หนูเครียดมากเลยค่ะ อ.สมศรีช่วยหนูด้วย!!

[crying]

  
 หนูกำลังกลุ้มใจ เครียดและสงสัยคะว่าการเรียนพิเศษนั้นจำเป็นมากน้อยแค่ไหนคะ ตอนนี้หนูเรียนพิเศษทุกวัน จันทร์-อาทิตย์ กลับบ้านก็ประมาณ3ทุ่มแถบทุกวัน หนูยอมรับว่าทั้งเหนื่อยทั้งเครียด หนูเรียนพิเศษเกือบจะทุกวิชา ยกเว้นไทยกับสังคมน่ะคะ บางทีหนูเคยคิดว่าจะไม่เรียน แต่อีกหนึ่งความคิดก็ผุดขึ้นมาคือบางทีครูที่โรงเรียนสอน มันได้ไม่เท่ากับครูที่เรียนพิเศษสอนน่ะคะ คือครูที่เรียนพิเศษอาจจะมีเทคนิคที่ดีกว่า แล้วถ้าหนูไม่เรียนก็จะทำให้หนูไม่รู้สิ่งนั้นไป มันเลยกลายเป็นปัญหาที่ว่าหนูไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรหรือไม่เรียนอะไรดี
  
   อ.คะ แล้วหนูก็กลัวค่ะ คือหนูมักจะได้ท็อปวิชาเลขทุกครั้ง แต่หนูก็กลัวว่าสักวันหนูอาจจะไม่ได้แล้วหนูจะรู้สึกอายเพื่อนๆคะ เหมือนหนูกลัวว่าเพื่อนจะคิดว่าหนูก็แค่เก่งแค่แปบเดียวไม่ได้เก่งเสมอไปน่ะคะ  แล้วบางวิชาที่เรียนทั้งที่หนูคิดว่าหนูพยายามแล้ว แต่หนูกลับทำไม่ได้อย่างที่หวัง จนทำให้บางทีหนูร้องไห้ออกมา หนูอยากรู้ว่าสมองหนูไม่เท่าเพื่อนหรือคะ หรือเพราะว่าเค้าขยันกว่า แล้วถ้าหากหนูขยันๆๆๆบ้างหนูจะสุ้เค้าได้ไหมค่ะ  

อ.รู้ไหมคะหนูเกลียดตัวเองที่หนูยึดติดกับคะแนนและคำชมจากเพื่อน หนุยึดติดกับคำว่าเก่ง และถ้าหนูทำไม่ได้เมื่อไหร่ นั่นจะทำให้หนูรุสึกเสียหน้า หนูไม่อยากเป็นคนแบบนี้คะ  ตอนนี้คะแนนทุกอย่างทุกวิชาของหนูเหมือนพระเจ้า คงเพราะหนุหวังกับเกรดไว้มาก จนทำให้หนูรุ้สึกเครียด

อ.ที่โรงเรียน เค้าแนะนำว่าถ้าจะสอบเข้าแพทย์ให้กลับบ้านแล้วทำการบ้านให้เสร็จประมานทุ่มนึง แล้วหลังจากนั้นให้อ่านหนังสือไปจนถึง 5ทุ่ม แล้วตื่นมาอ่านใหม่ตอนตี่4  เท่ากับว่าได้นอนแค่5ชั่วโมงค่ะ คือหนูก้อมีใจอยากจะทำอย่างนั้น แต่ว่าสุขภาพของหนูไม่ค่อยอำนวย หนูไม่ค่อยแข็งแรงคะ อย่างถ้านอนดึกตื่นมาก็จะตัวร้อนนิดๆน่ะคะ แล้วก็จะรู้สึกมึนๆที่หัว  แต่หนูอยากจะอ่านหนังสือนะคะ หนูก็เลยไม่รู้จะทำยังไง

และอีกอย่างคือ หนูเป็นคนที่แบ่งเวลาไม่เป็น เคยมีคนบอกหนูว่า คนที่เค้าเก่งๆเค้าจะรู้จักแบ่งเวลาให้เป็นแล้วทำให้เค้ามีความสุขได้ แต่หนูไม่รุว่าจะแบ่งเวลายังไงดี ทุกวันนี้หนูมีแต่เรียน ทำการบ้านแล้วก้อนอน บางทีหนูอยากเล่นคะ อยากทำอะไรให้สนุก การอ่านหนังสือของหนูบางที มันไม่ได้ทำให้หนุสนุกค่ะ คือหนุอยากเหมือนอ.สมศรีนะคะที่อ่านหนังสือด้วยความสนุก หนูอยากนะคะ....

