ขอบคุณค่ะที่ทำให้หนูมีวันนี้

สวัสดีค่ะคุณครูสมศรี นี่เป็นครั้งแรกที่ที่หนูเขียนถึงครูค่ะ
หนูเป็นนักเรียนที่เคยเรียนกะครูค่ะ เมื่อเกือบๆ 6 ปีที่ผ่านมาแล้ว
ครั้งแรกหนูก็มาเรียนตามเพื่อนค่ะ ยังงงๆอยู่เลยตอนเดินเข้าไปที่เรียนครั้งแรก เอ๊ะ ทำไมเป็นบ้าน
แต่พอได้เรียนครั้งแรก หนูรู้สึกชอบครูขึ้นมาเลยค่ะ เพราะครูตลก & active มากๆ
คอร์สแรกที่หนูลงคือ PU 2 ค่ะ เพราะไปเรียนตอนเทอมสอง พอเรียนแล้วก็ชอบการสอนของครูก็เลยตามเก็บ PU 1 แล้วก็ลง admit 1, 2, 3, grammar, vocab มากมายค่ะ ที่เรียนเพราะหนูสนุกค่ะ
และการเรียนกับครู มันทำให้หนูต้องประหลาดใจ เมื่อหนูไปอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษแล้วก็เข้าใจได้บ้าง จากที่เคยอ่านไม่รู้เรื่อง ทำให้หนูรู้ว่าเมื่อก่อนที่ไม่รู้เรื่องเพราะศัพท์เราไม่ดี
คอร์สที่หนูชอบสุดคือ writing ไม่ค่อยแน่ใจชื่อคอร์สนะคะ แต่เปิดปีนั้นเป็นปีแรก เพราะรุ่นหนูแอดมิชชั่นรุ่นแรกค่ะ เป็นครั้งแรกที่ได้เรียนสดกับครู ดีใจค่ะ เพราะเรียนวีดีโอมาตลอด
มีครั้งนึงที่ครูให้ฝึกเขียน และงานของหนูครูก็เอามาใช้เป็นตัวอย่างด้วยค่ะ และตอนสอบหนูก็ติดอันดับด้วยนะคะ ได้รางวัลเป็นกระเป๋า 555+
ตอนนั้นหนูดีใจอย่างบอกไม่ถูก จากเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องคนนึง กลายเป็นมีพัฒนาการขึ้น หนูดีใจค่ะ เพราะหนูไม่ใช่เด็กเก่ง และพยายามจนมาถึงจุดที่ดีได้
หนูยังจำคำพูดครูได้ที่บอกว่าความสำเร็จไม่ได้วัดกันที่จุดจบ เพราะจุดเริ่มต้นคนเราต่างกัน อย่างหนูจะบอกว่าจุดเริ่มต้นติดลบเลยก็ได้ค่ะ จากเด็กที่เรียนรร.วัด ไม่เคยได้ไปเมืองนอกเมืองนากะเค้า ยูบีซีก็ไม่มีให้ดู
จากที่เรียนมา เกือบๆ 3 ปี หนูเรียนภาษาอังกฤษมา 4 ที่ แต่ไม่เคยมีที่ไหนที่หนูรู้สึกถึงความเป็น"ครู" ของผู้สอนเลยค่ะ หนูรู้สึกแค่เราจ้างเขาสอน แต่กับครูหนูรู้สึกแตกต่าง หนูได้ข้อคิดหลายๆอย่างตอนท้อจากครูนะคะ
เวลาที่หนูมีปัญหาหนักมากๆจนคิดว่าชีวิตเรามันบัดซบ หนูคิดถึงครู ครูเคยเล่าเรื่องเด็กพิการทางสายตาให้ฟัง ที่เขาขยันเรียนทั้งๆที่ตัวเองมีอุปสรรค หนูเลยมาคิดต่อว่าคนที่เกิดมาพิการเขายังใจสู้เลย แต่หนูเกิดมาครบ 32 ดีกว่า เค้า จะมายอมแพ้ได้ยังไง
หนูก็เลยผ่านอุปสรรคครั้งใหญ่ครั้งนึงของชีวิตหนูไปได้ค่ะ
และแล้วเวลาสอบเข้ามหาลัยก็มาถึง หนูก็ทำเต็มที่นะคะ หนูเลือกอักษรจุฬา อักษรศิลปากร มนุษย์มศว เกษตร ตามลำดับ
