ความเสียดาย...

[อันยองโอเซโย....ชอนึม " ปุ้ย " อิชิมมีดา...]

ครูค่ะ
มาแล้ว  ในที่สุดตัวเองก็มีปัญหาบ้างล่ะน่ะ
ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกจ้า แค่
คือ
เสียดาย  เสียดายมากๆ

วันนี้ เรียนเสร็จ หนูก็เดินกลับบ้านอย่างปกติ
วันนี้เดินช้าๆ คิดไรเรื่อยเปื่อย
และไม่พ้นคิดเรื่อง เสียดายเนี่ยแหละ

ก่อนที่หนูจะกลับบ้าน
หนูก็นั่งรอคนให้เดินไปให้หมดก่อน
แล้วเพื่อนของเพื่อนหนู  เค้าก็คือ คนหล่อของครู
เค้าก็นั่งรอเพื่อนหนูอยู่เนี่ยแหละ
แล้วสักพัก เราก็กำลังเดินออกไป
หนูเดินผ่านเพื่อนของเพื่อน ซึ่งตอนนั้น
หนูก็มองไปยังหน้าของเค้า
หนูเห็นใบหน้า ที่มีดวงตาสีแดง  และมีน้ำตาคลอๆ
หนูงงและสงสัย ว่าเค้าเป็นอะไร
ในใจหนูได้คิดไปแล้วว่า
" เราเห็นเค้าตาแดงๆและมีน้ำตาคลอ
เราได้เข้าไปถามเค้าว่า เค้าเป็น อะไร
และก็ได้คำตอบ  จากนั้นเราก็ยิ้มให้
แล้วเราก็เดินกับ พร้อมกับความรู้สึกที่ว่า
เรามีมนุษสัมพันกับเพื่อนอีกคน
เหมือนเรามีเพื่อนเพิ่มมาอีก 1 คน หลังจากแค่ถาม ว่า เค้าเป็นอะไร"

แต่สิ่งที่คิดไปนั้น  หนูไม่ได้ทำ
ขาของหนูมันก้าวผ่านเค้าคนนั้นไปอย่างเร็ว  และเสียดาย
ความเสียดายของหนูเกิดขึ้น
เสียดายที่เราไม่ได้ถามเค้า เสียดายที่เราไม่ได้ไปมี
มนุษสัมพันกับเพื่อนเพิ่ม
เสียดายที่เราก็ยังคงไม่รุ้จัก และก็ยังคงไม่เคยพูดคุยกันเหมือนเดิม
เสียดายที่เรา ไม่ได้รู้จักเพื่อนใหม่
หนูรู้สึกว่า ความรู้สึก ความกล้าของหนูช้าลงเหลือเกินค่ะ
กลับมาวันนี้ หนูจึงเปิดคอมแล้วเขียนความรู้สึกลง
ก่อนที่มันจะจดจำไปมากกว่านี้
ยอมรับว่า ยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากตรงมาเปิดคอม
แต่หนูก็จะทำตามที่คุณครูบอกค่ะ ไม่ต้องห่วง
แต่หนูเสียดายคะ
เสียดายจริงๆค่ะครู  หนูเสียดายจริงๆ