เพื่อนหนูเขาคิดมากไปเองใช่มั้ยคะ

[moojum]

ปัญหาที่1
หนูมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ ปอม เธอเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายหนึ่งคน เธอฝังใจตั้งแต่เล็กว่า แม่ไม่รักตน รักน้องชายมากกว่า มีอะไรก็ดุ และว่าเธอตลอด บางครั้งที่ฉันโทรไป ยังเคยได้ยินปอมตวาดใส่แม่กลับว่า "เออ อย่ายุ่งหน่า"ประมาณนี้เป็นต้น หนูก็สงสารแม่เค้านะคะ ครั้งหนึ่งเคยไปทำงานที่บ้านปอม แม่เค้าก็เอาใจใส่ลูกและเพื่อนๆลูกดี แต่ปอมมาบอกกับ้เราตอนที่พ้นประตูบ้านมาแล้วว่า"ที่แม่ทำดีอยางนี้ เพราะอยู่ต่อหน้าคนอื่น ลองถ้าอยู่กับปอมสองคน คงต้องหงุดหงิดใส่ และบ่นตนเหมือนทุกวันแน่ๆ" หนูกับเพื่อนๆคิดว่าเธอคงมีอคติกับแม่มากไป อีกอย่างปอมก็ชอบทำตัวเหมือนผู้ชาย ไม่รู้ว่าเค้าทำเพราะประชดแม่หรือเปล่า และไม่ใช่แค่แม่ เธอก็บอกว่าพ่อไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ รวมทั้งตระกูลเลยก็ว่าได้ ลุง ป้า น้า อา คงรักแต่หลานชายเท่านั้น แล้วปอมก็ชอบคิดด้วยค่ะ ว่าเพื่อนๆไม่ชอบเธอ ปอมคิดว่า พวกเราตีตัวออกห่าง ไม่สนใจ เพราะบางทีในกลุ่ม เราชอบเดินกันเป็นคู่บ้าง เป็นสามคนบ้าง เธอก็มักไม่มีใครเดินด้วย ความจริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น หนูก็ไม่รู้จะบอกปอมยังไง กลับเข้าที่เรื่องแม่นะคะ หนูเคยถามปอมด้วยว่า มีเหตุการณ์อะไร ทำให้เธอคิดว่า แม่รักน้องชายมากกว่า เธอก็บอกกับชั้นว่า
- ตอนเด็กที่มีงานวันแม่ โรงเรียนของปอมกับของน้องจัดขึ้นพร้อมกัน แต่แม่ก็เลือกไปของน้อง
- วันงานที่มีการแสดงเต้นคริสมาสต์ ครั้งนึงเคยจัดตรงกัน แม่ก็ไม่มางานตน ไปแต่ของโรงเรียนน้องชาย
หนูคิดว่าแม่ปอมคงมีเหตุผลใช่มั้ยคะครู หนูไม่อยากให้ปอมคิดมาก ปอมเคยทะเลาะกับแม่ แล้วระบายอารมณ์ด้วยการต่อยเสา จนต้องพันผ้าทั้งมือเลย อีกอย่างปอมชอบพูดแต่เรื่องตายๆ เธอเคยบอกหนูว่า ถึงเธอตายไปก็ไม่มีใครสนใจหรอก และเธอก็เป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูง หนูกลัวว่าถ้าเธอหวังอะไรมากๆ แล้วผิดหวังอย่างแรง เธออาจคิดสั้นได้ เช่นปัญหาต่อไปนี้ค่ะ


ปีนี้เธออยากเข้าเตรียมอุดม เธอบอกว่าเธอต้องเข้าให้ได้ หากปีนี้ไม่ได้ เธอจะหยุดเรียนไปปีนึง แล้วจะสอบปีหน้า ส่วนปีที่หยุด ก็จะรับจ๊อบ แต่หนูคิดว่าเธอน่าจะหาโรงเรียนเรียนไปก่อน พอถึงปีหน้าค่อยซิ่วไปสอบก็ได้ ครูว่าแบบนี้ดีไหมคะ

อ้อ ลืมบอกไปค่ะ เมื่อปีที่แล้ว มีสอบเก็บคะแนนเลข ปอมทำสอบได้ถูกทุกข้อ แต่อาจารย์ให้ปอมตก เพราะปอมไมได้เขียนชื่อ ทำให้ปอมหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่เพื่อนๆ จนต้องอยู่คือจะบอกว่า เธอบ้าเรียนเอามากๆ หนูกลัวเธอจะเป็นไมเกรนน่ะสิคะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ถึง Moojumที่รัก

