ถึงครูสมศรี

[Alone]

 ครูคาบผมจาทำไงดี คือว่า ในสายการเรียนของเรา เพื่อนของผมเค้าก็รู้จักกันเกือบหมดแล้ว เวลาเดินไปก็เป็นกลุ่มใหย่เลย เฮฮาๆ แต่ผมรู้จักแต่กับเพื่อนเก่าๆ แล้วก็เข้ากับเพื่อนใหม่ยากมากก เพราะไม่มีเรื่องไรจะคุย อยากจะเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ อยากรู้จักทุกคน แต่ก็ยากเหลือเกิน เราไม่รู้เค้าเปนคนยังไง รู้สึกอย่างไร บางครั้งก็รู้สึกเหงามากก ขณะที่เพื่อนเก่าคนอื่นๆเค้ามีความสุขเฮฮากับเพื่อนใหม่ จะทำไงดีอ่ะครู เพื่อนบางคนก็บอกว่าเราเปนคนดีเกินไปเลยไม่มีอะไรน่าสนใจ....คงจะจิง...

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

มีนิทานเรื่องหนึ่งที่พี่ชายที่เป็นหมอสอนคุณครูไว้ว่า

เจ้ากวางน้อยเห็นเจ้าลูกหมา

กระโจนเข้าไปหาเจ้านายทุกครั้งที่เจ้านายกลับมา

มันหยอกล้อกับเจ้านายอย่างมีความสุข

เดินไปไหนเจ้านายก็จะตะโกนเรียกชื่อเจ้าลูกหมาอยู่ตลอด

เวลาเจ้านายกินอะไร เจ้าหมาน้อยก็จะคอยประจบจนได้กินทุกอย่างเหมือนเจ้านาย

สุดท้ายเจ้ากวางน้อยจึงคิดว่าที่เจ้านายไม่เรียกเราคงเป็นเพราะเราประจบหยอกล้อไม่เป็น

เห็นทีเราต้องทำเเบบเจ้าลูกหมาบ้าง

พอเจ้านายกลับมาบ้าน เจ้ากวางน้อยก็กระโจนเอาหังซุกไซ้เจ้านายแต่ว่า...

เขาของมันกลับทิ่มตำนายจนนายโกรธ

"จำไว้นะสมศรี ถ้าเธอเป็นกวางจงสง่างามอย่าเทือกเถาเหล่ากอของกวาง

อย่าทำอะไรที่เราไม่ได้เป็น

แต่จงใช้จุดเด่นของเรา คือสรีระที่งามสง่า

เป็นที่ต้องตาของผู้ผ่านมา"

หนูควรเป็นตัวของตัวเอง

แต่เติมกิ่งเขาคือน้ำใจประดับกาย

มีเมตตา ยิ้มแย้มพร้อมช่วยเพื่อนร่วมทาง

เราดีเกินไป เลยไม่มีใครคบ

ไม่ได้หมายความว่าหนูต้องทำตัวให้ตรงข้ามกับความดีเพื่อให้มีคนคบ

มิจฉาทิฏฐิที่เข้ามา จงใช้ปัญญากลั่นกรอง

ครูไม่มีเพื่อนมากเพราะต้องขยันเรียน

แต่คุณครูมีมิตรล้นหลาม

มิตรที่สามารถตายแทนกันได้

ที่แน่ๆคุณครูมียิ่งกว่ามิตรคือคุณพ่อในความทรงจำ และคุณแม่ในความเป็นจริง

ที่เป็นแรงผลักดันให้อยากทำสิ่งดีงามอยู่ร่ำไป