ปัญหาชีวิตและการเรียน

[mapaw]

คือผมมีเพื่อนสนิทคนนึง แล้วทีนี้เพื่อนเขาก็ไม่ค่อยใส่ใจผมเหมือนที่ผมใส่ใจเขา ผมก็มักจะรุ้สึกน้อยใจ
ที่ทั้งๆที่เรารักเพื่อนคนนี้มาก แต่ทำไมเพื่อนเขาทำกับเราแบบนี้
สนิทกัน แล้วอยู่ดีๆก็ไปหาเพื่อนอีกคน แล้วก็ไม่สนใจผมเลย
ที่จริงผมคิดเองว่าผมเข้าใจเขาว่าผมก็ไม่ได้สำคัญอะไร
จะไปพูดทำนองนี้มันก็ไม่ได้ ถ้าเขาอยากเป็นเพื่อนกับผมเขาก็คงทำกับผมเหมือนที่เขาทำกับเพื่อนคนนั้นไปนานแล้ว
ผมอดคิดไม่ได้ว่า ตัวเองเปนอย่างว่าหรือป่าว
ที่จริงผมก็ได้อ่านกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ผมก็อยากจะบอกอีกว่า
เรื่องราวแย่ๆต่างๆที่เกิดในชีวิตผม มันทำให้ผมเบื่อ และเซงกับชีวิตมาก จนผมไม่อันจะทำอะไร อ่านหนังสือก็ไม่อ่าน
ทบทวนบทเรียนก็ไม่ แล้วคิดว่า ปล่อยให้ชีวิตมันเป็นไปแล้วกัน

แล้วอีกอย่าง ครอบครัวผมมีพ่อที่ดูเหมือนจะตื่นเต้น
กับการสอบเอนทรานของผมมาก เขาถามผมว่าผมอยากเป็นอะไร
ผมก็ตอบไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมชอบหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ
มันเป็นคณะที่หลายๆคนฝันไว้ แล้วพ่อผมก็จะพูดกับคนโน้นคนนี้
ว่าลูกชายอยากจะเป็นอันนี้ๆ พูดทุกครั้งที่มีคนมาหาก็ว่าได้
จนผมรู้สึกเบื่อ นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมก็ไม่ใช่คนเก่งหรอก
ถ้าสอบไม่ได้ขึ้นมา ผมก็อายเขา ที่พ่อไปพูดกับคนอื่นๆเช่นนั้น

สิ่งที่ผมพยายามจะบอกก็คือ ผมมักจะท้อ และถอย เวลาเจอสิ่งที่ทำให้เสียใจ ก็มักจะเก็บอยู่คนเดียว มีเพื่อนแต่เพื่อนก็คงไม่รับฟังผม
ผมเบื่อชีวิตมากๆ เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ติดที่ว่ากัวเจ็บ กัวบาป
ผมอยากจะบอกว่าผมรักเพื่อนมากๆอาจเป็นเพราะวัยรุ่น
มากซะจนรักเพื่อนมากกว่าตัวเอง 

ชีวิตผมมันมีแต่ความผิดพลาดและความเสียใจ จนผมคิดว่าผมมีเพื่อนคนใหม่คนหนึ่ง เขาอยู่กับผมยามที่ผมอยู่คนเดียว
ยามที่ผมเสียใจ ไปกับผมทุกๆที เพื่อนคนนั้นคือ ความทุกข์

ผมควรทำอะไรกับชีวิตผมดีคับ ขอบคุณครูสมศรี ล่วงหน้านะคับ

ปล. ปัญหาของผมมีมากกว่านี้แต่ผมเขียนมันไม่หมด
      อาจเขียนสับสน วนไปมา แต่ขอบคุณที่รับฟัง คับ
      ผมชอบรอบสดครูมาก แต่มาไม่ค่อยทันอ่ะ
     

[violettals]

คนเราเป็นเพื่อนกัน สนิทกันได้มันก็มีห่างกันได้

และการที่คนเราจะห่างกับเพื่อนนั้นไม่จำเป็นต้องมีสาเหตุมาจากผิดใจกันหรือไม่ชอบหน้ากันเสมอไปค่ะ

เพื่อนของน้องอาจจะต้องการเวลาไปทำความคุ้นเคยกับเพื่อนคนอื่นบ้าง

ตัวน้องเองก็ลองไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆบ้างสิคะ

คนเราไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนคนเดียวหรือกลุ่มเดียวนะคะ อย่ามัวแต่นั่งท้อแท้กลุ้มใจอยู่เลยค่ะ

