บทความโดย คุณ ประทีป จิตติ
"พ่อ นั่นรุ้งกินน้ำใช่ไหมครับ"
เสียงนั้นทำให้ฉันแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าเบื้องบน
"ใช่แล้วครับ" พ่อของเด็กชายตอบ
ฉันไม่รู้หรอกว่าเด็กน้อยจะเคยเห็นรุ้งกินน้ำนั้นมากี่สักมากน้อย, สำหรับฉันกับชีวิตที่ผ่านมาอาจมีไม่ถึงสิบครั้ง- สิบครั้งเชียวหรอกหรือ… มันอาจไม่ถึงห้าครั้งเสียด้วยซ้ำไป ทว่าวันนี้ฉันเห็นสายรุ้งติดต่อกันเป็นครั้งที่สอง
เมื่อวานหลังฝนตกเมื่อตอนเย็นย่ำ ฉันออกไปยืนที่ระเบียงห้องพักกวาดสายตามองไปยังเบื้องล่างที่แม้ว่าพื้นถนนเปียกนองด้วยน้ำยังมีความสับสนอลม่านวุ่นวาย ทั้งรถยนต์ ทั้งผู้คน เป็นภาพปรกติชาชินสำหรับฉันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน สรรพสิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันเบื่อหน่ายอย่างสุดกำลังฉันจึงแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วจึงได้เห็นสิ่งที่ฉันไม่ได้เห็นมานานนม
คือสายรุ้งซึ่งอาจเป็นสายเดียวกันกับที่ได้เห็นในขณะนี้…
สายรุ้งทอดโค้งเป็นวงโค้งกว้างเหนือยอดตึก ฉันแปลกใจระคนดีใจที่ได้เห็นความมหัศจรรย์แห่งธรรมชาติ… บนท้องฟ้ามีเส้นสายทอสีทั้งเจ็ด
"ดูอะไรนี่สิ… รุ้งกินน้ำ" ฉันบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี
"สวยจัง… ไม่ได้เห็นมานานแล้ว ไม่เคยเห็นเป็นวงกว้างขนาดนี้…" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ต่างไปจากฉัน
"มีเจ็ดสี แต่ฉันนับได้ไม่ครบ"
"ม่วง ส้ม เหลือง แดง น้ำเงิน คราม…" เธอเรียงไล่ให้ฉัน
"เราถ่ายภาพเก็บไว้จะได้ไหม"
หญิงสาวเข้าไปหยิบโทรศัพท์เพื่อให้ฉันบันทึกภาพ, ฉันไล่ถ่ายจากด้านซ้ายไปจนหมดโค้งสุดปลายทางขวาที่ลางเลือน
ภาพที่ปรากฏในจอสี่เหลี่ยมแม้ว่าไม่ชัดเจนทว่าก็พอมองออกว่านี่คือรุ้งกินน้ำ, ระหว่างกลางช่วงโค้งมีแสงสว่างกระจายออกทั้งสองข้าง น่าแปลกที่สายตาของฉันและหญิงสาวไม่สามารถมองเห็น อาจเป็นเพราะการบันทึกที่ไวต่อแสง… หรือจะอะไรก็ตามที สายรุ้งที่ทอดโค้งเป็นวงบนเบื้องท้องฟ้าก็ยังเป็นสายรุ้งเดียวกัน ต่างเพียงความรู้สึกสำหรับผู้ที่ได้พบเห็น
สายรุ้งเป็นสิ่งแปลกมหัศจรรย์สำหรับฉัน สำหรับหญิงสาว และสำหรับเด็กน้อย
"ทำไมถึงเรียกว่ารุ้งกินน้ำล่ะพ่อ… ทำไมมันต้องกินน้ำ" เด็กชายเอ่ยถาม
เป็นคำถามเดียวกับที่ฉันเคยถามพ่อเมื่อครั้งยังเด็ก… ตอนนั้นพ่อตอบว่าอย่างไรฉันเองก็จำไม่ได้, พ่อตอบว่าอย่างไร?…
ทำไมถึงเรียกว่ารุ้งกินน้ำ… ฉันเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าหากเด็กน้อยถามฉันด้วยคำถามนี้ฉันจะบอกเขาว่าอย่างไร, จะตอบเขาได้อย่างไร
ฉันเคยเห็นภาพถ่าย…. ที่สุดปลายสายรุ้งข้างหนึ่งจรดกับผืนน้ำในบึงกว้างใหญ่, ปลายอีกข้างหนึ่งจรดกับท้องฟ้าเบื้องบน เส้นสายทอดโค้งเป็นวงกว้างนั้นคงเป็นที่มาของคำว่า รุ้งกินน้ำ
มันอาจจะเกี่ยว หรือไม่เกี่ยวข้องกันเลย, อันที่จริงมันเป็นการหักเหของแสงกระทบกับละอองฝนจำนวนล้าน ๆ หยด หรือจะอะไรก็ตามแต่รุ้งไม่ได้กินน้ำ รุ้งเป็นเพียงปรากฏการณ์ของธรรมชาติที่มักเกิดขึ้นภายหลังฝนตก เป็นฟ้าหลังฝนที่สดใส สดสวย เป็นบรรยากาศที่มีสายรุ้งสกาวให้ได้ชื่นชม
ฟ้าหลังฝนมันเป็นเช่นนี้… บางคนจึงชอบบรรยากาศฟ้าหลังฝน หลังฝนซาย่อมมีสิ่งสวยงามเกิดขึ้นเสมอ
น่าเสียดายที่ผู้คนรอบข้างฉันนี้หลายคนต่างเร่งรีบหลบลี้หนีฝน มิมีโอกาสสัมผัสถึงความงามบนเบื้องท้องฟ้า ผิดไปจากเด็กน้อย ผิดไปจากพ่อของเขา และผิดไปจากฉัน
"พ่อ รุ้งหายไปแล้ว รุ้งหายไปแล้ว มันหายไปแล้วละพ่อ!" เด็กชายเสียงดังเมื่อสายรุ้งเจ็ดสีค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อม ๆ กับแสงแดดที่อ่อนล้าลงทุกขณะ “ผมจะได้เห็นมันอีกไหม?…"
"เห็นสิ หากว่าลูกแหงนหน้ามองบนท้องฟ้าหลังฝนตกอีกครั้งไงครับ” พ่อของเด็กชายตอบ
สายรุ้งเลือนลับ คงเหลือเพียงยอดหลังคาโรงแรมริมน้ำ ริมถนนที่ฉันเฝ้าคอยรถประจำทางสายประจำอยู่, เด็กน้อยกับพ่อของเขาเดินไปขึ้นรถที่จอดเทียบป้าย เขาโบกมือให้ฉันเมื่อรถเคลื่อนผ่าน
"ทำไมถึงเรียกว่ารุ้งกินน้ำครับพ่อ?…"
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าพ่อตอบว่าอย่างไร.. เลือนรางเหมือนกับปลายของสายรุ้งที่ลับเลือนไปในฟากฟ้า, เหลือเพียงความทรงจำว่าครั้งหนึ่งฉันกับพ่อเคยเห็นสายรุ้งด้วยกัน
เป็นสายรุ้งที่สดสวยมากกว่าในวันสองวันนี้
**
เดี๋ยวจะมาหาบทความดีๆให้ทุกๆอาทิตย์น่ะครับ
Kru Somsri's English School
