหละ แกล้งให้ใครทำขยุ่ม ๆ ในห้อง

พอเห็นคนสกปรกพวกนี้ทำท่าจะแอบดู ซ้อนแผนตะโกนให้คนรุมประชาทัณฑ์เลย

ต้องให้ผู้ชายจ้ะน้อง เค้าถึงจะอาย  โกรธแทนน้องจัง

อยู่เขตไหนจ๊ะจะได้ให้คุณครูเอาลูกศิษย์ไปจับพวกนี้ให้หมดแผ่นดินไปซะ

โกรธธธ

[Unidentified Girl]

พี่ว่าใช้กระดาษปิดแทนม่านจะดีกว่าค่ะ

แล้วที่ปิดไม่ได้นี่เป็นเพราะมันฝืดป่าวคะ

ลองหาน้ำมันมาหยอดดูด้วยค่ะ

แต่ทางทีดี บอกผู้ปกครองน่าจะดีกว่านะคะ

[Dereana]

  คือว่า...สายตาไม่ดีแล้วทำแว่นหายอ่ะค่ะ ขอขยายให้อ่านง่ายหน่อยนะคะ 

มีเรื่องอยากจะให้คุณครูสมศรีและทุกๆคนที่เข้ามาอ่านช่วยหนู/เราที แบบว่าไม่ไหวแล้วค่ะ
ไม่ไหวจริงๆ จะเป็นโรคประสาทตายอยู่แล้ว
กลัวระแวงไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยเมื่ออยู่บ้าน
ถ้าอยู่ข้างนอกยังสบายใจกว่าอีก เข้าสาเหตุที่ทำให้หนู/เรากลายเป็นแบบนี้เลยนะค่ะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า บ้านของหนู/เราเป็นหอพักสตรี
ชั้น1มีผู้ชายอยู่ได้ แม่ของหนู/เราเป็นแม่บ้านคือคอยเก็บค่าเช่า
ดูแลความเรียบร้อยต่างๆ แต่ข้างๆห้องของหนู/เรา
มันเปิดเป็นออฟฟิศของแท็กซี่ไรงี้ประมาณว่าเป็นอู่แท็กซี่แหละค่ะ
แล้วมันมีผู้ชายมาอยู่ห้องนั้นเป็นคนขับแท็กซี่
ส่วนเจ้าของอู่ไม่ได้อาศัยอยู่ตรงนี้ให้ลูกน้องอยู่แทน
แล้วห้องนอนหนู/เรามันมีหน้าต่างบานเกร็ดอ่ะค่ะ
หนู/เราได้ไปทำความสะอาดมันแล้วก็ปิดไม่ได้เลยปล่อยไว้อย่างนั้น
 เพราะว่าถ้าไม่ได้จงใจจะมองเข้ามามันก็ไม่เห็นข้างในอยู่แล้ว พอหนู/เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้าทีไรก็จะมีผู้ชายคนนั้นแอบมองทุกที
แรกๆหนู/เราไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าแอบมองอยู่
จนมีอยู่วันหนึ่งเห็นเงามืดๆคล้ายกับเงาคนหลายรอบมากเลยรู้ เลยบอกคุณพ่อมาปิดหน้าต่างให้หน่อย
แต่ก็ไม่ได้บอกสาเหตุไปว่าปิดทำไม แล้วมันก็ปิดไม่ได้
คุณพ่อก็เลยทำม่านให้ เลยสบายใจขึ้นมาหน่อยไม่ต้องระแวงอีกต่อไปแล้ว
แต่มันก็ยังจะพยายามแอบมองให้ได้อ่ะค่ะ
มันมีอยู่ช่วงบนๆที่ม่านมันไม่ได้ปิดไปสูงขนาดนั้น
หนู/เราก็คิดว่าคงมองไม่ได้หรอก
แต่มันยังจะทำได้คือพยายามเขย่งเหลือบๆ
คือดูไม่ได้แต่มันก็จะดูให้ได้อ่าค่ะ
ที่รู้เพราะว่าเห็นแบบว่าจังๆเลย
คือมันคิดว่าหนู/เรากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
 แต่หนู/เราไม่ได้เปลี่ยน กำลังจัดห้องอยู่
ตอนออกมาข้างนเปิดประตูมา
เห็นมันกำลังเขย่งเท้าเหลือบดูอยู่
มันก็หันมาเห็นหนู/เราออกมาพอดี
มันมองหนู/เราแล้วอึ้งไป แต่หนู/เราก็ทำเหมือนไม่เห็น
คิดว่าคราวหน้าคงไม่มีอีก
ทั้งๆที่รู้ว่าหนู/เรารู้แล้วว่ามันแอบมอง มันยังจะทำอีก
คือหนู/เราไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ ตื่นตอนเช้าไม่เป็นอันทำอะไรเลย กลัวระแวงตลอด เลยพลอยทำให้ไปโรงเรียนสาย
แล้วหนู/เราไม่กลับบอกคุณแม่กับคุณพ่อด้วย
กลัวว่าถ้าบอกแล้วคุณแม่ไปด่ามันไรงี้
แล้วถ้ามันบอกว่าไม่ทำอีก แต่มันอาจโกรธโมโหหนู/เรา
กลัวมันอาจจะคิดทำอะไรหนู/เราตอนที่อยู่คนเดียว
ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะว่าจะทำไงดี เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาทจริงๆ

[Dereana]

เอ่อ ที่แท้แล้วก็คือพวกเปรตดีๆนี่เองค่ะ - -*

วิธีที่ดีที่สุดคือ บอกคุณพ่อนะคะ
บอกท่านแบบที่คุณบอกกับพวกเรานั่นแหละค่ะ

"แล้วหนู/เราไม่กลับบอกคุณแม่กับคุณพ่อด้วย
กลัวว่าถ้าบอกแล้วคุณแม่ไปด่ามันไรงี้
แล้วถ้ามันบอกว่าไม่ทำอีก แต่มันอาจโกรธโมโหหนู/เรา
กลัวมันอาจจะคิดทำอะไรหนู/เราตอนที่อยู่คนเดียว
ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะว่าจะทำไงดี เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว
กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาทจริงๆ"

บอกเหตุผลนี้ให้คุณพ่อคุณแม่ทราบก่อนที่ท่านจะด่ามันสิคะ - -*

แต่คิดว่ามันไม่น่ากล้าทำอะไรหรอกนะคะ

คนแบบนี้เสียแรงที่เกิดมาเป็นผู้ชาย มีโอกาสไดเป็นพุทธสาวก
แต่ทำมั๊ยทำไมไม่น่า "เลว" เลยค่ะ


โมโห อย่างรุนแรงงงงงงงงงค่ะ *-*0

[Magnifique Gussy]

แย่จังเลย

บอกให้คนที่แอบดู

มาดูเรามะ


555

[อุซางิจัง..CUD44]

บอกพ่อเลยค่ะ

แนะนำไม่ต้องกลัวพ่อไปด่าเค้า

บางครังบอกไปแล้วมันไม่มีอะไรร้ายแรงเท่าที่เราคิดหรอกค่ะ