ในกรณีของเรื่องคุณพ่อ ตรงนี้เราพลาดไปนิดนึง

ถ้าเป็นเพื่อนมาถามคำถามเดียวกันว่าเราอยากเป็นอะไร

ถ้าเรายังไม่แน่ใจตัวเอง เราก็คงตอบเพื่อนไปตามความจริง

แต่ด้วยสาเหตุอะไรบางอย่างมาทำให้น้องตัดสินใจตอบสิ่งที่ไม่เป็นความจริงกับคุณพ่อไป

แล้วก็เป็นธรรมดาของคุณพ่อที่รักลูก คุณพ่อถึงเล่าเรื่องของน้องให้คนอื่นๆฟัง

แต่บังเอิญว่าสิ่งเหล่านั้นมันยังไม่เป็นความจริง

น้องจึงรู้สึกอายที่คุณพ่อเอาเรื่องไปเล่า

น้องลองใช้โอกาสที่ห่างกับเพื่อนนี่แหละคุ่ะ

เข้าไปใช้เวลาพูดคุยกับคุณพ่อ บอกคุณพ่อไปตามตรง

ว่าสิ่งที่ตอบคุณพ่อไปตอนนั้น น้องเองก็ยังไม่แน่ใจตัวเอง

พี่เชื่อว่าคุณพ่อคงจะมีคำแนะนำดีๆให้แน่ๆค่ะ

[Bussayamintaya]

เราก็เคยเป็นนะ...แบบที่ว่า รู้สึกน้อยใจที่เพื่อนไม่ค่อยใส่ใจเรา
รู้สึกว่าแค่หน้าเราเขายังไม่อยากมองเลย
รู้สึกว่าเราเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ(แบบว่า พวกเลสเบี้ยนไรเงี้ยะ)
รู้สึกว่าทำไมเราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แบบน้อยใจตัวเองที่ว่า อยากจะคุยกับใคร
ก็ไม่กล้าที่จะคุยด้วย อยากเป็นเพื่อนกับใครก็ไม่กล้า เข้าไปคุยด้วย
บางครั้งรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เหมือนตัวเราเป็นส่วนเกินของกลุ่ม
คิดว่า...ทำไมเพื่อนเราที่สนิดอยู่ แล้วเขาไปสนิทกับคนอื่นมากกว่า
เราเคยร้องไห้นะ  นั่งร้องไห้คนเดียวตอนสอบปลายภาคเสร็จอ่ะ
แล้วก็มีคนบอกเราว่า....
ทำไมเราต้องยิดติดกับเพื่อนคนนั้นด้วยล่ะ...ลองถามตัวเองดูสิว่า
ถ้าวันๆ เราอยู่แต่กับเพื่อนคนนั้น เราไม่เบื่อบ้างหรือ??? เจอหน้ากันทุกวัน
กินข้าวด้วยกันทุกวัน....อือ มันก็จริงนะ แค่อาทิตย์ สองอาทิตย์ก็เบื่อแล้ว
แล้วนี่เป็นปี ๆ ก็เป็เรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นะ!!
เพื่อนเค้าก็มีโลกส่วนตัวของเค้า เค้าก็มีอิสระของเค้า ใช่มะ??
แล้วทำไม...เราต้องคบอยู่กับเพื่อนคนนั้นคนเดียวล่ะ มีคนอีกตั้งมากมาย
ลองเข้าไปพูดคุยกับเขาสิ เปิดใจกว้าง ๆ คุยกับหลายๆคน
เราอาจจะไม่ใช่ที่เราคิดก็ได้(ไอ้แบบ...สับสนในตนเองว่าฉัน หญิง หรือชายกันแน่น่ะ)
แล้วเราก็จะรู้ว่า เราป๊อบปูล่า แค่ไหน ^o^

เราก็ลองมาคิดทบทวนแล้วนะ อืม มันก็จริงนะ
เราให้กำลังใจนะ สู้ๆๆ

เครียดไปทำไม ปล่อยวางบ้าง จิตสงบ ๆ ความสุขก็เกิดเองแหละ
เรารู้ว่ามันเป็นปัญหาขนาดไหนที่เป็นปัญหาชีวิตอ่ะ สับสนตัวเอง
ว่าหญิง หรือ ชายกันแน่ ร่างกายเป้นหญิง แต่(คิดว่า)ชอบผู้หญิงอ่ะ จิตใจมันต่อต้าน

