อาจารย์ค่ะ
หนูอยู่ที่โรงเรียนเวลาอาจารย์ให้ทำงานกลุ่มทีไรเพื่อนไม่เคยคิดที่จะช่วยหนูทำงานเลย หนูอยากรู้ว่าพวกเค้ายังมีจิตสำนึกอยู่รึป่าว เค้าจะเอาเปรียบหนูเกินไป มีงานกลุ่มไม่ว่าหนูจะทำงานหนักหนาแค่ไหนเค้าก้อไม่เคยช่วย และยังมาเอาหนูไปนินทาลับหลังอีก ว่า หนูไม่ยอมให้เพื่อนช่วยจะทำดีเอาหน้าอยู่คนเดียว อาจารย์หนูบอกให้เค้าช่วยแล้วแต่เค้าไม่เคยช่วยหนูเลยตั้งแต่เปิดเทอมมาหนูไม่เคยนอนเต็มอิ่มเลยสักวัน ทุกวันที่กลับจากโรงเรียนมาก้อต้องรีบมาปั่นงานกว่าจะได้นอนตี2กว่าๆทุกวันยิ่งวันเสา-อาทิตย์หนูก้อไม่ได้พัก ต้องตื่นตั้งแต่6โมง ไปเรียนเคมี(พันธะ)แต่เช้า สิบโมงหนูต้องไปเรียนชีวะ พอบ่ายโมงก้อต้องมาเรียนของอาจารย์ พอสี่โมงเย็นก้อต้องรีบกลับมาเรียนเคมีอีก
และวันอาทิดต้องตื่นตั้งแต่6โมงมาเลยเคมี สิบโมงไปเรียนฟิสิก บ่ายสามก้อต้องมาเรียนชีวะ กว่าจะกับถึงบ้านก้อ2ทุ่ม นอนเที่ยงคืน ตีหนึ่งทุกวันไม่ว่าจะจัน-ศุกร์ หรือแม้แต่เสาร์-อาทิตย์ การบ้านก้อต้องทำอาจารย์หนูแทบไม่ไหวเลย หนูวันๆนึงแทบไม่ได้กินข้าวเลย พ่อแม่ก้อไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่เค้าอยากหั้ยหนูด้ายดี หนูกลัวทำหั้ยพ่อแม่ต้องเสียใจเพราะหนู หนูกลัวว่าหนูจะทำหน้าที่ลูกไม่ได้ดี หนูเป็นคนเรียนปานกลาง หนูไม่อยากให้ใครมาดูถูกพ่อแม่หนูว่าเลี้ยงหนูได้ไม่ดี อาจารย์หนูจะทำงัยดี ดูเคยเก็บกฎถึงขั้นที่ว่ากรี๊ดใส่หน้าแม่ หนูรู้ว่ามันไม่ดีแต่หนูห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันปวดหัวจนเครียดเหมือนมีอะไรไปจี้สมองกระตุ้นหั้ยหนูต้องปลดปล่อยมันออกมา หนูรู้ว่าแม่เสียใจที่หนูทำอย่างนั้นแต่หนูเจ็บปวดจัยและเครียดที่หนูทำหน้าที่ลูกที่ดีหั้ยพ่อแม่ภูมิใจไม่ได้ หน้าเสียใจกลับการกระทำที่ไม่ดีของหนูทั้งหมด แต่หนูกลัวว่าแม่จะเห็นหนูเป็นเด็กเลว สั่งสอนให้หนูได้ดีแต่ไม่ได้ดี หนูกลัวบาปจะติดตัวหนูไปจนวันตายที่หนูทำหั้ยแม่เสียใจ หั้ยแม่ร้องไห้ ตอนนี้หนูไม่เหลือใครเลยแม้กระทั่งเพื่อน จะเห็นหนูมีความหมายก้อตอนที่ทำงานกลุ่มเท่านั้นเอง อาจารย์ตอนนี้หนูอยู่ในภาวะที่เครียดหนักและกำลังจะเป็นไมเกรนอาจารย์ช่วยบอกหนูหน่อยว่าหนูควรจะทำยังงัยกับชีวิตของหนูดี หนูเสียใจที่หนูทำอะไรไม่ได้ดีเลยสักอย่าง
Kru Somsri's English School
