ในหลวงทรงร้องให้

อ่านดูน่ะครับ นานแล้วเหมือนกัน

ในหลวงทรงร้องไห้ เมื่อวันที่ 8 มีนา ที่ผ่านมาข้าพเจ้าได้ไปงานที่โรงเรียนเหมือนเช่นทุกปี ตอนขากลับผมเดินมาตามตึกยาวเพื่อจะกลับมาทางประตูด้านเพาะช่าง ยังไม่ถึงบริเวณศาลหลวงพ่อปู่ พบอาจารย์ท่านหนึ่งนั่งอยู่ จำได้ว่าเป็นอาจารย์สุธี ท่านเกษียณไปแล้ว ไม่รู้คุณรู้จักรึเปล่า กราบอาจารย์ท่านแล้ว สังเกตเห็นว่าอาจารย์ร้องไห้อยู่ ท่านบอกเพิ่งได้พบกับรุ่นพี่ที่มาในงาน รุ่นที่เท่าไหร่ก็ไม่ได้ถาม เป็นนายทหารราชองครักษ์ชั้นผู้ใหญ่เค้าเล่าให้อาจารย์ฟังว่า ****ในหลวงทรงร้องให้เห็นบ่อย**** ทรงเสียใจที่เมืองไทยจะสิ้นในรัชกาลของพระองค์ท่านแล้วกระนั้นหรือ

ข้าพเจ้าอยากจะตอบอาจารย์ไปว่าคงไม่หรอก ถ้าคนไทย รู้จำคำว่า 'หน้าที่' มากกว่า 'สิทธิ' เราเคยชินกับการเป็นผู้รับจาก คนคนหนึ่งที่เกิดมาเป็นผู้ให้มาตลอด เคยชินจนลืมไปแล้วว่าวันนี้ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราควรจะเป็นผู้ทดแทนพระคุณแก่ พระองค์ ผู้เป็นผู้ให้บ้าง...

ข้าพเจ้ากราบลาอาจารย์ เดินกลับไปตามตึกยาว ไปไหว้ พระผู้ให้ กำเนิดโรงเรียน อธิฐานขอให้พระองค์ท่านช่วยคุ้มครองให้หลานของพระองค์ท่านทรงมีแต่ความสุข ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง...เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่าในหลวงทรงร้องไห้

หนึ่งปีที่ผ่านมาเราใส่เสื้อเหลืองเราใส่สายรัดข้อมือสีเหลืองคนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ หน้า พระที่นั่งอนันตสมาคม เพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาทพระเจ้าอยู่หัวเพียงไม่กี่นาทีวันนั้นในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครองโดยมีพระมหา กษัตริย์เป็นประมุข เราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่ายังมีประเทศเล็กๆ แห่งนี้ที่คนทั้งชาติยังซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อราชวงศ์ จักรีและ พระมหากษัตริย์อันทรงเป็นประมุขของคน ไทย .....

สิบสองปีที่ผ่านมาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนัก ด้วยโรคหัวใจ เพราะทรงงานหนักเกินไปในขณะเดียวกัน สมเด็จพระราชชนนีก็ทรงพระประชวรหนักอยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกัน เรายังจำรูปในหนังสือพิมพ์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยี่ยมพระราชชนนี ไม่กี่วันหลังจากการ ผ่าตัดใหญ่ถวายพระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระ และในพระหัตถ์อีกข้าง หนึ่งทรงถือม้วนแผนที่กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่ ยังจำกันได้ไหม? .....

34 ปีที่ผ่านมาวันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516 เป็นครั้งแรกในรัชกาล ที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุดวันนั้นนิสิตนักศึกษาและประชาชนนับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วง รัฐบาลเหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้นตำรวจทหารยิงประชาชน ในขณะที่นิสิตนัก ศึกษาก็เผาสถานที่ราชการเกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า 'คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง '

คืนนั้น สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัสกันคนไทยทุกคนว่า 'คนไทยจะฆ่าคนไทยด้วยกันไม่ได้ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน' และทุกอย่างก็สงบลงโดยฉับพลัน หลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งมาถามผมว่า 'เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆ เดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น?' ผมไม่ได้ตอบแต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยคที่ มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ ได้ให้ สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC ว่าพระองค์ทรงเป็น 'SOUL OF THE NATION' หรือ'จิตวิญญาณของคนไทย ทั้งชาติ' ยังจำกันได้ไหม?

แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาสเราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึง แต่ 'สิทธิ' แต่ลืมคำว่า 'หน้าที่'เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้เราสร้าง 'กฎหมู่' ให้เหนือ 'กฎหมาย' เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไ ม่เห็นด้วย เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่เราเคยหยุดคิดกันบ้าง ไหมว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเราจะทรงเสียพระทัยเพียงใด?

แล้วสิ่งที่เราทำไปในวันเฉลิมพระชนมพรรษาคืออะไร การที่เราใส่ เสื้อเหลือง สายรัดข้อมือที่ว่า Long Live The King เราทำเพื่ออะไร มันเป็นแค่ผักชีโรย หน้าที่จะแสดงให้โลก เห็นว่าคุณรักพระมหากษัตริย์เพียงใดเท่านั้นนะเหรอ 80 พรรษาของพระองค์ท่าน

หากเปรียบกับคนธรรมดา พระองค์ท่านก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษไม่สมควรที่จะตรักตรำทำงานหนัก แต่กลับเป็นว่า ในปีที่ครบ 80 พรรษาของพระองค์ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของคณะแพทย์พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติความสุขของพระมหากษัตริย์ พระองค์นี้ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม แห่ล้อมด้วยข้าราชบริพาร

หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือเมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกันรู้จักความ พอเพียง และมีสติเพียงเท่านี้เอง

แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?