 หนุอ่านข้อความที่ครสมศรีเขียนถึงเด็กคนนึงที่ไม่ติดเตรียมหนูอ่านแล้วร้องไห้เลยคะ เพราะหนูก็ไม่ติดเตรียมเหมือนกัน วันที่ประกาศผลสอบวันนั้น หนูร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ร้องไห้2วันติด จนตาหนุบวม แล้วเวลาเห็นเด็กเตรียมหนุก้อจะรุ้สึกเศร้าทุกครั้ง  ตอนนั้นหนุลืมทำคณิตไปสองหน้าหนุเสียใจเพราะอย่างนี้มากกว่าคะ แต่ก้ไม่รุ้เหมือนกันว่าถ้าหนุทำสองหน้าวันนั้นหนุจะติดไหมหนุติดที่พันกว่าๆน่ะคะ ตอนนั้นหนุอยากให้แม่หนุดีใจ แม่หนุโทรมาถามว่าติดไหม ตอนนั้นหนุก้อไม่ได้ร้องไห้นะคะ แต่พอได้ยินเสียงของแม่ หนูก้อกลั้นไม่ได้ก้อร้องออกมาเลย แม่ก้อปลอบใจว่าไม่เป็นไรนะลุกกลับบ้านเรา หนุก็รุ้สึกทำไมตัวเองโง่อย่างนี้ ทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจไม่ได้

สุดท้ายนี้ หนูอยากจะบอกว่าหนุรักครุสมศรีมากนะคะ เพราะครุเป็นคนที่คอยให้กำลังใจลุกศิษย์เสมอ ส่วนตัวหนุเองชอบให้มีคนให้กำลังใจตลอดเวลาเพราะท้อง่าย  ขอบคุณนะคะ

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

หนูน้อย crying

คุณครูขอเปลี่ยนชื่อหนูหน่อยนะว่า"กระรอกน้อยในโพรงไม้"

กระโดดออกมาจากโพรงก่อนนะลูก

โลกที่หนูอยู่ มันหดหู่เกินไป

หนูได้คะแนนไม่สูงไม่ใช่เพราะหนูไม่เก่ง

แต่เป็นเพราะหนูเครียด

และที่หนูเครียด ไม่ใช่หนูอ่อนแอ ไม่เอาไหน

แต่เป็นเพราะประสบการณ์ที่หนูกำลังเจออยู่นี้

เป็นประสบการณ์ที่หนูยังไม่เคยเจอ

หนูไม่เคยพบกับการพิพากษาที่ขาดความยุติธรรมกับความไร้เดียงสาของหนู

การที่หนูสอบไม่ติดโรงเรียนนั้นมันตรึงอยู่ในความคืดจนทำให้หนูกลัว

ไม่เป็นไรนะคะหนูน้อย

อย่าไปคิดถึงมัน เราต้องอยู่กับปัจจุบัน

เราจะไม่ปล่อยให้สองสามเมื่อวานนี้มาทำลายหมื่นพรุ่งนี้ที่เรอเรา

คุณครูอ่านหนังสืออย่างมีความสุข

เพราะคุณครูเป็นเด็กโง่ ไม่ฉลาด ไม่รู้จักการคาดหวัง

เพราะคะแนนอย่างคุณครู 2.06 สอบยังไงก็ไม่ติด

แต่ว่าคุณครูไม่เคยท้อ เมื่อไม่หวัง สมองก็ไม่บีบเค้น

สภาพสมองแข็งแรงพร้อมดูดซับความรู้

ความสำเร็จไม่ได้วัดกันที่จุดจบ แต่วัดกันที่จุดเริ่มต้น

เราเริ่มต้นช้ากว่าเขา เราอยู่หลังเขาก็ถือได้ว่า เราอยู่ทัดเทียมเขาแล้วลูก

คนเราสูญเสียอะไรก็สูญเสียได้

แต่อย่าสูญเสียกำลังใจนะจ๊ะคนเก่ง

ในเมื่อหนูรักคุณครู หนูก็ต้องทำตามคุณครู

ทิ้งความหวังทั้งหมดเสีย

เหลือเพียงตัวกับหัวใจที่จะพาเราไปสู่จุดหมาย

กินให้อิ่ม นอนให้หลับ อย่างต่ำ 6 ชม.