ขอบคุณแทนปอมที่ปอมมีเพื่อนที่น่ารักอย่างหนู

มีเด็กมากมายที่เป็นโคพร่องรักเพราะพ่อแม่อาจพลั้งเผลอพูด

หรือทำบางสิ่มที่จารึกลงไปในหัวใจของเด็กน้อยทีละนิดทีละน้อย

จนรอยนั้นฝังลึกบาดเข้าไปเนื้อในของหัวใจของคนที่อ่อนต่อโลกอย่างปอม

อีกทั้งปอมยังขาดมิตรที่คอยให้คำแนะนะด้วยวัยที่ยังน้องของเธอและเพื่อน

หนูและเพื่อนควรให้กำลังใจว่า

ปอมควรเป็น"มนุษย์ปัจจุบันของอนาคต"

ปัจจุบันก็คืออนาคตนั่นเอง เพราะเส้นต่อเนื่องของปัจจุบันกับอนาคตนั้นไม่มี

จะมีก็แต่เพียงอนาคตที่ห่างไกลนานๆ

ขั้นแรก ปอมต้องเรียนรู้ที่จะ"อภัย"กับทุกประสบการณืที่มีหลายๆคนร่วมกันก่อโดยมิได้ตั้งใจ

ใชลิขวิดแห่งธรรมะปิดส่วนที่พลาดผิดออกจากชีวิต

แม้จะไม่เหมือนกระดาษแผ่นใหม่

แต่ก็ไม่ทำให้ตัวอักษรเก่าบาดสายตาอันนำไปสู่อารมณ์ที่ขุ่นมัว(ต่อ)

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

ทุเรียนหนามแหลมทิ่มตำมือ

หากเนื้อในนั้นกลับหวานมัน

มะเขือเทศเนื้อแดงใสแต่หาได้หอมหวานเหมือนผลเงาะไม่

ไม่มีอะไรจะยืนยันได้ว่าการกระทำของแต่ละบุคคลนั้นเคลือบแฝงความคิดเช่นไร

แต่หากเราใส่ใจกับการกระทำของเราเองไม่ให้ขุ่นมัว

การกระทำของผู้อื่นย่อมไร้ค่าให้ตีความ

ทุกอย่างเกิดแต่เหตุ เหมือนชีวิตปอมที่ผ่านเหตุที่ถักทอมาจนกลายเป็นปอม

สิ่งแวดล้อมรอบตัวปอมจะค่อยๆหลอมหล่อให้ปอมหันมาเลือกทางที่ไม่ทำร้ายใจของตนเอง

หนูควรพูดให้สติแก่ปอมว่า คนเรามีทางเลือกที่จะเสพอารมณ์สุขหรือทุกข์ได้ด้วยตัวเอง

วันหนึ่งมันก็มีแค่ 24 ชั่วไมง นอนหลับไป 8 ชม. เรียนหนังสือไป8 ชม. เหลืออีก8 ชม

แค่นั่งดูทีวีหนึ่งรายการ

ทานข้าวทานน้ำ ทานขนม ก็เกือบไม่เหลือเวลาแล้ว

ทำไมถึงจะทำร้ายตัวเองด้วยอากาศธาตุที่เป็นเพียงความทรงจำล่ะคะ

ลองสะกิดให้ปอมได้คิด

หรือเหมือนคุณครูที่ใช้มีดกรีดเบาตรงแขนเด็กชายคนหนึ่งที่เกลียดแม่มากตอนที่แกเผลอ

เสียร้องดังลั่น โวยวายมะเทิ่ง พร้อมสบัดแขนทำเสียงเจ็บแปรบ

เมื่อหมดวิธีก็ต้องอาศัยความเจ็บปวดเป็นวิธีสุดท้าย

"ครูมากรีดผมทำไม"

"เจ็บเหรอครับ"

(ต่อ)

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

"ครูลองมั้ยล่ะ"

"นี่ยังน้อยนะโป้ง  ตอนที่แม่โป้งเลือดทะลักหลั่งรินเพื่อให้กำเนิดโป้งท่านเจ็บปวดมากกว่านี้นัก

ท่านยังยอมเจ็บเพื่อให้โป้งมีลมหายใจเพื่อมาเกลียดแม่ได้ถึงวันนี้นะ"

ความเจ็บและคำพูดนี้กระชากใจให้โป้งหยุดชะงักและสะท้อนสายตาที่ครุ่นคิด

ผสานความเจ็บที่เกิดขึ้นจริงเพื่อเปรียบเทียบให้เห็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ของผู้เป็น"แม่"

"อภัยแม่ได้ไหมครับ  ถ้าโกรธแม่ก็ด่าครูแทนก็ได้นะลูก

แม่ทั้งโลกคือผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่นะครับ

นั่นคือการให้ลมหายใจแก่ลูกนะครับ

แม่สามารถตัดสินใจทำลายหนูได้ตั้งแต่หนูยังเป็นก้อนเลือดนะลูก

แค่เราเอากระเป๋าผูกไว้หน้าท้องไม่ถึงชั่วโมง เรายังรำคาญเลยนะครับ

เชื่อคุณครูนะครับ ทั้งชีวิตเราแม้ยกให้แม่ก้ยังไม่สามารถทดแทนพระคุณท่านได้หมด

ใช่ว่าแม่ทุกคนต้องเหมือนกัน

ต้องพูดกับเราดีๆ ต้องสอนเราด้วยเมตตา

เราหาแม่ที่เราต้องการไม่ได้ แต่ใช่ว่าพระคุณท่านจะลดลง

คำสอนที่ทำเป็นหนังสือมีมากมายให้เราศึกษาอ่านเขียน

แต่เนื้อและเลือดที่เราได้มาไม่มีใครจะให้เราได้นอกจากผู้หญิงที่เรากำลังด่าว่าท่าน"