ใจหนูคิดว่าคงไม่มีหวังแล้วหล่ะสำหรับจุฬา เพราะคะแนนเลขหนูได้ 23 เต็มร้อยค่ะ หนูเป็นเด็กสายวิทย์ค่ะ แต่มาอยากเรียนอักษรตอนม.5
ถึงขนาดไปหาที่พักที่นครปฐมกับเพื่อนแล้วนะคะ แต่วันประกาศผล เป็นครั้งที่หนูดีใจครั้งใหญ่ในชีวิตค่ะ เพราะหนูติดอักษรโดยมีคะแนนเกินมาแค่ 30 คะแนน
ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะครูค่ะที่ทำให้คะแนนภาษาอังกฤษหนูดึงคะแนนอื่นๆ อีกส่วนคือไทยสังคมค่ะที่หนูได้คะแนนดีพอสมควร
ทุกวันนี้หนูไม่เคยอายใครเลยค่ะ ที่จะบอกว่าหนูเข้าอักษรมาด้วยคะแนนเลข 23 คะแนน
แต่สิ่งที่หนูได้จากครูไม่ใช่แค่ใบผ่านสู่มหาลัย แต่มันคือข้อคิดในการใช้ชีวิต และความสนใจที่จะเรียนภาษา
ตอนนี้หนูพึ่งจบคณะอักษรจุฬา เอกภาษาสเปนค่ะ หนูอยากเรียนภาษาสเปนตั้งแต่ตอนอยู่ม.5แล้วค่ะ และก็มีจุฬาที่เดียวที่เปิดสอนในตอนนั้น
ทุกวันนี้ หนูมักคิดเสมอว่า ถ้าวันนั้นหนูไม่ได้เรียนที่นี่ ชีวิตหนูจะเป็นอย่างไรไม่รู้ได้ หนูรู้สึกขอบคุณกับทุกๆสิ่งในวันนั้น ทั้งครู พ่อแม่ เพื่อน และตัวหนูเอง
วันนี้หนูอยากกล่าวขอบคุณครูค่ะ หนูขอโทษที่ไม่ได้แวะไปขอบคุณตั้งแต่ตอนที่สอบติด เพราะหนูไม่ได้เรียนห้องสด แทบจะไม่ได้คุยกับอาจารย์เลย ชื่อหนูครูก็ไม่รู้จัก
จะให้เข้าไปหาก็กล้าๆกลัวๆว่าเค้าจะว่าหนูเป็นใคร มาจากไหน ทั้งๆที่ใจอยากจะได้สนิทกับอาจารย์สักครั้ง อยากปรึกษาปัญหาเรื่องเรียน
ถึงวันนี้ หนูต้องบอกขอบคุณครูแล้วค่ะ เพราะถ้าไม่มีครูหนูก็คงไม่มีวันนี้จริงๆ
หนูยังคิดถึงวันเก่าๆอยู่ ที่ครูชอบ โยนขนมจอลลี่แบร์กิน ร้องเพลง ทำอะไรตลกๆ คิดถึงแองจี้ และพี่ๆทุกคน โดยเฉพาะป้าจ๋อ เพราะหนูจะไปขอแกลอกศัพท์บ่อยมากๆเวลาที่จดไม่ทัน
การได้มาเรียนที่นี่ ทำให้หนูได้รู้ว่ามีคนเก่งอีกมากมายเป็นโลกบนนี้ ทำให้หนูพยายามขึ้น และเจอคนมากมายหลายรูปแบบ ทั้งดี ไม่ดี 4 ปีที่ผ่านมาให้อะไรกับชีวิตหนูเยอะมากค่ะ
ต้องขอกราบขอบคุณงามๆไว้ตรงนี้ และขอจบเพียงเท่านี้ ขอโทษนะคะที่พิมพ์มายาวมากๆ แต่นี่พยายามย่อให้มากที่สุดแล้วนะคะ บางอย่างมันบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ เพราะมันจะเยอะเกินไปจนเขียนลงกระดาษไม่หมด
แต่ครู คือ ครู ของหนูค่ะ และหนูก็เป็นแค่ส่วนเล็กๆที่รักครู ยังมีคนอีกมากที่รักครู และครูเป็นที่รักของใครหลายๆคนไม่ใช่ของหนูคนเดียว ขอบคุณแทนทุกๆคนเหล่านั้นนะคะ ครูคือผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่มากๆค่ะ
ขอบคุณค่ะที่ทำให้หนูมีวันนี้