อย่าเบียดเบียนเวลานอน

แต่จงลืมตาอย่างมีคุณภาพ

มองโลกให้สดใส  อกกำลังกาย เขย่งเก็งกอยให้สารแห่งความสุขออก

โบกบินไปแบบนก เหนื่อยก็โผลลงเกาะกิ่งไม้ แล้วค่อยบินต่อ

ไม่ต้องนับรอยเท้าบนผืนฟ้าให้เสียเวลา

คะแนนไม่มีผลต่อความรู้สึก  แต่ความรู้สึกของเราตอนนี้มีผลต่อคะแนนในวันข้างหน้า

ทหารออกรบต้องมีขวัญและกำลังใจ

คุณครูจะเป็นแม่ทัพให้หนูเอง

เวลาขยัน ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร

ดอกไม้งามใช่ต้องบานทน

แต่จงชูช่อล้อลมเพราะได้บานตามหน้าที่ที่พึงทำ

คนเก่งใช่ต้องคะแนนสูง

คะแนนต่ำใช่ต้องโง่เสมอไป

ยามก้าวเท้า จงก้าวอย่างมั่นคง

ขึ้นที่สูงต้องใช้เกียร์ต่ำ

หนูเห็นรถข้างๆแล่นเร็ว เพราะกำลังเขาอยู่ตัว

"ฝึก" และ "ฝืน" ไปเรื่อยๆเดี๋ยวฝีเท้าก็ดีขึ้นเอง

ไม่ต้องเป็นคนเก่งแถวหน้า

เป็นคนดี ปรับตัวง่าย สุขภาพจิตดี คิดแตกต่งอย่างสร้างสรรค์

สุดท้ายเรียนไปก็ไปสู่จุดหมายเดียวกันคือ

"ไม่ให้ทุกข์"นั่นเอง

ตามแม่ทัพมานะเจ้าทหารเสือน้อย

ศึกครั้งนี้ ไม่เกินกำลังเจ้า ข้าฯมั่นใจ

ใช้สติเป็นโล่ ใช้ความอดทนเป็นคมดาบ ยามฟาดฟันศัตรูต้องมีสมาธิ

ไม่ต้องนับว่าศัตรูตายกี่ศพ

แห้มองภาพรวมว่าสงครามยุติ ผลเป็นที่พอใจไหมก็พอ

อย่าลืมนะ หนูทำได้ คุณครูมั่นใจ

[คนนึง]

สวัสดีค้ะ อ.สมศี และเพื่อนๆ ทุกคนที่อ่านอยู่ ขณะนี้

หนู่ได้อ่านข้อความทั้ง 2 คนแล้วน้ะค้ะ

หนูมีความคิดว่า เราจะหา อ แบบอ สมศรี แบบนี้ ได้ จากที่ไหนอีกบ้าง
หนูเรียนอยู่โรงเรียนที่เป็นอันดับ 1 ของ จ . หนึ่ง
แต่เชื่อไมค่ะ ไม่มีครูที่มานั่งให้คำปรึกษาเดกแบบนี้เลยค้ะ
หนูมีความต้องการ ที่จะได้ครูแบบนี้สักคน ในโรวเรียนที่ใครๆก้อต้องการเข้ามา


หนู... ไม่ได้เป็นเด็กเก่งอะไรมากมาย เป็นวัยรุ่นคนนึง ที่ไม่ได้ดีอะไรเลย
หนู เรียนแผนศิลป์ คำนวณ วซึ่ง  กรเรียนก็ไม่น่าพอใจเลยสักครั้ง
และที่หนูเครียดที่สุด คือ วิชา ภาษาอังกฤษ หนูไม่ไหวเลยค่ะไม่ได้เลยจิงๆคะแนนน้อยทุกครั้ง
ท้อเหมือนกัน แต่จะทำไงได้ ก็พื้นฐาน เรามันไม่ดีนี่ จะสู้กับเพื่อนเค้าได้ยังไง
อีกอย่าง หนูก้อไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ด้วย เพราะเป็นวิชาที่หนูไม่ชอบ
แต่ปิดเทอม เดือนตุลาคมนี้ หนูจเป็นคนใหม่ จะเปลี่ยนตัวเองให้ได้

หนู สัญญา ค้ะ  ..คุณพ่อ คุณแม่ และ ทุกคน ต้องภูมิใจในตัวหนูให้ได้

ถึงเพื่อนๆที่อ่านอยู่น้ะ

เราบอกตรงๆเลยว่า การเรียนสมัยนี้มันไม่ไหวเลย เพื่อๆก้คงคิดเหมือนเราน้ะ
เราว่า เรียนแบบนี้ เรียน แบบที่เราต้องตื่นเช้ามา ไป รร นั่งฟัง ครู รับการบ้าน
ไปเรียนพิเสด ต่อ จนค่ำๆ กลับมาทำการบ้าน แล้วนอน เป็นอยู่แบบนี้ตลอดทั้งปี

เราไม่เห็นจะมีความสุขตรงไหนเลยกับการเรียน
เราได้ไปดูการเรียนของเมืองนอกเค้าเรียนแค่ครึ่งวัน แล้วอีกครึ่งวันเด็กเค้าก็มีเวลา สามารถมาอ่านหนังสือ มาทำกิจกรรมต่างๆได้
ไม่เหมือน เด็กไทยเรา ที่ปลูกฝัง ให้การเรียนเป็นการแข่งขันกัน

เราเป็นนักเรียนคนนึง ที่บอกตรงๆว่า ไม่ชอบการอ่านหนังวือเลย และ เป็นคนที่เรียนไม่เก่ง ไมความพยายามเลยด้วย
แค่วัยรุ่นคนนึง ที่อยากใช้ชีวิต ให้มันสนุก แต่ทุกวันนี้ ชิวิตเราก้อมีแต่เรื่องเรียน จิงๆด้วย
GAT PAT ก้อ เครียด เฮ่อออ ...


ไม่รู้เมื่อไหร่ จะตั้งใจอย่างคนอื่นเค้าสักที !


ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆทุกคนน้ะ