จากนั้นโป้งไม่เคยพูดถึงแม่ในทางว่ากล่าวอีกเลย

มนุษย์เป็นสัตว์ที่ฝึกได้ ถ้าเราให้โอกาสและคำสอนที่ถูกต้องเหมาะสม

แก้คนทั้งโลกนั้นยากยิ่ง

แต่แก้ที่ตัวเราง่ายกว่านัก

เราทุกข์เพราะความคิด

ความคิดเกิดจากจิตที่ขาดสติ

เมื่อคิดในทางไม่ถูก ก็ควรรีบรู้สึกตัว

หันไปทำกิจอื่น

เพื่อเบี่ยงความคิดสีดำให้กลายเป็นการกระทำที่เรียก"ขวัญ"หรือ"สติ"ของเรากลับคืนมา


บอร์ดมี"ขวัญ"และ"กำลังใจ"ให้หนูๆทุกคนนะลูก

จงไปทำหน้าที่เพื่อนที่ดีที่คอยให้สติเพื่อนนะคะ

คุณครูขอเป็นกำลังใจให้หนูสามารถเกลาจิตที่หมองมัวของเพื่อนให้ใสสด

เข้าไปเปิดประตูหัวใจเพื่อให้พยับแดดสาดส่องเข้าไปไล่ความอับชื้นให้จางคลายไป

ทำเถิดค่ะ เพราะหน้าที่ของมนุษย์คือ

การเร่งทำให้สังคมรอบข้างดำรงตนอย่างเป็นสุข

เริ่มที่พวกเราก่อนนี่แหละค่ะ

(แต่ห้ามใช้มาตรการขั้นรุนแรงเหมือนคุณครูนะคะ )


ขอบคุณแทนเพื่อนของหนูในน้ำใจที่อยากเห็นเพื่อนเป็นสุข

กุศลที่หนูช่วยคนจะเสริมจิตให้หนูเป็นคนที่มีพลังในการสร้างสรรค์ตนเองและสังคมต่อไปค่ะ

กราบขอบพระคุณคุณพ่อคุณแม่ของหนูที่อบรมบ่มเลี้ยงเยาวชนที่มีน้ำใจให้สังคมไทยค่ะ

หนูจะเป็นไม้เนื้องามให้สังคมต่อไปค่ะ

[intuition]

ครูสมศรีสอนได้อย่างสมบูรณ์แบบมากๆเลยครับ

ขอบคุณมากครับ

ผมก็เคยเป็นมาก่อนอย่างปอมนะ มองอะไรก็ ลบตลอด ทั้งๆที่เขาทำดีกับเรา ตอนนั้นจิตใจสับสน วุ่นวาย โมหะ โทสะ ราคะ เต็มอยู่ในจิตใจ  เป็นมิจฉาทิฐิ จริงๆ  ในใจเต็มไปด้วย mental model อคติตลอด ทำอะไรก็เซ็งตลอด ผมเข้าใจความรู้สึกของปอมดีครับ

จุดเปลี่ยนของชีวิตมาถึงเมื่อมาเจอครูสมศรี เเละบัณฑิตเก่งๆหลายๆคน สลัดอคติ ลำเอียง มองอย่างกลางๆ มองโลกเเง่บวก หาหนังสือจิตวิทยามาอ่าน หา ideal person หาไม่เจอก็ครูสมศรีนี่ละครับ ยอดเยี่ยมเเล้ว  พยายามเรียนรู้จากผู้รู้ ทุกเวลา ทุกวินาที ทุกที่ คือ การเรียนรู้ เป็นสัมมาทิฐิให้ได้


ใจเย็นๆครับ อย่ารีบตัดสินใจที่เเม่เขาทำต้องหวังดีเเน่ๆ ลองคิดเเง่บวกเยอะๆ พูดทีละคำ ฟังทีละเสียง "OPEN MINDS" ฟังอย่างลึกซึ้ง Deep Listening เเละ คุยกันอย่างสุนทรียสนทนา จะได้เป็น Learning Family เเล้วต่อยอดเป็น Learning School เเละต่อยอดเป็น Learning Organization

อย่าติดนิสัยแบ่งเเยกครับว่าเป็น นี่เธอ นี่ฉัน มาแบบองค์รวมเป็น นี่คือ "พวกเรา
" จะดีกว่า