ทำไมผมไม่มีความสุข

คุณครูคับ ผมจะทำยังไงดีคับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมมีปัญหากับเพื่อนคนนึง ซึ่งสนิทกัน นั่งด้วยกัน แต่มันไม่แคร์ผมเลยสักนิด ครั้งแรกเราทะเลาะกัน ถึงขนาดมันลบเบอร์ผมไปเลย แล้วเรื่องก็จบแบบไร้คำขอโทษ อยู่ๆก็มาทำดีใส่ ทั้งๆที่สิ่งที่ผมอยากจะฟังจากปากคือ ขอโทษ แต่ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร ก็เพื่อนนี่คับ(แต่ลึกๆแล้วผมยังคาใจในสิ่งที่มันทำอยู่หลายอย่าง) อันนี้ไม่สำคัญคับ ประเด็นอยู่ที่ตั้งแต่ดีกัน เราห่างกันเรื่อยๆ เริ่มไม่พูดกัน ไม่แคร์กันเรื่อยๆ จนผมถามว่า"โกรธอะไรเราหรอ" เค้าก็บอกว่า "โกรธเรื่องไร อะไรของผม" ผมก็งงๆ แต่ก็ดีใจที่มันไม่โกรธอะไร แต่สิ่งที่มันทำคือเริ่มห่างไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมันย้ายไปนั่งเบียดกับเพื่อนหลังห้อง(คือโต๊ะจะมีให้นั่งเป็นคู่ แต่โต๊ะนั้นกลายเป็นนั่งสามคน) ทิ้งให้ผมนั่งคนเดียวเหมือนไม่มีใครคบ ผมเจ็บมาก และสมเพซตัวเองมากด้วยว่าคงไม่มีใครคบจริงๆ มันเป็นยังงี้มา สองเดือนเต็มก่อนปิดเทอมคับ ผมทรมานมาก มีครั้งนึงเพื่อนที่มันย้ายไปนั่งด้วยไม่มารร. มันเลยกลับมานั่งกับผม ผมดีใจมากๆ และผมก็ถามว่า ไม่ไปนั่งด้านหลังได้ไหม เค้าตอบว่า ไปเล่นๆ (คือตอบแบบไม่คิดอะไรน่ะคับ) และผมก็ทนนั่งคนเดียวมาตลอด จนบางทีเพื่อนล้อบ้าง คุณครูแซวบ้าง ร้ายที่สุด เพื่อนผมมันพาเพื่อนที่มันไปนั่งด้วย มาแย่งที่ผมเฉพาะในคาบเรียนที่มันชอบ โดยบอกว่าเค้าสายตาสั้น(เพื่อนอีกคน) ผมก็แกล้งโง่เออออไปนั่งข้างหลังแทน พอผมไม่เดือดร้อนอะไร เค้าก็ทำอีก ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ แต่พอทำแบบนี้ผมทนไม่ไหว เค้าเห็นผมเป็นตัวตลก จนผมโกรธเค้าทั้งสองคน และเค้าก็มาถามว่าโกรธเรื่องอะไร ผมไม่กล้าพูดให้เค้าฟังหรอกคับ ว่าน้อยใจขนาดไหน เสียใจขนาดไหน ก็เลยเงียบไป เพื่อนผมเลยด่าผมว่าทำตัวงี่เง่า โกรธอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็โกรธ จริงๆคือเค้าไม่เคยแคร์ผมเลยว่าผมรู้สึกยังไง ผมหลงคิดไปเองว่าสนิท แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เหมือนผมอยู่ตัวคนเดียว นั่งเรียนก็ไม่รู้เรื่อง พอจะทำงานกลุ่มผมก็ลังเลว่าอยู่กลุ่มไหนดี ทุกวันนี้ผมคิดมาก นอนไม่หลับ อารมย์เหมือนให้ความรักใครไปแล้วเค้าไม่สนใจ ก็เพราะมันเป็นเเพื่อนสนิทผมนี่คับ ทุกวันนี้เวลาเพื่อนๆเค้าพูดอะไรถึงเพื่อนผมคนนั้น ผมจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร เราไม่ได้โกรธกัน แต่ในใจผมทรมานมาก เวลาเพื่อนๆไปเล่นกับเพื่อนคนนั้น ผมจะรู้สึกว่าเป็นตัวแปลกประหลาด ไม่สนิทกับใครเลย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพียงแค่เพราะทุกครั้งที่โกรธเราไม่เคยเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาให้หายไป(อาจเพราะเราทั้งสองก็เป็นผู้ชายมั้งคับ การพูดอะไรที่ดราม่ามันเลยดูเป็นเรื่องยาก) ผมเคยไว้ใจมัน ผมคิดว่าผมรู้นิสัยลึกๆของมันคือภายนอกอาจทำเป็นไม่คิดอะไร แต่ภายในจริงๆแล้วคิด แต่ตอนนี้ผมสับสน เพราะเพื่อนเพียงคนเดียว ผมไม่มีความสุขเลย ผมอยากย้ายห้อง อยากย้ายรร. การที่ผมต้องอยู่ในรร.ในแบบที่ต้องแกล้งทำเป็นมีความสุขตลอดเวลา (คือผมเป็นคนเฮฮาเวลาอยู่ในห้อง อาจจะบ้าด้วยซ้ำ เพื่อนทุกคนเลยเห็นว่าผมเป็นคนไม่คิดอะไรมาก) ผมทุกข์มากจนแทบเรียนไม่ได้ แต่ผมยังคงพยายามในการเรียนถึงแม้ว่าจิตใจผมจะเป็นอย่างนี้ก็เถอะ ต้องขอบคุณครูสมศรีมากๆเลยคับ ที่สอนให้ผมระลึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ ของแผ่นดิน สอนให้ผมเข้มแข็งและอดทนในการเรียน ผมอยากเป็นหมอคับ ผมอยากเป็นหมอแบบพี่ชายคุณครู และมีความเป็นครูแบบครูสมศรี เป็นหมอที่ดี เข้าใจคนจน ที่ผมได้เรียนอยู่ทุกวันนี้ ผมเอาภาษีของเกษตรกร ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่มาเรียน ผมเป็นหนี้พวกเขา การพี่เกษตรกรต้องเป็นหนี้ และกลายเป็นปัญหาสังคมหลายๆอย่างเช่น ติดยา ผมก็มีส่วน แค่คิดได้แค่นี้ผมก็มีแรงฮึดจะขยันเพื่อที่จะเป็นหมอที่ดีให้แก่พวกเขาแล้วคับ
ช่วยตอบด้วยนะคับ ผมอยากเรียนอย่างมีความสุขและอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขด้วยคับ(แต่ตอนนี้ผมเศร้ามากจริงๆ) ช่วยเห็นใจผมด้วยนะคับ
ปล. ขอโทษคับถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจ เพราะผมอธิบายไม่ค่อยจะถูก แต่สรุปคือ ผมรู้สึกว่าไม่มีความสุข เพื่อนไม่คบ คิดมากจนนอนไม่หลับ ยาวไปมั้ยคับ ขอโทษจริงๆนะคับ T^T