อย่าไปเครียดเล้ย!! ก็งี้แหละมนุษย์เรา

ชีวิตมีช่วงที่ถึงจุดสูงสุด....แต่ในที่สุดวันนึง มันก็ต้องร่วงลงมา[/size][/b]

[Opalise]

เราว่ามันเป็นเรื่องปกติของวัยรุ่นนะ
ณ จุดๆหนึ่ง เราจะรู้สึกเหมือนทุกอย่าเปลี่ยนไป
พออะไรๆ ไม่เป็นอย่างที่เราต้องการ เราจะรู้สึกแย่และอาจจะท้อ
ทำตัวเซงกะตาย เหมือนเราไร้ค่า
แต่ถ้าเราผ่านจุดๆนั้นมาได้ เราจะรู้สึกว่า
ทำไมเราคิดอะไรอย่างงั้นไปได้ น่าขำจริงๆ

ขอให้น้องมีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป ไม่หมดความหวัง
ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทำอะไรๆโดยไตร่ตรองให้ดี คิดถึงตัวเอง
แล้วก็อย่ายึดติดกับอะไรมากๆ
แล้วความสุขก็จะมาหาน้องเอง : D

[คุณครูสมศรีสุดสวยจร้า!!]

เป็นคนที่มีคุณค่าและสร้างคุณค่าให้ผู้อื่นได้

ปัญหาเหล่านี้จะหมดไป

ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้กับคนที่อ่อนแอและยึดเกาะเหนี่ยวรั้งให้อีกฝ่ายหนึ่งมาเติมเต็ม

ลองปรับความคิดใหม่นะคะ

ขยันอย่างเดียวก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นแล้ว

พอขยันแล้วก็เริ่มทำคะแนนได้ดี

ความมั่นใจก็เริ่มมี

คุยกับเพื่อนก็ไม่ทุกข์และอยากเจือจานเมื่อเขาต้องการความช่วยเหลือ

การช่วยคนเป็น  คิดดี ทำดี พูดดีก็เป็นเสน่ห์ที่ท่วมท้นแล้วค่ะ

แทนที่จะคิดทุกข์และก่อเหตุที่หมองเศร้า รังแต่จะเพิ่มปัญหาให้ตนเอง

ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตนเองดีกว่านะคะ

เปลี่ยนเราคนเดียว ทุกอย่างห็เปลี่ยนตามไปด้วยค่ะ



ลองดูนะคะ

[Bussayamintaya]

ฮูเล ฮูเล

สู้ๆ!!

[mapaw]

ขอบคุณมากสำหรับทุกความเห็นนะคับ ^^

แล้วผมจะพยายามปรับตัวคับ

[art]

ในบางครั้ง...สิ่งที่เห็นและความจริงที่เป็น มันไม่จำเป็นต้องตรงกันเสมอไป  โลกนี้สวยงามเสมอ ถ้าเรารู้จักมองมัน และรู้จักที่ความเข้าใจมัน คำว่า"เพื่อน" มันไม่ได้จำกัดเพียงแค่คำว่า "เพื่อนสนิท" แต่เราทุกๆ คนสามารถเป็นเพื่อนกันได้...เพียงแค่เราเปิดใจให้กว้าง ที่จะยอมรับเพื่อนใหม่ๆ เท่านั้นเอง

ปล. อาจเขียนวกวนเล็กน้อย หลังเอนท์ก็งี้อ่ะนะ มึนนน

[EFFIE]

พี่ก้อเหมือนกันคับ พี่รู้สึกว่าเพื่อนพี่ พี่เตือนมันก้อไม่สนใจ

จนกระทั่งมันสอบตกสี่วิชา มันถึงเพิ่งรู้สึกตัว คนเราก้อแบบนี้ล่ะคับ

ส่วนเรื่องเรียนนั้น สำหรับพี่ พี่เบื่อระบบ Admission ของเมืองไทย พี่เลยตัดสินใจเลือกเรียนต่อต่างประเทศคับ ได้มาเห็นอะไรใหม่ๆก้อดีไปอย่างคับ

มีทางเลือกเยอะคับ ในชีวิตไม่ได้มีแค่การเอนท์อย่างเดียวนะคับ